متاسفانه لحن گویش خیلی بده

اصلا لحنی نیست. مثل مدرسه میخونه میره جلو. زحمتش قابل تقدیره

همین که باعث شده کتابی که از نوجوونی میخواستم بخونم رو بالاخره تو دهه سی زندگیم دارم میخونم( اونم تو مسیر رفت و برگشت محل کارم) واقعا کافیه برام، لحنش هر چه که هست دستش درد نکنه 🙏🌹

گوینده مهم نیست متن رو بفهم

گوینده نمیتونه احساسِ نویسنده رو برسونه

اصلا تناسبي بين صداي گوينده و داستان وجود نداره😕

همه چی از یاد آدم میره الا ... - حسین پناهی

لایه لایه
(لالایی)
روله‌ خوشه ویست‌، بینایی چاوم
(فرزند دوست داشتنی‌ام، نور چشمانم)
هیزی ئه ژنوم و هیوای ژیانم
(توان زانوهایم و امید زندگی‌ام)
هه تا دییته وه، هر چاوه ریتم
(تا برگردی، چشم به راهت هستم)
هه لورکی منالیت، هه ر راده ژه نم
(گهواره بچگی‌ات را همینطور تکان میدهم)

لای لای نه مامی ژیانم، من وینه ی باخوانم
(لای لای ای نهالِ زندگی‌ام، من مثل باغبان هستم)
به دل چاودیریت ده که م، بخه وه ده ردت له گیانم
(با دلم از تو مواظبت میکنم، بخواب دردت به جانم)
هی لایه لایه لایه، کورپه ی شیرینم لایه
(لالایی لالایی، نوزاد شیرینم لالایی)
بنوه تاکوو سبه ینی، مژده ی ئاواتم دینی
(بخواب تا فردا، مژده آرزویم بیاورد)

ئه ی به ر خوله ی شیرینم، ئاواتی هه موو ژینم
(ای بچه شیرینم، آرزوی تمام زندگیم)
شه وی تاریک نامینی، تیشکی روژ دیته سه ری
(شب تاریک نمی‌ماند، نور صبحدم بالا می‌آید)
هی لایه لایه لایه، کورپه ی شیرینم لایه
(لالایی لالایی، نوزاد شیرینم لالایی)
بنوه ئاسو رووناکه، دیاره وه ک خور رووناکه
(بخواب افق روشن است، معلوم است و مثل آفتاب روشن است)


آهنگساز: استاد حسن یوسف زمانی
شاعر: ماموستا قانع
خواننده اولیه: استاد مظهر خالقی
بازخوانی: رها یوسفی
تصویرگر: آزاده پارسی مقدم

Lay Lay

که در قماری هماره با ما به ظاهری گیج و نابلد عشق
نشسته اما همیشه از ما چه ماهرانه که می برد عشق
دوباره آوخ که می خلد عشق
بگو که هو یا علی مدد عشق
درد بگذارد میان کاسه ات
دشمن همخانه ی هم کاسه ات
با جناب حضرتش آداب نیست
شطح و طامات اش همین تیر و کمان
قهقه آیینه در تشریف سنگ
اره بر پاهای استدلالیان
تیله بازی کردن با انجم است
مهره ی زاپاس، آس پنجم است
که در قماری هماره با ما به ظاهری گیج و نابلد عشق
نشسته اما همیشه از ما چه ماهرانه که می برد عشق
دوباره آوخ که می خلد عشق
بگو که هو یا علی مدد عشق
غرش توفنده بر فانوس ما
مرگ افلاطون و جالینوس ما
میکس وار اختیار و لاجرم
فایل شادی از پس ِ پسورد غم
زخم را با زخم مرهم کردن است
داستان ِ خوب ِ روکم کردن است
یادگاری بر تن سنگ لحد
بازی نرد است و تاس بی عدد
حکمت دیرین کفش پابه پا
-----------------------------
شاعر: احمد اخوان
همخانه فیلم بلند طنزگونه  “مهرداد فرید” است که “بیتا سحرخیز” و “علیرضا اشکان” دو نقش اصلی آن را ایفا میکنند. این فیلم محصول ۱۳۸۶ است و محسن نامجو آهنگ تیتراژ را بر عهده داشت

Mohsen Namjoo - محسن نامجو، هم‌خانه

انتشار: کافه نیچه
دکلمه، موسیقی و تنظیم: بردیا یوسفی


نیچه، این است انسان، پیشگفتار-4، با صدای بردیا یوسفی

یار دبستانی من-فریدون فروغی/یار دبستانی من، سرودهٔ منصور تهرانی است که برای فیلم از فریاد تا ترور با صدای فریدون فروغی ساخته شده بود.پس از بازبینی وزارت ارشاد، صدای فروغی از فیلم از فریاد تا ترور حذف گردید و جمشید جم آن را بازخوانی کرد. منصور تهرانی نیزاین ترانه را بازخوانی کرده است

Yare Dabestani Man-Fereidoon Foroughi

دو قرن سکوت اثری از دکتر عبدالحسین زرین کوب

Mohamad Reza Shajarian - Faryad.mp3

Remix of Erwin Khachikian's hit song 'Baroon' that was originally released in 2017. Check out the club version by Ali Mohtashami.

