*****

گروه ماه – خوشه چین
با صدای مهدیه محمدخانی
به سرپرستی مجید درخشانی
تار: مجید درخشانی
نی: شاهو عندلیبی
تمبک: کوشان یغمایی
سنتور: جمشید صفرزاده
کمانچه: نسیم اربابی
عود: شیوا احمدی سپهر
رباب: سحر کمالوند
دف: سارا مهر افشا
دف: زهرا رنج پور

خوشه‌چین - مهدیه محمدخانی


این دود سرشت ابر بر پشت 
هنگام که نیل چشم دریا 
از خشم به روی میزند مشت 
زان دیر سفر که رفت از من 
غمزه زن و عشوه ساز داده 
دارم به بهانه های مانوس 
تصویری از او بر گشاده 
لیکن چه گریستن چه طوفان؟
خاموشی شبی است هر چه تنهاست 
مردی در راه میزند نی 
و آواش فسرده بر می آید 
تنهای دگر منم که چشمم 
طوفان سرشک می گشاید 
 هنگام که گریه می دهد ساز 
این دود سرشت ابر بر پشت 
هنگام که نیل چشم دریا 
از خشم به روی می زند مشت

مهدیه محمدخانی--گریه می دهد ساز



تصنیف آتش دل
آهنگساز:مرتضی نی داوود
تنظیم : مجید درخشانی
خواننده : مهدیه محمدخانی
شاعر: پژمان بختیاری
آلبوم : دریادل


تصنیف آتش دل  / خواننده: مهدیه محمدخانی

آتشی در سینه دارم جاودانی
عمر من مرگی است نامش زندگانی
رحمتی کن کز غمت جان می‌سپارم
بیش از این من طاقت هجران ندارم
کی نهی بر سرم پای ای پری، از وفاداری؟
شد تمام اشک من بس در غمت، کرده‌ام زاری
نوگلی زیبا بود حُسن و جوانی
عطر آن گل رحمت است و مهربانی
ناپسندیده بود دل شکستن
رشتهٔ الفت و یاری گسستن
کی کنی ای پری، ترک ستمگری
می فکنی نظری آخر به چشم ژاله‌بارم
گرچه ناز دلبران دل تازه دارد
ناز هم بر دل من اندازه دارد
هیچ دگر ترحمی نمی‌کنی بر حال زارم
جز دمی که بگذرد از چاره کارم
دانمت که بر سرم گذر کنی به رحمت اما
آن زمان که برکشد گیاه غم سر از مزارم
از نظرهای تو بی‌مهری عیان است
جان‌گداز است آن نظر کارام جان است
سیل اشکم با زبان بی‌زبانی
با تو گوید راز عشقم گر چه دانی ...

Mahdieh Mohammadkhani Atashe Del - مهدیه محمد خانی آتش دل

احسان خواجه امیری - خلاصم کن

اجرای غزل ۹۱ از دیوان حافظ

آواز : سالار عقیلی
آهنگ و سنتور : سیامک آقایی
تمبک : پدرام خاور زمینی

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

*****

sudabeh-rafiee