فایل صوتی جلسه شنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ /۳۰ آوریل ۲۰۲۲ در کلاب‌هاوس

I Could Live In Hope

دکلمه یکی از شعرهای سارینا اسماعیل‌زاده با صدای خودش

یک شب هالووین در تهران، هوس یک عکس با لباس میهمانی روبه‌روی برج میلاد است که امیر (درگ‌کویین ایرانی با نام هنری شیدا) را به ابتدا به بازداشتگاه و سپس به بند افراد ترنس در زندان اوین می‌رساند. نزدیک به سه سال پس از آزادی و حالا که امیر در بریتانیا زندگی می‌کند، مهسا امینی توسط گشت ارشاد بازداشت و سپس در شرایطی سوال‌برانگیز کشته می‌شود. انقلاب ژینا تلنگری می‌شود برای امیر تا بالاخره با هراس‌هایش باری دیگر روبرو شود. عاقبت او جلوی دوربین می‌نشیند و آنچه بر او گذشته است، برای مخاطبانش باز می‌گوید.

بیشتر در

https://www.radiozamaneh.com/756294

مصاحبه با امیر / کال می شیدا

شکنجه‌های ساواک و انکار ثابتی - گفت‌وگو با رضا دقتی

گفتگو با حامد حدیدیان/نقدی بر اصلاحیه لايحه حفاظت رودخانه ها و كاهش خطرات سيل به دست کارشناسان مجلس

یکی از نشانه‌های بیش‌فعالی این است که فرد مطابق دستورالعمل‌ها و شیوه‌ها عمل نمی‌کند، نشانه دیگر دشواری در حفظ تمرکز است. اما اگر دستورالعمل‌ها بیش از حد متصلب باشد یا مطلبی بیش از حد کسالت‌آور باشد، می‌توان به آن دستورالعمل توجه داشت یا روی آن مطلب‌کسالت آور متمرکز ماند؟ آیا بحث بر سر آستانه تحمل است؟ یا اینکه فرد درگیر با پدیده بیش‌فعالی به تفاهم نیاز دارد و به درک صحیح از شرایط ویژه‌اش؟ آرش دبستانی با اشخاصی که با این مشکل مواجه‌اند در گفت‌وگو قرار گرفته است.

با آرش دبستانی: بیش‌فعالان و مسأله تفاهم

به بهانه انتشار دو بیانه از سوی تشکل‌های صنفی و کارگری و گروهی از فمینیست‌ها در باره لغو اعدام با شیوا عاملی‌راد، فعال صنفی معلمان و فمینیست گفت‌وگو کرده‌ایم. او می‌گوید تفکیک اعدام به سیاسی و غیرسیاسی آسیب‌زا است و به نفع حاکمیت و قربانیان اعدام فرودستان و به حاشیه‌رانده‌شدگانند.

قیام علیه اعدام: چگونه می‌توان ماشین اعدام را متوقف کرد؟ ــ گفت‌وگو با شیوا عاملی‌راد

محمد حقیقت، سینماگر مقیم فرانسه روی نوار کاست سندی در اختیار داشت که تا پیش از این منتشر نشده بود: گفت‌وگویی مفصل با غلامحسین ساعدی، نویسنده فقید ایرانی که در پاریس انجام شده بود. شخص سومی هم در این مصاحبه حضور دارد که یکی دو پرسش هم مطرح می‌کند. اما نام او نامعلوم است و از قرار ساعدی هم میانه خوبی با او دارد و گاهی او را با نام «رضا» یا «آقا رضا» خطاب قرار می‌دهد. مصاحبه در منزل او انجام شده است.
محمد حقیقت می‌گوید:

