چه آرشیوی جمع کردین!  جالبه!

«در فروبند»

در فروبند که با من دیگر
رغبتی نیست به دیدار کسی،
فکر کاین خانه چه وقت آبادان
بود. بازیچه ی دست هوسی.
 
هوسی آمد و خشتی بنهاد
طعنه ای لیک به بی سامانی،
دیدمش،راه از او جستم و گفت:
بعد از این ات شب و این ویرانی.
 
گفتم: آن وعده که با لعل لبت؟
گفت: تصویر سرابی بود آن.
گفتم: آن پیکر دیوار بلند؟
گفت: اشارت ز خرابی بود آن.
 
گفتم: آن نقطه که انگیخته دود؟
گفت: آتش زده ی سوخته ای ست،
استخوان بندیِ بام و درِ او
مرگ را لذت اندوخته ای ست.
 
گفتمش: خنده نبندد پس از این
آفتابی،نه چراغی با من.
گفت: آن به که بپوشی از شرم
چهره ی خویش به دستِ دامن.
 
دست غمناکان ـ گفتم ـ اما
از پس در به زمین می ساید.
ـ خنده آورد لبش ـ گفت: ولیک
هولی استاده به ره می پاید.

می درخشد گر افق،اهرمنی ست
نیمسوزیش به کف دود اندود.
مرد آن در که امیدش بگشاد
با بیابانِ هلاکش ره بود.

جاده خالی ست،فسرده ست امرود
هرچه می پژمرد از رنجِ دراز.
مرده هر بانگی در این ویران
همچو کز سوی بیابان آواز.
 
وز پس خفتن هر گل، نرگس
روی می پوشد در نقشه ی خار.
در فروبند دگر هیچ کسی،
نیستش با کس رایِ دیدار.


در فروبند- نیما (با صدای احمد شاملو)

آفتابی مراست در دیدار - احسان طبری - ساز لطفی

باده تویی
آهنگساز: حسین علیزاده
گروه هم‌آوایان
شعر: مولانا
آلبوم:‌ باده تویی

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا		یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا
نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی		سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا
نور تویی سور تویی دولت منصور تویی		مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا
قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی		قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا
حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی		روضه امید تویی راه ده ای یار مرا
روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی		آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا
دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی		پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا
این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی		راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

باده تویی ـ حسین علیزاده و گروه‌ هم‌آوایان

گریه بید ، زنده یاد استاد لطفی

سه تار نوازی زنده یاد استاد محمدرضا لطفی
کنسرت سوئیس

کنسرت شعله عشق - استاد محمدرضا لطفی

شب اول جشنواره موسیقی تهران
شهریور ۱۲، ۱۳۹۳ - عمارت مسعودیه
استاد حسین علیزاده و گروه هم آوایان با صدای محمد معتمدی
بخش دوم 
تصنیف: دل دیوانه
شعر: باباطاهر

:هم آوایان
حسین علیزاده: تار، شورانگیز
محمد معتمدی: آواز
علی بوستان: سه تار
سیامک جهانگیری: نی
سینا جهان آبادی: کمانچه
رادمان توکلی: تار
سیاوش برهانی: بم تار
محمد انشایی: قیچک
احمد مستنبط: تمبک

--
 
دل دیوانه‌ام، دیوانه تر شی
خراب خانه‌ام ویرانه تر شی
کشم آهی که گردون را بسوزد
که آه سوته دیلان، کارگر شی
 
هر آن باغی که نخلش سر به در بی
مدامش باغبون، خونین جگر بی
بباید کندنش از بیخ و از بن
اگر بارش همه لعل و گهر بی
 
ز هجرانت، هزار اندیشه دیرم
همیشه زهر غم در شیشه دیرم
ز ناسازی بخت و گردش چرخ
فغان و آه و زاری، پیشه دیرم
 
فلک کی بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
یک عمری بگذرونم با غم و درد
به کام دل نگرده آسمونم 

دل ديوانه - استاد حسین علیزاده - محمد معتمدی - گروه هم آوایان - اجرای زنده عمارت مسعودیه

Solo Kamanche in Bidad and Homâyoun, Saeed Kamjoo

Dar gozar,  M.R. Fayyaz, Mahoor, 1997

Solo Kamanche in Bidâd and Homâyoun از رفتن و نرفتن - تکنوازی کمانچه در بیداد و همایون -  در گذر

 این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم
 شب های رفته را بیاد بیآوریم
آرام و با پچ پچ برای یک دیگر از طعم کهن مرگ بگوییم
همه ی هفته در خانه را
ببندیم
 برای یک دیگر اعتراف کنیم
 که در جوانی کسی را دوست داشته ایم
که اکنون سوار بر درشکه ای مندرس
در برف مانده است
 نه
 باید دیگر همین امروز
در چاه آب خیره شد درشکه ی مانده در برف را
باید فراموش کنیم
هفته ها راه است تا به درشکه ی مانده در
برف برسیم
 ماه ها راه است تا به گلهای بنفشه برسیم
گلهای بنفشه را در شبهای رفته بشناسیم
ما نخواهیم توانست با هم مانده ی عمر را
 در میان کشتزاران برویم
اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
 که تک و تنها
 در میان کشتزاران می دوم
و در
آستانه ی زمستان
 سخن از گرما می گویم
من چندان هم
برای نشستن در کنار گلهای بنفشه
بیگانه و پیر نیستم
هفته ها از آن روزی گذشته است
که درشکه ی مندرس در برف مانده بود
 مسافران
که از آن راه آمده اند
 می گویند
 برف آب شده است
 هفته ها است
 در آن خانه ای که صحبت از مرگ می گفتیم
 آن خانه
 در زیر آوار گلهای اقاقیا
 گم شده است
مرا می بخشید
که باز هم
 سخن از
 گلهای بنفشه گفتم
گاهی تکرار روزهای
 گذشته
 برای من تسلی است
مرا می بخشید

این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم / شعر وصدای احمدرضا احمدی

عاشقانه هایی از احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام 

عاشقانه هایی  احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام

پیغام اهل دل یا همایون‌مثنوی. این اثر در آذر سال ۱۳۶۳ اجرا و در سال ۱۳۷۴ منتشر شد. این اثر در دستگاه همایون و مرکب‌خوانی اجرا شده‌است.غزل‌های خوانده شده در این آلبوم، از فخرالدین عراقی و فیض کاشانی است.
اعضای گروه:
خواننده: محمدرضا شجریان
سنتور: منصور صارمی
تدوین: همایون شجریان

ادامهٔ آواز، مثنوی همایون و بیداد و عشاق، شوشتری، شعر از فیض کاشانی | محمد رضا شجریان

قطعه ای ازموسیقی متن فیلم ناخدا خورشید  (ناصر تقوایی ) / اثراستاد فریدون ناصری 
۱۳۶۵ 

قطعه ای ازموسیقی متن فیلم ناخدا خورشید (ناصر تقوایی ) / اثراستاد فریدون ناصری

Sepehr Tajpour 2

Recent comments

Ali Feizbabai

minaaly

Related tracks