ای داد که چه کسانی رفتندو کیا موندن

برون آیی اگر از حفره ناز به رویت می‌گشایم سفره ی راز

من عشقم محرم و فرهنگ‌ش است، سوز و گداز محرم مارا میگوید که فکر کنیم که فداکاری چی معنا دارد، یکی از قشنگترین و بهترین فلسفه‌های بزرگداشت شجاعت و حقیقت! 

یه سوزی در مسلک و فرهنگ تشیع هست که جانِ من سنی‌مذهب رو می‌سوزونن! سرِ دوراهی‌ام :/

mohammad esfahani  محمد اصفهانی    اوج آسمان

ایمان میرشکاری
مسجد دهدشتی بوشهر



میان خیمه ای غمگین نشسته زینب نالان
دو چشمش منتظر بر در دلش در صحنه ی میدان

 

دمی بگذشته و صوت حسین بر او نمی آید
به گوش او فقط آید صدای شیهه ی اسبان

 

صدای آه و افغان یتیمان صبر او برده

به کف آبی ندارد از برای آن همه عطشان

 

ز فریاد و ز افغان حرم شد محشری بر پا

ولی زینب کند اشک خود از اهل حرم پنهان

 

به خیمه دختری کوچک بُوَد بی تاب بابایش

دمادم گیرد از عمّه سراغ باب خود نالان

 

نمی داند سوالش را چگونه  بر دهد پاسخ

که او خود منتظر مانده که آید خسروِ خوبان

 

میان خیمه ای دیگر شهیدان خفته اند در خون

یتیمان حرم  بر آن به خون آغِشتِگان نالان

 

رباب از داغ اصغر اشک ریزان و پریشان است

لب عطشان اصغر کی شود از خاطرش پنهان

 

پر از اندوه و واویلا  فضای خیمه ها گشته

ولی زینب دلش فکر حسین و این همه عدوان

 

زمانی اینچنین بگذشت و صبر از دست زینب رفت

گهی خاموش بنشسته  گهی ایستاده و حیران

 

نمی دانست چرا قلبش تلاطم ها چنین دارد

که گویی لحظه ای دیگر رود از پیکر او جان

 

برون از خمیه گردید و به  تلّی مرتفع ایستاد

وُرا یک صحنه ای جانسوز برابر گشته  با چشمان

 

میان قتله گه جسم پر از چاک برادر دید

که از اسبش فرو افتاده و در خاک و خون غلتان

 

فغان از دل کشید آن دم که با چشمان خود می دید

به روی سینه ی مولا نشسته شمر بی ایمان

 

نهاده خنجرش جای دو لب های رسول الله

کنار پیکر مولا نشسته  فاطمه گریان

 

شتابان سوی میدان شد پریشان زینب کبری

زدی بر سر کشیدی ناله ها از سینه ی سوزان

 

چو مولا دید زینب را که عزم مقتلش کرده

اشارت کرد برگردد به خیمه خواهر نالان

 

به خیمه رفت زینب در پی فرمان ثارالله

تنش تا خیمه برگشته دلش جامانده در میدان

 

نفس در سینه ها حبس و حرم مبهوت زینب شد

کسی آگه نبود از حالت محنت کش دوران

 

سکوتی سخت و جان فرسا که بر آن خیمه حاکم بود

شکسته شد به یک لحظه به آه و ناله ی نسوان

 

نمی دانست چه گوید او که چشمانش چه می دیده

و یا چون بر دهد تسکین دل غمدیده ی آنان

 

ز میدان اسب خونین چون به خیمه دیده تر آمد

به یک دم گشت آن مرکب غریق بوسه ی طفلان

 

نگون زین گشته خونین یال و مجروح هست و بی صاحب

زند گه بر زمین سر را بریزد اشک از چشمان

 

غباری سخت بگرفته سر و یال پر از خونش

سکینه گویدش بابا کجا افتاده در میدان

 

تو گویی بحر ماتم را نباشد ساحلی دیگر

اسیر و مات طوفان بلا کشتی و کشتیبان

 

قیام سرخ عاشورا  تداوم یافته اما بود

به یک سویی زنی تنها به یک سو لشکر عدوان



میان خیمه ای غمگین

نوستالژی کودکی من
نوحه‌ای قدیمی برای چلاب از حسین فخری

72 Parvaneh(Hossein Fakhri) - هفتاد و دو پروانه (حسین فخری)

زیباترین نوحه حسین فخری محرم .شب عاشورا

مستان همه افتاده و ساقی نمانده...