 اوایل دهه ۱۹۸۰، در پاریس سردبیر فصل‌نامه «سینمااکسیون» آقای گی هنبل از من خواسته بود درباره سینمای ایران مطلبی بنویسم. این مطلب را در شماره ژانویه ۱۹۸۲ در آن نشریه به چاپ رساند. در آن مطلب از فیلم‌های «گاو»، و «دایره مینا» ساخته داریوش مهرجویی هم به خوبی صحبت کرده بودم، همان زمان، «دایره مینا» که از تلویزیون فرانسه پخش شد، بازتاب خوبی داشت. کمی بعد که زنده‌یاد غلامحسین ساعدی به پاریس پناهنده شده بود، سردبیر سینما اکسیون از من خواست با او به عنوان فیلمنامه‌نویس این فیلم‌ها و از نویسندگان شاخص ادبیات معاصر ایران مصاحبه‌ای انجام دهم. گفت‌وگوی حاضر را در منزل یکی از آشنایان به نام «رضا»، در تاریخ شنبه ۲۹ اکتبر ۱۹۸۳ انجام دادم.

 با محمد حقیقت در کافه‌ای در سن‌میشل پاریس به توافق رسیدم که این نوار را برای انتشار در اختیار «زمانه» بگذارد. در وهله نخست می‌بایست نوار کاست به فایل ام پی تری تبدیل می‌شد. این مهم را حقیقت خود به عهده گرفت و سپس آنچه را که به دست ما رسیده بود، بی‌کم و کاست برای انتشار به شکل کنونی تنظیم کردیم. متن پیاده شده از روی نوار، آن هم با ابزار ویژه، ویرایش نشده که زبان پرتصویر و پر از طنز ساعدی که گاهی دشنام‌هایی را هم چاشنی آن می‌کند، دست‌نخورده باقی بماند. ساعدی در مصاحبه‌هایش از اصطلاحاتی که خود ساخته بود استفاده می‌کرد: «زرتیشن»، «سرویس کردن»، «استریپ‌تیز»، «کاراته» و مانند آن. در اینجا بارها «زرتیشن» را به کار می‌برد.
بخوانید و بشنوید: https://www.radiozamaneh.com/803045

یک سند منتشر نشده: استبداد، انقلاب، سینما در گفت‌وگو با غلامحسین ساعدی

گفتگو با امیر کیانپور، دانش‌آموخته فلسفه در دانشگاه پاریس هشت و پژوهشگر تاریخ و اندیشه سیاسی، به مناسبت سالگرد انقلاب ۱۳۵۷

امیر کیانپور: ناموزونی‌های «بهشت» شاهانه و عاملان متکثر انقلاب

گفتگو با روژین موکریان، پژوهشگر نظریه سیاسی، به مناسبت سالگرد انقلاب ۱۳۵۷

روژین موکریان: انقلابیون مرکزگرا توانمندسازی جامعه را فراموش کردند

گفتگو با دنیا احمدی، استادیار روابط بین‌الملل دانشگاه خرونینگن هلند و پژوهشگر تاریخ زنان، به مناسبت سالگرد انقلاب ۱۳۵۷

دنیا احمدی: بازپس‌گیری انقلاب ۱۳۵۷ در بستر جنگ روایت‌ها

یک بازیگر تجربه یک انسان دیگر را برای ما بازی می‌کند. او می‌خواهد فاصله بین ما و دیگران را از میان بردارد. ما استقبال می‌کنیم زیرا امکان آن را نداریم که همه انسان‌ها و شرایطشان را ملاحظه کنیم. وقتی بازیگر روی صحنه می‌رود، از خودش بیرون می‌آید و دیگری می‌شود. وقتی همان بازیگر مهاجرت می‌کند، از جایی که به او تعلق دارد، با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش دور می‌شود که با دیگرانی باشد که با او بیگانه‌اند. آرش دبستانی این بار در گفت‌وگو با دو بازیگر، دو تجربه متفاوت از مهاجرت را با ما در میان می‌گذارد. این پادکست را می‌شنوید:

