عجب کانالی دارید👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼

عاشق رویاییم و اسپاسمانتلیسمش

سلام دوست عزیز. من خیلی از اشعاری که تنظیم کرده اید را گوش داده ام. نخست آنکه ممنونم از زحمتی که میکشید و مجموعه ای که درست کرده اید. اما فقط چیزی بود که باید بگویم. اینکه زیاد از حد ریتم و صدا را دستکاری میکنید.

برای کامران محمدخانی | من می‌روم که بخوابم | رضا براهنی

▨ شعر: از دوستت دارم
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می‌گویم
از عاشق
از عارفانه 
می‌گویم
از دوست دارم
از خواهم داشت
از فكر عبور در به تنهایی
.من با گذر از دل تو می‌كردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست.
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند

ما خاطره از شبانه می‌گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغانِ در پنهان،
ما خاطره‌ایم از به نجواها...

من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه‌ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذتِ نادرِ شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده‌ی تشنه‌ام تو دیدن باش!
▨
از دفتر شعر از دوستت دارم‌
شامل شعرهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۷
چاپ اول: ۱۳۴۷

یدالله رویایی | از دوستت دارم | پالایش شده

ساز و آواز بیات اصفهان - تار و آواز محمدرضا لطفی - کنسرت ایتالیا به یاد بنان

تشویشِ وقتِ پیرِ مغان می‌دهند باز

▨ نام شعر: از هوش می
▨ شاعر:رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
__________
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی
که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند و مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَردم
معشوقِ جان، به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نَحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
آواز من از سینه‌ام که بر می‌خیزد از چینه دانم قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمانم باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم، نمی‌بیننمَم
معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ او او تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می‌افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورد می‌گوید تو شیر بیشه بارانیِ منی منی و می‌افتد
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه منی هنگامه منی که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خونم را بلند می‌کنم به گلوگاهم می‌خوانم خونم را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاه گلوگاه پنهانی منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام تو شانه بزن
پاهای تو چون فرق باز کرده از سرِ زیبایی به درون برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پایت را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینمم
با وسعت نگاه بر گشته به دورن، به درون برگشته، تا ته ببین تو شانه بزن
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادنی که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوق جان به بهار آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو منی از هوش می…
▨
تهران چهار صبح ۱۳۷۲/۹/۲۸
این شعر را به دوست هنرمندم، احمد وثوق احمدی، تقدیم میکنم که چان مطلب را گرفته است
ر.ب


۸۴ از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه

رضا براهنی | از هوش می | پالایش شده

▨ نام شعر: زلال
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
چنان زلال شود
آن کسی که تو را یک بار
فقط یک بار نگاه کند
که هیچ‌گاه کسی جز تو را نبیند از پس آن
حتی اگر هزار بار هزاران هزار چهره را نگاه کند
یتیمِ زیبایی خواهد بود این جهان اگر آدم‌هایش
بدون رؤیتِ تو
چشم گشوده باشند
چگونه جهان به غربتِ ابدی
دوباره عادت خواهد کرد
اگر تو را نبیند

