بگذار كه بر شاخه ي اين صبح دلاويز بنشينم و از عشق سرودي بسرايم آنگاه، به صد شوق، چو مرغانِ سبكبال، پر گيرم ازين بام و به سوي تو بيايم  خورشيد از آن دور، از آن قله ي پر برف  آغوش كند باز، همه مهر، همه ناز  سيمرغ طلايي پر و بالي است كه ـ چون من ـ  از ل

بگذار که بر شاخه این صبح دلاویز  بنشینم و از عشق سرودی بسرایم  آنگاه به صد شوق چو مرغان سبکبال  پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم  خورشید از آن دور از آن قله پر برف  آغوش کند باز همه مهر همه ناز  سیمرغ طلایی پر و بالی است که چون من  از لانه برون آمده دارد سر پرواز  پرواز به آنجا که نشاط است و امیدست  پرواز به آنجا که سرود است و سرور است  آنجا که سراپای تو در روشنی صبح  رویای شرابی است که در جام بلور است  آنجا که سحر گونه گلگون تو در خواب  از بوسه خورشید چون برگ گل ناز است  آنجا که من از روزن هر اختر شبگرد  چشمم به تماشا و تمنای تو باز است  من نیز چو خورشید دلم زنده به عشق است  راه دل خود را نتوانم که نپویم هر صبح در ایینه جادویی خورشید  چون می نگرم او همه من من همه اویم او روشنی و گرمی بازار وجود است  درسینه من نیز دلی گرم تر از اوست  او یک سر آسوده به بالین ننهادست  من نیز به سر می دوم اندر  ما هر دو در این صبح طربناک بهاری از خلوت و خاموشی شب پا به فراریم ما هر دو در آغوشیمو خورشید  بالی بگشاییم و به سوی تو بیاییم

https://soundcloud.com/fereshteh-jafari-4

لب

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

پر کن پیاله را-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

مرگ انسانیت, فریدون مشیری

اندوه هزارساله…

ای عشق شکسته ایم مشکن ما را/ فریدون مشیری/ جواد معروفی/اجرا: رضا غنوی

Mohsen Namjoo -  Dele Zaram

پشته‌ی نانوشته‌ها - علی اکبر یاغی تبار

آستان جانان

شهر فرنگ- مرتضی احمدی

Tiefe – Reise ins Ungewisse

اجرا در بیست و یکمین شب آواز ایرانی - مرداد 96

اشک مهتاب، آواز: سینا سازگاری، سه تار: میثم صالح، شعر: سیاوش کسرایی

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. خود او دربارهٔ این مجموعه میگوید: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.» مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سالها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلکه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژهای بوده است. فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعر خوانی در چندین شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای نو زبان فارسی است. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

                                             در پاسخ دوستی آزادی‌خواه و ایران‌دوست 
                                             که در سال 1352 از این سرزمین کوچ کرد 
                                             و مرا نیز تشویق به رفتن می‌نمود.
 

ریشه در خاک

تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد و 
اشکِ من تو را بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده‌ست.
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده‌ست.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را زتن بُرده‌ست!

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است.

تو را این ابر ظلمت‌گستر بی‌رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران،
ز پا افکند!
تو را هنگامۀ شوم شغالان،
بانگ بی‌تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش،
که از آن سویِ گندم‌زار،
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت،
تو با آن چهرۀ افروخته از آتش غیرت،
ـ که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمانِ غم‌باری،
ـ که روزی چشمۀ جوشان شادی بود و، ـ
اینک حسرت و افسوس، بر آن 
سایه افکنده‌ست خواهی رفت.
و اشکِ من تو را بدروردخواهد گفت!

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم.
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم.
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می‌رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می‌خوانم،
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت!

1353
فریدون مشیری
از مجموعۀ «تازه‌ها»

* * *

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد.

ریشه در خاک  - فریدون مشیری

کلام: مولانا | آهنگساز: علی قمصری | آلبوم: نقش خیال

www.facebook.com/delnavazan.playlist

تیز دوم تیز دوم تا به سواران برسم
نیست شوم نیست شوم تا بر جانان برسم
خوش شده ام خوش شده ام پاره آتش شده ام 
خانه بسوزم بروم تا به بیابان برسم
چرخ بود جای شرف خاک بود جای تلف
باز رهم زین دو خطر چون بر سلطان برسم
عالم این خاک و هوا گوهر کفر است وفنا
در دل کفر آمده ام تا که به ایمان برسم
خاک شوم خاک شوم تا ز تو سرسبز شوم
آب شوم سجده کنان تا به گلستان برسم
چونک فتادم ز فلک ذره صفت لرزانم
ایمن و بی لرز شوم چونک به پایان برسم

با سواران | همایون شجریان

Taraneh - Kiosk - ترانه - کیوسک

Sevin-Music.com

چارتار-گله کن

از صدای سخن عشق |
شعری از زنده‌یاد فریدون مشیری |
با صدای: کتابخوان |
منتشر شده در: مجموعه‌ی ادب خیال

www.ketaabkhaan.com

فریدون مشیری | از صدای سخن عشق

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

http://pirbadian.blogsky.com/

پرواز با خورشيد-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

میتونید واسه دیدن دکلمه های من به صفحه فیس بوک بروید یا به وبلاگ من 

پرواز با خورشيد-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

pirbadian1

Recent comments

Frood

Fereshteh.Jafari

M RZ Tehrani

Related tracks