با آرش دبستانی: بازیگری و مهاجرت

گفت‌و‌گو با فواد کیخسروی، رئیس هیات مدیره کنفدراسیون کار ایران – خارج از کشور

در حالی که انسان‌ها عمدتاً با چشمان خود جهت را تشخیص می‌دهند، سگ‌ها با حس بویایی محیط اطراف خود را درک می‌کنند. بسته به نژاد و شخصیت سگ‌ها، می‌توان آنها را برای کارهای خاص آموزش داد.  برخی برای شکار مناسب‌ترند، برخی دیگر به عنوان سگ گله و برخی هم به عنوان سگ جستجوگر و موادیاب به کار گرفته می‌شوند. در مدارس و خانه‌های بازنشستگان، از حیوانات آموزش دیده به عنوان «مددکار اجتماعی» استفاده می‌شود. سگ‌های راهنما به افراد نابینا و افرادی با معلولیت تحرکی کمک می‌کنند تا بر موانع زندگی روزمره غلبه کنند. آرش دبستانی که خود نابیناست، این بار با سگ راهنمای خود به منهتن می‌رود و ما را با چالش‌های یک نابینا و سگ راهنمایش آشنا می‌کند. این پادکست را می‌شنوید.

با آرش دبستانی: سگ راهنما

در گزارش کمیته‌ حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل در مورد سرکوب اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ در ایران که جمعه ۱۸ اسفند / ۸ مارس منتشر شد، خطاب به شورای حقوق بشر سازمان ملل آمده است جنایت‌هایی که در چهارچوب سرکوب اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» صورت گرفت «شامل قتل، اعدام‌های فراقضایی و مرگ‌های غیرقانونی، استفاده غیر ضروری و بی‌رویه از قوای قهریه، سلب خودسرانه حق آزادی، شکنجه، تجاوز، ناپدیدسازی‌های قهری و تعقیب و آزار مبتنی بر جنسیت» است. یکی از داستان‌های جانباختگان در قیام ژینا متعلق به پیمان منبری، ۲۵ ساله و اهل سنندج است. پیمان منبری در شب ۱۶ مهر در خیابان وکیل سنندج و محله قطارچیان با اصابت گلوله از پشت به قلبش جان باخت. در جریان اعتراض‌های شنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۱ در شهر سنندج دست‌کم چهار شهروند به نام‌های داریوش علیزاده، یحیی رحیمی، پیمان منبری و محمد امینی بر اثر تیراندازی نیروهای امنیتی کشته شدند. بر اساس گزارش شبکه حقوق بشر کردستان در این روز دست‌کم ۶۵ نفر نیز زخمی شدند. هر کدام از کشته‌شدگان قیام ژینا یک زندگی و داستان منحصر به فرد داشته اند. روناک فرجی در این پادکست با ندا، خواهرزاده پیمان منبری گفت‌وگو کرده تا تصویری از داستان زندگی یکی دیگر از قربانیان جمهوری اسلامی ثبت و در تاریخ ماندگار گردد. می‌شنوید:

داستان پیمان منبری، جانباخته قیام ژينا که نوشته بود «تا آزادی کامل مردمم ادامه می‌دهم»

جامعه جهانی بهائی سه‌شنبه ۱۵ اسفند ۱۴۰۲، با انتشار یک بیانیه مطبوعاتی از تخریب بیش از ۳۰ قبر جدید بهائیان در محل گور دسته‌جمعی خاوران تهران، توسط مقام‌های حکومت ایران خبر داد. در این بیانیه آمده است که مسئولان «نشانه‌های روی قبرها را برداشته و با لودر و بولدوزر قبور را صاف کرده‌اند تا حالت قبر نداشته باشد.» در ادامه همچنین تاکید شده است که این کار به صورتی انجام شده است که «به نظر برسد هیچ قبری در آن محل وجود نداشته است.»  فرهاد ثابتان، یکی از سخنگویان جامعه جهانی بهائی، در ارتباط با جزئیات بیش‌تر این خبر به «زمانه» می‌گوید: 
در این مقابر تخریب شده، در بیش‌تر موارد بیش از یک یا دو نفر از شهروندان بهائی دفن شده بودند. بنابراین اگر بخواهیم تعداد متوفیان را حساب کنیم قطعا بیش از ۳۰ درگذشته بهائی را شامل می‌شود.
 او در ادامه توضیح می‌دهد که تحقیق بیش‌تری برای دسترسی به آمار دقیق در حال انجام است.

