Amentü

İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar kesildi, kandır akacak
ama kan kesilince damardan sıcak
sımsıcak kelimeler boşandı
aşk için karnıma ve göğsüme
ölüm için yüreğime sürdüğüm ecza uçtu birden
aşk ve ölüm bana yeniden
su ve ateş ve toprak
yeniden yorumlandı.

Dilce susup
bedence konuşulan bir çağda
biliyorum kolay anlaşılmıyacak
kanatları kara fücur çiçekleri açmış olan dünyanın
yanık yağda boğulan yapıların arasında
delirmek hakkını elde bulundurmak
rahma çağdaş terimlerle yanaşmak için
bana deha değil
belgeler gerekli
kanıtlar, ifadeler, resmi mühür ve imza
gençken
peşpeşe kaç gece yıllarca
acıyan, yumuşak yerlerime yaslanıp uçardım
bilmezdim neden bazı saatler
alaturka vakitlere ayarlı
neden karpuz sergilerinde lüküs yanar
yazgı desem
kötü bir şey dokunmuş olurdu sanki dudaklarıma
Tokat
aklıma bile gelmezdi
babam onbeşli olmasa.

Meyan kökü kazarmış babam kırlarda
ben o yaşta koltuğumda kitaplar
işaret parmağımda zincir, cebimde sedef çakı
cebimde kırlangıçlar çılgınlık sayfaları
kafamda yasak düşünceler, Gide mesela.
Kar yağarken kirlenen bir şeydi benim yüzüm
her sevinç nöbetinde kusmak sunuldu bana
gecenin anlamı tıkansın diye ıslık çalar
resimli bir kitaptan çalardım hayatımı
oysa hergün
merkep kiralayıp da kazılan kökleri
Forbes firmasına satan babamdı.

Budur
işte bir daha korkmamak için korkmaz görünen korku
işte şehirleri bayındır gösteren yalan
işte mevsimlerin değiştiği yerde buharlaşan
kelepçeler, sürgünler, gençlik acılarıyla
güçbela kurduğum cümle işte bu;
ten kaygusu yüklü ağır bir haç taşımaktan
tenimin olanca ağırlığı yok oldu.
Solgun evler, ölü bir dağ, iyice solmuş dudak
bile bir bir çınlayan
ihtilal haberidir
ve gecenin gümüş ipliklerden işlenmiş oluşu
nisan ayları gelince vücudu hafifletir
şahlanan grevler için kahkahalarım küstah
bakışlarım beyaz bulutlara karşı obur
marşlara ayarlanmak hevesindeki sesim
gider şehre ve şaraba yaltaklanarak
biraz ağlayabilmek için
fotoğraflar çektirir
babam
seferberlikte mekkâredir.

İnsanın
gölgesiyle tanımlandığı bir çağda
marşlara düşer belki birkaç şey açıklamak
belki ruhların gölgesi
düşer de marşlara
mümkün olur babamı
varlık sancısıyla çağırmak:
Ezan sesi duyulmuyor
Haç dikilmiş minbere
Kâfir Yunan bayrak asmış
Camilere, her yere

Öyle ise gel kardeşim
Hep verelim elele
Patlatalım bombaları
Çanlar sussun her yerde

Çanlar sustu ve fakat
binlerce yılın yabancısı bir ses
değdi minarelere:Tanrı uludur Tanrı uludur
polistir babam
Cumhuriyetin bir kuludur
bense
anlamış değilim böyle maceralardan
ne Godiva geçer yoldan, ne bir kimse kör olur
yalnız
coşkunluğu karşısında içlendiğim şadırvan
nüfus cüzdanımda tuhaf
ekmek damgası durur
benim işim bulutlar arşınlamak gün boyu
etin ıslak tadına doğru
yavaş yavaş uyanmak
çocuk kemiklerinden yelkenler yapıp
hırsız cenazelerine bine bine
temiz döşeklerin ürpertisinden çeşme
korkak dualarından cibinlikler kurarak
dokunduğum banknotlardan tiksinmeyi itiraz
nakışsız yaşamakları
silâhlanmak sayarak
çıkardım
boğaza tıkanan lokmanın hartasını
çıkınımda güneşler halka dağıtmak için
halkı suvarmak bin saçlarımda bin ırmak
ıhtırdım caddeleri meğer ki mezarlarmış
hazırmış zaten duvar sıkılmış bir yumruğa
fly Pan-Am
drink Coca-Cola

Tutun ve yüzleştirin hayatları
biri kör batakların çırpınışında kutsal
biri serkeş ama oldukça da haklı.
Ölümler
ölümlere ulanmakta ustadır
hayatsa bir başka hayata karşı.

Orada
aşk ve çocuk
birbirine katışmaz
nasıl katışmıyorsa başaklara ağustos sıcağı
kendi tehlikesi peşinden gider insan
putların dahi damarından
aktığı güne kadar
sürdürür yorucu kovalamacayı.

