هرسال پاییز این فیلمو باز میبینم و باهاش زندگی میکنم.. 

دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا... 

پیام دادم و گفتم بیا خوشم می دار جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

جواب دادیو گفتی خوشم بی تو ....

amir

قطعه راز و نیاز به آهنگسازی استاد حسین علیزاده

راز و نیاز استاد حسین علیزاده

Mohammad Alizadeh - Havato Kardam (www.Downloadha.com)

برداشتی از تصنیف رویای هستی
خواننده: غلامحسین بنان
تنظیم برای ارکستر: کیهان کلهر 
 اجرا: ارکستر فیلارمونیک پراگ 
..........................
آهنگساز رویای هستی: حسین‌علی ملاح
شاعر: اسماعیل نواب‌صفا


هستی چه بُوَد، قصهٔ پر رنج و ملالی
کابوس پر از وحشتی، آشفته‌خیالی
ای هستی من و مستی تو، افسانه‌ای غم افزا
کو فرصتی که تا لذتی بریم از شب وصالی 

ز هستی، نصیبم بود درد بی نهایت
چنان نی، ندارم سر شکوه و شکایت

چرایی غمین، اقامت گزین به درگاه می‌فروشان
گریز از مِحَن(محنت‌ها)، چو من ساغری بزن، ساغری بنوشان

هستی چه بود؟ قصهٔ پر رنج و ملالی
کابوس پر از وحشتی، آشفته خیالی

ای دل، چه ز جانم خواهی؟ ای غم، ز چه جانم کاهی؟
ترسم که جهانی سوزد، از دل چو برآرم آهی
به دلم نه هوس، نه تمنا باشد، چه کنم که جهان همه رویا باشد
بگذر ز جهان همچون من، افشان به جهانی دامن
بزمم سیه اما سازم جمع دگران را روشن

هستی چه بود؟ قصهٔ پر رنج و ملالی
کابوس پر از وحشتی، آشفته‌خیالی
ای هستی من و مستی تو، افسانه‌ای غم افزا
کو فرصتی که تا لذتی بریم از شب وصالی؟

غلامحسین بنان و کیهان کلهر: رویای هستی

آواز و کمانچه : کیهان کلهر
تنبک :‌ رضا سامانی


پیشتر کودک بودم، کودکی نا آرام (اوسال مه نال بیم، ولا مه نالی به ختم)
با کودکان دیگر، شیطنت میکردم (و نومه نالی گیان، خام نه کریام که رد)
جوان بودم، عشق تو مرا پیر کرد (جوان بیم له عشق، جوان تو پیرم که ردی)
با زنجیر زلفت مرا اسیرم کردی (و زنجیره ی زلف، گیان اسیرم که ردی)
آخ لیلی، لیلی همه کس و کارم! (آخ لیل و داخ لیل، اره لیلی باوانم)
لیلی خوش آمدی، چشمم را روشن کردی (لیلی خوش هاتی، گیان روشنای چاوانم)
لیلی خوش آمدی، دردت به جانم ( لیلی خوش هاتی، گیان قه ضات و گیانه م)
شعله های آتش در چادرهای عشایر (تریسکه ی اگه ر، ولا سیه مالی نو)
[عاشق]چه زیبا میسوزد در دامنه کوه (خوش خوش به سوزی گیان، و داوان که م)
فدای قد و بالایت شوم روزی چند بار (فدای بالات به م، روژی چه ن جاراه)
صبح و ظهر و عصر و غروب (صبح و نیمه رو، عصر و ایواره)

کیهان کلهر - آخ لیل و داخ لیل، لیلی باوانم

BA TO AM EY
/From the album"Another hello"by Masih Mohaghegh(Shidi)/
Lyrics:Gheisar Aminpour/ 
strings composition,Keyboards:Kamran Khacheh/
Vocal,backing vocal,Guitars,record , mix & master by Masih Mohaghegh(Shidi)- 2001

با تو ام ای



با تو ام ای لنگر تسکین

ای تکانهای دل ای آرامش ساحل

با تو ام ای نور ای منشور

ای تمام طیف های آفتابی

ای کبود ارغوانی ای بنفش آبی

با تو ام ای دلشوره شیرین

با تو ام ای غم  غم مبهم

ای نمیدانم هرچه هستی باش اما کاش

نه نمیدانم هر چه هستی باش

اما باش



قیصر امین پور


Ba to am ey          "با تو ام ای"

