Simon Templar - Fade Away

Zamknąwszy oczy znów w ciemności zawieszony,
Błądzę niczym ślepiec zatrwożony.
Słyszę dźwięk pulsujący, 
Nawołuje, wiedzie w  bezmiar czarny,
Bezkresny horyzont światłością nieskalany.
Tam gdzie na obsydianowym tronie siedzi Zapomnienie,
w majestatycznym odwiecznym tańcu wirują rozmyte cienie.

Zastygłe w zadumie ruiny wspomnień 
z oddali wabią, w pajęczą spirale,
Korowód śniących popękanych zwierciadeł.
 
Wchodzę na schody prastare, zakryte całunem z boleści utkany
wiodą mnie wyżej, przetartym szlakiem 
cierni spragnionych purpury płynnej w mym ciele skrytej.
Stoje w półdrogi do bram odkupienia.
Odrętwiały ze zmęczenia, nasłuchuje niespokojny
       
Szaleństwo nade mną szybuje, na szkydłach goryczą szczerniałych, 
w modlitewnym geście, ciepkie, zgorzkniałe ręce nabożnie składa.

Maską złowrogą oblicze przykrywa 
w szyderczym grymasie, spoglądając w dół.

Zniżając swój lot ku mej osobie, 
usta rozchyla niewyrażnie szepcze,

Vanitas vanitatum et omnia vanitas.

Simon Templar - Fade Away

Simon Templar

Recent comments

Vocoderion

Related tracks