17 gün

Beyaz Delik

İçimin de dışımın da olmadığı, ya da içimi de dışımı da bilmediğim bir dünya zamanıydı; sanırım 8-9 yaşlarındaydım.
Acıyı, kederi, neşeyi henüz ayrıştırmamıştım.
Hayattı; yekpâreydi. Her şey, bir şeydi. 

Sokağın sonuna doğru uzayıp giden bir tepenin ağzına oturmuştu.
Yüzünde yaz esmerliği, ağzını rüzgara karşı açmış; mırıldanıyor muydu yoksa rüzgarı mı yalamaya çalışıyordu? Anlamamıştım. 
Beyaz bir yaz günüydü. İlk o gün görmüştüm onu.

Mevsimler birinden öbürüne devrilirken, elimizi arı sokarken, bisikletten düşüp dizlerimizi kanatırken canımıza bir şey olurdu; hissederdim. Ama acıya dahil değildi yine de bunlar. 
Hayattı, yekpâreydi işte. 
Zaman, hayatı parçalara ayırıp "parça parça" görmeye başladığımızda, acı, o yekpâreliği yitirdiğimizde oluşacaktı. 
Şimdilik dünya geniş ve ılıktı. Biz kendi ılık dünyamızın içinde salınan, uçuşan perilerdik. 

Gün ortasında yazlık sinemanın arka duvarından atlar, orada kurardım hışırtılı sessizliğimi. Sayamayacağım kadar çok sayıda, yeşilli mavili tahta sandalyelerin arasında, geceden kalmış ve öğlen güneşiyle gevremiş milyonlarca çekirdek kabuğunun ortasına yayılır, ılık güneşin ensemi yalamasına gözlerimi yumardım. Nereden geldiğimin, niye geldiğimin sorusunun olmadığı zamanlardı.
Biz periler o zamanlar en çok ılık, beyaz yaz günlerini severdik. 
Kış mart demekti; ve mart hakkında hiç de iç açıcı olmayan bilgilerim vardı. 
Mecaz bilmezdim. Annem mart dokuz donludur derdi. 
Yazın ilk günleri benim "öylesine oluş"um gibiydi. Ilık ve uçucu, yekpâre ve sonsuz ve doya doya beyaz gün.

Periliğimin yeşil vadisindeydim, uçuşmaktaydım ama sanki vadi bitmekteydi.
Gözüm kendi içime ve dışıma bakmaya ayrılmaktaydı.
Sanki dünyaya "yayılma hali" çatlamaya başlayacaktı. 

Bacak boyumun yetmediği bir bisikletle bisiklete binmeyi öğreniyordum. 
Bir öğretenim yoktu, karar vermiş kalkışmıştım, o kadar...
Boyumdan büyük heyulayı sürüyerek dışarı çıkartır, bahçe duvarına yaslar, ayağımın altına yerleştirdiğim yüksekçe bir taş yardımıyla atlardım bisikletin tepesine. Pedallara bastığımda, duyduğum tek kuralı uygular, önüme değil ileriye bakardım. Sokağın sonundaki bayıra dek giderdim böylece. Ama sokağın sonunda, her seferinde düşerek inerdim durdurmayı bilemediğim o kocaman tekerlerin üstünden. 
Kaş, kafa, diz filan yarardım. Kaşım, kafam, dizim filan acırdı, ve bunların hiçbiri acı değildi. 

O günlerden biriydi. Öğlenin ıssızlığı vardı sokakta. Ve ben birazdan düşeceğim noktaya doğru hızla pedal çeviriyordum. Onu tepenin ağzında oturmuş gördüm. Eve, evlere, bahçelere ve hatta ağaçlara olan küsmüşlüğüyle, öylece oturmuş, anneannesi hariç her şeyden istifa etmeyi düşünen yüzüyle karşılaştım. O rüzgarı yalamaya çalışıyordu. Benimse durdurmayı da döndürmeyi de bilemediğim bisikletten düşerek inme vaktim gelmişti. 
Toparlanmaya, bacaklarım ve avuç içlerimdeki tozlu acıyı silkelemeye çalışırken beni seyrettiğini ve bana güldüğünü gördüm. Bir de mahcup oluşu; insanın rengi değişiyor, ısısı artıyordu. 

Bu ânı böylesine net hatıra etmiş olan zihnim, sonrasını hatırlamıyor. Nasıl oldu da tanışmıştık, ben mi onun yanına gitmiştim yoksa o mu benim yanıma gelmişti, bilmiyorum. Bildiğim bir yabancıya, ötekine yakınlık duymuştum. Esmer tenli, beyaz gülüşlü bir öteki "peri". 
En az benim kadar sessizdi. Benden de sessizdi. Kendi sessizliğimi bir kenara koyup, onun bana dokunan sessizliğini kırmaya çalıştım.
Bir şey hoşuna gittiğine gülümserdi.
Gülümsediğinde dünyada bir beyaz delik açılırdı. 
Ben o yaz o beyaz delikten içeri atladım.