تخریب قبور با هدف پاکسازی فرهنگی بهائیان - گفت‌وگو با فرهاد ثابتان از سخنگویان جامعۀ جهانی بهائی

نقش‌های جنسیتی ثابت در جامعه رو به زوال است. کمتر کسی از نسل جوان به کلیشه‌های جنسیتی مطابق عرف و سنت اهمیت می‌دهد. اما این کلیشه‌ها همچنان وجود دارند و حکومت هم نه تنها در پی تقویت آن‌هاست، بلکه اصولاً علاقمند است زنان را با شعار «فرزندآوری» دوباره خانه‌نشین کند.

با این‌حال همچنان، حتی در کشورهای غربی برخی مشاغل را مردانه و برخی را زنانه می‌پندارند. در بین رشته‌های دانشگاهی، ریاضیات، علوم کامپیوتر، انواع رشته‌های مهندسی هنوز در اختیار مردان قرار دارد.

در اغلب این رشته‌ها فرصت‌های شغلی خوبی وجود دارد، شاغلان معمولاً درآمد خوبی دارند و می‌توانند ترقی کنند و از احترام و تکریم اجتماعی هم برخوردارند. چرا زنان نباید از این فرصت‌ها بهره‌مند باشند؟

آرش دبستانی ابعاد مختلف این موضوع را در گفت‌وگو با دو مهمان بررسی کرده است. این گفت‌وگو را می‌شنوید:

تهدید کلیشه‌ای قطعاً در کمبود نمایندگی زنان در رشته‌های مهندسی مؤثر است. مهمان نخست آرش که در مقطع دکترا در یک رشته مهندسی تحصیل کرده و اکنون استاد یکی از دانشگاه‌های آمریکاست، می‌‌گوید از کودکی و نوجوانی پدرش او را تشویق می‌کرد که برخی وسایل خانگی را تعمیر کند. او می‌گوید:

احساس می‌کردم دارم کار مهمی انجام می‌دهم. در ایران معمولاً روی بچه‌ها فشاری هست که دکتر یا مهندس شوند من هم این فشار را احساس می‌کردم. رشته‌های مهندسی مختص پسرها بود. اما من از خودم می‌پرسیدم چرا نه؟ چرا من نباید در رشته‌ای که دوست دارم تحصیل کنم؟

اینطور بود که مهمان آرش راه خود را به رغم همه موانع اجتماعی انتخاب کرد. اما این راه دشواری‌هایی هم داشت. شواهد قابل توجهی مبنی بر وجود تعصب ضمنی باقیمانده در برابر مهندسان زن وجود دارد، زیرا این اعتقاد وجود دارد که مردان از نظر ریاضی برتری دارند و برای کارهای مهندسی مناسب‌ترند. مهمان آرش  می‌گوید  آزمون دکترا مانند یک محاکمه بود: چرا می‌خواهی دکترا بخوانی؟ آیا بهتر نیست ازدواج کنی و بچه‌دار شوی؟ اگر به خاطر تحقیق و پژوهش تا نیمه‌شب در دانشگاه بمانی، چطور می‌خواهی به عنوان یک زن به خانه برگردی؟

او که خود اکنون استاد دانشگاه است، می‌گوید مهم‌ترین کاری که برای از بین بردن کلیشه‌های حنسیتی می‌توان انجام داد این است که استادان با دانشجویان زن و مرد به طور مساوی رفتار کنند:

آنها باید تفاوت را نه در روسری که در استعدادها و تلاش‌ها ببینند. باید حامل این پیام باشند که همه در کلاس من مساوی‌اند و من به همه شما خوش‌آمد می‌گویم. البته بسیاری از استادان چنین بودند. استادانی هم بودند که تبعیض جنسیتی اعمال می‌کردند.

