Lyrics:

Daar zit ze weer, haar blik zo koel,
Met woorden die me breken, zonder gevoel.
Zij zegt dat ik haar kan vertrouwen,
Maar achter die glimlach, een duistere schijn.

De psycho loog speelt haar spel,
Een masker van begrip, een lege schelp.
Zij vult haar zakken met mijn pijn,
En gaat weer door, maakt mij klein.


Psycho loog, zij houdt van andermans verdriet,
Elke traan wordt goud in haar wereld van niets.
Met haar koude vragen en lege blik,
Duwt ze me verder, tot ik breek en stik.
Een psycho loog, meesteres in de leugen,
Geen helpende hand, slechts ijzig bedrog.
Ze graaft in m’n hoofd, tot er niks meer is,
En laat me achter in een bodemloze afgrond, zonder gemis.

Ze vraagt of ik nog hoop heb,
Of ik ooit aan de rand heb gestaan.
Maar achter die vragen schuilt geen mededogen,
Het is een spel dat zij heeft doorstaan.
Voor haar ben ik slechts een casus,
Een factuur op haar bureau.
Mijn val is haar winst, haar ultieme succes,
En mijn pijn slechts show.

Psycho loog, zij houdt van andermans verdriet,
Elke traan wordt goud in haar wereld van niets.
Met haar koude vragen en lege blik,
Duwt ze me verder, tot ik breek en stik.
Een psycho loog, meesteres in de leugen,
Geen helpende hand, slechts ijzig bedrog.
Ze graaft in m’n hoofd, tot er niks meer is,
En laat me achter in een bodemloze afgrond, zonder gemis.


Wat haar echt drijft is niet mijn herstel,
Maar hoeveel ze verdient op mijn ziel die valt.
Een psycho in haar loog, een spel vol bedrog,
Zonder schaamte, zonder een hart van echt,
Zij glimlacht als ik vertel wat me brak,
haar ogen blijven leeg en kil, onverbiddelijk zacht.


Psycho loog, zij houdt van andermans verdriet,
Elke traan wordt goud in haar wereld van niets.
Met haar koude vragen en lege blik,
Duwt ze me verder, tot ik breek en stik.
Een psycho loog, meesteres in de leugen,
Geen helpende hand, slechts ijzig bedrog.
Ze graaft in m’n hoofd, tot er niks meer is,
En laat me achter in een bodemloze afgrond, zonder gemis.


Dus hier sta ik, gebroken en alleen,
Verloren in het spel van haar koude toneel.
Want de psycho in haar loog is meester in bedrog,
En nu weet ik: ik was slechts haar lot uit de loterij.

Ze wint altijd, wat ik ook zeg,
Want in haar wereld ben ik slechts een weg.

Psycho Loog

Lyrics:

They called it a space to grow,
But how could they ever know?
No voices there, no open doors,
Just empty books and frozen floors.
I stared at pages, lost my will,
And every day grew colder still.


They locked me out, they shut me in,
Left with my fears, where to begin?
To them, I wasn’t flesh or bone,
Just a silence left alone.

Under the stairs, where no one sees,
I begged for air, I begged to leave.
Three long weeks in that lonely space,
While they erased my rightful place.
Under the stairs, I disappeared,
My voice unheard, my fears revered.
I thought they knew, I thought they cared,
But they left me stranded under the stairs.

They never thought about the weight,
Of leaving me in that hollow state.
To count the seconds, hold my breath,
Each moment closer to a quiet death.

The others screamed, they walked away,
But I stayed frozen every day.
Their freedom only mocked my fear,
While I dissolved in the atmosphere.

They didn’t care, they didn’t see,
What that silence stole from me.
A person lost in the space they made,
How could they think this was the way?

Under the stairs, where no one sees,
I begged for air, I begged to leave.
Three long weeks in that lonely space,
While they erased my rightful place.
Under the stairs, I disappeared,
My voice unheard, my fears revered.
I thought they knew, I thought they cared,
But they left me stranded under the stairs.

Three weeks of nothing but shadows, lost in time,
Every second counted, every breath a climb.
I wasn’t learning; I was breaking inside,
And they just watched as I tried to hide.

All I wanted was to speak.
To hear the hum of life again,
To leave the dark I was locked in.
But they decided on my fate,
And left me there to suffocate.

