پادکستای قبل احسانو سوء تفاهم بودن ....

چرا الان که خیلی دلم هوسِ بوشهر رو کرده، باید این اپیزود رو بشنوم؟
چیکار کنم با دلتنگی؟

کاش میشد به یکی بگم کجا کمرم شکست و ادای صافا رو درآوروم و به رفتن ادامه دادم...

عالی بودی مثل همیشه👌🏻

چرا همه آدمها تو سرشون دمام میزنن

تایتانیک . احسان عبدیپور

داستان کبریت از احسان عبدی پور

کبریت احسان عبدی پور.mp3

DialogueBox;

Kebrit احسان عبدی

احسان عبدی پور .استرالیامینی اپیزود1

این داستان در شماره‌ی سوم مجله‌ی سان (تیرماه ۱۳۹۸) به چاپ رسیده است.
اگر جماهیر هنوز در اتحاد بودند و کاپیتالیسم قدغن و ممنوعه نمی‌شد، اگر روس‌ها کار به کارِ ملاک‌ها و سرمایه‌دارها نداشتند و از ایروان و باکو کوچشان نمی‌دادند به سرزمین‌های مجاور، حالا روند سکونت و یکجانشینیِ من در تهران طور دیگری بود. باید از جام بلند بشوم. نه در معنای بپا خواستن، در معنیِ رفتن و ترک گفتن. باید هنوز موعدم نرسیده، خانه‌ام که یک چیزِ موقرِ جامانده از معماریِ پهلوی دوم است را بگذارم و بروم. من این‌همه سال اجاره‌نشین بوده‌ام، اما اولین‌بار است برمی‌دارم می‌نویسم خانه‌ام. خانهٔ مردم است، می‌دانم، ولی می‌نویسم خانه‌ام. چون این خانه نیمه جان و خسته بود که مادام سوکیازیان کلیدش را داد دستم. هست، عکس‌هاش هست. خودش هفتاد و هفت سالش بود و خانه پنجاه و هفت سال. الان که حرف می‌زنم شده یک خانه شصت ساله. دقیق. نه همینطوری حدودی بگویم شصت سال، که منظورم این باشد که خیلی زیاد، نه، دقیق هزار و سیصد و سی و هفت ساخته شده. سندش هست…

The House in Sanaei خانه‌ی سنایی | احسان عبدی پور

حیات سیاسی یوسف رستم - احسان عبدی پور

احسان عبدی‌پور - راجرز

ehsanoo podcast

رفیق‌های مکزیکی | احسان عبدی پور

احسان عبدی پور_ممد شاه

قوطی‌ها از احسان عبدی‌پور

احسان عبدی پور _ قوطی‌ها

هنوز سلطان وسطای فیلمبرداریش بود، هنوز فیلم از کمانِ کیمیایی نجسته‌بود، به سر در سینما نچسبیده بود، که بهترین شاطرِ شهری در جنوب، قلبش را -تمام قلبش را- جلو جلو برای نقش اول زنش کنار گذاشت

صبح نرمالی که بارانِ اول داشت می‌بارید، من پشتِ سرِ آقای شاماستون توی صف چهارتایی بودم. شاماستون مثل آمبولانس بود، همه از سر راهش کنار می‌کشیدند؛ فک‌می‌کرد نه فقط معلمِ پرورشیِ تویِ مدرسه، بلکه، سطح شهر و تمام خاورمیانه است. وقتی تو صف بود، هیچکی درباره هیچی اظهارنظر نمی‌کرد. سکوت، محض و خیس بود که یکباره شاماستون رعد و برق زد؛ رو به دخل‌دار نعره زد: حتی تو لس آنجلس، حتی تو پاریسش هم عکس دختر نمی‌چسبونن تو نونوایی؛ و تف کرد جلوی پای خودش و نون‌نگرفته رفت

چهل ثانیه بعد، کمپانی با زیرشلواری نفس نفس از راه رسید. صف مردها را از هم باز کرد و رفت جلوی دیوار عکس‌ها. هفتاد هشتادتا عکس آرتیست بود که بزرگ تا کوچیک محل، همه‌اش را حفظ بودند؛ اما اصغر کمپانی گشت ببیند کارگرهاش چه بند تازه‌ای آب داده‌اند. رفت نزدیک؛ وسطِ جمشید آریا و یول برینر و پوسترِ بزرگِ تنگسیر، جا باز شده بود و قد کفِ دست بریده‌ی یک دختری از تو مجله‌ی فیلم، چسبیده بوده آنجا. هرچه رُعب بلد بود را داد تو صداش و پرسید: زن مال کیه؟
فروش نون متوقف شد. کارو زیرلبی گفت: مالِ منه؛ می‌خوامش. کمپانی برگشت. کل صف شد چَشم. هرچه مصلحت‌گرایی که ارث برده بود را جمع کرد تو انتخاب کلماتش و آروم گفت: قطعی؟ کارو سر جنبوند، یعنی: ها. کمپانی گفت: کی هست؟ کارو یه چشمش رو جمع کرد، یعنی: بی‌خیال. کمپانی گفت: اسمشو بفهمم ایراد داره؟ گفت: تهرانی. کمپانی گفت: این که از قیافش معلومه، اسمش چیه؟ گفت: هدیه ست. اصغر کمپانی گفت: اشکالی نداره، نگو؛ ولی نصفِ روزنامه هدیه نمی‌شه. و رفت سمت صف زنها

احسان عبدی‌پور

کارو احسان عبدی‌پور (Karoo Ehsan Abdipour)

به راهِ بادیه رفتن
بِه از نشستنِ باطل
و گر مُراد نیابم
به قدرِ وُسع بکوشم...

رفیق‌های مکزیکی | احسان عبدی پور

reza24k

Recent comments

Maryam

paradise man

dartenian

💫ایــــرانـدُخـــت💫

Related tracks