سبک بالان خرامیدند و رفتند
 مرا بیچاره نامیدند و رفتند
سواران لحظه ای تمکین نکردند
  ترحم بر من مسکین نکردند
سواران از سر نئشم گذشتند 
فغان ها کردم، اما برنگشتند
اسیر و زخمی و بی دست و پا من 
رفیقان، این چه سودا بود با من؟
رفیقان، رسم هم دردی کجا رفت؟ 
جوان مردان، جوان مردی کجا رفت؟
مرا این پشت، مگذارید بی پاک
گناهم چیست، پایم بود در خاک
اگر دیر آمدم مجروح بودم 
اسیر قبض و بست روح بودم
در باغ شهادت را نبندید 
به ما بیچارگان زان سو نخندید
رفیقانم دعا کردند و رفتند
 مرا زخمی رها کردند و رفتند
رها کردند در زندان بمانم
دعا کردند سرگردان بمانم
شهادت نردبان آسمان بود   
  شهادت آسمان را نردبان بود
چرا برداشتند این نردبان را؟  
  چرا بستند راه آسمان را؟
مرا پایی به دست نردبان بود
     مرا دستی به بام آسمان بود
تو بالا رفته ای من در زمینم  
   برادر، روسیاهم، شرمگینم
مرا اسب سپیدی بود روزی
  شهادت را امیدی بود روزی
 در این اطراف، دوش ای دل تو بودی!  
   نگهبان دیشب، ای غافل تو بودی!
بگو اسب سپیدم را که دزدید
      امیدم را، امیدم راکه دزدید
مرا اسب چموشی بود روزی  
 شهادت می فروشی بود روزی
شبی چون باد بر یالش خزیدم    
 به سوی خانه ی ساقی دویدم
چهل شب راه را بی وقفه راندم    
 چهل تسبیح ساقی نامه خواندم
ببین ای دل، چقدر این قصر زیباست
گمانم خانه ی ساقی همین جاست
مسابقه«نجوا با شهدا»
دلم تا دست بر دامان در زد
 دو دستی سنگ شیون را به سر زد
امیدم مشت نومیدی به در کوفت 
نگاهم قفل در، میخ قدر کوفت
چه درد است این که در فصل اقاقی
 به روی عاشقان در بسته ساقی
بر این در،‌ وای من قفلی لجوج است 
  بجوش ای اشک هنگام خروج است
در میخانه را گیرم که بستند
کلیدش را چرا یا رب شکستند؟!
دعا کردند در زندان بمانم 
دعا کردند سرگردان بمانم
من آخر طاقت ماندن ندارم 
   خدایا تاب جان کندن ندارم
دلم تا چند یا رب خسته باشد؟  
 در لطف تو تا کی بسته باشد؟
بیا باز امشب ای دل در بکوبیم
 بیا این بار محکم تر بکوبیم
مکوب ای دل به تلخی دست بر دست 
در این قصر بلور آخر کسی هست
بکوب ای دل که این جا قصر نور است
بکوب ای دل مرا شرم حضور است
بکوب ای دل که غفار است یارم
   من از کوبیدن در شرم دارم
بکوب ای دل که جای شک و ظن نیست
مرا هر چند روی در زدن نیست
کریمان گر چه ستار العیوب اند
گدایانی که محبوب اند خوب اند
بکوب ای دل،‌ مشو نومید از این در
بکوب ای دل هزاران بار دیگر
دلا! پیش آی تا داغت بگویم
   به گوشت، قصه ای شیرین بگویم
برون آیی اگر از حفره ی ناز 
به رویت می گشایم سفره ی راز
نمی دانم بگویم یا نگویم
دلا! بگذار، تا حالا نگویم
ببخش ای خوب امشب، ناتوانم
خطا در رفته از دست زبانم
لطیفا رحمت آور، من ضعیفم 
قوی تر ازمن است، امشب حریفم
شبی ترک محبت گفته بودم 
   میان دره ی شب خفته بودم
شهید
نی ام از ناله ی شیرین تهی بود
سرم بر خاک طاقت سر نمی سود
زبانم حرف با حرفی نمی زد 
سکوتم ظرف بر ظرفی نمی زد
نگاهم خال، در جایی نمی کوفت
به چشمم اشک غم، تایی نمی کوفت
دلم در سینه قفلی بود، محکم
   کلیدش بود، دریاچه ی غم
امیدم، گرد امیدی نمی گشت 
شبم دنبال خورشیدی نمی گشت
حبیبم قاصدی از پی فرستاد 
 پیامی بابلوری می فرستاد
که می دانم تو را شرم حضور است 
مشو نومید، این جا قصر نور است
الا! ای عاشق اندوه گینم 
نمی خواهم تو را غمگین ببینم
اگر آه تو از جنس نیاز است    
در باغ شهادت باز، باز است
نمی دانم که در سر، این چه سودا است!   
همین اندازه می دانم که زیبا است
خداوندا چه درد است این چه درد است
که فولاد دلم را آب کرده است
مرا ای دوست، شرم بندگی کشت
چه لطف است این، مرا شرمندگی کشت

