▨ مجموعه شعرهای رضا براهنی با صدای خود شاعر
▨ شعر و صدای رضا براهنی 
▨  پالایش و تنظیم شعرها: شهروز

شعرهای رضا براهنی با صدای خودش | Reza Baraheni

▨ مجموعه شعرهای هوشنگ ابتهاج با صدای خود شاعر
▨ شعر و صدای هوشنگ ابتهاج (ه. الف. سایه) 
▨  پالایش و تنظیم شعرها: شهروز

شعرهای هوشنگ ابتهاج با صدای خودش | Houshang Ebtehaj

▨ مجموعه شعرهای مهدی اخوان ثالث با صدای خود شاعر
▨ شعر و صدای مهدی اخوان ثالث، متخلص به میم امید؛ شاعر حماسه و زمستان
▨ پالایش و تنظیم شعرها: شهروز

شعرهای مهدی اخوان ثالث با صدای خودش | پالایش شده

▨ بهترین شعرهای معاصر زبان فارسی با صدای خودِ شاعر
▨ شعرها در تلگرام و در فضای پادکست نیز منتشر می‌شود. ما را با نام «شعر با صدای شاعر» بیابید.
▨ پالایش و تنظیم از شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر و صدای شاعران بزرگ معاصر را پالایش شده و با کیفیت بشنوید

دکلمه | شعر با صدای شاعر | قسمت اول

▨ شعرهای احمد شاملو،  پدر شعر سپید فارسی، متخلص به الف. بامداد با صدای خود شاعر 
▨ شعر و صدای احمد شاملو
▨ با کیفیت و پالایش شده
▨ پالایش و تنظیم: شهروز

شعرهای احمد شاملو با صدای خودش | پالایش شده

▨ شعر: از دوستت دارم
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می‌گویم
از عاشق
از عارفانه 
می‌گویم
از دوست دارم
از خواهم داشت
از فكر عبور در به تنهایی
.من با گذر از دل تو می‌كردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست.
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند

ما خاطره از شبانه می‌گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغانِ در پنهان،
ما خاطره‌ایم از به نجواها...

من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه‌ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذتِ نادرِ شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده‌ی تشنه‌ام تو دیدن باش!
▨
از دفتر شعر از دوستت دارم‌
شامل شعرهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۷
چاپ اول: ۱۳۴۷

یدالله رویایی | از دوستت دارم | پالایش شده

▨ شعر: نگاه
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
نگاهت می‌کنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

چه خواهش‌ها در این خاموشیِ گویاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو چشم و دلت گوش و زبان دارد

بیا تا آنچه از دل می‌رسد بر دیده بنشانیم
زبان‌بازی به حرف و صوت معنی را زیان دارد

چو هم‌پرواز خورشیدی مکن از سوختن پروا
که جفت جان ما در باغِ آتش آشیان دارد

اَلا ای آتشین‌پیکر! بر آی از خاک و خاکستر
خوشا آن مرغ بالاپر که بال کهکشان دارد

زمان‌فرسود دیدم هرچه از عهد ازل دیدم
زهی این عشق عاشق‌کش که عهد بی‌زمان دارد

ببین داس بلا ای دل، مشو زین داستان غافل
که دست غارت باغ است و قصد ارغوان دارد

درون‌ها شرحه‌شرحه است از دم و داغ جدایی‌ها
بیا از بانگ نی بشنو که شرحی خون فشان دارد

دهان سایه می‌بندند و باز از عشوه‌ی عشقت
خروش جان او آوازه در گوش جهان دارد
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد

▨ شعر: چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــ
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم، ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش، به جهان از این چه خوش‌تر؟
تو چه دادی‌ام که گویم که از آن به‌ام ندادی؟

چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی؟

تویی آن‌که خیزد از وی همه خرّمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟

ز کدام ره رسیدی، ز کدام در گذشتی
که ندیده‌دیده ناگه به درونِ دل فتادی؟

به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دلِ سایه چه در میان نهادی؟
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | چه مبارک است این غم

▨ شعر: زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــ
زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست
من ایستاده در اکنون و او در آینده‌ست

چه مایه گشتم و آینده حال گشت و گذشت
هنوز در پی آینده، حال گردنده‌ست

به هر قدم قدَری گفتم از زمان کَندم
کنون چو می‌نگرم او ز عمر من کَنده‌ست

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم
که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

تو آن زمان به سرم سایه خواهی افکندن
که پیشِ پای تو، ترکیب من پراکنده‌ست

به شاهراه طلب، بیم نامرادی نیست
زهی امید که تا عشق هست پاینده‌ست

ز دورباشِ حوادث دلم ز راه نرفت
بیا که با تو هنوزم هزار پیوندست

به جان سایه که میرنده نیست آتش عشق
مبین به کشته‌ی عاشق، که عاشقی زنده‌ست
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
تهران، خرداد ۱۳۸۵

هوشنگ ابتهاج | زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست

▨ نام شعر: امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن، هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه‌ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که بر آسود، زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله‌ی این کهنه کمان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه‌فشان است

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه‌ی ایام، دل آدمیان است

دل بر گذر قافله‌ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

ای کوه! تو فریاد من امروز شنیدی
دردی‌ست درین سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چه قَدَر فاصله‌ی دست و زبان است

خون می‌چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می‌کنم، افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی‌ست که اندر قدم راهروان است
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
این شعر در زندان سروده شده
به تاریخ آذر ماه ۱۳۶۲

هوشنگ ابتهاج | امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

▨ نام شعر: آه از آن رفتگان بی‌برگشت
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ موسیقی: قطعه آتشگاه با اجرای کیهان کلهر در کنسرت شهر خاموش
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
(قسمت ابتدایی شعر، در خوانش نیامده است)
...
دانه از آن زمان كه در خاك است
با دلش آفتاب ادراك است

سرگذشتِ درخت می‌داند
رقمِ سرنوشته می‌خواند

گرچه با رقص و ناز در چمن است
سرنوشت درخت، سوختن است

آن درخت كهن منم كه زمان
بر سرم راند بس بهار و خزان

دست و دامن تهیّ و پا در بند
سر كشیدم به آسمان بلند

شبم از بی‌ستارگی، شب گور
در دلم پرتو ستاره‌ی دور

آذرخشم گهی نشانه گرفت
گه تگرگم به تازیانه گرفت

بر سرم آشیانه بست کلاغ
آسمان تیره گشت چون پر زاغ

مرغ شب‌خوان که با دلم می‌خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

آهوان گم شدند در شب دشت
آه از آن رفتگان بی‌برگشت

گر نه گل دادم و بر آوردم
بر سری چند سایه گستردم

دست هیزم‌شکن فرود آمد
در دل هیمه بوی دود آمد

کنده‌ی پیر آتش‌اندیشم
آرزومند آتش خویشم
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | آه از آن رفتگان بی‌برگشت (درخت)

▨ نام شعر: نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــ
نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
دریچه آه می‌کشد
تو از کدام راه می‌رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی‌ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم

▨ نام شعر: می‌بینم آن شکفتن شادی را
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
می‌بینم
آن شکفتن شادی را
پرواز بلند آدمیزادی را
آن جشن بزرگ روز آزادی را

کیوان
خندان به سایه می‌گوید:
-دیدی؟!
به تو می گفتم...

-آری، تو همیشه راست می گفتی
می‌بینم
می‌بینم
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
ــــــــــــــــ
هوشنگ ابتهاج این شعر را به مرتضی کیوان تقدیم کرده است. 
مرتضی کیوان در پی پناه دادن به سه تن از نظامیان فراری حزب توده در جریان کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، دستگیر و به جرم خیانت، در روز ۲۷ مهرماه سال ۱۳۳۳ تیرباران شد.

هوشنگ ابتهاج | می‌بینم آن شکفتن شادی را | برای مرتضی کیوان

▨ نام شعر: تکیه‌گاه (غزل ۳) 
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
ای تکیه‌گاه و پناه
زیباترین لحظه‌های
پر عصمت و پر شکوهِ
تنهایی و خلوت من
ای شطِ شیرینِ پر شوکتِ من
ای با تو من گشته بسیار
در کوچه‌های بزرگِ نجابت
ظاهرنه‌بن‌بستِ عابرفریبنده‌ی استجابت
در کوچه‌های سرور و غمِ راستینی که‌مان بود
در کوچه‌باغِ گلِ ساکتِ نازهایت
در کوچه‌باغِ گلِ سرخِ شرمم
در کوچه‌های نوازش
در کوچه‌های چه شب‌های بسیار
تا ساحل سیمگونِ سحرگاه رفتن
در کوچه‌های مه‌آلودِ بس گفت‌وگوها
بی هیچ از لذتِ خواب گفتن
در کوچه‌های نجیبِ غزل‌ها که چشم تو می‌خواند
گهگاه اگر از سخن باز می‌ماند
افسون پاکِ مَنَش پیش می‌راند
ای شطِ پر شوکتِ هر چه زیباییِ پاک
ای شطِ زیبای پر شوکتِ من
ای رفته تا دوردستان
آنجا بگو تا کدامین ستاره‌ست
روشن‌ترین هم‌نشینِ شب غربت تو؟
ای هم‌نشینِ قدیم شبِ غربتِ من

ای تکیه‌گاه و پناه
غمگین‌ترین لحظه‌های کنون بی‌نگاهت تهی مانده از نور
در کوچه‌باغِ گلِ تیره و تلخِ اندوه
در کوچه‌های چه شب‌ها که اکنون همه کور
آن‌جا بگو تا کدامین ستاره‌ است
که شب‌فروزِ تو خورشید پاره‌ست؟
▨
مهدی اخوان ثالث (متخلص به م. امید)
از دفتر شعر «آخر شاهنامه»
منتشر شده به سال ۱۳۳۸
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: در ابتدا، صدای فروغ فرخزاد را می‌شنوید.