شعر و صدای حسین منزوی
*
از زمزمه دلتنگيم، از همهمه بيزاريم
نه طاقت خاموشی، نه ميل سخن داريم

آوار پريشانی‌ست، رو سوی چه بگريزيم؟
هنگامه‌ی حيرانی‌ست، خود را به که بسپاريم؟

تشويش هزار «آيا»، وسواس هزار «اما»
کوريم و نمی‌بينيم، ورنه همه بيماريم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکيده و بی‌باريم

دردا که هدر داديم آن ذات گرامی را
تيغيم و نمی‌بريم، ابريم و نمی‌باريم

ما خويش ندانستيم بيداريمان از خواب
گفتند که بيداريد، گفتيم که بيداريم

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
اميد رهايی نيست، وقتی همه ديواريم

حسین منزوی - وقتی همه دیواریم

▨ نام شعر: چاووشی
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ موسیقی: کارن همایونفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــ
به سانِ رهنوردانی
که در افسانه‌ها گویند
گرفته کولبارِ زادِ ره بر دوش
فشرده چوب‌دستِ خیزران در مشت
گهی پُرگوی و گه خاموش
در آن مِه‌گون فضای خلوتِ افشانگی‌شان راه می‌پویند
ما هم راه خود را می‌کنیم آغاز

سه ره پیداست
نوشته بر سرِ هریک به سنگ‌اندر
حدیثی که‌ش نمی‌خوانی بر آن دیگر
نخستین: راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دو دیگر: راه نیم‌اش ننگ، نیم‌اش نام
اگر سر برکُنی غوغا، و گر دم درکِشی آرام
سه دیگر: راه بی‌برگشت، بی‌فرجام

من این‌جا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می‌بینم بدآهنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌برگشت بگذاریم
ببینیم آسمانِ هرکجا آیا همین رنگ است؟

تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمان‌ها نیست
سوی بهرام، این جاویدِ خون‌آشام
سوی ناهید، این بدبیوه‌گرگِ قحبهٔ بی‌غم
که می‌زد جامِ شومش را به جامِ حافظ و خیام
و می‌رقصید دست‌افشان و پاکوبان به سانِ دخترِ کولی
و اکنون می‌زند با ساغرِ مک نیس* یا نیما
و فردا نیز خواهد زد به جامِ هرکه بعد از ما
سوی این‌ها و آن‌ها نیست
به سویِ پهن‌دشتِ بی‌خداوندی‌ست
که با هر جنبشِ نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پرپر به خاک افتند
بِهِل کاین آسمانِ پاک
چراگاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرْشان کیست؟
و یا سود و ثمرْشان چیست؟

بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمین‌هایی که دیدارش به سانِ شعلهٔ آتش
دَواند در رگم خونِ نشیطِ زندهٔ بیدار
نه این خونی که دارم، پیر و سرد و تیره و بیمار
چو کرمِ نیمه‌جانی بی‌سر و بی‌دُم
که از دهلیزِ نقب‌آسایِ زهراندودِ رگ‌هایم
کِشاند خویشتن را، هم‌چو مستان دست بر دیوار
به سوی قلبِ من، این غرفهٔ با پرده‌های تار
و می‌پرسد، صدایش ناله‌ای بی‌نور؛
کسی این‌جاست؟
هلا! من با شمایم، های! … می‌پرسم کسی این‌جاست؟
کسی این‌جا پیام آورد؟
نگاهی، یا که لبخندی؟
فشارِ دستِ گرمِ دوست‌مانندی؟
و می‌بیند صدایی نیست، نورِ آشنایی نیست،
حتی از نگاه مرده‌ای هم ردّ پایی نیست
صدایی نیست الا پت‌پتِ رنجورِ شمعی در جوارِ مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرمِ کارِ مرگ
وز آن سو می‌رود بیرون، به سوی غرفه‌ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه و آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است – از اعطای درویشی که می‌خواند؛
«جهان پیر است و بی‌بنیاد، از این فرهادکش فریاد«
وز آن‌جا می‌رود بیرون، به سوی جمله ساحل‌ها
پس از گشتی کسالت‌بار
بدان سان باز می‌پرسد سر اندر غرفهٔ با پرده‌های تار
کسی اینجاست؟
و می‌بیند همان شمع و همان نجواست