Hanidir görklü dünya dünyalar içre doğan?
Nerde, hangi yöremizde zihnin
tunç surlardan berkitilmiş ülkesi
ağzı bayat suyla çalkanmış çocuğa rahim olan
parti broşürleri yoksa kafiyeler mi?
Hangi cisimdir açıkça bilmek isterim
takvim yapraklarının arasını dolduran
nedir o katı şey
ki gücü
gönlün dağdağasını durultacak?
Hayat
dört şeyle kaimdir, derdi babam
su ve ateş ve toprak.
Ve rüzgâr.
ona kendimi sonradan ben ekledim
pişirilmiş çamurun zifiri korkusunu
ham yüreğin pütürlerini geçtim
gövdemi alemlere zerkederek
varoldum kayrasıyla Varedenin
eşref-i mahlûkat
nedir bildim.

 

1974

 

Amentü (İsmet Özel)

Tarık Tufan - Anna

Ah Muhsin Ünlü Mıknatıssız Pusula Yorum Eser Gökay

rüveyda | nurullah genç

GÜLŞİİR
AHMET ERHAN

Eser; Ahmet Erhan
Seslendiren; Eser Gökay

Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
içinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlığın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim, hangi yasa
Bir beşikle bir darağacını
Aynı ağaçtan, ne adına varedebilir?

Sorular sormak için geldim şu dünyaya 
Yasım acıların yasıdır
Boynumu üzgün bir çiçek gibi kırıp da
Yollara düştüğümde, başımda deniz köpüklerinden
Ya da sabah yellerinden bir taçla
Yürüdüğüme inanırdım - yanılırdım
Geceyi günle, acıyı sevinçle kardığım
Bu söylencenin bir yerinde durakladım
Ve anlatamadım, konuşamadım bir daha.

Acını ödünç ver bana, gözyaşlarını
Damarlarında uyuyan sevinci ödünç ver
Yitirdim çünkü onları da..
İlenmiyorum, el çırpmıyorum artık
Ne aklımda yaşadıklarım üstüne düşünceler
Ne de geleceğime dair bir tasa.
Gelirken çan çalmıyor yalnızlık
Bir adam, bir sokak, bir ev
Yüzle, gülüşler, susuşlar boyunca

Soruların vardı senin, ne çok soruların 
Gözlerin dünyayı eleyip dururdu boyuna
Bir fısıltı gibi başladı sevgim
Çığlık oldu, kağıtlarda çiçek açtı sonra
Sonrası...Mutlu bile olduk bazı
Artık sen yadsısan da ne kadar
Ya da ben bilmiyorum mutluluk nedir
Anlatsın yollar, yollar, yollar...

Şimdi gece, soluğumu verdim içime
Az önce kağıtlara gül kuruları serptim
Dolaplardan kekik, nane kokuları çıkardım
Öylece serptim, seni yazacağım diye
Sen ki, deniz görmemiş bir deniz kızısın 
Aklımın almadığı bir yerde, öylesin
Şimdi gece, iki kişilik bu yalnızlık
Bize artık yeter de artar bile...

Dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağın
En yakın dostlarımın birer birer
Vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların
Ölümünü gördüm, ama kimse
İnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!
Yaşam ki bir kum saatidir usulca akan
Dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkca
Yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır
Vereceğimiz tek şey budur dünyaya.

Şu dağılgan yüreğimi, şu köpüklere imrenen
Yüreğimi bir gün yollara atarsam
Bir gün bir nehir yataklarına dolarsam, korkarım
Suyumun çoğu senden yana akacak
Bütün sözcüklere adını ekleyeceğim
Güldeniz, Gülekmek, Gülyağmur, Gülsarap
Gülaşk, Gülsiir, Gülahmet, Gülerhan
Ey gül yaşamım, yitip giden düşlerim!

Gecelerdi, solgun - sessiz tüterdi yüzün
Yatağımda bir kımıltıydın, dilimde türkü
Uykusunda konuşurken sesini öptüğüm
Varmak için beyninin kıvrak dağ yollarına
Kokundu, bedenimi saran o ince buğu
Esintisinde usul usul yürüdüğüm
Ki değişmem yaseminlerle, portakal ağaçlarıyla..

Sanki bir kız yürürdü yollarda
Evimin sokağına girer, paspasa ayaklarını silerdi
Kapımı açardı gümüş bir anahtarla
Sanki hep gelirdi, sevişirdik bazı, konuşurduk
Tozlu kitapların yığıldığı odalarda
Kalırdı duvarlarda gülüşünden bir tini
Yatağımda bedeninden bir oyuk.

devamı ; http://www.siir.gen.tr/siir/a/ahmet_erhan/gulsiir.htm

Ahmet Erhan - Gülşiir

Yeniden Doğuş 

tüm varlığım benim, karanlık bir ayettir 

seni, kendinde tekrarlayarak 

çiçeklenmenin ve yeşermenin sonsuz seherine götürecek. 

ben bu ayette seni ah çektim, ah 

ben bu ayette seni 

ağaca ve suya ve ateşe aşıladım! 

