این اتفاق‌ها که توی روزهات می‌افته 
خاطراتی که به یادت می‌افته
روحتو فقط داره فرسایش می‌ده
غم و غصه‌ت رو افزایش می‌ده
این اشک‌ها که سرازیره برای چیه؟
این همه رنج بهای چیه؟
تو هر قطره‌ی اشک روحتو می‌دی
تو این شب مثل شمع داری نورتو می‌دی
این روزگار که همیشه قلب شکونده
یه دلو هر شب پای قبر نشونده
هیچکی درک نمی‌کنه درد و رنجت
و قلبی که گمه، تو هرج و مرجت
زیر این فشار و لگد می‌شکنه 
خداست که صداشو فقط می‌شنوه
یه روز خوب می‌شه، اینو بشنو از من
چون بعد این شب صبحه قطعا
 
سرگذشت آدم‌ها رو زمین می‌دونه
تا بوده چنین بوده، همین می‌مونه
گاهی یه اتفاق‌هایی سراغت میاره
که همه حسرت‌ها تو راهت می‌باره
اما زمان می‌گذره، می‌بینی که گذشته
تهش خودتی و قلبی که گذشته
از همه بدی‌های در گذشته
قبل اینکه بنویسن درگذشته
که دل یه روده، جاریه همیشه
با سیاهی آلوده نمی‌شه
هر سنگی که پرت بکنن به سمتش 
تو عمق خودش، می‌کنه غرقش
رد می‌شه، می‌گذره، زلال می‌مونه
تا که آخر آغوش بگیره خونه
تا اون زمان که این رود تو راهه
این داستان ادامه داره...

Saaze Tabiat

In Dastan Edame Dare

کثرت نمی‌شه واسه‌ی خوب بودن دلیل
حق باشکوهه نمی‌شه جلو بدی ذلیل
اگه غلبه می‌کنه شر به خیر تو جامعه 
حقیقت نیکی توی دل‌های ما ثابته
کمیت، نمی‌کنه کیفیت رو تضمین
کار خیرو بکن نباش منتظر تحسین
تاریکی هرچقدر باشه نور می‌درخشه
ماه، روشنایی توی شب نمی‌بخشه؟
بد بده، اگه جهان حتی بره سمتش
طرفدار زیاد نمی‌شه معیار سنجش
خوب خوبه، حتی کسی نباشه حامی‌ش
می‌شه گلستان حتی اگه بزنی آتیش
می‌شناسه خوبیو هرکی از درونش
مسیر درستو می‌ده نشون اندرونش
عمل ضد وجدان که نمی‌شه صفا بده؛
زهر بنوشی منتظر باشی که شفا بده!

نوع نگاهت خوبی یا بدیو می‌سازه
به صدای قلبت گوش کن
نوع اندیشه می‌تونه نگاهو بسازه 
به ندای عقلت گوش کن

خوبی بعضی وقتا پس دست بدیه
گاهی مقصد صحرا یه دشت برینه
بدی بعضی وقت‌ها توی جلد خوبیه
سیب سرخ و تازه ولی درون پوسیده
گاهی مسیر راحته ولی مقصد بده
اینو طی نکن که عمرتو از دست نره 
گاهی مسیر سخته ولی مقصد خوبه
درداشو به جون بخر که از دم سوده
گاهی بدی خوبیه، نگاه بشه عوض
حق رو باید پذیرفتش بدون غرض 
چرا قضاوت وقتی باطن رو ندیدی 
این یه سرابه چرا پیرهن رو دریدی
دیر نشده هنوز واسه جبران بدی
شروع در لحظه بهتره از زمان بعدی 
دائما این دوراهی می‌کنه امتحانت
خوبی یا بدی، چیه انتخابت؟

Khoobi Ya Badi

به گذشته‌ها فکر کن، نه واسه ندامت
واسه ازش درس گرفتن، نه واسه جراحت 
از شب‌هایی که بود، واسه روزایی که هست
تجربه‌هایی که آوردی‌شون به دست
ساخته یه سرد و گرم چشیده
کشیده یه سرو، با قدی کشیده
کشیده درد، که الان اینه
یه صندوق گنج، داره تو سینه
همینه، مسبب تغییر عدیده
زمینه، می‌شه فراهم با این ضمیمه
همیشه، بدون که وصال داره هزینه
از اینه، که میبینی دل گاهی حزینه
وظیفه، که واسه‌ی ماست خیلی وزینه 
خطیره، مسیر و مقصد خیلی بعیده
عقیده، ولی وقتی که خیلی قویه 
قصیده، فقدان قافیه رو ندیده 

هر تجربه مثل تیکه‌ی پازل؛
شیرین و تلخ یا درست و باطل 
با هم می‌سازن تصویر کامل
"من" می‌شه حاصل 