    از آنجا که مهندسی یک رشته سنتی تحت سلطه مردان است، زنان حتی در هنگام عملکرد برابر نیز ممکن است از توانایی‌های خود اطمینان کمتری داشته باشند. همسر مهمان دوم آرش مهندس است. او می‌گوید:

همسرم کارش را دوست داشت. من از خودم می‌پرسیدم چرا باید او کاری را که دوست دارد کنار بگذارد چون جامعه دوست ندارد او را در آن نقش ببیند؟ این به معنای گرفتن حق زندگی‌ست. بعد از مهاجرت یکی از خوشحالی‌هایم این بود که هر دو در یک سطح هستیم.

  این موضوع البته ابعاد مهم دیگری هم فراتر از دانشگاه و خانواده دارد. در محیط کار آیا زنانی که در رشته‌های «مردانه» تحصیل کرده‌اند از امکانات برابر برخوردارند؟ این موضوع را که خاص جامعه ایران هم نیست، باید به طور جداگانه به بحث گذاشت.

با آرش دبستانی: تهدیدهای کلیشه‌‌ای برای زنان مهندس در دانشگاه و خانواده

آنچه در ادامه می‌شنوید، روایت فاطمه خوشرو از دستگیری در جریان اعتراض‌های آبان ۱۳۹۸، حبس پس از آن، و دیگر فشارهای امنیتی پس از خروج از ایران است.

برای فاطمه خوشرو، آبان ادامه دارد

پژوهش «یادگیری قابل مشاهده» که توسط جان هتی دانشمند نیوزلندی در سال ۲۰۱۳ انجام شد، ثابت کرد که اعتماد بین معلم و دانش‌آموزانش معیار تعیین‌کننده‌ای برای تدریس خوب است. اگر شرایط عمومی مساعد نباشد این رابطه ممکن است خدشه‌دار شود. بنابراین شرایط اجتماعی که در مدرسه و در جامعه حاکم است بر رابطه معلم با دانش‌آموزانش تأثیر غیرقابل انکاری دارد. آرش دبستانی در گفت‌وگو با دو معلم این موضوع را از دو زاویه مختلف بررسی کرده است: از زاویه رابطه معلم با دانش‌آموزانش و از زاویه جایگاه اجتماعی معلم و تأثیر آن بر کار تدریس.

با آرش دبستانی: جایگاه اجتماعی معلم و رابطه او با دانش‌آموز

۲۸ اسفند ۱۴۰۲، نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در شهر ژنو، دربارۀ «وضعیت حقوق بشر در ایران» برگزار شد. در این نشست، جاوید رحمان، گزارشگر ویژۀ حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، گزارشی ۴۲ صفحه‌ای در مورد ایران ارائه کرد که در بخشی از آن به تفصیل سرکوب گسترده علیه بهائیان در ایران مستند شده است. به فاصلۀ یک روز،  ۲۹ اسفند ۱۴۰۲، جامعۀ جهانی بهائی بیانیه‌ای مرتبط با گزارش جاوید رحمان منتشر کرد. رادیو زمانه، جهت کسب اطلاع بیشتر از نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و جزئیات گزارش جاوید رحمان پیرامون وضعیت بهائیان در ایران، با وثاق سنائی، از سخنگویان جامعۀ جهانی بهائی، گفت‌وگو کرده است:

گفت‌وگو با وثاق سنائی، از سخنگویان جامعۀ جهانی بهائی، پیرامون آخرین گزارش جاوید رحمان

محمد مختاری، شاعر و نویسنده و پژوهشگر، در پاییز ۱۳۷۴ در ایالات متحده درباره شاهنامه و شیوه‌ی مطالعه و تحقیق آن سخنرانی کرد. متن پیش‌رو عیناً از فایل صوتی برجای‌مانده از سخنرانی او پیاده‌سازی شده که چندان در دسترس مخاطبان نیست و به مناسبت سالروز تولد او بازنشر می‌شود. فایل صوتی این سخنرانی را نیز با هم می‌شنویم.