مهدی اخوان ثالث | تکیه‌گاه

▨ نام شعر: از هوش می
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
__________
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی
که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند و مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَردم
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نَحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
آواز من از سینه‌ام که بر می‌خیزد از چینه دانم قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمانم باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم، نمی‌بیننمَم
معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ او او تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می‌افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورد می‌گوید تو شیر بیشه بارانیِ منی منی و می‌افتد
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه منی هنگامه منی که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خونم را بلند می‌کنم به گلوگاهم می‌خوانم خونم را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام تو شانه بزن
پاهای تو چون فرق باز کرده از سرِ زیبایی به درون برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پایت را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
با وسعت نگاه بر گشته به دورن، به درون برگشته، تا ته ببین تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو منی از هوش می…
▨
تهران چهار صبح ۱۳۷۲/۹/۲۸
این شعر را به دوست هنرمندم، احمد وثوق احمدی، تقدیم میکنم که چان مطلب را گرفته است
ر.ب


۸۴ از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه

رضا براهنی | از هوش می | پالایش شده

▨ نام شعر:  گام (به کجا لیلی من، به کجا؟) 
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
جشن چشمان تو شد اغاز
و سپس گل‌ها
آنچنان وجد کنان خندیدند
که به منقار طلایی، همه‌ی مرغان
خنده را از همه جا چیدند
پر زنان، رقص‌کنان کوچیدند

پرده خود را به کناری زد
در، درخشان شد و بگشاد،سپس
جشن چشمان تو شد آغاز

روح،چون باغ شفق،شعله کنان بشکفت
گام برداشتی از گام درون باغ
غنچه‌ها پرده دریدند زپرده، سرمست
و شکوفان گشتند

خارها حتی
ناگهان گل کردند
تا به چشمان تو گویند،سلام
رنگ‌ها گام تورا تهنیتی خواندند
 
جشن چشمان تو شد آغاز
چشمه اندام تو را در خود شست
دست سودی تو به گیسوی بلند بید
گیسوی سبز و بلند
واژگون از ته آب افشان شد
چشمه بالید به خود،رقصان شد

بازگشتی و به من گفتی: مجنون!برویم؟
به کجا لیلی من؟پرسیدم 
به کجا؟ پرسیدم
به کجا؟آخر از این باغ کجا،لیلی من؟

گام برداشتی دور شدی! 
چشم بگشادم و دیدم کس نیست
زیر یک بید سیاه خشک
در بیابانی تنها،با حرص
خارها را چو گل می‌بوسم

رضا براهنی | گام (به کجا لیلی من، به کجا؟) | کامل و پالایش شده

▨ نام شعر: امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج( ا.سایه)
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی 

این دُر همیشه در صدف ِ روزگار نیست
می‌گویمت ولی توکجا گوش می‌کنی 

دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی؟ 

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست
هشیار و مست را همه مدهوش می کنی؟ 

مِی جوش می‌زند به دل ِ خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی 

گر گوش می‌کنی سخنی خوش بگویمت
بهتر ز گوهری که تو در گوش می‌کنی 

جام ِ جهان ز خون ِ دل ِ عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

سایه چو شمع شعله در افکنده‌ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می‌کنی

Schahrouz

هوشنگ ابتهاج | امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی

▨ نام شعر: اشارات نظر (نشود فاش کسی آنچه میان من و توست)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
____________
‌نشود فاش ِ کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه‌رسان من توست

گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مَرد ِ ره ِ عشق ندید
حالیا چشم ِ جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت ِ راز ِ دل ِ ما کس نرسید
همه جا زمزمه‌ی عشق ِ نهان ِ من و توست

این همه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان ِ من و توست
 
گو بهار ِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

نقش ِ ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل
هرکجا نامه‌ی عشق است نشان من و توست

 سایه ز آتشکده‌ی ماست فروغ مَه و مهر
وه از این آتش ِ روشن که به جان من و توست
▨
هوشنگ ابتهاج این غزل را در بیست و یک سالگی سروده است.

هوشنگ ابتهاج | اشارات نظر | نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

▨ گردانه: در وطن خویش غریب
▨ شاعران: هوشنگ ابتهاج، مهدی اخوان ثالث، شهریار، رضا براهنی
▨ با صدای: شاعران
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
________
این گردانه با تمرکز به مفهوم «حس غربت در وطن خود» ساخته شده و هر شعر با صدای شاعر آن اجرا شده است..

هوشنگ ابتهاج▨
چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

مهدی اخوان ثالث▨
قاصدک!
...
دست بردار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که فریبی تو فریب
که دروغی تو دروغ

▨ شهریار
هم در وطنم بار غريبي به سر و دوش
کوهيست که خواهد بشکاند کمرم را
من مرغ خوش آواز و همه عمر به پرواز
چون شد که شکستند چنين بال و پرم را؟


▨رضا براهنی
در روز و روزگاری
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند
و خانه‌ی خودم
تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را
بر روی صفحه‌ها متلاشی کردم:
گاهی، چو خرده نانی
بر سفره‌های خالی کفترها
بسیار بار، اما
چون شیشه‌ای شکسته
پراکنده
بر روی ریگ‌های بیابان‌ها

از من شکسته‌تر کسی آیا
هست؟

در وطن خویش غریب | با صدای هوشنگ ابتهاج، اخوان ثالث، شهریار، رضا براهنی

▨ شعر: در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ موسیقی: قطعه‌ی «تنها» از حسام ناصری و سامان صمیمی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند
به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظارِ این غبارِ بی‌سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند

گذرگهی است پُر ستم که اندر او به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی‌زند

دل خراب من دگر خراب‌تر نمی‌شود
که خنجر غمت از این خراب‌تر نمی‌زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه‌های بسته‌ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی‌زند

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند

هوشنگ ابتهاج | در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند

▨ نام قطعه: گنجشک منفرد
▨ شاعر: فروغ فرخزاد
▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
گفتم كاش مرا بال‌ها مثل كبوتر می‌بود
تا پرواز كرده راحتی می‌يافتم
هر آيينه به جايی دور می‌رفتم
و در صحرا مأوا مي‌گزيدم
می‌شتافتم به پناهگاهی از باد تند و طوفان شديد
زيرا كه در زمين مشقت و شرارت ديده‌ام

دنيا به بطالت آبستن شده و ظلم را زاييده است
از روح تو به کجا بگریزم و از حضور تو کجا بروم؟
اگر بال‌های باد سحر را بگیرم و در اقصای دریا ساکن شوم
در آنجا نیز سنگینی دست تو بر من است
مرا باده‌ی سرگردانی نوشانده‌ای
چه مهیب است کارهای تو
چه مهیب است کارهای تو

از تلخی روح خود سخن می‌رانم
از تلخی روح خود سخن می‌رانم

هنگامی كه خاموش بودم
جانم پوسيده می‌شد از نعره‌ای كه تمامی روز می‌زدم

به ياد آور كه زندگي من باد است
مانند مرغ سقای صحرا و بوم خرابه‌ها گردیده‌ام
و چون گنجشگ بر پشت بام، منفرد نشسته‌ام
مثل آب ریخته شده‌ام
و مثل آنانی که از قدیم مرده‌اند
و بر مژگانم سایه‌ی موت است
بر مژگانم سایه‌ی موت است

مرا ترک کن
مرا ترک کن
زیرا روزهایم نفسی است
مرا ترک کن پیش از آنکه به جایی روم که از آن برگشتن نیست
به سرزمین تاریکی غلیظ
آه، ای خداوند، جان فاخته‌ی خود را به جانور وحشی مسپار
به یاد آور که زندگی من باد است
و ایام بطالت را نصیب من کرده‌ای
و در گرداگردم آواز شادمانی و صدای آسیاب و روشنایی چراغ نابود شده است
خوشا به حال دروگرانی که اکنون کشت را جمع می‌کنند
و دست‌های ایشان سنبله‌ها را می‌چیند

بیایید به آواز کسی که در بیابان ِ بیراه می‌خواند گوش دهید
آواز کسی که آه می‌کشد و دست‌های خود را دراز کرده می‌گوید: وای بر من
زیرا که جان من به سبب جراحاتم در من بیهوش شده است
▨
فروغ فرخ‌زاد
ـــــــــــــ
پی‌نوشت: این قطعه، شعر و دکلمه فروغ فرخ‌زاد است در فیلم مستند «خانه سیاه است». فروغ در توضیح گفته که این شعر/تک‌گویی‌ها با الهام از عهد عتیق، سروده است.

فروغ فرخ‌زاد | گنجشک منفرد Forough Farokhzad

▨ نام شعر: مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
▨ شاعر: استاد شهریار
▨ با صدای: استاد شهریار
▨ موسیقی متن: قطعه‌ی «مدار اول» از حسام ناصری و میلاد محمدی
▨ پالایش و تنظیم این شعر: شهروز
_____________
مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستانه در این گوشه‌ی میخانه بمیرم

درویشم و بُگذار قلندر منشانه
کاکُل همه افشان به سر ِشانه بمیرم

میخانه به دور ِ سر ِمن چرخد و اینم
پیمان؛ به چرخیدن ِ پیمانه بمیرم

من بلبل ِعشاق؛ به دامی نشدم رام
در دام تو هم بی طمع ِدانه بمیرم

شمعیُّ و طواف ِحرمی بود که می‌خواست
پروانه بزایم من و پروانه بمیرم

من دُرّ یتیمم* صدفم سینه‌ی دریاست
بگذار یتیمانه و دُردانه بمیرم

بیگانه شمردند مرا در وطن ِخویش
تا بی‌وطن و از همه بیگانه بمیرم

کو نی‌زن ِمیخانه؟ بگو جان به لب آور
تا با تب و لب بر لب ِ جانانه بمیرم

آن سلسله‌ی زلف که زُنّار ِ دلم بود
در گردنم آویز که دیوانه بمیرم

این دیر مغان ته‌چک ِ ایران ِ قدیم است
اینجاست که من بی چَک و بی چانه بمیرم

در زندگی افسانه شدم در همه آفاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم

در گوشه‌ی کاشانه بسی سوختم اما
آن شمع نبودم که به کاشانه بمیرم

سرباز ِجهادم من و از جبهه‌ی اَحرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم؟

