Name: غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش by She'r khani ha
Duration: 6 min 55 s
Description: گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

کز وراي آن نباشد وهم را گنجاييي مايه سودا در اين عشقم چنان بالا گرفت کز سر سودا نداند پستي از بالاييي موج سودا و جنوني کز هواي او بخاست بر سر آن موج چون خاشاک من هرجاييي عقل پابرجاي من چون ديد شور بحر او با چنين شوري ندارد عقل کل تواناييي مصحف ديوانگي ديدم بخواندم آيتي گشت منسوخ از جنونم دانش و قراييي عشق يکتا دزد شب رو بود اندر سينه ها عقل را خفته بگيرد دزددش يکتاييي پيش از اين سودا دل و جان عاقل راي خودند بعد از آن غرقاب کي باشد تو را خودراييي رو تو در بيمارخانه عاشقي تا بنگري هر طرف ديوانه جاني هر سوي شيداييي دوش ديدم عشق را مي کرد از خون سرشک بر سر بام دلم از هجر خون انداييي هست مر سوداي عاشق را دلا اين خاصيت گر چه او پستي رود باشد بر آن بالاييي گرد دارايي جان مظلم ناپايدار گشت جان پايداري از چنان داراييي يک دمي مرده شو از جمله فضولي ها ببين هر نفس جان بخشيي هر دم مسيح آساييي يک نفس در پرده عشقش چو جانت غسل کرد همچو مريم از دمي بيني تو عيسي زاييي چون بزادي همچو مريم آن مسيح بي پدر گردد اين رخسار سرخت زعفران سيماييي نام مخدومي شمس الدين همي گو هر دمي تا بگيرد شعر و نظمت رونق و رعناييي خون ببين در نظم شعرم شعر منگر بهر آنک ديده و دل را به عشقش هست خون پالاييي خون چو مي جوشد منش از شعر رنگي مي دهم تا نه خون آلود گردد جامه خون آلاييي من چو جانداري بدم در خدمت آن پادشاه اينک اکنون در فراقش مي کنم جان ساييي در هواي سايه اي عنقاي آن خورشيد لطف دل به غربت برگرفته عادت عنقاييي چون به خوبي و ملاحت هست تنها در جهان داد جان را از زمانه شيوه تنهاييي چون شوم نوميد از آن آهو که مشکش دم به دم در طلب مي داردم از بوي و از بوياييي آه از آن رخسار مريخي خون ريزش مرا آه از آن ترکانه چشم کافر يغماييي عقل در دهليز عشقش خاکروبي بي دلي ناطقه در لشکرش يا طبليي يا ناييي او همه ديده ست اندر درد و اندر رنج من من نمي تانم که گويم نيستش بيناييي من نظر کردم دمي در جان سودارنگ خويش ديدم او را پيچ پيچ و شورش و درواييي گفتم آخر چيست گفتا دست را از من بشو من نيم در عشق او امروزي و فرداييي در هر آن شهري که نوشروان عشقش حاکم است شد به جان درباختن آن شهر حاتم طاييي و اندر آن جاني که گردان شد پياله عشق او عقل را باشد از آن جان محو و ناپيداييي چون خيالش نيم شب در سينه آيد مي نگر هر نواحي يوسفي و هر طرف حوراييي در شکرريز لبش جان ها به هنگام وصال هر سر مويي تو را بوده ست شکرخاييي چون ميي در عشق او تا کهنه تر تو مستتر کي جواني ياد آرد جانت يا برناييي سلسله اين عشق درجنبان و شورم بيش کن بحر سودا را بجوش و کن جنون افزاييي اين عجب بحري که بهر نازکي خاک تو قطره اي گشته ست و ننمايد همي درياييي بهر ضعف اين دماغ زخمگاه عشق خويش مي کند آن زلف عنبر مشک و عنبرساييي چهره هاي يوسفان و فتنه انگيزان دهر از گدايي حسن او دارند هر زيباييي گر شود موسي بياموزم جهودي را تمام ور بود عيسي بگيرم ملت ترساييي گر به جانش ميل باشد جان شوم همچون هوا ور به دنيا رو بيارد من شوم دنياييي جان من چون سفره خود را درکشد از سحر او گرده گرم از تنورت بخشدش پهناييي نفس و شيطان در غرور باغ لطفت مي چرند ز اعتماد عفو تو دارند بدفرماييي نفس را نفسي نماند ديو را ديوي شود گر تو از رخسار يک دم پرده ها بگشاييي اي صبا جانم تو را چاکر شدي بر چشم و سر گر ز تبريزم کني خاک کفش بخشاييي 

