Гук варгана і спеў малінаўкі — дзве стыхіі, што сустракаюцца ў адной плыні.
Металічны вібруючы рэху варгана — гэта дыханне зямлі, глыбокае і старажытнае, быццам гукавая памяць продкаў. Ён гудзе, як вецер у пустэчы, разганяючы думкі і занурваючы ў стан спакою. І раптам — праз гэтую глыбіню прабіваецца тонкі, жывучы голас малінаўкі: лёгкі, чысты, быццам святло прабіваецца скрозь гушчар. Яе спеў — гэта імгненне, сонечны дотык, што пераліваецца кроплямі расы.

Гэта не проста гукі — гэта дыялог.
Дыялог неба і зямлі. Металу і пяра. Старажытнага і жывога.
Медытатыўны рытм і прыродная імправізацыя сплятаюцца, каб нагадаць: усё жыве, гучыць, дыхае разам.


Κασσάνδρα