Logical revolts

در سی‌امین برنامه صبح جمعه با شما، راوی کسانی می‌شویم که از خانه‌هایشان رانده شده‌اند. کسانی که نه برای زندگی بهتر، یا رفاه بیشتر، بلکه در فرار از جنگ، خفقان و سرکوب سیاسی و فقر و فلاکت مجبور به ترک خانه و زندگی‌شان شده‌اند.
از دیوارها و مرزها و قوانینی خواهیم گفت که راه را بر انسان‌ها می‌بندند و به روی سرمایه و «روح پیشوا» آغوش باز می‌کنند. با شما از مقاومت در برابر غیرقانونی بودن انسان‌ها خواهیم گفت. از انسان‌هایی که برای خلاصی از کابوس پناهندگی و زندگی در کمپ‌های پناهندگان در اروپا خود را حلق‌آویز کردند و راوی کسانی ‌می‌شویم که با بردن حاشیه‌های فراموش شده به متن شهر، صدای اعتراض انسان‌هایی شدند که «غیرقانونی» شمرده می‌شدند.
از بی‌اعتنایی رسانه‌ها و سیاست‌مداران به اعتراضات پناهندگان می‌گوییم و خواسته‌های آنان را با شما در میان می‌گذاریم. سوار بر قایق و قطار پرسش‌های بی‌معنای اخلاق‌گرایان درباره مهاجرت را به پرسش می‌گیریم و از نسبت ِ خودمان با جنبش پناهجویان سخن می‌گوییم.
در پایان درودهایی خواهیم داشت به کسی که زبان و گوش‌هایش در بی‌پناهی بریده شد و به کارگرانی که پناهی ندارند.

فراموش نکنید که «همه‌ی ما می‌خواهیم زندگی کنیم » ، بشنوید و با ما بمانید؛

تاریخ انتشار : ۲۶ مرداد ۹۲

رادیوفنگ | شماره سی ام | هیچ انسانی غیرقانونی نیست

The First Intercontinental Encuentro Against Neo-liberalism and for Humanity

دەنگی مامۆستا فەرزاد لە گرتووخانەوە- شەو، شێعر، شکەنجە

Farzad kamangar- فرزاد کمانگر، شب، شعر، شکنجه

کارگاه ساختمانی 
والتر بنیامین
ترجمه ی حمید فرازنده
از کتاب خیابان یک طرفه
نشر مرکز، چاپ هشتم، 1393



‏فکر کردن درباره‌ی ساختِ اشیای کمک آموزشی، اسباب بازی‌ها، یا کتاب‌ها که پنداشته می‌شود برای کودکان مناسب است، عاقلانه نیست. از عصر روشنگری به این سو اینْ موضوع یکی از بویناک‌ترین گمانه‌‏زنی‌های مربیان تعلیم و تربیتی بوده است. دلباختگیِ آنها به روان‌شناسی ‏مانع از این شده که بتوانند دریابند جهانْ سرشار از اشیای بی‌نظیری است که می‌تواند نظر کودکان را جلب کند و به استفاده‌شان بیاید: اشیایی منحصر به فرد. زیرا کودکان به خصوص مایل‌اند به هرکجا که می‌توانند کار کردن روی اشیا را ببینند، سر بزنند. آنان به طرزی مقاومت‌ناپذیر جذبِ خرده‌ریزهایی می‌شوند که از فعالیت‌های ساختمانی، باغبانی، کارِ خانه، خیاطی، یا نجاری به جا می‌ماند. آنان در این خرده‌ریزها چیزهایی را تشخیص می‌دهند که از میانِ جهانِ اشیا، تنها و تنها متوجه آنان شده است. کودکان در استفاده از این چیزها چندان از کارهای بزرگترها تقلید نمی‌کنند؛ بلکه در آنچه در جریان بازی تولید می‌کنند، موادی کاملاً متفاوت را در رابطه‌ای کاملاً تازه و ابتکاری قرار می‌دهند. این است که کودکانْ جهان کوچک خود را از اشیا، در جهان بزرگترها می‌سازند. اگر بناست چیزهایی برای کودکان ساخت، باید معیارهای این جهان کوچک را به خاطر سپرد؛ و نه این که گذاشت فعالیت‌های بزرگسالان و لوازم مورد نیازشان به دنیای کودکان راه پیدا کند.