غزل در هوایت بی‌قرارم روز و شب از حضرت مولانا با دکلمه دکتر عبدالکریم سروش

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

بیار ساقی بادت فدا سر و دستار



غزل مولانا با صدای عبدالکریم سروش

دکتر سروش - دیوان شمس - معشوقه به سامان شد

غزل شماره ۱۶۴۰

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
هفت اختر بی‌آب را کاین خاکیان را می خورند
هم آب بر آتش زنم هم بادهاشان بشکنم
از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من
تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم
ز آغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم
بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم
امروز همچون آصفم شمشیر و فرمان در کفم
تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم
روزی دو باغ طاغیان گر سبز بینی غم مخور
چون اصل‌های بیخشان از راه پنهان بشکنم
من نشکنم جز جور را یا ظالم بدغور را
گر ذره‌ای دارد نمک گبرم اگر آن بشکنم
هر جا یکی گویی بود چوگان وحدت وی برد
گویی که میدان نسپرد در زخم چوگان بشکنم
گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشکنم
چون در کف سلطان شدم یک حبه بودم کان شدم
گر در ترازویم نهی می دان که میزان بشکنم
چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی
پس تو ندانی این قدر کاین بشکنم آن بشکنم
گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می
دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم
چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم
گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم
خوان کرم گسترده‌ای مهمان خویشم برده‌ای
گوشم چرا مالی اگر من گوشهٔ نان بشکنم
نی نی منم سرخوان تو سرخیل مهمانان تو
جامی دو بر مهمان کنم تا شرم مهمان بشکنم
ای که میان جان من تلقین شعرم می کنی
گر تن زنم خامش کنم ترسم که فرمان بشکنم
از شمس تبریزی اگر باده رسد مستم کند
من لاابالی وار خود استون کیوان بشکنم

خداوندگار مولانا جلال الدین محمد بلخی مولوی 

دکتر سروش - دکلمه غزل باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم

عبدالکریم سروش - (مولانا) رفتم به کوی خواجه و گفتم که خواجه کو

"هله نوميد نباشی که تو را يـار براند
گرت امروز براند نه که فردات بخواند؟"

"در اگر بر تو ببندد مــرو و صــبــر کن آن جا
ز پس صــبــر تو را او به سر صـــدر نشاند"

وگر او بر تو ببندد همه ره هـا و گذرهـا
ره پنهان بنمايد که کس آن راه نداند

نه که قصاب به خنجر چو سر ميش ببرد
نهلد کُشته خود را کُشد آن گاه کِشاند

چو دَم ميش نماند ز دَم خود کُندش پُر
تو ببينی دم يزدان به کـجـا هـــات رسـاند

به مثل گفتم اين را و اگر نه کــرم او
نکشد هيچ کسی را و ز کشتن برهاند

"هـمـگـی مـلـک سـلـيـمـان بـه يـکـی مـور بـبـخـشـد
بـدهـد هـر دو جـهـان را و دلـی را نـرمـانـد"

دل من گرد جهان گشت و نيابيد مثالش
به که ماند به که ماند به که ماند به که ماند

هله خاموش که بی گفت از اين مِی همگان را
بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد

هله نومید نباشی که تو را یار براند-دکتر عبدالکریم سروش

ای با من و پنهان چو دل

دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو
که هر بندی که بربندی بدرانم به جان تو

من آن دیوانه بندم که دیوان را همی‌بندم
زبان مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو
 
نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من
نخواهم جان پرغم را تویی جانم به جان تو

چو تو پنهان شوی از من همه تاریکی و کفرم
چو تو پیدا شوی بر من مسلمانم به جان تو

گر آبی خوردم از کوزه خیال تو در او دیدم
وگر یک دم زدم بی‌تو پشیمانم به جان تو

اگر بی‌تو بر افلاکم چو ابر تیره غمناکم
وگر بی‌تو به گلزارم به زندانم به جان تو
 
سماع گوش من نامت سماع هوش من جامت
عمارت کن مرا آخر که ویرانم به جان تو

درون صومعه و مسجد تویی مقصودم ای مرشد
به هر سو رو بگردانی بگردانم به جان تو
 
سخن با عشق می‌گویم که او شیر و من آهویم
چه آهویم که شیران را نگهبانم به جان تو

ایا منکر درون جان مکن انکارها پنهان
که سر سرنبشتت را فروخوانم به جان تو
 
چه خویشی کرد آن بی‌چون عجب با این دل پرخون
که ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو

تو عید جان قربانی و پیشت عاشقان قربان
بکش در مطبخ خویشم که قربانم به جان تو
 
ز عشق شمس تبریزی ز بیداری و شبخیزی
مثال ذره گردان پریشانم به جان تودگرباره بشوریدم ب

با صدای دکتر عبدالکریم سروش | مولانا | دگر باره بشوریدم بدان سانم به جان تو

غزل ۲۴۶۶ دیوان شمس
صدای دکتر سروش

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

She'r khani ha

Recent comments

Related tracks