رضا براهنی | زلال

▨ شعر: حالا بگو می‌گویم
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_____________________
دور ِدرخت‌های تو چرخیده‌ام، آتش گرفته‌ام
حالا تو نیستی؛ می‌بوسمم
نام ِمرا تو گفته بودى، حالا مى‌گويمم
و رنگ چشم‌های تو را روی پوستم پوشیده‌ام؛ می‌لیسمم
من ظاهری ندارم، دنیا بداند؛ من انتزاع جهانم، شوخی نمی‌کنم؛ می‌بویمم
این قطعه‌ قطعه شدن را
چون قطعه قطعه نمی‌داند 
که قطعه قطعه شدن در چیست
از روش می‌پرم
و بعد می‌پرانم، و بعد می‌پرانمم
وقتی که می‌پرانمم یک جفت ماه
مثل دو لنگر ِ متساوی از پاشنه‌هایم می‌آویزد
شاهین ِ چشم ِ ترازویی هستم که خواب ِ وزن ِ جهان را قیقاج می‌رود
وقتی که آن‌ها مرا می‌بینند
می‌بینمم که می دیده می‌شوم از توی سینه‌ سینه‌ی آنها
شکل ِتو می‌شوم
رحم‌ام خورشید را به سوی شکفتن می‌پرتابد
و مادیان ِ سرخ در عمق ِ یال‌های بدخشانش می‌پروراندم
با کاسه‌های خواب می‌پروراندم
آنجایم پروار می‌شوم، می پرورانمم
من نیستم که دارم
زاییده می‌شوم که دارم
و عنکبوت را دارم
و رابطه دارم
بین ستاره‌ها دارم
و عنکبوت بین ستاره‌ها من را به شکل رابطه‌ها می‌تند
و عنکبوت خطش بزن
بی عنکبوت می‌تنم و می‌تنانمم
دیگر مرو مرا مبران
من برده‌ی منم حالا که رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
مثل گدا در کوچه‌ی قدیمی دنیا نشسته‌ام
حالا تو را دارم
که را؟ تو را
دارم
بگو
دارم
و کهکشان که رهگذر ِجان بود، دارم
این شعر نیست، دارم
گوش ِتو شاعر است، من، شاعر، خطم بزن
حالا دو دنگ ِ حنجره‌ام سیتار می‌زند
و آستینم دف می‌زند
و رهگذر دیگر نمی‌گذرد؛ راه می‌گذرد از رهگذر
گوش ِتو شاعر است
بشنو صدای گوش ِ خودت را
بشنو!
مِی خورده‌ام که مرا مِی خورده‌اند زیرا که مِی‌ خورده‌اند مرا که مِی خورده‌ام
من رنگ چشم‌های تو را پوشیده‌ام
تا اینکه کاملا برهنه راه رفتن ِسبزم را در چشم‌های آدمیان لیسیده باشم
شعر ِگذشته را بلعیده‌ام
با پشت رنگی ِ گره انگشت‌های بهشتی‌ام
دف‌های بلعیدن شعر گذشته و امروز را می‌نوازم
و انتزاع ِجهانم، می‌لیسمم
پایان ِخوب خویشتنم
آقا و ارباب گفته‌هایم هستم
می‌گویم، می‌گویانم می‌گویمم می‌گویانمم
حالا برای خواندن اول بر روی دست‌هایتان بایستید
در یک گلابی وارونه من شما را افتاده‌ام در چهارراه ِ چهل بار بار بار بار
من دوست داشته بوده بوده بودم
خطش بزن زدم
من دوست بوده بوده بودم
خطش نزن
دیگر به ذهن من تو نمی‌آیی، «تو» هستم
رفتن نمی‌توانی از من
اگر بروی از من؛ من می‌شوم خودم
خطش بزن، زدم 
اگر بروی از من، من نیز می‌روم از من
من می‌دوم که تا بشوم تو
خطش بزن
من و تو با هم تو‌ ایم
حتی اگر بِرَوی از من رفتن نمی‌توانی از من
از سّر رابطه‌هامان گذشته‌ایم، این شعر نیست
دنیا شبیه دیکته‌ی غلطی در پشت ِسر اصلاح می‌شود
از روش می‌پرم
و سّر ِسینه‌های زبانیّت در سینه‌ام
حافظ؛ خطش نزن
یا مولوی، خطش نزن
یا شمس؛ نه خطش نزن که سینه‌اش به وسعت آفاق است
اما به من چه؟ خطش بزن
حالا «خطش بزن» را خطش بزن
از خویشتن متولد شدم چون موج کز آب
آیا کسی از آن جهان ِ گذشته من را به سوی خویش طلب کرده؟
نه
چون من منم
و بر نمی‌گردم به سوی آن‌ها
و شش هزار سال کشمش فرهنگ را در جیب‌هایم ریخته‌ام
فرهنگ را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
تنها وقتی که گوش تو صدای گفتن من را خاموش می‌کند 
من مشتی از آن شش هزار سال کشمش را
روی زبانم می‌ریزم
کشمش را خطش بزن؛ زدم
حالا بگو؛ می‌گویم
زیرا که من خودمم
من از مزار خودم برخواستم
از جشن حنجره با شعله برخواستم
دندان به روی سینه می‌فشرم، می‌خوانم
مادر؛ خطش بزن
صلب ِپدر؛ خطش بزن
من تارهای صوت خروسم
و صوت می‌زنم
و از کنار ِ لوزه‌ی من یک پیام می‌گذرد
دیباچه‌ی بلند ِ دیوان ِ حنجره‌ام را از گوش ِ عالمیان می‌خواناند
دنیا به شکل ِحنجره‌ای پاره می‌شنود
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف
فریاد می‌زند؛ بشکف بشکف بشکف
حالا چرا جدا شده‌اید از من؟
حالا پیام می‌رود از حنجره به ریشه‌ی گفتن
حالا زبان گوشتی‌ام گوشت ِمحبت ِآواز می‌شود
بشکف صدای صدایم باش
هر کس که نشکفیده حالا بلند شود بشکفد
دستور ِسینه‌ی من این است
دستور ِلنگر و زانو و سینه و بازو این است
حالا بیا مژگان چشم ِدردمند مرا با بوسه شانه بزن
اما بپا لبت نسوزد
زیرا هستم تو هستم هستم تو هستم را مستم
دیگر مرا نخوابان؛ بگذار بیدار باشم با چشم‌های سفیدم حیران تو
از این مزار بوی زمین می‌آید
حالا پیام روی بالش ِلوزه خوابیده است
و تارهای حنجره مثل نسیم می‌گذرند؛ بگذار بگذرند
دور درخت‌های تو چرخیده‌ام
نام مرا تو گفته بودی
لازم نبود بفهمم چرا نام مرا تو گفته بودی
حالا فقط می‌گویمم
هستم تو هستم تو مرا هستی را مستم
می‌گویمم
می‌گویاننمان
هستنمان
خطم بزن؛ زدم
حالا بگو می‌گویم ِ ابدی را گفتم
زدم که

