گفتار ختا - Xatha

دلم برای باغچه می‌سوزد

کسی به فکر گل‌ها نیست
کسی به فکر ماهی‌ها نیست
کسی نمی‌خواهد
باور کند که باغچه دارد می‌میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده‌است
که ذهن باغچه دارد آرام‌آرام
از خاطرات سبز تهی می‌شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده‌ست.
حیاط خانه‌ی ما تنهاست
حیاط خانه‌ی ما
در انتظار بارش یک ابرِ ناشناس
خمیازه می‌کشد
و حوض خانه‌ی ما خالیست
ستاره‌های کوچکِ بی‌تجربه
از ارتفاع درختان به خاک می‌افتند
و از میان پنجره‌های پریده رنگ خانه‌ی ماهی‌ها
شب‌ها صدای سرفه می‌آید
حیاط خانه‌ی ما تنهاست.

پدر می‌گوید:
" از من گذشته‌ست
از من گذشته‌ست
من بار خودم را بردم
و کار خودم را کردم"
و در اتاقش، از صبح تا غروب،
یا شاهنامه می‌خواند
یا ناسخ التواریخ.
پدر به مادر می‌گوید:
لعنت به هر چه ماهی و هر چه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق می‌کند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافیست.

مادر تمام زندگیش
سجاده‌ایست گسترده
در آستانِ وحشتِ دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده‌است.
مادر تمام روز دعا می‌خواند
مادر گناهکار طبیعیست
و فوت می‌کند به تمام گل‌ها
و فوت می‌کند به تمام ماهی‌ها
و فوت می‌کند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد.
برادرم به باغچه می‌گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علف‌ها می‌خندد
و از جنازه‌های ماهی‌ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره‌های فاسد تبدیل می‌شوند
شماره برمی‌دارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می‌داند.
او مست می‌کند
و مشت می‌زند به در و دیوار
و سعی می‌کند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مأیوس است
او ناامیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می‌برد
و ناامیدیش
آنقدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم می‌شود.

و خواهرم که دوست گل‌ها بود
و حرف‌های ساده قلبش را
وقتی که مادر او را می‌زد
به جمع مهربان و ساکت آن‌ها می‌برد
و گاه‌گاه خانواده‌ی ماهی‌ها را
به آفتاب و شیرینی مهمان می‌کرد...
او خانه‌اش در آنسوی شهر است
او در میان خانه‌ی مصنوعیش
با ماهیانِ قرمزِ مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه‌های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی می‌خواند
و بچه‌های طبیعی می‌سازد
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
و گوشه‌های دامنش از فقرِ باغچه آلوده می‌شود
حمام ادکلن می‌گیرد
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
آبستن است.

حیاط خانه‌ی ما تنهاست
حیاط خانه‌ی ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه‌تکه‌شدن می‌آید
و منفجرشدن
همسایه‌های ما همه در خاک باغچه‌هاشان بجای گل
خمپاره و مسلسل می‌کارند
همسایه‌های ما همه بر روی حوض‌های کاشی‌شان
سرپوش می‌گذارند
و حوض‌های کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروت‌اند
و بچه‌های کوچه‌ی ما کیف‌های مدرسه‌شان را
از بمب‌های کوچک پر کرده‌اند
حیاط خانه‌ی ما گیج است.

من از زمانی که قلب خود را گم کرده‌است می‌ترسم
من از تصور بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می‌ترسم
من مثل دانش‌آموزی
که درس هندسه‌اش را
دیوانه‌وار دوست می‌دارد تنها هستم
و فکر می‌کنم که باغچه را می‌شود به بیمارستان برد
من فکر می‌کنم...
من فکر می‌کنم...
من فکر می‌کنم...
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده‌است
و ذهن باغچه دارد آرام‌آرام
از خاطرات سبز تهی می‌شود.

از مجموعه‌ی ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد(۱۳۴۲)