▨
 سیّد محمّدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار
────── ♪ ──────
پی‌نوشت‌ها؛
* دُرّ ِ یتیم یعنی مروارید بزرگ و آبداری که تنها و یک‌دانه در صدف باشد. در یتیم، گران‌بهاتر و ارزشمندتر از مرواریدهای دیگر است
▨
در یک بیت از این غزل، درباره جهاد صحبت شده که بنده‌ی حقیر علاقمند نبودم در پالایش من حضور داشته باشد؛ اما به رسم امانت آنرا نیز در دکلمه آوردم تا غزل بی کم و کاست به مخاطبان منعکس شود

شهریار | مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم

▨ شعر: هوای عشق تو وانگاه خواب ویرانی
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تقدیم نامه‌ی شاعر: به آرش حجازی، آن نَفَس عمیق
ــــــــــــــــــــــــ
اگر دقیق بگویم اگر دقیق دو جمله بیش نباید باشد
که خواب نمانم که آرزوی من این بوده این که خواب نمانم
که پیش از آن که تو از خانه می روی بیرون تو را ببینم
همیشه اما انگار زمین و زمان با من لج کرده اند
همیشه خواب می مانم
چرا که خواب تو را می بینم که آرزوی من این بوده خواب نمانم که … تو را ببینم
که زیر سنگهای جهان هم اگر خوابیده باشم
و یا تو روی ابرهای جهان خوابت گرفته باشد اگر دقیق بگویم
هنوز خواب تو را می بینم که همین … همان که گفتم

قدم گذار جلوتر بیا کنار من بنشین هنوز و باز هنوز و باز
اگر دقیق بگویم اگر دقیق اگر

جهان به چشم من از آنور قیام و قیامت
به شکل پنجره باید باشد نه شکل آیینه
وگرنه حتی به جای اسرافیل، خدا خودش بیاید بالاسرم که صور را بدمد تکان نمی خورم از جایم
جهان به شکل پنجره باید باشد نه شکل آیینه اگر دقیق بگویم دقیق اگر
چرا که پنجره پیوسته گشاده سوی تو آغوش رو به چهرۀ تو و چلچراغ که در چلچله و شب پره که به شب
و شرمساری آیینه را ببین نگاه اگر بکنم همیشه روی مرا می بیند چه فایده! چه فایده!

همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم

زمین به دور تو می چرخد در روز
و شب که می چرخد خود را به دور من می چرخاند شبیه فرفره
که من برهنگی ات را شبانه از بَر کردم
تمامی اُریبها و پنهانیها و شیبهای شبیخون فرازهای معراجی فرودهای لذیذ
و غلتهای ریز و یا ریزتر و آبشارهای کوچک و پنهان چشمها و خواب لبها
و انگشت هایی که از لذتی وحشی می لرزیدند هنوز هم می لرزند پدرسگ ها انگار حافظه دارند
اجاق مشتعلی از خیال بی در و پیکر که چنگ می انداخت در بسیط لغزشی از یک بساط نَغزِ لرزیدن
و شعر چیست چیست چیست جز این کشت دادنِ جوانیِ تو در خویش!
نمی رسد همیشه رسیدن دشوار است اما چقدر این نرسیدن، دشوارتر هزار فاصله باید گرفت
و بعد می آید دوباره هزارباره از پس یکدیگر زمان، زمانِ شمردن اگر دقیق بگویم دقیق اگر
هنوز می گویم که خواب می بینم که آرزوی من این بوده خواب نمانم
که پیش از آنکه تو از خانه می روی بیرون تو را ببینم
و خواب می مانم تو می دانی که خواب می مانم اگر دقیق اگر

کشیده ای بزنی گر تو باز توی صورت ظلمت
چنان تلألویی از آفتاب می بارد که هق هقِ من از آن انتهای میدانها بلند می شود
وَ
سرا
زیر
جهان به نام هِق هِق من ایستاده روی پاشنه چرخان
و من مَنَم همه می دانند که هیچ گاه وَ هیچ جا خودم نبودم
“خودِ” مرا حرامیان خوردند
و از هضم رابع تاریخی پَست
عبور دادند
و در چشم خلایق حالا تُکِ شکسته و افتادۀ مدادم هستم گُم و خُرد و لـِه شده در زیر پای عابرها گُم
برای آنکه شهادت دهند شهادت که من زمانی خوشبخت بوده ام
و حالا به هیچ چیز و هیچ جای جهان معتقد شده ام آری حالا حالا
همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم

و شهر شهر آستری از ظلمت درست و راست در این نیمروز سرخِ درخشیدن
لباس هایش را، ببین! که پشت و رو تنش کرده
و چاههای ویل جهان فریاد می زنند نخواستیم! نمی خواهیم!
و تو که کورچشمی این لحظه از شقاوت تاریخ را به ارث بردی
قدم به صحن خیابان گذاشته ای
انگار من و جهان درست در برابر چشم همه کفش هامان را عوضی پوشیده ایم


ــــــــــــــــ
به علت محدودیت تعداد کاراکتر، قسمت انتهایی شعر در اینجا نیامده: اما در فضای اینترنت می‌توانید آنرا پیدا کنید
ــــــــــــــــــ
و یا باید بلند شوم و سر به کوه و بیابان شهرهای جهان بگذارم
و از مقامات محترم اجازه بگیرم که در بازگشت دست خالی نباشم
جنازۀ زیبایت را به خانه بیارم
و چشم هایت را بنابه توصیۀ تاریخ
همیشه باز همیشه باز همیشه باز نگه دارم***

همیشه دست هایی هستند که چشم های مرا در می آورند که من تو را نگاه می کنم
▨
نوشته شده در ۷-۵ اسفند ۱۳۸۸ تورنتو ـ کانادا
▨
* مصراع عنوان هدیۀ مولاناست.
** دو بیت هدیۀ خواجه حافظ
*** طبیعی است که هر شعری انگار خود، شاعر آن شعر است. این شعر با تغزل شروع شد اما هرقدر پیش رفت، در بازنویسی های متعدد، حوادث اخیر آن را از راه تغزل دور کرد و ناگهان حادثۀ مصیبت بار ندا آقاسلطان، بر روحیه تغزل که می رفت ناب شود، چیره گشت. در هر جا که قتل جوان اتفاق می افتد، با آیین های عمیق و عمومی مرگ سروکار داریم. مرگ را همه حس می کنیم. بزرگی گفته است: عشق و اشک را نتوان نگه داشت. ما که بزرگ نیستیم این حرف را راه و رسم زندگی و شعر می دانیم. در آینده در دفتری جداگانه نسخه های متعدد مسوده های این شعر را با خود شعر به صورت کتاب کوچک در اختیار خواهم گذاشت. رـ ب

رضا براهنی | هوای عشقِ تو وانگاه خوابِ ویرانی

▨ نام شعر: ستایش (دست‌هایی شبیه بوسه)
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صدای کف زدنت کبک‌های کیهانی را برای من که زمینی هستم بیدار می‌کنند
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
ولی شکفته بادا لبان من که نیمه‌ماهِ نیم‌رخانِ تو را شبانه می‌بوسند
فدای تو دو چشم من که چشم‌های تو را خواب دیده‌اند
‌ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی است که از هزار پنجره‌ی نور می‌وزد هر صبح
و شانه‌های تو آنجا چه ابرهای سپیدی که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رویاها تعطیل می‌شوند
و ما به گریه روی می‌آریم و، گریه به رو، کجا؟
و سایه پشت سرت چیست در شب این که شعر من است که از پشت پای تو می‌آید
چه دست‌هایی داری     شبیه بوسه!
و خاک از تو که لبریز می‌شود ببین چه جلگه‌ای آنجا که شانه می‌خورد از بوسه‌ها و نسیم
کدام دست نیی چون تو را زده قَط
شبیه بوسه
چه انگشت های سرسبزی داری
نرو
به من بگو 
به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقت‌ها که رویاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم و، گریه به رو، کجا؟
بمان!
منی که دست ندارم چگونه کف بزنم؟
▨
دوم آبان ۱۳۷۰ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۵۰

رضا براهنی | دست‌هایی شبیه بوسه | پالایش شده

▨ نام شعر: آدم‌های اتاق
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: رضا براهنی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_______________
این‌ها چگونه آدم‌هایی هستند
بر پشت دایره‌ها مثل خواب راه می‌روند
پرنده‌هایی هستند که با بال‌های حروف اسفرجانی بر برگ‌های جهان خواب می‌روند
بر یک گراور آهویی     از خاستگاه پیشانی
و نیشگون شیرین دندان آبدار عشق نخستین را دارند بر لاله‌های گوش
و موهای زیر ِدریایی که در میانه‌ی باران ماهیان ریز فرو می‌ریزند
مثل درخت‌های زیبایی در جایی که چشم هیچ تماشاگری در کار نیست
چگونه آدم‌هایی هستند که وقتی تو پیش من می آیی و در اتاق می‌مانی
آنها هم می‌آیند؟
▨
هفدهم آذر ۱۳۷۲ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۱۱۲

رضا براهنی | آدم‌های اتاق

▨ نام شعر: باغ من (باغ بی برگی)
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش
باغِ بی‌برگی،
روز و شب تنهاست،
با سکوت پاکِ غمناکش
سازِ او باران، سرودش باد
جامه‌اش شولای عریانی‌ست
ور جز اینش جامه‌ای باید
بافته بس شعله‌ی زر، تار و پودش باد
گو بروید، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی‌خواهد
باغبان و رهگذران نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتوِ گرمی نمی‌تابد،
ور به رویش برگ لبخندی نمی‌روید؛
باغ بی‌برگی که می‌گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه‌های سربه‌گردون‌سایِ اینک خفته در تابوتِ پستِ خاک می‌گوید
باغ بی‌برگی
خنده‌اش خونیست اشک‌آمیز
جاودان بر اسب یال‌افشانِ زردش می‌چمد در آن
پادشاه فصل‌ها، پاییز
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید
از دفتر شعر زمستان
منتشر شده به سال ۱۳۳۵
________
پی‌نوشت: بر این باورم که مراد اخوان از واژه‌ی باغ، همان «ایران» است.

