صادق هدایت «سه ‌قطره خون» را در سال ۱۳۱۱ نوشت. این داستان همراه با «زنده به گور» و «بوف کور» سه بخشی از یک تریلوژی هستند و راوی هر سه داستان‌ هم شخصیت واحدی دارند: یک شخصیت مضطرب، سرخورده از بیرون که آکنده از خفقان و دروغ است به درون خود خزیده و حالا تنها و آشفته ذهن خاطرات و رویاهایی را مرور می‌کند.
داستان «سه قطره خون» را با صدا و اجرای تأثیرگذار و هنرمندانه ژوان ناهید در «بانگ – نوا» می‌شنید.

سه قطره خون

امیر حیاتی-ساروخانی [Persian].mp3

نام اثر: راه تازه
کاری از: سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران
سال ساخت: دهه‌ی ۵۰

راه تازه‌ای پيش پای خلق
مشت محكمی بر دهان تو
پرتوی نوين رهنمای خلق
انقلاب سرخ خصم جان تو
ای كه می‌چكد ز پنجه‌ی تو خون
تخت تو نگون
شيوه‌ی تو قتل عام خلق
بگير، ببند، بكش
خشم و كين توده كن فزون
دژخيم خلق، جلاد قرن
بگير، ببند، بكش
گور خود كني بدست خود
انقلاب سرخ راه توده‌ها
حیله‌ی سپيد كرده بر ملا
مشعلی بزرگ داده دست ما
تا كه بركنيم كاخ ظلم را
ای كه مي‌چكد ز پنجه‌ی تو خون
تخت تو نگون
شيوه‌ی تو قتل عام خلق
بگير، ببند، بكش
خشم و كين توده كن فزون
دژخيم خلق، جلاد قرن
بگير، ببند، بكش
گور خود كني به‌دست خود
(راه تازه‌ای پيش پای خلق
مشت محكمی بر دهان تو
پرتوی نوين رهنمای خلق
انقلاب سرخ خصم جان تو)×۲
ای كه می‌چكد ز پنجه‌ی تو خون
تخت تو نگون
شيوه‌ی تو قتل عام خلق
بگير، ببند، بكش
خشم و كين توده كن فزون
دژخيم خلق، جلاد قرن
بگير، ببند، بكش
گور خود كنی بدست خود
انقلاب سرخ راه توده‌ها
حیله‌ی سپيد كرده بر ملا
مشعلي بزرگ داده دست ما
تا كه بركنيم كاخ ظلم را
ای كه می‌چكد ز پنجه‌ی تو خون
تخت تو نگون
شيوه‌ی تو قتل عام خلق
بگير، ببند، بكش
خشم و كين توده كن فزون
دژخيم خلق، جلاد قرن
بگير، ببند، بكش
گور خود كنی بدست خود
راه تازه‌ای پيش پای خلق
مشت محكمی بر دهان تو
پرتوی نوين رهنمای خلق
انقلاب سرخ خصم جان تو

راه تازه

راه تازه - سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران

Tak Navazi - Mohammad reza lotfi

بخشی از رمان از "جن نامه" اثر هوشنگ گلشیری

بخشی از رمان از "جن نامه" با صدای هوشنگ گلشیری

Ahmad Shamloo

بیا، مادر! بیا، مادر!

منال از این سکوتِ سرد و یأس آلودِ من دیگر.

برایت همزبان ِتازه ای آورده ام : مایا.

چو فرزندت غریب، اندوهگین، تنها.

ببین – جز من – غریبی را ازین تنهاتر و اندوهگین تر دیده ای، آیا؟

بیا مادر، بیا، مایا

من او را دوست می دارم؛

بسان ِ همدلی همدرد.

گرفتاری است همچون من قفس زاد و قفس پَروَرد.

گرفتاری کزین تنگ ِ قفس چون من

- گر از تزویر ِتقدیر است یا بیدادی ِصیاد -

نبوده است و نباشد یک نفس آزاد،

[هرگز هیچ.

بیاویز این قفس را از میانِ پنجره، مادر!

و در آن روشن ِآیینه ای بگذار.

که با تصویر خود سرگرم باشد غمگنک مایا،

در این تنهایی ِتاریک و روح آزار.

و جام کوچکش را از زلال ِاشک ِ من پُر کن.

و بیتی چند- مشتی حنظل- از دیوان من بردار،

به ظرف ِ چینه دانش ریز.

که چون من نیست او را نیز با شیرین و شکـّر کار؛

و از یادش نخواهد رفت

نصیب و نسبتِ پرواز با فرهاد،

[ هرگز هیچ.

و مادر! دانم و دانی

قناری های ما آواز ِخود را خوب می دانند.

و در راهی که باید خواند، می خوانند:

- خزانی نغمه هاشان زرد،

سراپا درد،

سرودی سرد، چونان ناله هایی زار،

و اندُهناک فریاد از قفس، هموار-

ولی باید به این طوطی بیاموزیم وردش را.

بیاموزیم،

شباهنگی شِگِردش را.