یک سخنرانی کمتر شنیده‌شده: محمد مختاری درباره شاهنامه

فرزاد مرادی‌نیا پیش از آنکه در جریان قیام ژینا چشم‌اش را از دست بدهد، به دلیل فعالیت‌های کارگری‌اش زندانی و شکنجه شده بود. گفت‌و‌گوی روناک فرجی با او را می‌شنویم.

فرزاد مرادی‌نیا؛ فعال باسابقه‌ی کارگری سنندج که در قیام ژینا چشم‌اش را از دست داد

در این پادکست روایت سحر، هنرمند جوانی را می‌شنوید که تجاوز جنسی یک کارگردان به او در حین تمرین، اولین تجربه جنسی‌اش را رقم زده و کابوس آن زندگی شخصی و حرفه‌ای و سلامت جسمی و  او را تحت تأثیر قرار داده است.

پادکست «من هم صدای تو هستم»: روایتی از تجاوز جنسی یک کارگردان حین تمرین

هنر موضوع و محتوای زندگی یک هنرمند است و به کنش‌های روزانه او جهت می‌دهد. یکی از هدف‌های هنرمند این است که چیزی به هنر اضافه کند و با این‌حال او هم مانند دیگران به منبع درآمد ثابت و مطمئنی نیاز دارد. نخستین مهمان آرش یک عروسک‌ساز است. دومین مهمان آرش یک سفالگر. هر دو این حرفه‌ها از دوران باستان وجود داشته‌اند. اما در زندگی امروز ما معناهای متفاوتی پیدا کرده‌اند. گفت‌وگوی آرش با این دو هنرمند را می‌شنوید:

با آرش دبستانی: هنر یا کاردستی؟

ترانه‌های نوروزی تاجیکی، افغانی، بدخشانی، ازبکی و خوازمی

ایرج ادیب زاده - موسیقی برزیلی ؛ رقص سامبا ؛ نشان دادن تاریخ این غول آمریکای جنوبی ؛ برده داری و شهرنشینی ؛ آمدن مهاجرین و حفاظت از محیط زیست و سیاره زمین و رژه ی ورزشکاران دویست و هشت ملت و البته تیمی از پناهندگان موضوع اصلی مراسم گشایش سی و یکمین المپیاد جهانی بود که چهار ساعت طول کشید و بیش از سه میلیارد نفر در سراسر جهان تماشاگر داشت . این یکی از زیباترین مراسم گشایش بازی های المپیک نوین بود با شعار « حفظ محیط زیست » و به ویژه جنگل ها  . یکی از بزرگترین جنگل های جهان - آمازون - در برزیل قرار دارد . مراسم گشایش در ورزشگاه افسانه ای و باز سازی شده ی ماراکانا با حضور هشتاد هزار تماشاگر با شمارش معکوس تماشاگران - جمعه شب - در ریو آغاز شد . سرود ملی برزیل همراه با گیتار خواننده مشهور پائولینهوداویولا هفتاد و سه ساله خوانده شد و پرچم سیز و زرد برزیل به اهتزاز درآمد .سی و هفت رییس یا مسوولان دولتی در مراسم گشایش حاضر بودند که بسیار کم شمارتر از بازی های دوهزارو هشت پکن بود که در آن هشتاد رییس دولت حضور داشتند. فرانسوا اولاند رییس جمهورفرانسه و جان کری وزیر خارجه آمریکا از جمله سیاستمداران حاضر در مراسم گشایش بودند. 