مهدی اخوان ثالث | باغ من (باغ بی‌برگی)

▨ نام شعر: زمستان
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیشِ پا را دید نتواند
که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آوَرَد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است

نفس کز گرم‌گاهِ سینه می‌آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیشِ چشمانت
نفس کاین است پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوان مردِ من
ای ترسای پیرِ پیرهن‌چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است...آی...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی در بگشای!
منم من میهمان هر شبت لولی‌وشِ مغموم
منم من سنگ تیپا‌خورده‌ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش نغمه‌ی ناجور
نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگِ بیرنگم
بیا بگشای در بگشای دلتنگم

حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد
تگرگی نیست مرگی نیست
صدایی گر شنیدی صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد سحر شد بامداد آمد
فریبت می‌دهد برآسمان، این سرخیِ بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوشِ سرما برده است این
یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ‌میدان مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نُه توی مرگ اندود پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر درها بسته سرها در گریبان دست‌ها پنهان
نفس‌ها، ابر دل‌ها خسته و غمگین
درختان اسکلت‌های بلورآجین
زمین دل‌مرده سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید
از دفتر شعر زمستان
منتشر شده به سال ۱۳۳۵

مهدی اخوان ثالث | زمستان | پالایش شده

▨ نام شعر: آواز کرک
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بَده … بَد بَد
چه امیدی؟… چه ایمانی؟…
کَرَک جان خوب می‌خوانی
من این آواز پاکت را در این غمگین‌خراب‌آباد
چو بوی بال‌های سوخته‌ات پرواز خواهم داد
گَرَت دستی دهد با خویش، در دنجی فراهم باش
بخوان آواز تلخت را
ولیکن دل به غم مسپار
کَرَک جان! بنده‌ی دم باش

بَده … بَد بَد
ره هر پیک و پیغام و خبر بسته‌ست
نه تنها بال و پر، بالِ نظر بسته‌ست
قفس تنگ است و در، بسته‌ست
کَرَک جان! راست گفتی، خوب خواندی، نازِ آوازت
من این آوازِ تلخت را
بَده … بَد بَد …
دروغین بود هم لبخند و هم سوگند
دروغین است هر سوگند و هر لبخند!
و حتی دلنشین‌آوازِ جفتِ تشنه‌ی پیوند
من این غمگین‌سرودت را
هم آوازِ پرستوهای آهِ خویشتن، پرواز خواهم داد
به شهر آواز خواهم داد
بَده … بَد بَد … چه پیوندی؟ چه پیمانی؟
کَرَک جان! خوب می‌خوانی
خوشا با خود نشستن، نرم‌نرمک اشکی افشاندن
خوشا پیمانه‌ای دور از حریفانِ گران‌جانی
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید
از دفتر شعر زمستان
منتشر شده به سال ۱۳۳۵
ــــــــــ
پی‌نوشت: شعر در نسخه‌ی چاپ شده، با نسخه‌ی این خوانش، کم وبیش تفاوت‌هایی دارد

مهدی اخوان ثالث | آواز کرک

▨ نام شعر: عشق عمومی
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ موسیقی از: hans zimmer
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
اشک رازی‌ست
لبخند رازی‌ست
عشق رازی‌ست
اشکِ آن شب لبخندِ عشقم بود.
□
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی...
من دردِ مشترکم
مرا فریاد کن.
□
درخت با جنگل سخن می‌گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می‌گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه‌های تو را دریافته‌ام
با لبانت برای همه لب‌ها سخن گفته‌ام
و دست‌هایت با دستانِ من آشناست.
در خلوتِ روشن با تو گریسته‌ام
برایِ خاطرِ زندگان،
و در گورستانِ تاریک با تو خوانده‌ام
زیباترینِ سرودها را
زیرا که مردگانِ این سال
عاشق‌ترینِ زندگان بوده‌اند.
□
دستت را به من بده
دست‌های تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن می‌گویم
به‌سانِ ابر که با توفان
به‌سانِ علف که با صحرا
به‌سانِ باران که با دریا
به‌سانِ پرنده که با بهار
به‌سانِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید
زیرا که من
ریشه‌های تو را دریافته‌ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست.
▨ 
احمد شاملو - ۱۳۳۴
از دفتر شعر هوای تازه
چاپ شده به سال ۱۳۳۶

احمد شاملو | عشق عمومی (اشک رازیست)

▨ نام شعر: سرود آشنایی (شعر شماره دو، از چهار سرود برای آیدا)
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: آیدا سرکیسیان
▨ موسیقی از: Ólafur Arnalds
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
این شعر، سرود شماره ۲، از شعرِ «چهار سرود برای آیدا» است.
ـــــــــــــــــ
۲
سرودِ آشنایی

کیستی که من
اینگونه
به‌اعتماد
نامِ خود را
با تو می‌گویم
کلیدِ خانه‌ام را
در دستت می‌گذارم
نانِ شادی‌هایم را
با تو قسمت می‌کنم
به کنارت می‌نشینم و
بر زانوی تو
اینچنین آرام
به خواب می‌روم؟
□
کیستی که من
اینگونه به جد
در دیارِ رویاهای خویش
با تو درنگ می‌کنم؟
▨
احمد شاملو
بیست و نهم اردیبهشتِ ۱۳۴۲

از دفتر شعر آیدا در آینه
چاپ شده به سال ۱۳۴۳

احمد شاملو | سرود آشنایی | با صدای آیدا

▨ نام شعر: تو کجایی؟ (ترانه‌ای کوچک)
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
ــ تو کجایی؟
در گستره‌ی بی‌مرزِ این جهان
تو کجایی؟

ــ در دورترین جای جهان ایستاده‌ام من:
کنارِ تو.

□

ــ تو کجایی؟
در گستره‌ی ناپاکِ این جهان
تو کجایی؟

ــ در پاک‌ترین مُقامِ جهان ایستاده‌ام من:
بر سبزه‌شورِ این رودِ بزرگ که می‌سُراید
برای تو.
▨ 
احمد شاملو
دی ۱۳۵۷ - لندن
ــــــــــــ
از دفتر ترانه‌های کوچک غربت
شامل شعرهای ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۹

احمد شاملو | تو کجایی

▨ نام شعر: شبانه
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
زیباترین تماشاست
وقتی
شبانه
بادها
از شش جهت به سوی تو می‌آیند،

و از شکوهمندیِ یأس‌انگیزش
پروازِ شامگاهی‌ دُرناها را
پنداری
یکسر به‌سوی ماه است.
□
زنگار خورده باشد و بی‌حاصل
هرچند
از دیرباز
آن چنگِ تیزْپاسخِ احساس
در قعرِ جانِ تو، ــ
پروازِ شامگاهی دُرناها
و بازگشتِ بادها
در گورِ خاطرِ تو
غباری
از سنگی می‌روبد،
چیزِ نهفته‌یی‌ت می‌آموزد:
چیزی که ای‌بسا می‌دانسته‌ای،
چیزی که
بی‌گمان
به زمان‌های دوردست
می‌دانسته‌ای.
▨ 
احمد شاملو
دی ماه ۱۳۵۵ - رم
ــــــــــــ
از دفتر دشنه در دیس
چاپ شده به سال ۱۳۴۴

احمد شاملو | شبانه

▨ نام شعر: عاشقانه (آن که می‌گوید دوستت دارم)
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
خنیاگرِ غمگینی‌ست
که آوازش را از دست داده است.

ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود

هزار کاکُلی شاد
در چشمانِ توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.
 
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
□
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست
که مهتابش را می‌جوید. 

ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود

هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره‌ی گریان
در تمنای من.

عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
▨ 
احمد شاملو
سی و یکم تیر ۱۳۵۸
ــــــــــــ
از دفتر ترانه‌های کوچک غربت
شامل شعرهای ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۹

احمد شاملو | آن که می‌گوید دوستت دارم

▨ نام شعر: هستن
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
گفت و گو از پاک و ناپاک است
وز کم و بیشِ زلالِ آب و آیینه
وز سبوی گرم و پرخونی که هر ناپاک یا هر پاک
دارد اندر پستوی سینه
هر کسی پیمانه‌ای دارد که پرسد
چند و چون از وی
گوید این ناپاک و آن پاک است
این به سانِ شبنم خورشید
وآن به سانِ لیسکی لولنده در خاک است
نیز من پیمانه‌ای دارم
با سبوی خویش، کز آن می‌تراود خون (زهر)
گفت و گو از دردناک افسانه‌ای دارم؛
ما اگر چون شبنم از پاکان
یا اگر چون لیسکان ناپاک
گر
نگینِ تاجِ خورشیدیم
ورنگونِ ژرفنای خاک
هرچه‌ایم، آلوده‌ایم، آلوده‌ایم، ای مرد
آه، می‌فهمی چه می‌گویم؟
ما به «هست» آلوده‌ایم، آری
همچنان هستان هست و بودگان بوده‌ایم، ای مرد
نه چو آن هستان اینک جاودانی نیست
افسری زر وَش هلال‌آسا، به سرهامان
ز افتخارِ
مرگِ پاکی، در طریقِ پوک
در جوار رحمت ناراستینِ آسمان بغنوده‌ایم، ای مرد
که دگر یادی از آنان نیست
ور بود، جز در فریب شوم دیگر پاکجانان نیست
گفت و گو از پاک و ناپاک است
ما به هست آلوده‌ایم، ای پاک! و ای ناپاک
پست و ناپاکیم ما هستان
گر همه غمگین، اگر
بی‌غم
پاک می‌دانی کیان بودند؟
آن کبوترها که زد در خونشان پرپر
سربیِ سردِ سپیده‌دم
سبز خطانی
که الواحِ سحر را سرخ‌رو کردند
بی جدال و جنگ
ای به خون خویشتن آغشتگان کوچیده زین تنگ آشیانِ ننگ
ای کبوترها
کاشکی پر می‌زد آنجا مرغ دَردم، ای کبوترها
که من ار مستم، اگر هوشیار
گر چه می‌دانم
به هست آلوده مَردم، ای کبوترها
در سکوت برجِ بی‌کس مانده‌تان هموار
نیز در برج سکوت و عصمت غمگینتان جاوید
های پاکان! های پاکان! گوی
می‌خروشم زار
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید
از دفتر شعر زمستان
منتشر شده به سال ۱۳۳۵
ــــــــــ
پی‌نوشت: شعر در نسخه‌ی چاپ شده، با نسخه‌ی این خوانش، جای واژه‌ی «خون»، واژه‌ی «زهر» آمده است

مهدی اخوان ثالث | هستن

▨ نام شعر: ما نیز
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ موسیقی از: michal smorawinski
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
تقدیم‌نامه‌ی شاعر: به محمدجواد گلبن
ـــــــــــــــــ
ما نیز روزگاری
لحظه‌یی سالی قرنی هزاره‌یی ازاین پیش‌تَرَک
هم در این‌جای ایستاده بودیم،

بر این سیّاره بر این خاک
در مجالی تنگ ــ هم‌ازاین‌دست ــ
در حریرِ ظلمات، در کتانِ آفتاب
در ایوانِ گسترده‌ی مهتاب
در تارهای باران
در شادَرْوانِ بوران
در حجله‌ی شادی
در حصارِ اندوه


تنها با خود
تنها با دیگران
یگانه در عشق
یگانه در سرود
سرشار از حیات
سرشار از مرگ.