درد، چه بخوای چه نخوای می‌ده دهر
دست ما نیست گاهی، که چشم می‌شه تر
حتی ماهی، می‌شه غریبه تو نهر
وقتی شاهی، بکنه کینه و قهر
اصل صندوق گنج توی دل ماست
پشت هر قفلشم پر قصه هاست
با محبت می‌شه باز، بدون شاه کلید 
فقط کافیه که باز، تو دل جا بدید
هر چی که دل بیشتر بیاری بدست
ثروت بیشتری پس میاری بدست
دنیا پر از تهی دست ثروت‌منده 
که هر چی داشته با بقیه قسمت کرده
حتی اگه کوچ کردش از این دنیا، ولی
هنوزم ازش یاد می‌کنه دلی
مثل گنجشکی که بعدش گشنه موند
به یادش‌ یه گوشه از غصه خوند... آره

هر تجربه مثل تیکه‌ی پازل؛
شیرین و تلخ یا درست و باطل 
با هم می‌سازن تصویر کامل
"من" می‌شه حاصل 

همین تصویر کامل، صندوق گنج واقعیه
که جاش توی دله...

Sandoghe Ganj

ای سرچشمه‌ی شکوه و جلال
شروع و نهایت هر قصه‌ی وصال
ته چاه گمراهی طناب نجات 
حضور بی‌غیبتت باعث نشاط
آسمون بشه تسخیر ابر سیاه
نور نمی‌شه که برسه به برگ گیاه
نور تو درخشان، هوای دل تیره
باز کن غنچه‌ی دل، تو این سینه
هر قدم که زدم تو سرم تحیر
عظمت طبیعت ورای تصور
کوه و صحرا، رود و دریا
درخت و خورشید، بدون همتا
بدون اشکال، بدون نقصی
هر ذره ایفا می‌کنه یه نقشی 
نشونه می‌ده همه اینا از راز حقیقت
صدای تو می‌رسه از ساز طبیعت

این سمفونی که می‌رسه به گوش من
می‌شه دو بال ایجاد به روی دوش من

با آواز پرنده‌ها روی شاخه
با رویش هر برگ نو رو ساقه
با هر نسیمی لطیف که می‌نوازه 
روح عاشق رو یادت تو می‌اندازه 
خورشید که طلوع رو یادش نمی‌ره
هر روز صبح اون بالا می‌شینه 
هوا میاد تو، دوباره می‌ره
هر دم بازدم نام تو می‌گه
تو این جنگ، بین شرق و غرب
عدالت بین‌مون اهدا کن به قلب
مارو ببخش اگه باورها کمرنگ شده
هر رنگی بهش زدن، همرنگ شده
مثل شاخه‌ی بید رقصان و سبکبار 
مثل پروانه‌ها پران و سبکبال
مارو احیا کن دوباره با جام عشقت
شروع می‌کنم ای خدا با یاد اسمت

این سمفونی که می‌رسه به گوش من
می‌شه دو بال ایجاد به روی دوش من

چه کردی انسان؟
ظلم رو خریدی، فروختی احسان
دونه می‌ریزی، می‌بندی منقار
قفس رو دیدی، می‌کردی انکار
با خنده می‌زنی زخم زبون
پست و زبون تا بسازی از دیگرون
سمتشون پرت می‌کنی تیکه‌هاتو
تیکه تیکه می‌شکنه دل، ولی تو نمی‌شنوی صداشو
شدی یه اسیر تو به اسارت خودت
ولی هنوز غرقی توی تجارت دورت 
می‌گی حقوق بشر؛ یه دروغ قشنگ
با قطره‌ی اشک افتاد پوکه‌ی فشنگ
با فرهنگ، متمدن، فرهیخته!
ولی کار تو، دنیا رو بهم ریخته
طبیعت بیماره توی بسترش
تو چشمتو بستی، یا که بستنش؟

بیا بیا 
تو که کردی روزگار خود سیاه
تا کی می‌گردی پی نخود سیاه
خودتو گذاشتی حراج واسه کیا؟
به خودت بیا

کشتار می‌کشی از دم هر دم
نمی‌شه دهن‌ها حتی باز واسه باز دم 
حتی کودک که پاشه پوشک
می‌شه قربانی سیلاب موشک
حتی اگه روسفید باشی مثل روسی‌ها
جلوی عدالت هستی خیلی رو سیاه
هنوز متعصب به پوست چهره‌ت
تو که پوست حیوون هم کندی گذاشتی قیمت
دروغ انگار قالیه، می‌بافی همه‌ش
هفت رنگ، دربیاری یه سودی ازش
از مالک می‌دزدی بهش اجاره می‌دی
می‌خوام نفس بکشم، اجازه می‌دی؟
تب داره زمین، گرمایش جهـانی
پشت پرده نقشه های پنهانی
به سوال اولم شک کردم اصلا
هه، مگه تو انسـانی ؟

بیا بیا 
تو که کردی روزگار خود سیاه
تا کی می‌گردی پی نخود سیاه
خودتو گذاشتی حراج واسه کیا؟
به خودت بیا...

Qorresh