لحظه بزرگ مراسم گشایش ورود مشعل المپیک به ورزشگاه ماراکانا بود و آخرین حمل کننده مشعل دونده پیشین دوی ماراتون برزیل«  واندرلی کوردیرودلیما» بود که مشعل بزرگ ورزشگاه را روشن کرد . پیش تر قرار بود پله قهرمان نامدار فوتبال برزیلی این وظیفه را عهده دار شود اما به دلیل مشکلات جسمی موفق به انجام این کار نشد.براساس تازه ترین گزارش منتشر شده رویهم هزینه ی این بازی ها چهار میلیارد وششصد میلیون دلار بوده است .با وجود این سرمایه گذاری قابل توجه در بازی های ریو ؛ این المپیک  همچنان فاصله ی زیادی تا گران ترین المپیک تابستانی دارد . لندن درسال دوهزار و دوازده با هزینه ی پانزده میلیارد دلاری اش رکورد دار است 

با این همه رکود اقتصادی ؛ رسوایی فسادهای دولتی و بن بست سیاسی که به برکناری موقت دیلما روسف رییس جمهوری برزیل انجامید - غایب بزرگ در این مراسم - این نخستین المپیک در تاریخ آمریکای جنوبی را به چالش اعتراض کنندگان برزیلی  مبدل کرد . زمانی که میشل تمر رییس جمهور موقت در سخنانی کوتاه بازی های ریو را افتتاح کرد با سوت زده و هو کردن مردم حاضر در ورزشگاه روبرو شد. کارگردان برزیلی این مراسم گشایش رنگارنگ و زیبا « فرناندو میرلیس » پس از پایان مراسم گفت : « هدفش در این مراسم به وجود آوردن شادی ومثل  دادن یک داروی ضد افسردگی به ملت برزیل بود.»

رژه ی یازده هزار ورزشکار از دویست و هشت کشور شرکت کننده با ورود کاروان یونان سرزمین زادگاه المپیک ها آغاز شد . آمریکا با 556 ورزشکاربزرگترین کاروان بود . پرچم این کشور را مایکل فلپس شناگر سی و یک ساله حمل می کرد که با بیست و دو مدال - 18 طلا - از چهار المپیک گذشته اش با دست زدن های حاضران روبرو شد . برزیل آخرین تیمی که رژه رفت 465 عضو داشت آلمان با 425 ورزشکار سومین کاروان بزرگ مراسم رژه ی جمعه شب بود که با استقبال توماس باخ رییس کمیته ی بین المللی المپیک روبرو شد .  ورود تیم های  ایتالیا ؛ فرانسه و پرتقال و فلسطین و پناهندگان  نیز با کف زدن های تماشاگران ورزشگاه ماراکانا روبرو شد.ایران با 63 ورزشکار از جمله 9 زن در رده ی چهل و هفتم کشورهایی بود که بیشترین ورزشکار را داشتند . پرچمدار کاروان ایران زهرا نعمتی ورزشکار پارالیمپیکی بود که روی صندلی چرخ دار حرکت می کرد . 
نکته جالب دیگر در بازی های المپیک ریو شمار بالای زنان ورزشکار کشور هاست. به گزارش کمیته برگزاری بازی ها  در المپیک 2016 ؛ چهار هزار و 700 ورزشکار زن حضور دارند که بیش از 45 درصد  از ده هزارو 444 ورزشکار حاضر را تشکیل می دهند .از 556 ورزشکار کاروان آمریکا 292 ورزشکار زن دراین  رقابت ها هستند از 447 ورزشکار برزیلی 215 ورزشکار زن هستند  . شمار  بالای ورزشکاران زن  در المپیک ریو نشان می دهد که زنان در المپیک ریورکورد همه ی 28 رشته ی المپیک را شکسته اند و در همه ی رشته ها نماینده دارند. 

از امروز ریو پایتخت ورزش جهان است . طی 15 روز رقابت در ورای شعله مشعل المپیک باید آرزو کنیم این بزرگ ترین جشن روی زمین صلح وآرامش را نیز به جهان آشوب زده کنونی برگرداند.