رضا براهنی | حالا بگو می‌گویم

▨ شعر: شعر شماره ۱۴ از مجموعه‌ی: شکستن در چهارده قطعه‌ی نو برای رویا عروسی و مرگ
▨ شاعر: رضا براهنی
▨ با صدای: ساناز صحتی (همسر دکتر رضا براهنی)
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
این شعر در مراسم خاکسپاری دکتر براهنی خوانده شده است
_________
من را بياوران 
من را بخوابان 
بر روي جاده ابريشم و در کنار حفره گنجشکي 
لالايي لله از لب هايت اين پيرمرد جوان را به خرناسه ابدي مي برد يا مي براند 
خرناسه در قلمرو خرسي نيست در قلمرو انسان است 
موهاي تو در تارهاي حنجره ام گير کرده اند    از خواب مي پراني ام 
حالا مرا دوباره بخوابان 
در زير آفتاب بخوابان 
از ديگران جدا بخوابان       تنها بخوابان 
ودر کنار حفره گنجشکي بخوابان
و در بهار بخوابان
از پشت سر بيا و ، نگاهم کن     و روز و شب نگرانم باش    آن گاه 
بي دغدغه مرا بميران    اين جا    همين جا 
من اهل هند رفتن و اين حرف ها نيستم تو هند را بياوران اين جا همين جا 
و در بهار      و در کنار حفره گنجشکي 
وقتي که بوي نيمروي تو مي پيچد 
و پارچ آب از يخ تازه شبنم مي گيرد 
اين جا     آري همين جا مرا بخوابان 
رفتم که رفتن من عين رفتن من باشد 
و فرق داشته باشد با رفتن آنديگران
حالا تو فرق روح مرا با ناخن هايت واکن 
من عاشق فرق سرم 
و پارچ آب را بر خاک تازه بريزان    مي بينم    تو را هم مي بينم 
آن سو ترک کنار درخت ايستاده اي    و مي درخشي در اشک 
و بازگشت من است اين به سوي بي بازگشتگي
ديگر نياوراندم او سوي تو 
من را بخوابان 
آيينه را هم بر روي من بخوابان 
اغماي آن سوي مردن چقدر خوب  جزء به جزيي شدن دارد 
حالا من از تو مي روم و تو مي رواني ام 
از هرچه از ، از هرچه با ، از هرچه گرچه ، تو مي رواني ام 
تقسيم من به سوي نيست شدن مثل خواب زبان که در سکوت صداهاست 
حالا به روز حالا به شب حالا به هرچه شب و روز 
و بيست و چار ساعت من يک جا تمام شد 
حالا من مي تراوم دستي مرا به سوي هيچ چيز مي تراواند 
تکرار مي شوند صداهاي خيس تراوش 
حالا کسي مرا مي شاشد بر کهکشان 
شاشي که از تراوش من پاشيده شادا که کهکشان 
من را بخوابان 
من را بياوران 
من مثل شعر تقطيع مي شوم سوي پرنده هاي تطبيقي 
من هيچ چيز را به سوي هيچ در آواز هيچ 
زنبيلي از زبانه زيبايي در کنج حفره گنجشکي      و هيچ 
استخري از طراوت پاشيدن در شيشه شکسته 
حالا ببين چقدر گمشدنم را خميده ام 
مي آوراندم اکنون به سوي خويش 
صافم به شکل ليس که بي حس مي آوراندم 
و ذره مرا در ذره هاي آنديگران فرو کرده حتا خود او هم اين مي گوياند 
از گه گذشته ام حالا به سوي آن چه لجن رابه شکل رنگ به خورشيدمي کشاند،خوابيده ام 
حالا تو هرچه هستي من آن هستم      من را بخوابانم 
و اين لحاف آينه را هم به روي من بخوابان 
و ناگهان صداي گفتن او مي آيد    و مرا مي گوياند 
اين چيزها را که حالا گفتم مي گوياند 
او کيست ؟      آن کسي که مرا مي گوياند ؟ 
من را بخوابان       من را بياوران و بخوابان 
و حالا     بي بازگشتگي ام را کامل کن ديگر نياوران خوابيده ام 
اي آوراننده ! اي آورانندگي من را     ديگر نياوران !