که می‌گوید بمان این‌جا؟
که پرسی هم‌چو آن پیرِ به درد آلودهٔ مهجور
«خدایا به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندهٔ خود را؟»*۲
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا؟ هرجا که پیش آید
بدان‌جایی که می‌گویند خورشیدِ غروبِ ما
زنَد بر پردهٔ شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید: زود
وز این دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد: دیر
کجا؟ هرجا که پیش آید
به آن‌جایی که می‌گویند
چو گل روییده شهری روشن از دریایِ تَر دامان
و در آن چشمه‌هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگِ بلورین بالِ شعر از آن
و می‌نوشد از آن مردی که می‌گوید
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید؟
به آن‌جایی که می‌گویند روزی دختری بوده‌ست
که مرگش نیز -چون مرگ تاراس بولبا
نه چون مرگ من و تو- مرگ پاک دیگری بوده‌ست*۳
کجا؟ هرجا که اینجا نیست
من این‌جا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی‌زن، ز سیلی‌خور
وز این تصویرِ بر دیوار ترسانم
در این تصویر عُمَر با تازیانهٔ شوم و بی‌رحمِ خشایرشا
زند دیوانه‌وار، اما نه بر دریا؛
به گردهٔ من، به رگ‌های فسردهٔ من
به زندهٔ تو، به مردهٔ من
بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه‌زارانی که نه کس کِشته، نه‌دروده
به سوی سرزمین‌هایی که در آن هرچه بینی بکر و دوشیزه‌ست
و نقشِ رنگ و رویش هم بدین‌سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه‌ست
به سوی آفتابِ شادِ صحرایی که نگذارد تهی از خونِ گرمِ خویشتن جایی
و ما بر بی‌کرانِ سبز و مخمل‌گونهٔ دریا
می‌اندازیم زورق‌های خود را چون کُلِ بادام*۴
و مرغانِ سپیدِ بادبان‌ها را می‌آموزیم
که بادِ شرطه را آغوش بگشایند
و می‌رانیم گاهی تند، گاه آرام
بیا ای خسته‌خاطردوست! ای مانند من دلکنده و غمگین!
من این‌جا بس دلم تنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌فرجام بگذاریم
▨
مهدی اخوان ثالث
از دفتر شعر زمستان
ـــــــ
پی‌نوشت‌ها:
*یک: فردریک لوئیس مک‌نیس شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی است.
*۲: این شعر از نیما یوشیج است.
*۳: مرادِ شاعر، ژاندارک است.
*۴: کُل بادام: پوست بادام.

مهدی اخوان ثالث | چاووشی

نه به خاطرِ آفتاب، نه به خاطرِ حماسه
به خاطرِ سایه‌ی بامِ کوچکش
به خاطرِ ترانه‌یی
                    کوچک‌تر از دست‌های تو
 

نه به خاطرِ جنگل‌ها، نه به خاطرِ دریا
به خاطرِ یک برگ
به خاطرِ یک قطره
                        روشن‌تر از چشم‌های تو

 

نه به خاطرِ دیوارها ــ به خاطرِ یک چپر
نه به خاطرِ همه انسان‌ها ــ به خاطرِ نوزادِ دشمن‌اش شاید
نه به خاطرِ دنیا ــ به خاطرِ خانه‌ی تو
به خاطرِ یقینِ کوچکت
که انسان دنیایی‌ست
به خاطرِ آرزوی یک لحظه‌ی من که پیشِ تو باشم
به خاطرِ دست‌های کوچکت در دست‌های بزرگِ من
و لب‌های بزرگِ من
بر گونه‌های بی‌گناهِ تو

 

به خاطرِ پرستویی در باد، هنگامی که تو هلهله می‌کنی
به خاطرِ شبنمی بر برگ، هنگامی که تو خفته‌ای
به خاطرِ یک لبخند
هنگامی که مرا در کنارِ خود ببینی

 

به خاطرِ یک سرود
به خاطرِ یک قصه در سردترینِ شب‌ها تاریک‌ترینِ شب‌ها
به خاطرِ عروسک‌های تو، نه به خاطرِ انسان‌های بزرگ
به خاطرِ سنگفرشی که مرا به تو می‌رساند، نه به خاطرِ شاهراه‌های دوردست

 

به خاطرِ ناودان، هنگامی که می‌بارد
به خاطرِ کندوها و زنبورهای کوچک
به خاطرِ جارِ سپیدِ ابر در آسمانِ بزرگِ آرام

 

به خاطرِ تو
به خاطرِ هر چیزِ کوچک هر چیزِ پاک بر خاک افتادند
به یاد آر
عموهایت را می‌گویم
از مرتضا سخن می‌گویم.

