Name: Farzad kamangar- فرزاد کمانگر، شب، شعر، شکنجه by Rojname
Duration: 6 min 31 s
Description: دەنگی مامۆستا فەرزاد لە گرتووخانەوە- شەو، شێعر، شکەنجە

فرزاد کمانگر، ایستادگی را بە جهانیان آموخت شب بود، ستارگان بهاری بر پهنای دنیای تاریک در حال نورافشانی بودند. صدا و زمزمە انسانها، کرە خاکی را بە کاستی رنگارنگ تبدیل کردە بود. یکی مینالید و دستهای پینە بستە و ترک خوردە خود را بر صورت بچەهای رنگ پریدە خویش می کشید و خراشها را بر پوست ظریف بچەهایش حکاکی میکرد و مدام زمزمە میکرد، لالی لایە فرزندان دلبدم ترک ها را جبر زمانە بر پیکرم نگاشتە و نالەهایم را گوش شنوایی خریدار نیست.

من عاقبت از اینجا خواهم رفت

بیش از اینها ، آه ، آری
بیش از اینها میتوان خاموش ماند

عروسک کوکی - شعر و صدای فروغ فرخزاد

اسیر
ناصر منتظری
شعر و آهنگ:ابراهیم منصفی

تو که مثل ِسایَه هَمرام اَستَری
تو که هم دین و هم دنیام اَستری
شُوُنِ تاریکی ، مهتابُم تبو
تو خُو و خیال و رؤیام اَستَری
.
تو گُلُن باغ ایسین اَستَری
مِثِ بارُن، پاک و شیرین اَستَری
تو یَه معنای گپ و غریب اَری
بی مِه مَختَب و یَه آیین اَستَری
.
وختی دور ازُم تبو ، یادُم تَکِه
وا یَه سَطر نُمَه دلشادُم تَکِه
وختی ناز تَکِردَه ، بَر بادُم تَدا
اَ قفستِ غُصَّه آزادُم تَکِه
.
دوش و امروز و صبا ، هَمَه ش تو اِی
صَنَم و بُت و خدا ، هَمَه ش تو اِی
عشق دنیا ، تو چشُنِت خُنَه شِن
مهرَبُنی و جفا ، هَمَه ش تو اِی
.
گَپُن ناگُفتِه ی بسیار اُمَه
خیلی حرفُ بِی حضور یار اُمَه
اگه چِشمُنُم تو چِشمُنی شَکَفت
خوی شَفَهمیدَه وازی چه کار اُمه
.
مِه اسیر احساس خوم اَستَرُم
تو خُو و خیال وِل گُم اَستَرُم
دست سرنوشت ازت میکِه جُدا
اگَه نَه پیش تو  آرُم اَستَرُم

Asir _ Naser Montazeri

چون بشکفد نیلوفر فردا- 
در هر افق از سرخ توفان ها-
آتش زند شب را و جنگل را- 
پرواز بیداران جنگل را به خود خواند-

بیداران جنگل

من درد در رگانم

حسرت در استخوانم

چیزی نظیر آتش در جانم پیچید

سرتاسر وجود مرا گویی چیزی به هم فشرد

تا قطره ای به تفتگی خورشید جوشید از دو چشمم

از تلخی تمامی دریاها در اشکِ ناتوانی خود ساغری زدم


(احمد شاملو- با چشم ها (شعر آفتاب | Ahmad Shamloo- Ba Chashmha (Aftab)

دەنگی مامۆستا فەرزاد لە گرتووخانەوە- شەو، شێعر، شکەنجە

Farzad kamangar- فرزاد کمانگر، شب، شعر، شکنجه

آفتابکاران جنگل - سر اومد زمستون

ای رفیقان ، قهرمانان  ، ای رفیقان رفقا قهرمانان 
جان در ره میهن خود بدهیم بی مهبا 2
از تن ما خون بریزد ، از خون ما لاله خیزد
پر لاله و گُل بشود همه جا چون گُلستان 2
چون دماوند سر فرازیم در ره خلق جان ببازیم
یک پا ننهیم قدمی به عقب تا دم مرگ 2  
 .......................................................