بازی‌های المپیک ریو آغاز شد؛ بارقص سامبا، موسیقی برزیلی و دفاع از محیط زیست و کره‌ی خاکی ما‎

بخشی از سخنرانی دکتر لطیف ناظمی در شب گرامیداشت حمیرا نکهت دستگیرزاده

در همان روزی که علی اشرف درویشیان درگذشت در سرخط خبرها آمده بود که در خانه‌هایی که کارگاه‌های تفکیک زباله در اختیار کودکان زباله‌گرد در تهران قرار داده‌اند از کودکان زباله‌‌گرد سوءاستفاده جنسی می‌شود. الهام فخاری، یکی از اعضای شورای شهر تهران جمعه ۵ آبان به خبرگزاری ایلنا گفته بود کودکان زباله‌گرد «بدترین نوع زندگی را تجربه می‌کنند.»
علی اشرف درویشیان در «از این ولایت» و «آبشوران» نویسنده چنین انسان‌هایی‌ست: کودکانی که «بدترین نوع زندگی» را از سر می‌گذرانند.  
نام علی اشرف درویشیان و منصور یاقوتی به عنوان نویسندگانی که تحت تأثیر صمد بهرنگی دست به قلم بردند ثبت شده است. منصور یاقوتی در ویژه‌نامه روزنامه شرق درباره علی اشرف درویشیان این پرسش را مطرح می‌کند:
«اين روزها اين طرف و آن طرف می‌شنويم که دوران ادبيات «متعهد» تمام شده. بايد پرسيد چه چيزی جای آن را گرفته است؟»
علی اشرف درویشیان در مصاحبه‌ای با صداقت و فروتنی گفته است:
«من تمام فکر و ذکرم این بود که فضای بین صمد بهرنگی و مثلا  آثار زنده یاد هوشنگ گلشیری که سطحِ بالا بود و مدرن بود را با نوشته‌هایم پر بکنم. این فضا را پر کنم که مردم از اینجا برسند به آنجا.»
داستانی که علی اشرف درویشیان در گلزار خاوران برای مادران اعدامیان می‌خواند، چنین داستانی‌ست. هم در متن جنبش عدالت‌خواهی ایران شکل گرفته و هم اینکه داستانی‌ست خوش‌ساخت. این داستان را با صدای نویسنده‌اش می‌شنوید:

داستان‌خوانی علی اشرف درویشیان در گلزار خاوران

اسماعیل بخشی،‌ کارگر مجتمع صنعتی نیشکر هفت‌تپه و سپیده قلیان، فعال مدنی به خاطر افشاگری درباره شکنجه در دوران بازداشت‌ بار دیگر به زندان افتاده‌اند. اما پیش از آن،‌ کارزاری آنلاین با هشتگ «#من_هم_شکنجه_شدم» با الهام از افشاگری بخشی به وجود آمد و هنوز هم ادامه دارد. مهدی اصلانی، نویسنده و زندانی سیاسی دهه ۱۳۶۰ در گفت‌و‌گو با «زمانه» به زندان‌های هولناک ابتدای جمهوری اسلامی می‌پردازد و می‌گوید آزادی مشروط به اعتراف اجباری در برابر دوربین‌ها بود.

گفت‌و‌گو با مهدی اصلانی: «باید تماشای خود‌ویرانی انسان را از سکه انداخت»

مکالمات ضبط  شد بی‌سیم پلیس در جریان اعتراضات آبان ۹۸

“زمانه”، رادیو و وب‌سایتی است برای عرضهٴ اخبار، گزارش، گفت‌وگو و تحلیل درباره موضوع‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و نظری … زمینه‌سازی برای ایجاد رادیو زمانه در سال ۲۰۰۴ با کوشش ایرانیانی مانند فرح کریمی، نماینده‌ وقت پارلمان هلند، صورت گرفت. رادیو زمانه از سیزده مرداد ۱۳۸۵ خورشیدی (چهارم اوت ۲۰۰۶)، همزمان با شب صدمین سالگرد جنبش مشروطه، فعالیت خود را آغاز کرد.
محور اصلی فعالیت‌های “زمانه”، پشتیبانی از کوشش‌های فعالان حقوق بشر و جامعه مدنی در ایران ا‌ست. با توجه به نبود فضای باز رسانه‌ای در ایران، یکی دیگر از اهداف زمانه، تلاش در جهت ایجاد تنوع رسانه‌ای است.

radiozamaneh

Popular tracks