□

ما نیز گذشته‌ایم
چون تو بر این سیاره بر این خاک
در مجالِ تنگِ سالی چند
هم از این‌جا که تو ایستاده‌ای اکنون
فروتن یا فرومایه
خندان یا غمین
سبک‌پای یا گران‌بار
آزاد یا گرفتار.

□

ما نیز
روزگاری
آری.


آری
ما نیز
روزگاری…
▨ 
احمد شاملو - بیست و دوم دی‌ماه ۱۳۷۲
از دفتر شعر در آستانه
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت: نسخه‌ی صوتی این شعر با نسخه‌ی چاپ شده‌اش، در چند سطرِ انتهایی، تفاوت‌هایی دارد

احمد شاملو | ما نیز

▨ نام شعر: شبانه (مرا تو بی سببی نیستی)
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
مرا
تو
بی‌سببی
نیستی.

به‌راستی
صلتِ کدام قصیده‌ای
ای غزل؟
ستاره‌بارانِ جوابِ کدام سلامی
به آفتاب
از دریچه‌ی تاریک؟

کلام از نگاهِ تو شکل می‌بندد.
خوشا نظربازیا که تو آغاز می‌کنی!

□

پسِ پُشتِ مردمکانت
فریادِ کدام زندانی‌ست
که آزادی را
به لبانِ برآماسیده
گُلِ سرخی پرتاب می‌کند؟ ــ
ورنه
این ستاره‌بازی
حاشا
چیزی بدهکارِ آفتاب نیست.

□

نگاه از صدای تو ایمن می‌شود.
چه مؤمنانه نامِ مرا آواز می‌کنی!

□

و دلت
کبوترِ آشتی‌ست،
در خون تپیده
به بامِ تلخ.

با این همه
چه بالا
چه بلند
پرواز می‌کنی!

▨ 
احمد شاملو
فروردینِ ۱۳۵۱
از دفتر شعر ابراهیم در آتش
چاپ شده به سال ۱۳۵۲

احمد شاملو | مرا تو بی سببی نیستی (شبانه)

▨ نام شعر: چه می‌گذرد در دلم؟
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
چه می‌گذرد در دلم
که عطر آهنِ تفته از کلماتم ریخته است؟
چه می‌گذرد در خیالم
که قل‌قل نور از رگ‌هایم به گوش می‌رسد؟
چه می‌گذرد در سرم
که جِرجِر طوفانِ بندشده در گلویم می‌لرزد؟

سراسر نام‌ها را گشته‌ام
و نام تو را پنهان کرده‌ام
می‌دانم شبی تاریک در پی است
و من به چراغ نامت محتاجم
توفان‌هایی سر چهارراه‌ها ایستاده‌اند
و انتظار مرا می‌کشند
و من به زورق نامت محتاجم
آفتاب را سمت خانهٔ تو گیج کرده‌ام
گل آفتابگردانِ ون‌گوگ!
حضور تو چون شمعی تهِ دره کافی‌ست
که مثل پلنگی به دامن زندگی در افتم
قرص ماه حل شده در آسمان!

چه می‌گذرد در کتابم
که درختانِ بریده برمی‌خیزند
کاغذ می‌شوند
تا از تو سخن بگویم؟

چه می‌گذرد در سرم
که بر نوکِ پا قدم برمی‌دارند، ببر و خدا
در خیالم؟
▨
شمس لنگرودی
سوم خرداد ماه ۱۳۸۲
شعر شماره ۱۶ از دفتر شعر پنجاه و سه ترانهٔ عاشقانه

شمس لنگرودی | چه می‌گذرد در دلم؟

▨ نام شعر: از زخمِ قلبِ «آبائی»
▨ شاعر: احمد شاملو
▨ با صدای: احمد شاملو
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
دخترانِ دشت!
دخترانِ انتظار!
دخترانِ امیدِ تنگ
در دشتِ بی‌کران،
و آرزوهای بی‌کران
در خُلق‌های تنگ!

دخترانِ خیالِ آلاچیقِ نو
در آلاچیق‌هایی که صد سال! ــ

از زرهِ جامه‌تان اگر بشکوفید
بادِ دیوانه
یالِ بلندِ اسبِ تمنا را
آشفته کرد خواهد…

□

دخترانِ رودِ گِل‌آلود!
دخترانِ هزار ستونِ شعله به تاقِ بلندِ دود!
دخترانِ عشق‌های دور
روزِ سکوت و کار
شب‌های خستگی!
دخترانِ روز
بی‌خستگی دویدن،
شب
سرشکستگی! ــ

در باغِ راز و خلوتِ مردِ کدام عشق ــ
در رقصِ راهبانه‌ی شکرانه‌ی کدام
آتش‌زدای کام
بازوانِ فواره‌ییِ‌تان را
خواهید برفراشت؟

□

افسوس!
موها، نگاه‌ها
به‌عبث
عطرِ لغاتِ شاعر را تاریک می‌کنند.

دخترانِ رفت‌وآمد
در دشتِ مه‌زده!
دخترانِ شرم
شبنم
افتادگی
رمه! ــ

از زخمِ قلبِ آبائی
در سینه‌ی کدامِ شما خون چکیده است؟
پستانِتان، کدامِ شما
گُل داده در بهارِ بلوغش؟
لب‌هایتان کدامِ شما
لب‌هایتان کدام
ــ بگویید! ــ
در کامِ او شکفته، نهان، عطرِ بوسه‌یی؟

شب‌های تارِ نم‌نمِ باران ــ که نیست کار ــ
اکنون کدامیک ز شما
بیدار می‌مانید
در بسترِ خشونتِ نومیدی
در بسترِ فشرده‌ی دلتنگی
در بسترِ تفکرِ پُردردِ رازِتان
تا یادِ آن ــ که خشم و جسارت بود ــ
بدرخشاند
تا دیرگاه، شعله‌ی آتش را
در چشمِ بازِتان؟

□

بینِ شما کدام
ــ بگویید! ــ
بینِ شما کدام
صیقل می‌دهید
سلاحِ آبائی را
برای
روزِ
انتقام؟
▨ 
احمد شاملو - ۱۳۳۰
ترکمن‌صحرا ـ اوبه سفلی
از دفتر شعر هوای تازه
چاپ شده به سال ۱۳۳۶

احمد شاملو | از زخمِ قلبِ آبایی (دختران دشت دختران انتظار)

▨ نام شعر: حکایت دریاست زندگی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
آرام باش عزیز من
آرام باش.
حکایت دریاست زندگی،
گاهی درخشش آفتاب،
برق و بوی نمک،
ترشح شادمانی،
گاهی هم فرو می‌رویم،
چشم‌های‌مان را می‌بندیم،
همه جا تاریکی است.
آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم
و تلالو آفتاب را می‌بینیم
زیر بوته‌ای از برف
که این دفعه
درست از جایی که تو دوست داری طالع می شود.
▨
شمس لنگرودی
از دفتر شعر حکایت دریاست زندگی

شمس لنگردوی | حکایت دریاست زندگی

▨ نام شعر: چاووشی
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ موسیقی: کارن همایونفر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــ
به سانِ رهنوردانی
که در افسانه‌ها گویند
گرفته کولبارِ زادِ ره بر دوش
فشرده چوب‌دستِ خیزران در مشت
گهی پُرگوی و گه خاموش
در آن مِه‌گون فضای خلوتِ افشانگی‌شان راه می‌پویند
ما هم راه خود را می‌کنیم آغاز

سه ره پیداست
نوشته بر سرِ هریک به سنگ‌اندر
حدیثی که‌ش نمی‌خوانی بر آن دیگر
نخستین: راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دو دیگر: راه نیم‌اش ننگ، نیم‌اش نام
اگر سر برکُنی غوغا، و گر دم درکِشی آرام
سه دیگر: راه بی‌برگشت، بی‌فرجام

من این‌جا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می‌بینم بدآهنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌برگشت بگذاریم
ببینیم آسمانِ هرکجا آیا همین رنگ است؟

تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمان‌ها نیست
سوی بهرام، این جاویدِ خون‌آشام
سوی ناهید، این بدبیوه‌گرگِ قحبهٔ بی‌غم
که می‌زد جامِ شومش را به جامِ حافظ و خیام
و می‌رقصید دست‌افشان و پاکوبان به سانِ دخترِ کولی
و اکنون می‌زند با ساغرِ مک نیس* یا نیما
و فردا نیز خواهد زد به جامِ هرکه بعد از ما
سوی این‌ها و آن‌ها نیست
به سویِ پهن‌دشتِ بی‌خداوندی‌ست
که با هر جنبشِ نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پرپر به خاک افتند
بِهِل کاین آسمانِ پاک
چراگاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرْشان کیست؟
و یا سود و ثمرْشان چیست؟

بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمین‌هایی که دیدارش به سانِ شعلهٔ آتش
دَواند در رگم خونِ نشیطِ زندهٔ بیدار
نه این خونی که دارم، پیر و سرد و تیره و بیمار
چو کرمِ نیمه‌جانی بی‌سر و بی‌دُم
که از دهلیزِ نقب‌آسایِ زهراندودِ رگ‌هایم
کِشاند خویشتن را، هم‌چو مستان دست بر دیوار
به سوی قلبِ من، این غرفهٔ با پرده‌های تار
و می‌پرسد، صدایش ناله‌ای بی‌نور؛
کسی این‌جاست؟
هلا! من با شمایم، های! … می‌پرسم کسی این‌جاست؟
کسی این‌جا پیام آورد؟
نگاهی، یا که لبخندی؟
فشارِ دستِ گرمِ دوست‌مانندی؟
و می‌بیند صدایی نیست، نورِ آشنایی نیست،
حتی از نگاه مرده‌ای هم ردّ پایی نیست
صدایی نیست الا پت‌پتِ رنجورِ شمعی در جوارِ مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرمِ کارِ مرگ
وز آن سو می‌رود بیرون، به سوی غرفه‌ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه و آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است – از اعطای درویشی که می‌خواند؛
«جهان پیر است و بی‌بنیاد، از این فرهادکش فریاد«
وز آن‌جا می‌رود بیرون، به سوی جمله ساحل‌ها
پس از گشتی کسالت‌بار
بدان سان باز می‌پرسد سر اندر غرفهٔ با پرده‌های تار
کسی اینجاست؟
و می‌بیند همان شمع و همان نجواست

که می‌گوید بمان این‌جا؟
که پرسی هم‌چو آن پیرِ به درد آلودهٔ مهجور
«خدایا به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندهٔ خود را؟»*۲
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا؟ هرجا که پیش آید
بدان‌جایی که می‌گویند خورشیدِ غروبِ ما
زنَد بر پردهٔ شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید: زود
وز این دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد: دیر
کجا؟ هرجا که پیش آید
به آن‌جایی که می‌گویند
چو گل روییده شهری روشن از دریایِ تَر دامان
و در آن چشمه‌هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگِ بلورین بالِ شعر از آن
و می‌نوشد از آن مردی که می‌گوید
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید؟
به آن‌جایی که می‌گویند روزی دختری بوده‌ست
که مرگش نیز -چون مرگ تاراس بولبا
نه چون مرگ من و تو- مرگ پاک دیگری بوده‌ست*۳
کجا؟ هرجا که اینجا نیست
من این‌جا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی‌زن، ز سیلی‌خور
وز این تصویرِ بر دیوار ترسانم
در این تصویر عُمَر با تازیانهٔ شوم و بی‌رحمِ خشایرشا
زند دیوانه‌وار، اما نه بر دریا؛
به گردهٔ من، به رگ‌های فسردهٔ من
به زندهٔ تو، به مردهٔ من
بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه‌زارانی که نه کس کِشته، نه‌دروده
به سوی سرزمین‌هایی که در آن هرچه بینی بکر و دوشیزه‌ست
و نقشِ رنگ و رویش هم بدین‌سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه‌ست
به سوی آفتابِ شادِ صحرایی که نگذارد تهی از خونِ گرمِ خویشتن جایی
و ما بر بی‌کرانِ سبز و مخمل‌گونهٔ دریا
می‌اندازیم زورق‌های خود را چون کُلِ بادام*۴
و مرغانِ سپیدِ بادبان‌ها را می‌آموزیم
که بادِ شرطه را آغوش بگشایند
و می‌رانیم گاهی تند، گاه آرام
بیا ای خسته‌خاطردوست! ای مانند من دلکنده و غمگین!
من این‌جا بس دلم تنگ است
بیا ره‌توشه برداریم
قدم در راهِ بی‌فرجام بگذاریم
▨
مهدی اخوان ثالث
از دفتر شعر زمستان
ـــــــ
پی‌نوشت‌ها:
*یک: فردریک لوئیس مک‌نیس شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی است.
*۲: این شعر از نیما یوشیج است.
*۳: مرادِ شاعر، ژاندارک است.
*۴: کُل بادام: پوست بادام.

مهدی اخوان ثالث | چاووشی

▨ نام شعر: و تو هم روزی پير می شوی
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
و تو هم روزی پير می‌شوی
اما من
پير تر از اين نخواهم شد
در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بيايی
و از برابر من بگذری
زيبا
پير شده
آراسته به نوری
که از تاريکیِ من
دريغ کرده‌ای
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | و تو هم روزی پیر می‌شوی

▨ نام شعر: بهار
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
حیف نیست
بهار باشد
تو نباشی؟
از بس غلتید
تخته‌سنگِ سیزیف
به سنگریزه بدل شد.
فردا آمدنی است
حرفی در میان نیست
اما از کجا در ارابهٔ او ما نیز بوده باشیم؟

برخیز و بیا
برخیز و به جاده نگاه نکن
که همیشه خود را به تاریکی می‌زند
فهمیده‌ام هرکس چراغ جادهٔ خود باید بوده باشد.
زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری
خودی به نظر می‌رسی
با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

حیف نیست
بهار
از سر اتفاق بغلتد در دستم
آن وقت
تو نباشی؟
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | بهار

▨ نام شعر: پاس ها از شب گذشته است
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
پاس‌ها از شب گذشته است
میهمانان جای را کرده‌اند خالی، دیرگاهی‌ست
میزبان درخانه‌اش تنها نشسته
درنی‌آجین‌جایِ خود برساحل متروک می‌سوزد اجاق او
اوست مانده، اوست خسته.

مانده زندانی به لب‌هایش
بس فراوان حرف‌ها، اما
با نوای نای خود دراین شب تاریک پیوسته
چون سراغ از هیچ زندانی نمی‌گیرند
میزبان در خانه‌اش تنها نشسته.
▨ 
نیما یوشیج
زمستان ۱۳۳۶
ــــــــــــــ
پی‌نوشت: خوانش این شعر مطابق با نظر راوی آن (آقای احمد کیایی) انجام شده و در خوانش برخی واژگان، نظر بنده (شهروز) اندکی متفاوت است.

نیما یوشیج | پاس‌ها از شب گذشته است

▨ نام شعر: دو شعر کوتاه
▨ شاعر: شمس لنگرودی
▨ با صدای: شمس لنگرودی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
۱
برخاسته‌ام از خواب
در پلکم تویی
و نمی‌دانم کجایی 

۲
دلتنگی
خوشهٔ انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی سربسته بماند
مستت می‌کند اندوه
▨
شمس لنگرودی

شمس لنگرودی | دو شعر کوتاه

▨ نام شعر: آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ 
او را ز گیسوان بلندش شناختند
 ای خاک! این همان تنِ پاک است؟
 انسان همین خلاصهٔ خاک است؟
وقتی که شانه می‌زد
 انبوهِ گیسوانِ بلندش را
تا دوردستِ آینه می‌راند
 اندیشهٔ خیال‌پسندش را
او با سلام صبح
خندان، گلی ز آینه می‌چید
دستی به گیسوانش می‌برد
شب را کنار می‌زد
 خورشید را در آینه می‌دید
اندیشهٔ بر آمدنِ روز
بارانی از ستاره فرو می‌ریخت
در آسمان چشم جوانش
آنگاه آن تبسمِ شیرین
در می‌گشود بر رخِ آیینه
از باغ آفتابی جانش
 دزدان کور آینه افسوس
 آن چشم مهربان را
 از آستان صبح ربودند
 آه ای بهار سوخته!
 خاکسترِ جوانی
تصویرِ پر کشیدهٔ آیینهٔ تهی
با یاد گیسوان بلندت
 آیینه در غبار سحر آه می‌کشد
مرغانِ باغ بیهده خواندند
هنگامِ گل نبود
▨
هوشنگ ابتهاج مختلص به هـ.ا.سایه
از دفتر آهی و راهی

هوشنگ ابتهاج | آه آینه ( او را ز گیسوان بلندش شناختند)

▨ نام شعر: هنگام که گریه می دهد ساز
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
از دل و دیده گرامی‌تر هم
آیا هست؟
- دست،
آری، ز دل و دیده گرامی‌تر:
دست!
زین همه گوهر پیدا و نهان در تن و جان
بی‌گمان دست گرانقدرتر است
هر چه حاصل کنی از دنیا
دستاورد است
هر چه اسباب جهان باشد در روی زمین
دست دارد همه را زیرِ نگین
سلطنت را که شنیده‌ست چنین؟
شرف دست همین بس که نوشتن با اوست
خوش‌ترین مایهٔ دلبستگی من با اوست .
در فروبسته‌ترین دشواری
در گرانبارترین نومیدی
بارها بر سرخود بانگ زدم :
- هیچت ار نیست مخور خون جگر
دست که هست!
بیستون را یاد آر
دست‌هایت را بسپار به کار
کوه را چون پَر کاه از سر راهت بردار !
وه چه نیروی شگفت‌انگیزی است 
دست‌هایی که به هم پیوسته است!
به یقین، هر که به هر جای، در آید از پای
دست‌هایش بسته است
دست در دستِ کسی
یعنی: پیوند دو جان
دست در دست کسی
یعنی: پیمان دو عشق
دست در دست کسی داری اگر ،
دانی، دست
چه سخن ها که بیان می کند از دوست به دوست؛
لحظه ای چند که از دست طبیب
گرمی مهر به پیشانی بیمار رسد؛
نوشداروی شفا بخش‌تر از داروی اوست
چون به رقص آیی و سرمست برافشانی دست
پرچم شادی و شوق است که افراشته‌ای
لشکر غم خورد از پرچم دست تو شکست
دست، گنجینه مهر و هنر است :
خواه بر پردهٔ ساز
خواه در گردنِ دوست
خواه بر چهرهٔ نقش
خواه بر دندهٔ چرخ
خواه بر دستهٔ داس
خواه در یاری نابینایی
خواه در ساختن فردایی
آنچه آتش به دلم می‌زند، اینک، هر دم
سرنوشت بشرست
داده با تلخی غم‌های دگر دست به هم !
بار این درد و دریغ است که ما
تیرهامان به هدف نیک رسیده است، ولی
دست هامان، نرسیده است به هم !
▨ 
فریدون مشیری
۱۳۲۹

فریدون مشیری | دست‌هامان

▨ نام شعر: پروانگی های مقدس
▨ شاعر: بیژن نجدی
▨ با صدای: بیژن نجدی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــ
تذکر: «پروانه» نام کوچکِ همسر شاعر است.
ـــــــــــــــــــــ
در گودِ خیال و خیابان و تاریکی
نئون راه می‌رود
با طرحی از تنِ پروانه...
«مبل‌فروشی پروانه»
که بوی تو در آن نشسته است
بوی روشن و خاموش
خاموش و روشن تو.