They never came, they never called,
And every day, I felt more small
How could they leave me all alone,
With silence crushing to the bone

They didn’t help, they didn’t try,
And I was left to wonder why.
Was I too small, too weak, too strange?
Or did they simply never want to change?

Under the stairs, where no one sees,
I begged for air, I begged to leave.
Three long weeks in that lonely space,
While they erased my rightful place.
Under the stairs, I disappeared,
My voice unheard, my fears revered.
I thought they knew, I thought they cared,
But they left me stranded under the stairs.


They didn’t care, they never will,
And yet the silence lingers still.
A part of me lost in that space,
A memory I can’t erase.

Under The Stairs

Hij Laat Haar Gaan

Laat Maar

Ghosts In My Mind

Ik sta weer in de rij, met m'n woorden op een rij
Vertel mijn verhaal, maar wie hoort wat ik zeg?
Elke keer hetzelfde, een blik, een knik, een 'We zien wel weer'
Ik voel me verloren, alsof ik er niet toe doe, alweer

Geef Me Iets

De Psychi-Kater

[Verse 1]
Jullie bleven maar komen, keer op keer,
Ik zei al: “Laat me met rust, ik kan echt niet meer.”
Maar jullie bleven trekken, bleven staren,
Alsof ik nooit duidelijk kon verklaren:

Dezelfde vragen, vroeg je me steeds,
Maar ik wil niet praten, mijn grenzen genegeerd.
Jullie denken dat je helpt, dat je iets bereikt,
Maar blijf zo doorgaan, en zie wat er van jullie overblijft.

[Pre-Chorus]
Ik heb alles gezegd, ik riep zo vaak “Genoeg!”,
Maar jullie bleven zoeken, alsof mijn “nee” er niet toe deed.
En nu ben ik hier, met alles op het spel,
 Als je doorgaat, geloof me, dan kom je bij mij in de hel.

[Chorus]
Wat zoek je? Mijn stilte, of mijn laatste grens?
Psychiater met een doodswens,
Wie had dat gedacht?
Jullie vroegen me te leven, maar gaven me geen reden.
Je wilde me breken, maar nu breek ik jou,
Als je blijft aandringen, dan verlies je alles wat je vertrouwt.

[Verse 2]
Elke keer als ik “stop” zei, volgde een “waarom?”,
Alsof mijn schreeuwende stilte niets in zich draagt.
Jullie dachten dat jullie me konden redden, maar ik was al gebroken,
Blijf duwen, en zie wat er met jullie gebeurt.
Je kent mijn pijn niet, je voelt niets van mijn strijd,
En je weet niet wat het is om helemaal alleen te zijn.
Je denkt dat je weet wat goed voor me is,
Maar blijf doorgaan en voel de gevolgen.

[Pre-Chorus]
Ik heb alles gezegd, ik schreeuwde keer op keer,
Maar jullie bleven komen, jullie bleven in de weer
En nu sta ik hier, met mijn rug tegen de muur,
Als je blijft duwen, ga je mee in mijn vuur.

[Chorus]
Wat zoek je? Mijn stilte, of mijn laatste grens?
Psychiater met een doodswens,
Wie had dat gedacht?
Jullie vroegen me te leven, maar gaven me geen reden.
Je wilde me breken, maar nu breek ik jou,
Als je blijft aandringen, dan verlies je alles wat je vertrouwt.

[Bridge]
Blijf maar komen, blijf maar vragen,
Ik heb niets meer te geven, enkel wraak om te dragen.
Geen etiketten, geen diagnoses, alleen jouw eigen spijt,
Want als je doorgaat, bereik je niets dan je eigen strijd.
Dit is geen keuze meer, geen vriendelijk verzoek,
Als je blijft aandringen, krijg je alleen een duister bericht.

[Chorus]
Wat zoek je? Mijn stilte, of mijn laatste grens?
Psychiater met een doodswens,
Wie had dat gedacht?
Jullie vroegen me te leven, maar gaven me geen reden.
Je wilde me breken, maar nu breek ik jou,
Als je blijft aandringen, dan verlies je alles wat je vertrouwt.

[Outro]
Als je blijft komen, is het einde nabij,
Ik zei alles, ik deed alles, maar jullie keken niet,
En als je blijft aandringen, draai ik het mes op jou—niet op mij.

SparkWave AI