Kış (tekrar) gelmişti. İçerilere, yaza benzeyen sıcak odalara, camlarından damlalar süzülen pencere arkalarına geri çağrılmıştık. 
Kıştı; büyük sessizliğiydi dünyanın.
Neden, sebep, özlem, isyan tanımazdık. Ve tabii böylece alınganlık ve kırgınlık da. Ne ben onu aradım ne de o beni. Kış gelmişti işte, ve biz içeriye çağrılmıştık o kadar.
Yaz beni kendi vadimden çıkarmış, onun beyaz gülüşüyle tanıştırmış, onunla doyurmuştu. 
Ne kıştan yakınacak ne yazı özleyecek sebebim vardı. 
Yazlık sinemanın tahta sandalyeleri büyük alanın bir köşesinde üst üste istif edilmiş, üstleri geniş bir naylonla örtülmüştü. 
Hayattı; hâlâ yekpâreydi. 
Kış gelmişti işte ve biz içeriye çağrılmıştık.

Birhan Keskin

Beyaz Delik

Ferhan Şensoy - Vira Demir

Turgut Uyar - Büyük Ev Ablukada - Ceyhun Yılmaz

kalp kirilinca

Bana Dönek Demiş İtin Birisi - Mahzuni Şerif

Her Neyse - demo

MFÖ - Sen ve Ben

Altan Erkekli - yalnızlık

https://www.facebook.com/hedonutopia/
https://open.spotify.com/artist/1NyTJce3BbQslEhW8uWPc5?si=dXnFOlwtSY2IosXGMfCu5A

Hedonutopia - Kördüğüm

Yaz günleri beni hatırlamıyor. 
Salgılı bir hayvanla bitişiyorum yaz yaklaşınca 
yayılıyorum ortasına sevgili tüylerimin 
geniş uykulardayım, muazzam uykularda 
yılların zulmünden haberim yok 
ne de sürgün taşralı kızlar korosundan 
geçiyor hazza yatkın dudaklarıyla gece 
canımın ilmekleri arasından. 

Beni artık kimseler arayıp da bulmasın 
beyaz harmanilerin göklere açık sofrasında 
yıktığım saltanatın dizinde inlediğim 
aşkın en tabanında yattığım anlaşılmasın 
çünkü ben çok gizli bir yanlışın 
dehşetengiz yeteneğini ölçmek için 
yepyeni bir hata için iniyorum Akdeniz'e 
Meryemoğlu sanıp ben zavallı ademi 
çarmıha çaktılar orda çok zaman önce. 
Çok zaman önceydi ki otobüsler 
mermer sütunlu şehirlerden sahil çardaklarına 
nice yılgın havarilerle gidip geldi. 
Hepimiz, yani taflan çiğnemekle güzelleşen çocuklar 
havariler karşısında harami 
gövdesinde hayvan kabarınca mecalsiz 
kutlu bir tan çıkarmayı denedik 
kayser makinasından 
anneler 
sevecen gözyaşlarıyla korurdular bizi. 

Bizi sen ey beyhude ve baygın duyguların yırtıcısı 
sen ey loş çalgıları uykulardan çıkarıp 
Bahçelerin hayatına yerleştiren esrar 
bizi bırakmıştın 
acı güller salınırdı kanımın raddelerinde 
ve ben güneş altında kendini bize öptüren neyse 
gece onun kimlerle buluştuğunu araştırdım 
o zaman yalın yürek kaldım şiddetin çölünde 
aldanışların çölünde korkudan 
denize dilimi soktum ayaklarımdan önce. 
Bu kadar, bu kadardı Akdeniz 
aslı yokmuş dinlediklerimin 
eski moda güneş sanrılarından 
bir şair cesedinden hiç farkı yok denizin. 

Yok ve yaz günleri beni hatırlamıyor 
boğulmuş hüznü gösteriyor bana memelerinden 
geçiyorum bir yakıcı maviden derinleştirilmiş mora 
geçiyorum ayaklarım altında kumları hıçkırtarak 
Kara yaz! Karanlık yaz! Kararan vücutlardan 
rıhtıma varmayan ceset elbette hatırlanmaz. 

(1974)
 
İsmet Özel

kalp kirilinca

reddvox

Recent comments

ezanokununcaadımıduyuyorum

Gökçe

Aşkım Suzan

Related tracks