Ey Rafighan - ای رفیقان

شعر و صدای احمد شاملو
آلبوم باغ آینه
موسیقی پس‌زمینه:
Eleni Karaindrou - Adieu
Eleni Karaindrou - Nostalgia Song


میان خورشیدهای همیشه
زیبایی تو
لنگری ست -
خورشیدی که
از سپیده‌دم همه ستارگان
بی‌نیازم می‌کند
نگاهت
شکست ستمگری‌ست -
نگاهی که عریانی روح مرا
از مهر
جامه‌ای کرد
بدان سان که کنونم
شب بی‌روزن هرگز
چنان نماید
که کنایتی طنز آلود بوده است
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری‌ست -
آنک چشمانی که خمیرمایه‌ی مهر است!
وینک مهر تو:
نبرد افزاری
تا با تقدیر
خویش پنجه در پنجه کنم

آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم
به جز عزیمت نابهنگام‌ام گزیری نبود
چنین انگاشته بودم
آیدا فسخ عزیمت جاودانه بود

میان آفتاب‌های همیشه
زیبائی تو
لنگری‌ست -
نگاهت شکست ستمگری‌ست -
و چشمانت با من گفتند
که
فردا
روز دیگری‌ست.

دفتر: شبانه 2 ، از مجموعه: آیدا در آینه


Shamlou — Shabaneh | شاملو — شبانه

چه اشباحی است در گردش بر اين کهسار آبی رنگ
گمانم از زمانی دير می پويند و می جويند
چه می جويند؟
از بهر چه می پويند اين اشباح؟
گمانم سايه هايی از نياکانند در اين دشت
از اين وادی سپاه مازيار و رزمجو بگذشت
از آن ره سندباد آمد، از اين ره رفت مرداويج
همينجا گور مزدک بود
وآنجا مَکمَن بابک
دمی خاموش
اينک بانگهايی ميرسد ايدر
سرودی گرم می خوانند يارانی که با حيدر
سوی پيکار پويانند
بشنو در ضمير خود نوای جاودانیِ اِرانی را که می گويد
به راه زندگی ، از زندگی بايست بگذشتن
بر اين خاکی که ايران است نامش
بانگ انسانی دمی پيش نهيب شوم اهريمن نشد خامش
در اين کشور اگر جبارها بودند مردم کُش
از آنها بيشتر گُردان انسان دوست جنبيدند
به ناخن خاره ء بيداد را بی باک سنبيدند
فروزان مشعل اندر دست آوای طلب بر لب
به دژهايی يورش بردند کش بنيان به دوزخ بود
به موج خون فرو رفتند
ليکن فوج بی باکان نترسيد از بدِ زشتان نپيچيد از ره پاکان
ارانی بذر زرين بر فراز کشوری افشاند
ارانی مُرد، بذرش کشتزاری گشت پر حاصل
به زندان روح پر جولان و طيارش نشد مدفون
به زير سنگ سرد گور، افکارش نشد مدفون
اِرانی در سرود و در سخن ، بگشود راه خود
کنون در هر سويی پرچم گشايد با سپاه خود
بمُرد ار يک شقايق ، زير پای وحش ناميمون
شقايق زار شد ايران به رغم ترسها، شک ها
در آمد عصر رستاخيز مردم
قهرمان خيزد از اين خاک کهن
وآن گاه مزدک ها و بابک ها
مُقنع گفت گر اکنون مرا پيکر شود نابود
روان من نمی ميرد ، به پيکرها شود پيدا
ز دالان حلول آيم به جسم مردم شيدا
برانگيزم يکی آتش به جان خلق آينده
مُقنع شد به گور ، اما ، مُقنع ها شود زنده
ستمگر بس عبث پنداشت کشتن هست درمانش
ولی تاريخ فردايی فرو گيرد گريبانش
به خواری از فراز تخت بيدادش فرود آرد
سخن در آن نمی رانم که اين دم دير و زود آرد
ولی شک نيست کآخر نيست جز اين رأی و فرمانش
سپاه پيشرفتند و تکامل اين جوانمردان
سپاهی اينچنين از وادی هرما ن گذر دارد
به سوی معبد خورشيد پيمودن خطر دارد
ولی هر کس از اين ره رفت بخشی شد ز نور او
هم آوا گشت با فرّ و شکوه او، غرور او
مجو ای هموطن از ايزدِ تقدير بخت خود
طلب کن بخت را از جنبش بازوی سخت خود
جهان ميدان پيکار است ، بيرحمند بدخواهان
طريق رزمْ ناهموار غدّارند همراهان
نه آيد زآسمانها هديه ای
نی قدرتی غيبی برايت سفره ای گسترده اندر خانه در چيند
به خواب است آنکه راه و رسم هستی را نمی بيند
کليد گنج عالم رنج انسانی ست آگه شو
دو ره در پيش يا تسليم يا پيکار جانفرسا
از آن راه خطا برگرد و با همت بر اين ره شو
اِرانی گفت در شطی که آن جنبنده تاريخ است
مشو زان قطره ها کاندر لجنها بر کران مانند
بشو امواج جوشانی که دائم در ميان مانند.