yaşam belki 

uzun bir caddedir, her gün filesiyle bir kadının geçtiği, 

yaşam belki 

bir urgandır, bir adamın daldan kendini astığı, 

yaşam belki okuldan dönen bir çocuktur, 

yaşam belki, iki sevişme arası rehavetinde yakılan bir sigaradır, 

ya da birinin şaşkınca yoldan geçişi, 

şapkasını kaldırarak, 

başka bir yoldan geçene anlamsız gülümsemeyle ‘günaydın’ diyen. 

yaşam belki de o tıkalı andır, 

benim bakışımın senin buğulu gözlerinde kendini paramparça yıktığı 

ve bir duyumsama var bunda 

benim ay ve karanlığın algısıyla birleştireceğim. 

yalnızlık boyutlarındaki bir odada, 

aşk boyutlarındaki yüreğim, 

kendi mutluluğunun sade bahanelerini seyreder, 

saksıda çiçeklerin güzelim yok oluşunu 

ve senin bahçemize diktiğin fidanı 

ve bir pencere boyutlarında öten 

kanarya ötüşlerini. 

ah.. 

budur benim payıma düşen, 

budur benim payıma düşen, 

benim payıma düşen, 

bir perde asılmasının benden aldığı gökyüzüdür, 

benim payıma düşen, terk edilmiş merdivenlerden inmektir 

ve ulaşmaktır bir şeylere çürüyüşte ve gurbette, 

benim payıma düşen anılar bahçesinde hüzünlü gezintidir. 

ve ‘ellerini 

seviyorum’ diyen 

sesin hüznünde ölmektir.. 

ellerimi bahçeye dikiyorum, 

yeşereceğim, biliyorum, biliyorum, biliyorum 

ve kırlangıçlar mürekkepli parmaklarımın çukurunda 

yumurtlayacaklardır.. 

küpeler takacağım kulaklarıma 

ikiz iki kızıl kirazdan 

ve tırnaklarımı papatya çiçekyaprağıyla süsleyeceğim. 

bir sokak var orada, 

aynı karışık saçları, ince boyunları ve sıska bacaklarıyla 

küçük bir kızın masum gülüşlerini düşünüyorlar 

bir gece 

rüzgarın alıp götürdüğü. 

bir sokak var benim yüreğimin 

çocukluk mahallesinden çaldığı, 

zaman çizgisinde bir oylumun yolculuğu 

ve bir oylumla gebe bırakmak zamanın kuru çizgisini 

bilinçli bir imgenin oylumu 

aynanın konukluğundan dönen. 

ve böylecedir, 

birisi ölür 

ve birisi yaşar. 

hiçbir avcı, 

çukura dökülen hor bir arkta inci avlamayacaktır. 

ben hüzünlü küçük bir periyi biliyorum 

okyanusta yaşayan 

ve yüreğini tahta bir kavalda 

usul usul çalan 

küçük hüzünlü bir peri 

geceleri bir öpücükle ölen 

ve sabahları bir öpücükle yeniden doğacak olan.. 

Füruğ Ferruhzad

Füruğ Ferruhzad - Yeniden Doğuş

المصحف المرتل مقسم أرباع للشيخ أحمد محمد عامر

۞ كُلُّ ٱلطَّعَامِ كَانَ حِلّٗا لِّبَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ إِلَّا مَا حَرَّمَ إِسۡرَٰٓءِيلُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ... [25]

çıkar boynundan at o ipi çocuk,
salıncaklar mı yok sana.
kalk hadi o soğuk betondan,
yatacak başka yer mi yok sana.
annemi verdim, babamı verdim, en sevdiklerimi ölüme de,
ben bu yaşım da gitmenin böylesini görmedim.
kırılan bir boyun gibi, orta yerinden kırıldığında ömrün,
görmedim ademoğlunun, dalından koparılır gibi koparıldığını.
ve böylelikle, umut etme kabiliyetimizi aldılar elimizden,
ne diyeyim, dilerim ihtiyacı olan birine gidiyordur bizden çaldıkları "umut"
dünya adaletsiz çocuk
dünya zorba.
elbet eşitleneceğiz o gün kıyamda,
bu kekeme, toz ve duman sözlerimi.
iyi belle
bahara kalmaz gelirim yanına.

Çetin Tekindor - Dünya Adaletsiz Çocuk - Nazım Hikmet

https://www.youtube.com/watch?v=q4bDdf7MPCY

Kaçış - İsmet Özel

ölüm rengine bürünmüş
bir ahmet erhan portresi gibi 
dolaştım kendi kıyılarımda
yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
elimi düğümlediğim ayağımla
bir çağdaş ve müslim olarak 
kendime sığındım
yenilgim de bu kadardı
boğulmalarım da...

Cahit Zarifoğlu - Zeynep Ve Uzaktan Fırat Üzerine İkili Anlatım

rasitulas

Recent comments

Maiferi

canki

Related tracks