۱۳۳۴

Kodamin Sarv?

از عموهایت (به یاد مرتضی کیوان) - شعر و صدای احمد شاملو

شکیلا - غوغای ستارگان

لبانت 
به ظرافت شعر
شهواني ترين بوسه ها را به شرمي چنان مبدل مي كند
كه جاندار غار نشين از آن سود مي جويد
تا به صورت انسان درآيد
و گونه هايت 
با دو شيار مورب
كه غرور تو را هدايت مي كنند و 
سرنوشت مرا
كه شب را تحمل كرده ام
بي آنكه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم

و بكارتي سربلند را
از روسبي خانه هاي داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام

هرگز كسي اين گونه فجيع به كشتن خود برنخاست كه من به زندگي نشستم!

*

و چشمانت راز آتش است.

و عشقت پيروزي آدمي ست
هنگامي كه به جنگ تقدير مي شتابد.

و آغوشت
اندك جايي براي زيستن
اندك جايي براي مردن
و گريز از شهر 
كه با هزار انگشت 
به وقاحت
پاكي آسمان رامتهم ميكند.

*

كوه با نخستين سنگ ها آغاز مي شود
و انسان با نخستين درد.

در من زنداني ستم گري بود
كه به آواز زنجيرش خو نميكرد
من با نخستين نگاه تو آغاز شدم

*

توفان ها
در رقص عظيم تو
به شكوهمندي 
ني لبكي مي نوازند،
و ترانه رگ هايت
آفتاب هميشه را طالع مي كند.

بگذار چنان از خواب بر آيم
كه كوچه هاي شهر 
حضور مرا دريابند.

دستانت آشتي است
ودوستاني كه ياري مي دهند 
تا دشمني
از ياد برده شود

پيشانيت آيينه اي بلند است
تابناك وبلند،
كه خواهران هفتگانه در آن مي نگرند
تا به زيبايي خويش دست يابند.

دو پرنده بي طاقت در سينه ات آواز مي خوانند. 
تابستان از كدامين راه فرا خواهد رسيد
تا عطش
آب ها را گوارا تر كند؟

*

تا در آيينه پديدار آئي
عمري دراز در آن نگريستم
من بركه ها و درياها را گريستم
اي پري وار درقالب آدمي
كه پيكرت جزدر خلواره ناراستي نمي سوزد! ــ
حضور بهشتي است
كه گريز از جهنم را توجيه مي كند،

دريائي كه مرا در خود غرق مي كند
تا از همه گناهان و دروغ
شسته شوم.

و سپيده دم با دستهايت بيدار مي شود.

شاملو-آيدا در آينه

شاملو-لبانت به ظرافت شعر

شاعر : شهیار قنبری // آهنگ ساز و تنظیم : بابک افشار

کمی با من مدارا کن | شکیلا

Gelareh Sheibani - Nagoo Gham  گلاره شیبانی نگو غم

سیمین قدیری
آهنگ: فریبرز لاچینی
 ترانه سرا: احمدرضا احمدی  
آلبوم آوازهای دیگر

من نوشتم بارون

"او می‌رود"
دومین قطعه از «پروژه‌ی دیار» بر اساس غزلی از سعدی
آواز : حسین پیرحیاتی - نوا پیری
موسیقی : کوشا وحدتی - ماهان فرزاد

Diyar Project - Ou Miravad (پروژه دیار - او می‌رود)

Haris Alexiou - To tango tis Nefelis

غزل سعدی
صدای مهدی احمدی

از فیلم شبهای روشن

مهدی احمدی- بیا که در غم عشقت...- شبهای روشن

Rmean

Recent comments

Tooba

sheyda

Katayoon Kheiry

mobtala

Related tracks