▨
آذر و دی ۱۳۷۲ - تهران
از کتاب خطاب به پروانه ها، صفحه ۱۰۱

رضا براهنی | مرا بخوابان | شعری بر مزار براهنی

اجرای تکنوازی (چهارمضراب) سه‌تار استاد «کیهان کلهر» با نام «طُرقه» از آلبوم «شب، سکوت، کویر» با صدای استاد محمدرضا شجریان

سه‌تار استاد کیهان کلهر - طُرقه

| احمدرضا احمدی | به جایی که بدان سفر نکرده ام |

انتظار خبری هست که را؟
با صدای مهدی اخوان ثالث
کاری از حامد طاری
@Haataari
دانلود ورژن اصلی: https://t.me/haataarii/18
|
آثار مورد استفاده:
خوانش مهدی اخوان ثالث از شعر قاصدک
Tambour  آهنگی از
|
کاور: حامد طاری

مهدی اخوان ثالث | قاصدک

بوسه
دانلود: https://t.me/haataarii/73
با صدای هوشنگ ابتهاج
کاری از حامد طاری
پیانو:
Luca Longobardi
Oskar Schuster
کاور براساس نقاشی "بوسه" اثر مشهور "گوستاو کلیمت" است
|
گفتمش:
ـ «شیرین‌ترین آواز چیست؟»
چشم غمگینش به‌رویم خیره ماند،
قطره‌قطره اشکش از مژگان چکید،
لرزه افتادش به گیسوی بلند،
زیر لب، غمناک خواند:
ـ «نالۀ زنجیرها بر دست من!»
گفتمش:
ـ «آنگه که از هم بگسلند . . .»
خندۀ تلخی به لب آورد و گفت:
ـ «آرزویی دلکش است، اما دریغ
بختِ شورم ره برین امید بست!
و آن طلایی زورق خورشید را
صخره‌های ساحل مغرب شکست! . . .»
من به‌خود لرزیدم از دردی که تلخ
در دل من با دل او می‌گریست.
گفتمش:
ـ «بنگر، درین دریای کور
چشم هر اختر چراغ زورقی ست!»
سر به سوی آسمان برداشت، گفت:
ـ «چشم هر اختر چراغ زورقی‌ست، 
لیکن این شب نیز دریایی‌ست ژرف!
ای دریغا شبروان! کز نیمه‌راه
می‌کشد افسونِ شب در خوابشان . . .»
گفتمش:
ـ «فانوس ماه
می‌دهد از چشم بیداری نشان . . .»
گفت:
ـ «اما، در شبی این‌گونه گُنگ
هیچ آوایی نمی‌آید به‌گوش . . .»
گفتمش:
ـ «اما دل من می‌تپید.
گوش کُن اینک صدای پای دوست!»
گفت:
ـ «این افسوس! در این دام مرگ
باز صید تازه‌ای را می‌برند،
این صدای پای اوست . . .»
گریه‌ای افتاد در من بی‌امان.
در میان اشک‌ها، پرسیدمش:
ـ «خوش‌ترین لبخند چیست؟»
شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت،
جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند،
گفت:
ـ «لبخندی که عشق سربلند
وقت مُردن بر لبِ مردان نشاند!»من زجا برخاستم، 
بوسیدمش.

Hamed Tari

هوشنگ ابتهاج | بوسه

در بخش پلی‌لیست‌ها می‌توانید شعرها را به تفکیک شاعر ببینید.
ــــــــــــ
پالایش و تنظیم شعرهای قدیمی، زمان‌بر و‌ طاقت‌فرساست. اگر از شعرها در پروژه‌ای استفاده می‌کنید، پیشاپیش از اینکه منبع آن را ذکر می‌کنید سپاسگزارم.
ــــــــــــــــ
پروژه‌ی «با صدای شاعر» در پلتفرم‌‌های زیر هم فعال است؛
▨ تلگرام
▨ اسپاتیفای
▨ اپل پادکست
▨ کست باکس
▨ شنوتو

یدالله رویایی | از دوستت دارم | پالایش شده

Schahrouz Kabiri

Recent comments

le corbeau

Ramin Rostamzadeh

Ramin Rostamzadeh

marjan | مرجان

Related tracks