بنیامین.MP3

Background, context, and poem text: http://www.brainpickings.org/2015/03/18/amanda-palmer-wislawa-szymborska-possibilities-poem-reading/

Photograph by Allan Amato. 

MORE / POEM TEXT

Amanda Palmer reads "Possibilities" by Wisława Szymborska

متن نامه را از اینجا بخوانید‌:
ماه‌هاست که در زندانم، زنداني که قرار بود اراده‌ام را، عشقم را و انسان بودنم را درهم بشکند. زنداني که بايد آرام و رامم می‌کرد چون «برده‌ای سربه‌راه»، ماه‌هاست بندي زنداني هستم با ديوارهايي به بلنداي تاريخ.
ديوارهايي که قرار بود فاصله‌ای باشد بين من و مردمم که دوستشان دارم، بين من و کودکان سرزمينم فاصله‌ای باشد تا ابديت، اما من هر روز از دريچه سلولم به دوردست‌ها می‌رفتم و خود را در ميان آن‌ها و مثل آن‌ها احساس می‌کردم و آن‌ها نيز دردهاي خود را در منِ زنداني می‌دیدند و زندان بين ما پيوندي عمیق‌تر از گذشته ايجاد نمود.
قرار بود تاريکي زندان معناي آفتاب و نور را از من بگيرد، اما در زندان من روئيدن بنفشه را در تاريکي و سکوت به نظاره نشستم.
قرار بود زندان مفهوم زمان و ارزش آن را در ذهنم به فراموشي بسپرد، اما من با لحظه‌ها در بيرون از زندان زندگي کرده‌ام و خود را دوباره به د نيا آورده‌ام براي انتخاب راهي نو.
و من نيز مانند زندانيانِ پيش از خود تحقيرها، توهین‌ها و آزارها را ذره‌ذره، با همه وجود به جان خريدم تا شايد آخرين نفر باشم از نسل رنج‌کشیدگانی که تاريکي زندان را به شوق ديدار سحر در دلشان زنده نگه‌داشته بودند.
اما روزي «محاربم» خواندند، می‌پنداشتند به جنگ «خدایشان» رفته‌ام و طناب عدالتشان را بافتند تا سحرگاهي به زندگی‌ام خاتمه دهند و از آن روز ناخواسته در انتظار اجراي حکم می‌باشم؛ اما امروز که قرار است زندگي را از من بگيرند  با «عشق به همنوعانم» تصميم گرفته‌ام اعضاي بدنم را به بيماراني که مرگ من می‌تواند به آن‌ها زندگي ببخشد هديه کنم و قلبم را با همه‌ی «عشق و مهری» که در آن است به کودکي هديه نمايم. فرقي نمی‌کند که کجا باشد بر ساحل کارون يا دامنه سبلان يا در حاشیه‌ی کوير شرق و يا کودکي که طلوع خورشيد را از زاگرس به نظاره می‌نشیند، فقط قلب ياغي و بی‌قرارم در سينه کودکي بتپد که یاغی‌تر از من آرزوهاي کود کیش را شب‌ها با ماه و ستاره در ميان بگذارد و آن‌ها را چون  شاهدي بگيرد تا در بزرگ‌سالی به رؤیاهای کودکی‌اش خيانت نکند، قلبم در سينه کسي بتپد  که بی‌قرار کودکاني باشد که شب سر گرسنه بر بالين نهاده‌اند و ياد «حامد» دانش‌آموز شانزده‌ساله شهر من را در قلبم زنده نگهدارد که نوشت؛ «کوچک‌ترین آرزويم هم در اين زندگي برآورده نمی‌شود» و خود را حلق‌آویز کرد.
بگذاريد قلبم در سينه کسي بتپد مهم نيست با چه زباني صحبت کند يا رنگ پوستش چه باشد فقط کودک کارگري باشد تا زبري دستان پینه‌بسته پدرش، شراره‌ی طغياني دوباره در برابر نابرابری‌ها را در قلبم زنده نگهدارد.
قلبم در سينه کودکي بتپد تا فردايي نه‌چندان دور معلم روستايي کوچک شود و هر روز صبح بچه‌ها با لبخندي زيبا به پيشوازش بيايند و او را شريک همه‌ی شادی‌ها و بازی‌های خود بنمايند شايد آن زمان کودکان طعم فقر و گرسنگی را ندانند و در دنياي آن‌ها واژه‌های «زندان، شکنجه، ستم و نابرابری» معناي نداشته باشد.
بگذاريد قلبم در گوشه‌ای از اين جهان پهناورتان بتپد فقط مواظبش باشيد  قلب انسانيست که ناگفته‌های بسياري از مردم و سرزمینش را به همراه دارد از مردمي که تاريخشان سراسر رنج و اندوه و درد بوده است.
بگذاريد قلبم در سینه‌ی کودکي بتپد تا صبحگاهي از گلويي با زبان مادريم فرياد برآرم:

