خوب بود. رسید به خوندن خورد تو ذوقم!

صبح جمعه با گوشه؛ زمان از توهین به قشنگترین چیزها لذت می‌بَرد
با آنکه چهره من عوارضی دارد که سالخورده می‌نماید، به خاطر داشته باش که به سن ِ من، چهرهٔ تو نیز از این بهتر نخواهد بود.
زمان از توهین به قشنگترین چیزها [اشیا] لذت می‌بَرد و همچنان که پیشانی مرا شخم زده است، گلهای سرخ ترا نیز پژمرده خواهد کرد
در نسلی که بعد می‌آید، تو نیز مثل من اعتباری اندک خواهی داشت*

آهنگ‌های جمعه دویست و شصت و نُهم را بعد از وقفهٔ چند هفته‌ای ِ صبح جمعه با گوشه، در ساندکلاد گوشه بشنوید؛ جان‌تان از وقفه و سکته و سکون و رکود، دور باد.

*پیِر کورنِی، ترجمهٔ محمدعلی طوسی

http://www.gooshe.net/?p=78094

صبح جمعه با گوشه ۲۶۹؛زمان از توهین به قشنگترین چیزها لذت می‌بَرد

باید اِستاد و فرود آمد
بر آستانِ دری که کوبه ندارد،
چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشی دربان به انتظارِ توست و
اگر بی‌گاه
به درکوفتن‌ات پاسخی نمی‌آید.
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشی.
آیینه‌یی نیک‌پرداخته توانی بود
آنجا
تا آراستگی را
پیش از درآمدن
در خود نظری کنی
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهمِ توست نه انبوهی‌ِ مهمانان،
که آنجا
تو را
کسی به انتظار نیست.
که آنجا
جنبش شاید،
اما جُنبنده‌یی در کار نیست:
نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسانِ کافورینه به کف
نه عفریتانِ آتشین‌گاوسر به مشت
نه شیطانِ بُهتان‌خورده با کلاهِ بوقیِ منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بی‌قانونِ مطلق‌های مُتنافی. ــ
تنها تو
آنجا موجودیتِ مطلقی،
موجودیتِ محض،
چرا که در غیابِ خود ادامه می‌یابی و غیابت
حضورِ قاطعِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزیر
فروچکیدن قطره‌ قطرانی‌ است در نامتناهی‌ ظلمات:
«ــ دریغا
ای‌کاش ای‌کاش
قضاوتی قضاوتی قضاوتی
درکار درکار درکار
می‌بود!» ــ
شاید اگرت توانِ شنفتن بود
پژواکِ آوازِ فروچکیدنِ خود را در تالارِ خاموشِ کهکشان‌های بی‌خورشیدــ
چون هُرَّستِ آوارِ دریغ
می‌شنیدی:
«ــ کاشکی کاشکی
داوری داوری داوری
درکار درکار درکار درکار…»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بی‌ردای شومِ قاضیان.
ذاتش درایت و انصاف
هیأتش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودانِ جاویدان در گذرگاهِ ادوار داوری خواهد شد.

بدرود!
بدرود! (چنین گوید بامدادِ شاعر:)
رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.
از بیرون به درون آمدم:
از منظر
به نظّاره به ناظر. ــ
نه به هیأتِ گیاهی نه به هیأتِ پروانه‌یی نه به هیأتِ سنگی نه به هیأتِ برکه‌یی، ــ
من به هیأتِ «ما» زاده شدم
به هیأتِ پُرشکوهِ انسان
تا در بهارِ گیاه به تماشای رنگین‌کمانِ پروانه بنشینم
غرورِ کوه را دریابم و هیبتِ دریا را بشنوم
تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدرِ همت و فرصتِ خویش معنا دهم
که کارستانی از این‌دست
از توانِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
بیرون است.
انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:
توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توانِ شنفتن
توانِ دیدن و گفتن
توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن
توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان
توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی
توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت
و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی
تنهایی
تنهایی
تنهایی عریان.

 

انسان
دشواری وظیفه است.

 

□

 

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

 

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتیم
و منظرِ جهان را
تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و
اکنون
آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و
آنک اشارتِ دربانِ منتظر! ــ
دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام
به وداع
فراپُشت می‌نگرم:
فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود
اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.
به جان منت پذیرم و حق گزارم!
(چنین گفت بامدادِ خسته.)

۲۹ آبانِ ۱۳۷۱

Dar Aastaneh

انسان دشواری وظیفه است_ احمد شاملو

شعر شبانه از دفتر آیدا در آینه

میانِ خورشیدهای همیشه
زیباییِ تو
لنگری‌ست
خورشیدی که
از سپیده‌دمِ همه ستارگان
بی‌نیازم می‌کند

متن کامل شعر را از لینک زیر بخوایند
https://echolalia.ir/?p=3781

موسیقی: بابک بیات
میکس: شاپور

اکولالیا

چشمانت با من گفتند فردا روز دیگریست / احمد شاملو

دنیای من کمیکه
بی انتها کوچیکه
سریال رمانتیکه و 
سنت رباتیکه
تفریح من تخریب تن افکار من نوش بدن
امروز من بی حاصل ، فردای من تاریکه
دارم جدال دائم با زندگی ناساز
حق مسلم من ، قانونای فیزیکه...
آینده تیره،
رونده میره
همیشه دیره
همیشه دیره
این غم که از حد بیشه
شاهکار نسل پیشه
لعنت کنم که چی شه
تف تو بساط خویشه
مستیم بااین موزیکه ، هستیم که تراژیکه،
تسلیم ترافیکه و... رنگ خوش ماتیکه
خوشبختیم اون روزیکه مارکم تک بوتیکه
دندم اتوماتیکه ، معماریمم یونیکه
آینده تیره،
رونده میره
همیشه دیره
مبهوت و خیره...