Lotfi&Tabari

چه اشباحی است در گردش؟ - شعر و صدای احسان طبری - ساز محمدرضا لطفی

پاییز آمد، در میان درختی ، لانه کرده کبوتر، از تراوش باران می گریزد.
خورشید از غم، با تمام غرورش پشت ابر سیاهی، عاشقانه به گریه می نشیند.
من با قلبی، به سپیدی روز، با امید بهاران،
می روم به گلستان همچو عطر اقاقی، لا به لای درختان می نشینم.
باشد روزی، به ندای بهاران، روی دامن صحرا، لاله روید
شعر هستی، بر لبانم جاری، پر توانم آری، می روم در کوه و دشت و صحرا
ره پیمای قله ها هستم من، راه خود در طوفان، د ر کنار یاران می نوردم.
در کوهستان، یا کویر تشنه، یا که در جنگلها، رهنوردی، شاد و، پر امیدم
دارم امید، که دهد، سختی کوهستان، بر روان و جانم پاکیِ این کوه و دشت و صحرا باشد روزی برسد،
شعر هستی بر لب، جان نهاده بر کف، راه انسانها را در نوردم
شعر هستی، بودن و کوشیدن، رفتن و پیوستن از کژی بگسستن جان فدا کردن در راه خلق است.

سرودهای کوهستان : پائیز آمد

دلم تو را می خواهد
دلم به سوی تو پرواز می کند
مثل کبو تری خسته
پر شکسته
به سوی آب
مثل گلی غمگین
تنها
که می روید در رویا
و می پیچد
می پیچد
می پیچد
در هاله ای زخون و خاکستر
ارام و بی هیاهو
تا مهتاب
دلم تو را می خواهد
ای بافته زآب و زابریشم
ای سخت
تو مثل صخره مرا می شکنی
من آبم
تو مثل آب های گریزانی
من گردآبم

چگونه با تو بگویم که بی تو غمگینم
حریق سوخته با آب در نمی گیرد
تو چشمه ی خنکی
من غروب خونینم
چگونه بی تو بخندم
چگونه بی تو بتابم
وقتی تو را نمی بینم
تو آفتابی و من آفتابگردانم

نازنینم
دلم تو را می خواهد
مثل گل و کبوتر
مثل درخت و آب
ای آب و ماهتاب من
ای صبح آفتاب

سعید سلطانپور

Farzad kamangar- فرزاد کمانگر، شب، شعر، شکنجه

Rojname

Recent comments

SAEIDE

pouya.dehghani

Sina Sedaghat nezhad

Gezize Bapiri

Related tracks