قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟ از کجا وز که خبر آوردی؟ خوش‌خبر باشی ، اما اما ؛ گردِ بام و درِ من ، بی‌ثمر می‌گردی
انتظار خبری نیست مرا / نه ز یاری نه ز دیار و دیاری / باری ، برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس / برو آنجا که تو را منتظرند / قاصدک ، در دلِ من همه کورند و کرند / دست بردار از این در وطن خویش غریب / قاصد تجربه‌های همه تلخ / با دلم می‌گوید / که دروغی تو دروغ ، که فریبی تو فریب / قاصدک! هان، ولی آخر ای وای / راستی آیا رفتی با باد؟ / با توام، آی! کجا رفتی؟ آی / راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟ مانده خاکستر گرمی جایی؟ در اجاقی طمع شعله نمی بندم / خردک شرری هست هنوز؟ قاصدک ابرهای همه عالم شب و روز در دلم می‌گریند

قاصدک - اخوان

ماه سفید تنها -- که هستی پشت ابرا
نقره نشون کهکشون -- چراغ سقف آسمون
به من بگو -- وقتی که نور پاشیدی -- بابامو تو ندیدی؟ 

گنجیشک ناز و زیبا، بابام رو تو ندیدی؟

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم /نــبود بر سر آتش مـيسرم که نجـوشم /بـهوش بودم از اول که دل به کس نسـپارم /شمايل تو بديدم نه عقل ماند و نه هوشم

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D8%B1_%D8%B9%D8%B4%D9%82

سر عشق - محمد رضا شجریان

دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

آن چه سعی است من اندر طلبت بنمایم
این قدر هست که تغییر قضا نتوان کرد

دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست
به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد

عارضش را به مثل ماه فلک نتوان گفت
نسبت دوست به هر بی سر و پا نتوان کرد

سروبالای من آن گه که درآید به سماع
چه محل جامه جان را که قبا نتوان کرد

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن
که در آیینه نظر جز به صفا نتوان کرد

مشکل عشق نه در حوصله دانش ماست
حل این نکته بدین فکر خطا نتوان کرد

غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف
تا به حدیست که آهسته دعا نتوان کرد

بجز ابروی تو محراب دل حافظ نیست
طاعت غیر تو در مذهب ما نتوان کرد

Divane Hafez 1-496

حافظ - غزل 136 - آن چه سعی است من اندر طلبت بنمایم

ساقی به نور باده برافروز جام ما
مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم
ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری
زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری
خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است
زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
نان حلال شیخ ز آب حرام ما

حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

حافظ - غزل ۱۱ - گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب
فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر
تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو
نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدایان خرابات خدا یار شماست
چشم انعام مدارید ز انعامی چند

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش
که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت
کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند

حافظ - غزل 182 - حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

بسرای تا که هستی٬ که سرودن است بودن

ExistMe

Popular tracks