سنت رباتیک - درنگ

آهنگساز:سعید فرجپوری
شاعر: عراقی

خوشا دردی که درمانش تو باشی 
خوشا راهی که پایانش تو باشی

خوشا چشمی که رخسار تو بیند
خوشا مُلکی که سلطانش تو باشی

خوشا آن دل که دلدارش تو گردی
خوشا جانی که جانانش تو باشی

چه خوش باشد دل امیدواری
که امید دل و جانش تو باشی

گل و گلزار خوش آید کسی را
که گلزار و گلستانش تو باشی

مپرس از کفر و ایمان بی دلی را
که هم کفر و هم ایمانش تو باشی

همایون شجریان_ساز و آواز دلشده_آلبوم خورشید آرزو

رقص گیسو
خواننده: سایه سدیفی
تنظیم: پاشا هنجنی
نوازندگان
نی پاشا هنجنی
جیمبی کازه ساز کوبه ای فرانسوی:  علی رحیمی
کاخن دف شیکر: میلاد عباسی

Singer: Sayeh Sodeyfi
Araangement: Pasha Hanjani

http://www.simorqmusic.com

رقص گیسو : سایه سدیفی تنظیم: پاشا هنجنی

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

کنار چشمه ای بودیم در خواب 
تو با جامی ربودی ماه از آب 
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

تن بیشه پر از مهتابه امشب
پلنگ کوه ها درخوابه امشب
به هر شاخی دلی سامون گرفته 
دل من در تنم بی تابه امشب
دل من در تنم بی تابه امشب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

سیاوش کسرایی

محمد رضا شجریان - سیاوش کسرایی - اشک مهتاب

Gaslit Meeseeks (version A)

نیاز نواب - حکایت

Hooniak Band
Hekayat
Poem : Molana
**************
گروه هونیاک
حکایت
شعر : مولانا

Termeh

Hooniak Band - Hekayat

شعر: علیرضا کلیایی
آواز: مهرشاد حاجیلو
آهنگساز: مهیار علیزاده
بدون دکلمه

دو هزار چشم غمگین به دو چشم واله گشته
به جهانِ جان رسیدم، غزلم ترانه گشته

تو روان به خواب شهری، من از این خیال ترسان
مگریز از خیالم، مگریز، رو مگردان

می‌خواهمت بمان! می‌جویمت مرو
سرگشته ام چو باد! می‌خواهمت بمان

به کجا مرا کشانی که نمی‌دهی نشانم؟
به جز این دگر ندانم که تو جانِ این جهانی

اگر از غروب رویت هوسم کند شکایت
و گر این خیال واهی بَرَد از سرم هوایت

دگرم روا نباشد که نظر کنم به سویی
ببرد خیال، من را، ز جنون به جستجویی

می‌خواهمت بمان! می جویمت مرو
سرگشته ام چو باد! می خواهمت بمان

می‌خواهمت

ترانه هایی که بانو مرضیه در گوشه بیات ترک خوانده است:

افسانه دل
افسانه ما
خاطره یک شب
کوی بلاکشان
عمری سر کوی تو
سرو چمن
سوز جاودان

مرضیه - کوی بلاکشان

Omid Ne'mati - Nasimi kaz (Live)

The vision
In memory of Es'hagh Anvar
Record by: Manou music

آهنگساز و تنظیم کننده : امیر بهزاد
شعر و آواز : اسحاق انور
رهبر ارکستر : باربد بیات
تهیه کننده : نوید نیکبخت
صدابردار : حمید آداب
ارکستر متروپلیتن چک
@navidnikbakht
@amirrezabehzad
عکس : روشنک کی منش ، حمیدرضا سوسنی
Poster & motion : @hamidreza.susani

The vision | نگاه

گفتم چو خواهی رنج من آن رنج باشد گنج من/ من بوهریره آمدم رنج و غمت انبان من

آنسو مرو این سو بیا  - گروه شمس

گوشه جایی است که چند نفر در آن از چیزهایی که می‌بینند، می‌شنوند و دوست دارند با 
 .بقیه شریک شوند، می‌نویسند. این گوشه، در دی‌ماه ۱۳۹۱ راه افتاده‌است
پادکست گوشه، «هنر با گوشه»، اول هر ماه در یوتیوب گوشه
https://www.youtube.com/gooshe
www.gooshe.com

رقص گیسو : سایه سدیفی تنظیم: پاشا هنجنی

simorqmusic

Recent comments

niluofar darbandi

Sahba Mobini

Aref.Ahmadi

Farhad

Related tracks