Baroon (Club Remix)

Baroon (Ali Mohtashami Club Remix)

Boof e Koor Part 1    صادق هدایت  بوف کور

شعر : احمد شاملو 
آهنگ : اسفندیار منفرد زاده

کوچه ها باریکن 
دکونا بسته س 
خونه ها تاریکن 
طاقا شیکسته س 
از صدا افتاده تار و کمونچه 
مرده می برن کوچه به کوچه 

نگاه کن مرده ها به مرده نمی رن 
حتی به شمع جون سپرده نمی رن 
شکل فانوسی ین که اگه خاموشه 
واسه نفت نیس 
هنوز یه عالم نفت توشه 

جماعت من دیگه حوصله ندارم 
به خوب امید و از بد گله ندارم 
گرچه از دیگرون فاصله ندارم 
کاری با کار این قافله ندارم 

کوچه ها باریکن 
دکونا بسته س 
خونه ها تاریکن طاقا شیکسته س

Farhad Mehrad Shahbaneh فرهاد مهراد - شبانه

ما نمی دانیم این شاعر کیست و حتی نمی دانیم اسم شعرش چیست. فقط لقبش را می دانیم که «بیداد خراسانی» ست  و تصویرش را در یوتیوب دیده ایم که یک «غزل مثنوری» را با شوری وصف ناشدنی می خواند. .
به این شعر جاندار گوش دهیم.

متن کامل
«گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است!
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟!
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید
آیینه دل از دَم دوران مکدر است
فردایتان چکیده امروز زندگی است
امروزتان طلیعه فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد!
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است!
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات
روز نخست، موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود، عَلَم گرفت
در عرصه ستیز، رجزخوان حق شدم
بر فرق شام تیره، عمود فلق شدم
مغموم و دل‌شکسته و رنجور و خسته‌ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته‌ام
پاییز بی‌کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دوپهلو سروده‌ام
من ریزه‌خوار سفره ناکس نبوده‌ام
من وامدار حکمت اسرارم ای عزیز!
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز!
من از دیار بیهقم، از نسل سربه‌دار
شمشیر آب‌دیده میدان کارزار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می‌شوم
قبضه به دست تیشه فریاد می‌شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
کوش فلک ز ناله «بیداد» کر شود
در شهر هرچه می‌نگرم غیر درد نیست
حتا به شاخ خشک دلم، برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می‌شود
با صد زبان به کفر من اقرار می‌شود
با هر اذان صبح به گلدسته‌های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می‌شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می‌شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه‌لب
هر روز روز واقعه تکرار می‌شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق؟!
دیدم در انزوای خزان، باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل، داغ عشق را
دیدم به حکم خار، به گل‌ها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه امید می‌زنند
شلاق شب به گُرده خورشید می‌زنند
دیدم که گرگ، بره ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم «هُبَل» به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونقِ بازارِ برده بود
دیدم خدا به غربت خود، زار می‌گریست
در سوگ دین، به پهنه رخسار می‌گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالَم است؟!»
از بس سرودم و نشنیدید، خسته‌ام
من از نگاه سرد شما دل‌شکسته‌ام
ای از تبار هرچه سیاهی، سرشت‌تان
رنگ جهنم است تمام بهشت‌تان
شمشیرهای کهنه خود را رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی‌شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال، همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه، بیداد کرده‌اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده‌اید
مَردم! در این سراچه به‌جز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم! حدیث خوردن شرم و قیِ حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم! خدانکرده مگر کور گشته‌اید؟!
یا از اصالت خودتان دور گشته‌اید؟!
تا کی برای لقمه نان، بندگی کنید؟!
تا کی به زیر منت‌شان زندگی کنید؟!
اشعار صیقلی‌شده تقدیم کس نکن!
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن!
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده‌ای!
دُرّ دَری نثار ره خوک کرده‌ای!
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من!
حتا اگر که بت بپرستی عزیز من!
اینان که از قبیله شوم سیاهی‌اند
بیرق به دست شام غریب تباهی‌اند
گویند این عجوزه شب، راه چاره است!
آبستن سپیده صبحی دوباره است!
ای خلق! این عجوزه شب، پا به ماه نیست!
آبستن سپیده صبح پگاه نیست!
مردم! به سِحر و شعبده در خواب رفته‌اید
در این کویر تشنه، پیِ آب رفته‌اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره‌اید؟!
در جستجوی نور کدامین ستاره‌اید؟!
مردم! برای هیبت‌مان آبرو نماند
فریاد دادخواهی‌مان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته‌اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته‌اند
در موج‌خیز حادثه، کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه، رمق ناله می‌کند
از حجم این سروده، ورق ناله می‌کند
اندوه این حدیث، دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرْف جنون کشید
«هَل مِنْ مبارز» از بُن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن، دعا کنیم!
از عمق جان، خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت، در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر باشیم
در صبر غم، به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله خود را عوض کنیم
با خشت عشق، کعبه‌ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر، محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه بن‌بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت، از ابتدا کنیم
با این یقین که از پسِ یلدا سحر شود
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم!»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ibcZ7xjG4Zo

Boof e Koor Part 1 صادق هدایت بوف کور

SadeghHedayat

Recent comments

meysam

garpozir

mahsa

its ramin

Related tracks