در میدان و آن‌سوی شیشه‌ی اتوبوس
پشت پرده‌ی باران
نئون راه می‌رود
»چایخانه‌ی پروانه»
کاش صبحانه‌ای با تو در دلِ شب.

تهران و خیابان فردوسی
آسمانی پر از بُراده‌هایِ سرخ نئون...
«عتیقه فروشی پروانه»
پروانه‌های روی زره
بر تیغه‌ی شمشیر و جامی از نقره.

حالا، صبحِ تهران است
و شکسته‌های خاموشِ نئون ریخته بر آسفالت.
«آرایشگاه پروانه»
چشمانِ بی‌سرمه
نیمرخ تو
عطر دورِ حنا
و نگاهی پر از آبِ مروارید
▨
بیژن نجدی
از کتاب واقعیت رویای من است نشر مرکز صفحه ۹۶

بیژن نجدی | پروانگی‌های مقدس

▨ نام شعر: خنده سرد
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
صبحگاهان که بسته می‌مانَد
ماهی آبنوس در زنجیر
دم طاووس پر می‌افشاند
روی این بام تن‌بشُسته زقیر.

چهره‌سازانِ این سرای درشت
رنگدان‌ها گرفته‌اند به کف
می‌شتابد ددی شکافته‌پشت
بر سرِ موج‌های هم‌چو صدف.

خنده‌ها می‌کنند از همه‌سو
بر تکاپوی این سحرخیزان
روشنان سربه‌سر در آب فرو
به یکی موی گشته آویزان.

دل‌ربایانِ آب بر لب آب
جای بگرفته‌اند .
رهروان با شتاب و در تک و تاب
پای بگرفته‌اند.


لیک بادِ دمنده می‌آید
سرکشَ و تند
لب از این خنده بسته می‌ماند
هیکلی ایستاده می‌پاید.

صبح چون کاروانِ دزد زده
می‌نشیند فسرده
چشم بر دزدِ رفته می‌دوزد
خنده‌ی سرد را می‌آموزد .
▨ 
نیما یوشیج
اسفندماه ۱۳۱۹

نیما یوشیج | خنده سرد

▨ نام شعر: بت شن بابل
▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی
▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
شنیدن این شعر با صدای شاعر
ــــــــــــــــــ
افعی شهر از تب دیوانگی
حلقه می‌زد گرد مرغ خانگی

خلق را خونخوارگی اصل خوشی‌ست
شادی مخلوق از مردم‌کشی‌ست

کودکان از کشتن موران خوشند
مردمان از کودکی مردم‌کشند

خاک را گویی به گاه بیختن
الفتی دادند با خون ریختن

بر زمین بی گفته‌ی نوح نبی
جنبش دریایی از گول و غبی

یعنی از هر‌ گوشه خلقی دیوخوی
پای‌کوبان سوی دیر آورده روی

گر نباشد بندگان را نذرها
سوزد از خشم خدایان بذرها

باید آنجا حلقه‌ بستن دف‌زنان
دختری را ذبح کردن کف‌زنان

رعدها دنبال برق دشنه‌اند
نیست ابری تا خدایان تشنه‌اند

خون قربان حال‌ها را به کند
دانه را پر گاو را فربه کند

اول سال‌ است و روز خیرهاست
روز رحمت‌خواستن از دیرهاست

بدرَوَد مرد آنچه روزی کِشته‌ است
زن همان پوشد که وقتی رشته‌ است

لاجرم در دیر نزدیکان دور
تنگ کرده جای جنبیدن به مور

پای‌کوبان کف‌زنان افروخته
چشم‌ها بر صید قربان دوخته

دختری در دفتر صاحبدلی
طرفه‌ ی بغداد سحر بابلی

بر سر دوشی چو خوابی دلنواز
گیسویی پیچنده چون یلدا دراز

وآن تن عریان که جان را داده قوت
در حریری همچو تار عنکبوت

ریخته زآن صافی و برجستگی
خسته را از دوش بار خستگی

دست‌ها در بند همچون جانیان
بر سکویی خاصه‌ ی قربانیان

خلق را از گوسفندان رام‌ تر
از سر گیسوی ناآرام‌ تر

زانوان لرزنده جان در پیچ و تاب
از رخ و لب رفته رنگ و رفته آب

چیست حال آنکه باید کشتنش
با تبر انداختن سر از تنش

کشتنش از جُرم ساق مرمرین
پیش سنگین‌دل بتان آزرین

پیش‌تر از کشتنش گیسو زدن
گفتنش زیر تبر زانو زدن

ماندنش آنجا که جان را حال‌هاست
عمر هر یک لحظه‌ای چون سال‌هاست

دادنش در بوی عود و بانگ رود
انتظار آنکه تیغ آید فرود

زنگ‌ها آهنگ آسودن زند
دست پایین آید و گردن زند

لیک ما خوابیم و مرگ ما رسد
دیر و زودی گر کند اما رسد

عاقبت آن وقت جان‌فرسا رسید
روز آن گیسوی مشک‌آسا رسید

"آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت"
آن‌همه چین و شکن از شانه ریخت

خواست فریادی کشد یارا نداشت
ناخن برّیدن خارا نداشت

خم شد آنجایی که می‌باید سرش
لرزلرزان همچو بیدی پیکرش

خلق یکدم چشم گشت و گوش گشت
جان هر جنبنده‌ای خاموش گشت

ذوق خون مخلوق را بفشرد نای
وآن تبرزن پیش و پس بنهاد پای

برق زد در نور مشعل ، آهنی
ناله‌ای برخاست از پیراهنی

استخوان‌ها خرد شد رگ‌ها درید
از تبر خون ریخت از رگ‌ها پرید

گردنی چون عاج از تن دور گشت
باز معبد غرق عیش و سور گشت

مردمان از خرمی‌ها کف زدند
پای کوبیدند و نای و دف زدند

هر کس آنجا بر سر غم خاک زد
جز یکی کز غم گریبان چاک زد

کبک و بوتیمار تن بیند در آب
"هرکه نقش خویشتن بیند در آب"

ریخت چندان سیب‌ها روی زمین
لیک یک‌تن یافت نیروی زمین

گرچه هر بیننده‌ای آن بیم دید
کس ندید آن‌ها که ابراهیم دید

دانه چون در خاک خفت و آب خورد
نور مهر و پرتو مهتاب خورد

کم کمک در خاک آبستن شود
پرورد جانی که خصم تن شود

هرچه تن از مهر قوت افزایدش
جان سرکش قهر افزون زایدش

عاقبت جان پای ‌تا سر تن خورد
طفل نو زا مام آبستن خورد

مغز را از خوردن تن چاره نیست
تن‌خوری چون مغزها پتیاره نیست

هر گیاهی کز زمین جوشیده ‌است
هست و بود دانه‌ای نوشیده‌ است

این‌همه شاخی که جای لانه‌هاست
نیست عین دانه‌ها و دانه‌هاست

وین درختانی کزین‌سان پُر برند
گرچه آن مادر نی‌اند آن مادرند

اصل اول زیستن را بروری‌ست
خوردن تن از پی جان‌پروری‌ست

میوه و گل چیست؟ جان ریشه است
جان پاک هر تنی اندیشه است

شعله‌ای باید که تن را جان کند
سنگ را میراند و مرجان کند

خرّما روزا که این میرد در آن
شعله‌ای سوزان شود گیرد در آن

زآنچه ابراهیم در آن روز دید
معنی این شعله‌ی جان‌سوز دید

برق زد چون پیش چشم آن آهنش
آتشی افتاد در پیراهنش

ور به صورت رفت از معبد تنی
رفت در معنی ز آتش خرمنی

پای تا سر شعله‌ی سوزنده شد
هر دمی صد بار مرد و زنده شد

قوم نمرود آتشی افروختند
جان ابراهیم در وی سوختند

کس نگفت این آتش سرکش در اوست
او در آتش نیست این آتش در اوست

هرچه زآن پس دیده بست و باز کرد
پیش او آن پیرهن آواز کرد

هرچه در هر کوی و برزن ایستاد
پیش چشمش آن تبرزن ایستاد

شِکّر دیوان به کامش تلخ گشت
معبدش دیوان‌سرای بلخ گشت

خشمگین بگریخت از همسایه‌اش
لیک همچون کودکی کز سایه‌اش

رو به کوه آورد و ترک شهر کرد
لیک زهری را دوای زهر کرد

درد مردان درد از نامردم است
درد این نامردمان درد دم است

گر تواند روبه از مردم گریخت
لیک نتواند ز درد دم گریخت
...
─────♬ ─────
شعر با صدای شاعر | @schahrouzk

مهدی حمیدی شیرازی | بت شکن بابل

▨ نام شعر: زهی عشق (۲ غزل)
▨ شاعر: مولانا
▨ با صدای:مهدی نوریان
▨ پالایش و تنظیم: شهروز

شنیدن این شعر با صدای دکتر مهدی نوریان
ــــــــــــــــ
در اینجا دو غزل جداگانه از مولانا که مطلع آنها یکسان است را با صدای روشنگرانۀ استاد دکتر مهدی نوریان خواهیم شنید. این صدا بخشی از کلاس مثنوی معنوی ایشان در دانشگاه اصفهان است.
ــــــــــــــــ

غزل اول
▨
زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا
چه نغزست و چه خوب است و چه زیباست خدایا

چه گرمیم چه گرمیم از این عشقِ چو خورشید
چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا

زهی ماه زهی ماه زهی بادهٔ همراه
که جان را و جهان را بیاراست خدایا

زهی شور زهی شور که انگیخته عالم
زهی کار زهی بار که آنجاست خدایا

فروریخت فروریخت شهنشاهِ سواران
زهی گَرد زهی گَرد که برخاست خدایا

فتادیم فتادیم بدان سان که نخیزیم
ندانیم ندانیم چه غوغاست خدایا

ز هر کوی ز هر کوی یکی دودِ دگرگون
دگربار دگربار چه سوداست خدایا

نه دامی‌ست نه زنجیر همه بسته چراییم
چه بندست چه زنجیر که برپاست خدایا

چه نقشی‌ست چه نقشی‌ست در این تابهٔ دل‌ها
غریب‌ست غریب‌ست ز بالاست خدایا

خموشید خموشید که تا فاش نگردید
که اغیار گرفته‌ست چپ و راست خدایا



غزل دوم
▨
زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا
چه نغزست و چه خوب است و چه زیباست خدایا

از آن آب حیات‌ست که ما چرخ زنانیم
نه از کف و نه از نای نه دف‌هاست خدایا

یقین گشت که آن شاه در این عُرس نهان است
که اسبابِ شکرریز مهیاست خدایا

به هر مغز و دماغی که درافتاد خیالش
چه مغز است و چه نغز است چه بیناست خدایا

تن ار کرد فغانی ز غمِ سود و زیانی
ز توست آن‌که دمیدی نه ز سرناست خدایا

نیِ تن را همه سوراخ چنان کرد کفِ تو
که شب و روز در این ناله و غوغاست خدایا

نیِ بیچاره چه داند که رهِ پرده چه باشد
دَمِ نایی‌ست که بیننده و داناست خدایا

که در باغ و گلستان ز کَرّ و فر مستان
چه نورست و چه شورست چه سوداست خدایا

ز عکس رخ آن یار در این گلشن و گلزار
به هر سو مه و خورشید و ثریاست خدایا

چو سیلیم و چو جوییم همه سوی تو پوییم
که منزلگه هر سیل به دریاست خدایا

ز شمس‌الحق تبریز دل و جان و دو دیده
سراسیمه و آشفتۀ سوداست خدایا
▨
مولانا
─────♬ ─────
شعر با صدای شاعر | @schahrouzk

مولانا | زهی عشق (۲ غزل) | صدای دکتر مهدی نوریان

▨ نام شعر: تصویرِ زن (بر سردر کاروان سرایی)
▨ شاعر: ایرج میرزا
▨ با صدای: سبحان گنجی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بر سردرِ کاروان‌سرایی
تصویر زنی به گچ کشیدند

ارباب عَمایم این خبر را
از مُخبِر صادقی شنیدند

گفتند که وا شریعتا، خلق
رویِ زنِ بی‌نقاب دیدند

آسیمه سر از درون مسجد
تا سردرِ آن سرا دویدند

ایمان و اَمان به سرعت برق
می‌رفت که مؤمنین رسیدند

این آب آورد، آن یکی خاک
یک پیچه ز گِل بر او بریدند

ناموس به باد رفته‌ای را
با یک دو سه مشت گل خریدند

چون شرعِ نبی از این خطر جَست
رفتند و به خانه آرمیدند



غفلت شده بود و خلق وحشی
چون شیر درنده می‌جهیدند

بی‌پیچه‌زنِ گشاده‌رو را
پاچینِ عفاف می‌دریدند

لب‌های قشنگ خوشگلش را
مانند نبات می‌مکیدند

بالجمله تمام مردم شهر
در بحر گناه می‌تپیدند

درهای بهشت بسته می‌شد
مردم همه می‌جهنمیدند

می‌گشت قیامت آشکارا
یک‌باره به صور می‌دمیدند

طَیر از وَکرات و وحش از جحر
انجم ز سپهر می‌رمیدند

این است که پیش خالق و خلق
طلاب علوم رو سفیدند


با این علما هنوز مردم
از رونق ملک ناامیدند!
▨

ایرج میرزا

ایرج میرزا | تصویر زن

▨ نام شعر: هیچ
▨ شاعر: مظاهر مصفا
▨ با صدای: مهدی نوریان
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
مردی ز شهرِ هرگزم از روزگارِ هیچ
جان از نتاجِ هرگز و تن از تبارِ هیچ

از شهر بی کرانهٔ هرگز رسیده‌ام
تا رخت خویش باز کنم در دیار هیچ

از کوره راه هرگز و هیچم مسافری
در دست خون هرگز و در پای خار هیچ

در دل امید سرد و به سر آرزوی خام
در دیده اشک شاید و بر دوش بار هیچ

در کام حرف بوک و به لب قصّهٔ مگر
بر جبهه نقش کاش و به چهره‌نگار هیچ

دنبال آب زندگی از چشمه سار مرگ
جویای نخل مردمی از جویبار هیچ

دست از کنار شسته نشسته میان موج
پا بر سر جهان زده سر در کنار هیچ

اصلی گسسته مانده تهی از امید وصل
فرعی شکسته گشته پر از برگ و بار هیچ

خون ریخته ز دیده شب و روز و ماه و سال
در پای شغل هرگز و در راه کار هیچ

دیوانهٔ خردور و فرزانهٔ جهول
عقل آفرین دشت جنون هوشیار هیچ

با عزّ اقتدار و به پا بند ذلّ و ضعف
با حکم اختیار و به دست اختیار هیچ

هم خود کتاب عبرت و هم اعتبارجوی
از دفتر زمانهٔ بی‌اعتبار هیچ

چندی عبث نهاده قدم در ره خیال
یکچند خیره کوفته سر بر جدار هیچ

عمری فشانده اشک هنر زیر پای خلق
یعنی که کرده گوهر خود را نثار هیچ

قاف آرزوی باطلم از دشت پرغراب
سیمرغ جوی غافلم از کوهسار هیچ

ناآمده نتاجی ام از پشت هول و وهم
نابافته نسیجی ام از پود و تار هیچ

گم کرده راه پیکی ام از شهر بی نشان
پیغام پر زپوچ رسانم به یار هیچ

خاموش قصه گویم و گویای اخرسم
بی پای بادپویم در رهگذار هیچ

گویایی سکوتم و بیتابی درنگ
تمکین بیقراری ام و بیقرار هیچ

صرّاف سرنوشتم و سنجم بهای خاک
نقّاد بادسنجم و گیرم عیار هیچ

بیع و شرای خونم و بیّاع داغ و درد
بازارگان مرگم و گوهرشمار هیچ

جنس همه زیانم و سودای هیچ سود
سوداگر خیالم و سرمایه‌دار هیچ

سیم سپید سوخته‌ام در شرار پوچ
زرّ امید باخته‌ام در قمار هیچ

گنجینهٔ دریغم و ویرانهٔ فسوس
اندوهگین بیهده افسوس خوار هیچ

آیای بی جوابم امّای بی‌دلیل
گفتار پوچ گونه و پنداروار هیچ

ناپایدار کوهم و برجای مانده سیل
گردون نورد گردم و گردون سپار هیچ

گردنده روزگارم و چرخنده آسمان
لیل و نهار سازم و لیل ونهار هیچ

پرگار سرنگونم و عمری به پای سر
بر گرد خویش دور زده در مدار هیچ

عزلت نشین خانهٔ بی آسمانه ام
محنت گزین بی در و پیکر حصار هیچ

سرمست هوشیاری و هشیار مستی ام
بر لب شراب هرگز و در سر خمار هیچ

اندیشهٔ محالم و سودای باطلم
معنی تراز صورت و صورت نگار هیچ

در وادی فریبم و لب تشنهٔ سراب
در خانهٔ دروغم و چشم انتظار هیچ

آزادهٔ اسیرم و گریان خنده‌روی
گریان ز چشم خنده بر این روزگار هیچ

بدنامی حیاتم و بر صفحهٔ زمان
با خون خود نگاشته‌ام یادگار هیچ

صلح آزمای جنگم و پیکارجوی صلح 
بی هم نبرد هرگز و چابک‌سوار هیچ

تیر هلاک یافته‌ام از شغاد کید
خطّ امان گرفته از اسفندیار هیچ

بر دوش خویش کشتهٔ خود را کشیده‌ام
تا ظلم گاه معدلت از کارزار هیچ

محکوم بی گناهم و معصوم بی‌پناه
مظلوم بی تظلّم و مصلوب دار هیچ

دردم ازین که تافته‌ام از امید سرد
داغم ازین که سوخته‌ام در شرار هیچ

کس خواستار هرگز، هرگز شنیده‌اید؟
یا هیچ دیده‌اید کسی دوستار هیچ

آن هیچ‌کس که هرگز نشنیده‌ای منم
هم دوستار هرگز و هم خواستار هیچ
▨ 
مظاهر مصفا
─────♬ ─────
شعر با صدای شاعر | @schahrouzk

مظاهر مصفا | قصیدهٔ هیچ

▨ نام شعر: با غروبش
▨ شاعر: نیما یوشیج
▨ با صدای: احمد کیایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
لرزش آورد وخود گرفت و برفت
روزِ پادرنشیبِ دست‌به‌کار
درسرکوه‌های زرد و کبود
همچنان کاروانِ سنگین‌بار.

هر چه با خود به باد ِغارت برد
خنده‌ها، قیل وقال‌ها در ده
برد این جمله را وز او همه‌جا
شد غمین و خموش و دزد زده.

دیدم زدست‌کِاراوکه نماند
در تهیگاه کوه و مانده‌ی دشت
هیکلی جز به ره شتاب که داشت
جویی آرام آمده سوی گشت.

یک نهان ماند لیک و روزندید
با غروبش که هرچه کرد غروب
وآن نهان بود، داستان دو دل
که نیامد به دست او منکوب.

پس از آنی که رخت برد به در
زین سرای فسوس هیکل روز
باز آنجا به زیرآن دو درخت
آن دو دل‌داده، آمدند به سوز.
▨ 
نیما یوشیج
فروردین ماه ۱۳۲۳

نیما یوشیج | با غروبش | صدای احمد کیایی

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

Schahrouz Kabiri

Pinned to spotlight

Popular tracks