تصنیف کردی
از مجموع نیریز
مجید درخشانی :تار
جمشید عندلیبی : نی
مرتضی اعیان :تنبک
آواز بیات اصفهان

تصنیف کردی؛مجید درخشانی،جمشید عندلیبی،مرتضی اعیان

تنبور : علی اکبر مرادی
آواز: بهار موحد

آلبوم: نور باده
تصنیف: جام شراب

:ترجمه شعر به فارسی

که گفت که من مخمور و مست جام باده ام؟

آن دو ديده مست مرا مدهوش و خراب كرده است

تير مژگان آن چشمان مست و خمار

بر ريشه دل وجانم نشست

از بس توبه کردم و توبه ام را شکستی

توبه ى توبه ام بود از دست اين همه توبه كردن

زلف تو دام بلای ره من است،

خدایا این چه بلایی بود که مبتلایم کردی

دوری ز دوست، به دوزخ مرگم می برد

کسی را بر دردم آگاهی نیست

شعر: حیران علیشاه

جامى شه راب
ئالبوم: نوری باده
اماده كارى: عه لى ئه كبه ر مورادى
ده نگ: به هار مووه حيد

کی وت من مه خمور جامی شه راوم

دوو دیده ی مه ست که ردن خه راوم

تیری موژگانان دیده ی خوماری

له ریشه ی جه رگم خه وت کردی کاری

له به س توبه كه م مه شكى نى توبه م

توبه ى توبه م بوو له ده سى توبه م

زولفى تو به ين وه دام به لام

يه چه به لاى وه ن كردن موبته لام

هیجری دووس بردم و شه را ی مردن

کس نمه زانو درده م چه ده رد ن

بهار موحد، علی‌اکبر مرادی - جام شراب

نگارینا قد چارشونه داری لیلا خانم 
کنار خونه ی ما خونه داری لیلا خانم
همون خونه که رو بر قبله باشه لیلا خانم
خودت مست و مو رِ دیوونه داری

لیلا خانم جان

لیلا لیلا لیلا

لیلا وفای تو رِ گردُم
ناز غمزه هاي تو رِ گردُم 
چشماي سيای  تو رِ گردُم
 راه ميري نازك نازك جان 
قد و بالاي  تو رِ گردُم

لیلا خانم - صدیق تعریف - بیرجندی - دستگاه شور- نغمه دشتی (بسیار زیبا)

این قطعه ساخته استاد پشنگ کامکار است که توسط سیاوش کامکار برای دو سنتور تنظیم و اجرا شده است. نت این قطعه در کتاب موج نو آثار پشنگ کامکار منتشر شده  .

دو نوازی  سنتور شوشتری

صبح آزادی | دخت پری وار | Sobhe Azadi

آن کیست
آلبوم: آتشی در نیستان
آواز: شهرام ناظری
شعر: حافظ
هم‌نواز آواز و آهنگساز: جلال ذوالفنون

بداهه‌نوازی و بداهه‌خوانی بر مبنای ملودی محلی مازندرانی

آن کیست که از راه کَرَم با چون مَنی یاری کند؟
بر جایِ بدکاری چو من، یک‌دم نکوکاری کند؟
اول به‌بانگِ نای و نی، آرد به دل پیغام وِی
وآن‌گه به یک پیمانه مِی، با من وفاداری کند
گفتم گره نگشوده‌ام زان طره تا من بوده‌ام
گفتا منش فرموده‌ام، تا با تو طراری کند
دل‌بَر که جان فرسود از او، کام دلم نگشود از او
نومید نتوان بود از او، باشد که دل‌داری کند
پشمینه پوش تندخو از عشق نشنیده است بو
از مستی‌اش رمزی بگو، تا تَرکِ هوشیاری کند
زان طُرّه‌ی پر پیچ و خم، سهل است اگر بینم ستم
از بند و زنجیرش چه غم آن کَس که عَیّاری کند
با چشمِ پُر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او
کان طره‌ی شب‌رنگِ او بسیار طرّاری کند

استاد شهرام ناظری - آن کیست

Golhaye Rangarang 224 - Doholchi.com

مست رویا (آمد اما در نگاهش ...)- غلامحسین بنان و جواد معروفی

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد. «خوش به‌حالِ غنجه‌های نیمه‌باز» سال 1341 و در  مجموعۀ «ابر و کوچه» منتشر شد. سال‌ها بعد «فریدون مشیری» در شرح خاطره‌ای که از زمان سرودن آن به‌یاد داشت می‌نویسد:

« . . . بیست و چند سال پیش، ده ـ دوازده روزی به نوروز مانده، شبی تا صبح باران بارید و بامدادان، آفتابی درخشان، آخرین روزهای زمستان رفتنی و نخستین نشانه‌های فرا رسیدن فروردین را بشارت داد. دو کبوتر سپید داشتیم که در هوای صبح، نشاط می‌کردند و چند گلدان میخک، که دانه‌های باران، بر برگ‌هایشان در نور آفتاب می‌درخشید. همه چیز در حال شکفتن بود. صبح را تماشا می‌کردم، آسمان ‌آبی را، ابرهای سپید را، برگ‌های تازه از جوانه بیرون آمدۀ بید را و بوی بهار را. بی‌اختیار، آنچه را می‌دیدم و می‌چشیدم و حس می‌کردم، روی کاغذ آوردم: «بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک . . .»