“من ده مه وي ببمه باييه
خوشه ويستي مروف به رم
بو گشت سوچي ئه م دنياييه ”
معني شعر:

می‌خواهم نسيمي شوم تا عشق به انسانیت را به هر گوشه ای از این جهان پهناور ببرم

فرزاد کمانگر

بند بيماران عفوني، زندان رجايي شهر کرج
مورخ ۸/۱۰/۸۷

بگذارید قلبم بتپد | فرزاد کمانگر

یاد آر ز شمع مرده یاد آر - شعر علی‌اکبر دهخدا - صدای ایرج گرگین - تار از محمدرضا لطفی

یاد آر ز شمع مرده یاد آر - شعر علی‌اکبر دهخدا - صدای ایرج گرگین

اکیپ! اکیپ با ضمیرهای رنگ و وارنگ وارد بازار شد. اکیپ من! اکیپ تو! اکیپ اون! اکیپ ما! اکیپ شما! اکیپ اونها!

سخنی با فِرند | قسمت ششم: اِکیپ

.کامی جان  برای تو 

شعری برای اسماعیل شاهرودی

رضا براهنی - اسماعیل

سرود مستانه‌ی اندوه زمین
سخنرانی لئونارد برنستاین در جشن فارغ‌التحصیلی هزار و نهصد و هشتاد دانشگاه جانز هاپکینز
بهزاد هوشمند
http://engarmag.com/7259/
موسیقی:
سرناد برای ویلن و ارکستر
لئونارد برنستاین
رهبر ارکستر: لئونارد برنستاین
ویلن: گیدون کرمر

Leonard Bernstein-Johns Hopkins Speech

این‌جا درباره کار کردن حرف می‌زنیم، درباره اشکال مختلف کار کردن، شرایط آن‌ها و تأثیر آن شرایط بر زندگی آدم‌ها. این رادیو حاصل چندین هفته گفتگوی ما درباره یک موضوع است. گفتگوی صداهای متفاوت برای رسیدن به درکی مشترک. بنابراین اگر صداها و متن‌ها به نظرتان متفاوت و چندگانه‌اند تعجب نکنید. در این برنامه درباره کار خانگی صحبت می‌کنیم و برنامه رو تقدیم می‌کنیم به آرزوهای از دست رفته زنان خانه‌دار.



لیست آهنگ‌ها
۱.Bread and Roses - Joan Baez
۲. لالایی - حسین علیزاده
۳. Siamo Tante Siamo Belle - Canzoniere Femminista
۴. Song of the United Front
۵. دایه دایه وقت جنگه - سیما بینا 
۶. Stayin' Alive - Bee Gees 
۷. L'hymne des Femmes
۸. ماجد العيسى - هواجيس
۹. Working Women - Daniel Kahn, Painted Bird
۱۰. Mad Rush - Philip Glass
۱۱. Endless Falls | loscil
۱۲. Bandista - Olur/Olmaz
۱۳. Bandista - İsyan
۱۴. شاید جهان بهتر شود - شکیب مصدق
۱۵. لالایی کرمانجی

رادیو نان و گل‌های سرخ

برای زنان بازداشت‌شده در روز کارگر و تمام زنانی که از مبارزه برای آزادی و برابری دست نمی‌کشند.