بگوییمش که او – چونان کلاغ ِپیر ِ« پو» – شبخوانیِ تاریک و

تلخش چیست

که گر می نالد از تقدیر، یا صیاد،

گر از تنگ ِ قفس موید،

وَرَش داد است از بیداد،

بگوییمش چه بایستی، چو می گوید...

و مایا گفت- ناگه با صدایی خسته –:


[ « می دانم چه باید گفت؛

گر از ویرانه گویم قصه یا آباد،

اگر اندوهگین، یا شاد،

نخواهد رفتم این از یاد:

[ هرگز هیچ.»

من: – « دگر ره رایت ِ خون برگرفت آفاق،

ببین، مایا! چه می بینی؟ »

مایا : – « پَسینی شوم و خون آلود،

که می داند چه بوده ست و چه خواهد بود؟ »

من: – « نهان شد باز افق در پاروانِ خون،

و بنگر کنگره یْ کهسارِ مغرب را،

به کردار قطارِ اشتران در کاروانِ خون. »

مایا: – « که می داند چه خواهد بود؟ »

من: – « در این غمگین پسین ِ شوم،

کفن پوشانـْد، خون آلود

در اطرافْ آسمان را توده های ابر.

بگو مایا! بگو مایا!

در اطراف ِ زمین، فردا سحرگاهان

چه مردانی به قُدّوس شهادت می رسند، آیا؟

بگو مایا! بگو مایا!

از آنان چند تن شان آشکار و دور؟

و – مایا! – وای، مایا- چند تن پنهانی و نزدیک،

ز چشم اختران هم غالبا ً مستور؟

کز ایشان نشنود کس ناله و فریاد،

[ هرگز هیچ؟ »

« و مایا! هرگز آیا هیچ معجزْ روی خواهد داد،

به آیینی که در افسانه های دین شنیدستیم؟

که شرم آید زمین را از قساوتها،

و خون را خاک نپذیرد؟

و مایا! هرگز آیا می تواند بود،

که بَر ایشان بسوزد آسمان را دل،

و در آن لحظه ی آخر یکی – تنها یکی – ناکـُشته راهِ آسمان گیرد؟ »

و مایا گفت با تکرار – در حالی که ش از منقار

سخن خونین، چنانچون پاره هاییش از جگر بر خاک می افتاد،

[ « هرگز هیچ. »

- « بگو مایا! بگو آیا

در اوراق ِ غبار آلود و ننگ اندود ِخود، تاریخ

از آن پنهان شهیدان، هیچ هرگز یاد خواهد کرد؟

و آیا هیچ کس هرگز،

نهان یا آشکار، آن داغداران را

کز ایشان گُم شدند آنان که دیگر بر نمی گردند،

( نگویم برگ ِ سبزی از پناه و سایبان ِمهر )

به برگِ زردِ پیغامِ تسلّی شاد خواهد کرد؟

و بر دل های خون آغشت و داغ آجینشان، آن دشت ِ پُر لاله،

نوازش را نثار ِابر اگر نتوان، گذار ِ باد خواهد کرد؟

بگو مایا! بپرسم از تو، یا تصویر ِ آیینه؟ »

و مایا خیره در آیینه ، با تصویر پاسخ داد:

[ «هرگز هیچ.»

- «چه می بینی؟ ببین مایا!

که باز از سوی مغرب جنگلِ انبوهِ ابری نیلگون برخاست

و ما – من با تو – می دانیم، ای حنظل شکن طوطی!

که استر زاید و این خیک، این خوکِ سیه پستان

نه اینجا و نه هرگز هیچ جا، در هیچ اقلیمی نمی زاید.

و این، آن کاروانِ کوکیِ بازیچه، آن نی در جهان کالاست؛

و ما دانیم،

- دروغ و راست -

که او هرگز، به هفت اقلیم جدّ، در هیچ منزل بار نگشاید.

دروغ و راست ما دانیم و داند بادِ مشرق نیز؛

و گر پُرسیم، چون ما می سُراید باد:

[ « هرگز هیچ!»

مایا | مهدی اخوان ثالث

داستان کوتاه «بچه مردم» نوشته جلال آل‌احمد
با صدای بهاءالدین مرشدی
از کانال صداخونه
صدای داستان ایران
t.me/sedakhone

t.me/SedaKhone

داستان کوتاه «بچه مردم» نوشته جلال آل‌احمد

داستان کوتاه «دایره درگذشتگان» نوشته غلام‌حسین ساعدی
با صدای بهاءالدین مرشدی
از کانال صداخونه
صدای داستان ایران
t.me/SedaKhone

داستان کوتاه «دایره درگذشتگان» نوشته غلام‌حسین ساعدی

The Taleshi Dance and Festivity Music

Hayar Hayar/The Taleshi Dance and Festivity Music

Yadegar-e Doost (En recuerdo del Amado)

Shahram Nazeri y el compositor Kambiz Roshan Ravan crearon en 1998 este maravilloso álbum en honor a Mawlana Yalal ad-Din Muhammad Rumí.

داستان کوتاه «بچه مردم» نوشته جلال آل‌احمد

Sedakhone

Recent comments

Zahra Khanzade

Related tracks