دلم برای باغچه می‌سوزد. شعر از فروغ فرخزاد

بیا - زن زندگی آزادی.mp3

این ترانه‌سرود چند ماه پیش به دست ما رسید. به همین ترتیبی که آن را خواهید شنید. ترانه‌سرودی که کلمه‌های اول آن در گذر زمان انگار فرسوده شده و از بین رفته است. در چند ماه گذشته تمام تلاشمان را کردیم تا بدانیم این ترانه‌سرود از کجا آمده و چه کسی آن را خوانده است. هیچ نشانی پیدا نکردیم. هیچ‌کدام از کسانی که ما به آنها مراجعه کردیم این صدا را نمی‌شناختند. تنها این را می‌دانیم که اجرای این کار مربوط به سال‌های بعد از سرنگونی نظام سلطانی است، سال‌های آزادی موقت و سال‌های انقلاب. هرچند شاد می‌شویم اگر کسی این ترانه‌سرود را شناخت به ما نشانه‌یی بدهد اما ناشناس ماندن آن تا امروز و کلمه‌های اول ناپدید شده‌ی آن برای ما معنایی سیاسی دارد. این ترانه‌سرود مانند انقلاب بهمن زیر آوارِ سنگین فراموشی دفن شده بوده است. ما اما با این صدا انقلابمان را به یاد می‌آوریم. مانند همان روزی که این صدا به دست ما رسید تا ما آن را به دست دیگران برسانیم. انتشار این ترانه‌سرود، با همین شمایل موجود دعوتی است به یادآوری. به یاد آوردن انقلابی که مانند این صدا از ما دست نمی‌کشد تا از آن دست نکشیم. انقلابمان را به یاد می‌آوریم.
تصویر استفاده شده: پوستر پرنده‌ی آزادی اثر اسماعیل شیشه‌گران .
متن ترانه‌سرود:
می‌خوانم چون در آوازم راز است و حس است و درد و خون
قلب خاک را در خود دارد، بال‌های کبوتران را
چون آبی پاک و مقدس تعمید دهد شهیدان را
اینسان ترانه‌هایم در بر دارد زندگی را
سازی برای محرومان، با عطر و بوی بهاران
***
مدح عبدی را نگویم، راه ظالم را نپویم
در خدمت محرومانم بهر پیروزی‌شان می‌خوانم
شعر آنگه مفهومی دارد که راستی را نگه دارد
انسانی آن را بخواند که راه شهادت داند
نه در مدح کسی باشد و یا اشک از چشمی بخواهد
از مردمی مومن گوید، راه آنها را بپوید
***
حرف من دیگر تمام است، این آخرین پیام است
از دلاوران می‌خوانم، از انقلاب و شهادت
از انقلاب و شهادت
از انقلاب و شهادت

سازی برای محرومان

اینسترومنتال 


موسیقی : پدرام آزاد 
تنظیم : پدرام آزاد 
میکس و مستر: آرش پاکزاد 
گیتار : امیر دانایی

Lahzeyeh Berahne

The Ways - Vahm

Bitter Birth
Publish Year : 2014
Paymân Fakhâriân, Classical Guitar
KM. CD 86

Bitter Birth

Bitter Birth/Payman Fakharan

یار دبستانی من یکی از سروده‌های انقلابی ایران است که در سال ۱۳۵۹ به اجرا درآمد. این شعر سرودهٔ منصور تهرانی است که در ابتدا حدود دو ماه بعد از انقلاب برای فیلم از فریاد تا ترور با صدای فریدون فروغی ساخته شد.

این سرود برای نخستین بار در میتینگ پارک لاله دانشجویان دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۵ به عنوان یک سرود دانشجویی توسط دانشجویان همخوانی شد و در تجمع‌ها و راهپیمایی‌های دانشجویی سالهای ۱۳۷۶ – و سید محمد خاتمی در پی پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری از این آهنگ استفاده نمادین می‌کرد – و ۱۳۷۷ و به ویژه در جریان رخدادهای کوی دانشگاه تهران در روز ۱۸ تیرماه ۱۳۷۸ و همین‌طور اعتراض‌های مردمی به تقلب در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ وروزهای پس از آن به عنوان یک سرود نمادین برای اعتراض مردم به حکومت تثبیت شد.

متن :

یار دبستانی من، با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما، بغض من و آه منی

حک شده اسم من و تو، رو تن این تخته سیاه
ترکهٔ بیداد و ستم، مونده هنوز رو تن ما

دشت بی فرهنگی ما هرزه تموم علفاش
خوب اگه خوب؛ بد اگه بد، مرده دلای آدماش

دست من و تو باید این پرده‌ها رو پاره کنه
کی میتونه جز من و تو درد مارو چاره کنه؟

یار دبستانی من، با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما، بغض من و آه منی

حک شده اسم من و تو، رو تن این تخته سیاه
ترکه بیداد و ستم، مونده هنوز رو تن ما

یار دبستانی من، با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما، بغض من و آه منی

حک شده اسم من و تو، رو تن این تخته سیاه
ترکهٔ بیداد و ستم، مونده هنوز رو تن ما

Yare Dabestanie Man

Boof e Koor Part 4بوف کور

Boof e Koor Part 5 بوف کور

Boof e Koor Part 8 بوف کور

در جولای ۲۰۱۱ آندرس بریویک نروژی در یک بعد از ظهر تابستانی هفتاد و هفت نفر رو در اسلو کشت. از همون موقع تا حالا تحلیلگرها از زاویه های مختلف سیاسی، اجتماعی، تاریخی و مذهبی به این ماجرا نگاه کردن. کتاب های مختلفی نوشته شده و آدمهای زیادی ماجرای اون کشتار و دادگاه بریویک و عواقبش رو نگاه می کنن و نتیجه های متفاوتی ازش می گیرن. در یادداشت درخشانی که در اولین پادکست کانال بی تعریف کردیم، کارل اووه کناوسگارد، نویسنده پرآوازه نروژی، بریویک و اقدام تروریستیش رو از زاویه جالب و تازه ای نگاه می کنه. ایده اصلی نویسنده اینه که در بررسی چنین حادثه ای، نگاه کردن به انگیزه های سیاسی و مذهبی خیلی راهگشا نیست و به ما در فهم موضوع کمک نمی کنه. اصل مشکل جای دیگریه.

Boof e Koor Part 4بوف کور

SadeghHedayat

Related tracks