زنم که در میان طوفان‌ها
میان وحشت زمستان‌ها
به شوق صلح بین انسان‌ها
نمانده‌ام دمی ز پا من

زنم که در کشاکش دوران
ز پشت میله‌های این زندان
به عشق این سرای بی‌سامان
نمانده‌ام دمی ز پا من

بیا بسازیم برابری را
که برنتابیم ستمگری را

اگرچه ظلم و اگرچه تبعیض
به خانه منشین، بیا و برخیز

بیا و هم‌صدا شو با من

زنم که در میان طوفان‌ها
میان وحشت زمستان‌ها
به شوق صلح بین انسان‌ها
نمانده‌ام دمی ز پا من
طلسم این سکوتو بشکن

Bia Va Hamseda Sho Ba Man | بیا و هم صدا شو با من

America by Allen Ginsberg with music by Tom Waits

در این شماره ما روایت‌گری می‌کنیم. این بار از «استودیو پویان» جایی زیر پونز ِ نقشه‌ی تهران. در شامگاه ِ ۱۹ بهمن ۱۳۹۰ از سحرگاه ِ ۱۹ بهمن سیاهکل می‌گوییم و از بهمن ۵۷ و بهمن‌های دیگر. در جنگل‌های دیلمان با نعره‌ی ببرهای عاشق همراه می‌شویم، و به برافروختن آتش‌ها در کوهستان‌ها سوگند یاد می‌کنیم. با میهن از خون ِ بیژن می‌گوییم که ستاره گشت تا شکوه ِ روشنی فردا شود. در ادامه از مردی خواهیم گفت که مرگ را سرودی کرد پر طبل‌تر از زندگی و با صدای ِ مادر اسحاقی شعری را می‌شنویم که سال‌ها قبل از «رادیو میهن‌پرستان» به یاد شهدای سیاهکل خوانده شده بود.

در ادامه روایت‌های ِ فتح ِ رادیو در بهمن ۵۷ را مروری می‌کنیم تا به نام «قاسم سیادتی» برسیم. با سرودآوران سپیده از روز ِ سرکوب استبداد می‌گوییم. روز ِ جمهوری و آزادی. به یاری گنجینه‌ی روایات خفته در سینه‌ها، راوی کسانی می‌شویم که سهم‌شان در انقلاب را کسی ندید. با علیشاه مولوی از چیزهایی می‌گوییم که شکستیم تا از مسیر آزادی به میدان ِ عدالت برسیم. شما می‌دانید که کسانی در ایستگاه غنائم پیاده شدند.

در پایان خبرنگار واحد حاشیه‌ی خبر از چیزهایی می‌گوید که شوخی‌بردار نیستند و ما درودهایی خواهیم فرستاد به راویان بهاران.

فراموش نکنید که «پیروزی ِ مردم مبارک است. پس مراقب خودتان، پیروزی‌ها و شکست‌هایتان باشید» بشنوید، با ما همراه شوید و با ما فریاد بزنید؛

تاریخ انتشار؛ ۲۰ بهمن‌ماه ۱۳۹۰

رادیوفنگ | شماره‌ی شانزدهم | تُفنگ و گُل و گندم

در سومین قسمت از ستون خشاب رادیوفنگ، به بازخوانی مقدمه کتاب شبهای کارگران نوشته ژاک رانسیر، فیلسوف مارکسیست فرانسوی خواهیم پرداخت.

بشنوید و با ما بگویید؛

تاریخ انتشار : ۱۵ مهر ۹۱

رادیوفنگ | خشاب | شماره سه | شبهای کارگران

در این شماره از صدای ِ نامیرای کسی می‌گوییم که اگرچه فریادش سال‌هاست که خاموش شده است، اما طنین فریادش با ماست، حتی اگر نام‌اش «ممنوع» باشد.

بشنوید، و با او بخوانید؛

Logical revolts

Shadab