سبک بالان خرامیدند و رفتند- آهنگران

https://t.me/badihiyat_list

تیتراژ سریال ارمغان تاریکی

خواننده: محمد اصفهانی
شاعر: عبدالجبار کاکایی
آهنگ ساز: فرید سعادتمند


متن آهنگ تیتراژ ارمغان تاریکی‌

چه در دل من ، چه در سر تو
من از تو رسیدم به باور تو
تو بودی و من به گریه نشستم
برابر تو ، بخاطر تو
به گریه نشستم..
بگو چه کنم؟

با تو ... شوری در جان
بی تو ... جانی ویران
از این زخم پنهان ، میمیرم!
نامت در من باران
یادت در دل طوفان
با تو امشب پایان میگیرم !

نه بی تو سکوت ، نه بی تو سخن
به یاد تو بودم ، به یاد تو من
ببین غم تو رسیده به جان و دویده به تن
ببین غم تو رسیده به جانم ، بگو چه کنم؟

با تو ... شوری در جان
بی تو ... جانی ویران
از این زخم پنهان ، میمیرم!

وب سایت
resasanian.Ir/

اینستاگرام
instagram.com/resasanian

فیس بوک
www.facebook.com/resasanian

تویتر
twitter.com/resasanian

soundcloud
@resasanian

Armaghane Tariki | ارمغان تاریکی

نوحه خوانی مرحوم جهانبخش کردی زاده معروف به بخشو
نوحه خوانی بوشهری

Bakhsho

ایران …
فدای اشک و خنده تو
دل پر و تپنده تو
فدای حسرت و امیدت
رهایی رمنده تو
رهایی رمنده تو
ایران …
اگر دل تو را شکستند
تو را به بند کینه بستند
چه عاشقانه بی‌نشانی
که پای درد تو نشستند
که پای درد تو نشستند
کلام شد گلوله باران
به خون کشیده شد خیابان
ولی کلام آخر این شد
که جان من فدای ایران …
تو ماندی و زمانه نو شد
خیال عاشقانه نو شد
هزار دل شکست و اخر
هزارو یک بهانه نو شد
ایران …
به خاک خسته تو سوگند
به بغض خفته دماوند
که شوق زنده ماندن من
به شادی تو خورده پیوند
به شادی تو خورده پیوند
ایران …
اگر دل تو را شکستند
تو را به بند کینه بستند
چه عاشقانه بی‌نشانی
که پای درد تو نشستند
که پای درد تو نشستند

سبک بالان خرامیدند و رفتند- آهنگران

pooyanfakhraei

Recent comments

Parsa Forouzandeh

Abasdaneshgar4

leila

Alferd-o:o

Related tracks