یک بار آن را خواندم، دیدم تقریبا به شیوه طراحان ـ که با چند خط طرحی می‌ریزند تا شکلی یا حالتی را بیان کنند ـ من هم با این چند کلمه طرحی از بهار پای در راه، در حقیقت نقاشی کرده‌ام و اگر چه حسرتم را با عبارت «خوش به حال روزگار» گفته‌ام اما هم این طبیعت زیبا و هم آن حسرت باید از احساس فردی و فضای خانه بیرون بیاید و در سطح وسیع‌تری بازتاب داشته باشد، ادامه دادم:

«خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها . . .»

شعر امروز با واقعیات ملموس زندگی سروکار دارد. طبیعت، مژده فرا رسیدن نوروز و بهار را می‌دهد و باید به پیشواز نوروز رفت و در حد مقدور، مثل طبیعت نو نوار شد، اما . . .

اما یاد میلیون‌ها نفر که این نو نواری برایشان آرزویی است و با یاد محرومیت‌ها و غم‌های دیگر و بلافاصله با یاد این راز جاودانه هستی که باید «با دل خونین لب خندان آورد» و در عین تنگدستی باید «در عیش کوشید و مستی» و اینکه بالاخره، با همه بی‌نصیبی‌ها باید پا به پای نوروز شادی را دریافت و لحظه‌ها را رنگین کرد، نوشتم:

«ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام . . .»

یک بار دیگر شعر را از ابتدا تا پایان خواندم. حرفی بیشتر از این نداشتم. می‌خواستم به همه گفته باشم در نوروز با آفتاب هم می‌توان مست شد.

این شعر، یک هفته بعد، در آستانه نوروز چاپ شد. سادگی و صمیمیت آن نظر عده‌ای را به خود جلب کرد، اظهار لطف‌هایی شد. از آن جمله، استاد «نظام‌العما» استاد ممتاز خط، بیت آخر شعر را با خط درشت بر مقوایی که دور آن تذهیب‌کاری شده بود، نوشتند که نسخه‌ای از آن به من لطف کردند و گفتند نسخه‌های متعددی از آن نوشته و به دوستان یادگار داده‌اند.

چندی بعد استاد «فرهاد فخرالدینی» گفتند آهنگی به نام «سرود بهار» برای قسمت آغازی این شعر ساخته‌اند و خواستند به‌جای قسمت‌های بعدی ـ که برای سرود طولانی است ـ چند سطر مربوط به نوروز، بر آن بیفزایم. این شش سطر بر آن مقدمه افزوده شد:

«به گلبانگ عید
گُل سرخ شادی دمید
خوشا چهرۀ باشکوه امید.
بهاران خوش است
گل روی یاران خوش است
شکست غم روزگاران خوش است . . .»


بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک، 
آسمانِ آبی و ابر سپید،
برگ‌های سبز بید، 
عطر نرگس، رفص باد،
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست

نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار

خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز

خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب
خوش به‌حالِ آفتاب

ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام
بادۀ رنگین نمی‌بینی به‌ جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای‌ دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ
هفت‌رنگش می‌شود هفتاد رنگ

فریدون مشیری
از مجموعۀ «ابر و کوچه»

سرود بهار(بوی باران) - شجریان

گلهای تازه ۱۳۸ : شجریان ، سیمین غانم ، تجویدی ، صارمی

Musem-e Gol

سلسله موی دوست...ایرج بسطامی...آلبوم موسم گل

بی قرار

خواننده : شهرام ناظری
آهنگساز : محمد جلیل عندلیبی
شاعر : مولانا

در هوایت بی قرارم روز و شب
سر ز کویت بر ندارم روز و شب
جان روز و جان شب ای جان تو
انتظارم انتظارم روز و شب
زان شبی که وعده کردی روز وصل
روز و شب را می شمارم روز و شب
ای مهار عاشقان در دست تو
در میان این قطارم روز و شب
می زنی تو زخمه ها بر می رود
تا به گردون زیر و زارم روز وشب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
روز و شب را کی گذارم روز و شب

دو نوازی سنتور شوشتری

Related tracks