İçimizden geçen güzel şeyleri aşikar etmekten sakınırız bazen, çünkü söylediğimizde başkalarının anlayışlarına
teslim etmiş oluruz onları. Ne anlayacaklarını, ne düşüneceklerini bilemeyiz. İyi dileklerimizin başkalarında bir
karşılık bulup bulamayacağını kestiremeyiz. Tam aksine, yanlış anlaşılabilirler, hiçe sayılabilirler, gülünç bile
bulunabilirler. İncitir bu bizi; yanlış anlaşılmak değil, daha çok içimizden geçen güzel şeylerin kırılıp gitmesinden.
Hep vardır böyle bir tehlike... Anlatmaya çalışırken her şeyin daha da anlaşılamaz hale gelmesinden, sözlerin
kontrolden çıkmasından, bu böyle oldukça daha da gerilip her yaptığımızı daha sarsakça yapar hale gelmekten korkarız.
“Sanki aramızda söze dökülemeyen bir şeyler var” dedi yanındakine dönerek, “Ve sanki asıl önemli şeyler orada saklı
kalıyor.”

GÖKHAN ÖZCAN - Işıl ışıl dilekler

"sevgili bilge diye mırıldandı. söze nereden başlayacağımı bilemiyorum. (iyi bir başlangıç oldu, belirsiz ve samimi.) büyük ansiklopedinin içimde ayarttığı geçici ferahlıktan yararlanarak sana soyut kavramlardan söz etmek istiyorum. sevgili bilge, sen yanımda olmadığım zaman seni düşünmek gerçekdışı bir olgu. (nasıl oluyor, iyi mi?) ben gecekondudaki varlıklarla (soyut bir kavram olsun diye varlıklar dedim) birlikte yaşamak istiyorum. ben, birlikte yaşadığım varlıkları, ayrıca birer kavram olarak düşünmek istemiyorum. gönlümün rüzgarına kapılıp gidiyorum. bunun dışında bulanık hayaller var kafamda. bu hayalleri bazen hüsamettin albay yada nurhayat hanımla karıştırdığım oluyor; fakat, istediğim gibi düşünüyorum bu insanları. sen olduğun gibi yaşamak istiyorsun kafamda: bir varlıkkavram olarak çıkıyorsun karşıma. yaşanırken düşünülmesi ve düşünürken yaşanması gereken bir mesele olmak istiyorsun. bilge'yi senin gibi hissetmemi istiyorsun. nasıl olur? yani albayı da, kendimi onun yerine koyarak mı düşüneceğim? işte bu nedenle, kurmak istediğim dünya, senin yüzünden yıkılıyor; bütün oyunlar anlamını kaybediyor.

sevgili bilge, işte bu yüzden hayal ve gerçek, benim onlara verdiğim anlamları kaybetmek üzere. sen, yaşadığım bir gerçek misin? yoksa, bir zamanlar yaşamış olduğum bir rüya mısın? yoksa, ikisi de değil misin? ilk gençlik günlerimin bir efsanesi misin yoksa, ey esrarlı kadın? belki ben, efsanenin heyecanı içinde, ıssız bir adaya düşmüş zavallı bir ruh gibi, karaya çıkacak ilk canlıyı beklerken seninle karşılaştım. ingilizler, adada yaşadıkları için, belki de bu özlemi daha iyi belirtebilirlerdi. ben, mutlak yalnızlığı ancak hayal edebiliyorum. ben, erginlik öncesi hayallerimin sıcak bir görüntüyle teselli edilebilmesi uğruna bütün soyutluklardan vazgeçiyorum. sevgi, yakınlık arzu, ilgi, merak, güzellik gibi susamış olduğum, bütün kavramları ellerimle tutmak için büyük bir gerginlikle sarılıyorum sana. benim gerçekliğim seni rahatsız ediyor. ilişkimizin sonsuza kadar uzanması için belirsiz ve esrarlı bir yaşantı istiyorsun sen.

bütün suç bendedir. sana gecekonduyu ve orada yaşayan insanları gerçekdışı bir biçimde anlatan biri olarak, benden çok şey bekliyordun. oysa bizim bütün güzelliğimiz, yaşantılarımızla düşündüklerimiz arasındaki acıklı çelişkinin yansımalarından ibaretti. albayları ve dul kadınları içimde taşıdığım için bu yansımalar biraz gözünü kamaştırıyordu. belki bu satırların yazarından ve onun kafasını sürekli işgal eden senden başka gerçek bir varlık yoktur ortada. albayın ve nurhayat hanımın nesnel birer dereceden olgular diyebileceğimiz -albayın karısı ve askerliğini yaptığı söylenen hidayet de gerçeküstü bir oyunun kahramanlarından ibaret olabilir.- bilmem bu sözlerimle senin istediğin soyutluğa (sen abstractness dersin belki buna) ulaşabiliyor muyum ey tanrısal yaratık? acaba, hüsamettin tambay'ın var olduğu söylenen ve benim bile hiç görmediğim karısı, bizzat albayın gerçek bir varlık olduğu meselesini tehlikeye atmıyor mu? belki sana bu satırları yazmamalıydım. belki de dönel bir yüzeyin, ekseni etrafındaki hareketi sırasında çeşitli ışık kaynaklarından beslenmesi olayında görüldüğü gibi benim bir an süren ışıltımın yansımalarını artık ilginç bulmuyorsun; görüntümün gerçekliğine inanmıyorsun. fakat seni seviyorum. (bu sözü bir yere sıkıştırmaya mecburdum.) düşünmek ve yansımak anlamlarını birlikte ifade eden 'reflection' kelimesini kullanmak isterdim burada. fakat aslında, seni görmediğim zamanlarda yansımalarımın gerçekliğine ben de inanmıyorum. belki benden artık nefret ediyorsun; belki de unuttun beni. düşünce ve eylemlerin her an sonsuz değişik görünümlere bürünebileceğini bilen bir insan olarak, senden kararlı bir düşünceye benzeyen yansımaları nasıl bekleyebilirim? beni görmek istiyorsan, yarın saat ikiden altıya kadar evdeyim.

seni seviyorum.
hikmet."

Oğuz Atay,Sevgili Bilge

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

tüm beyazlarımı karalamak ister gibi bana uzatılan sigara. bir okyanus balık. bir inek süt. kırık bir ayna. olur olmadık yerlerde tutan migreni bastırsın diye alınan ilaçlar. her defasında maruz kaldığım "çakmağın var mı?" sorusu. parmaklarımın sebepsiz sızlayışı. gökyüzünden yalnızca benim üzerime düşen su damlası. kedilerin bir türlü anlam veremediğim benden kaçışı. yağamayan yağmurun ciğerimi delen kokusu. sokakta oyun oynarken beni fark edemeyen çocuğun üzerime koşuşu. birkaç gölgenin rüzgarla kıpırdayışı. kedilerin bağırışı. bir bebeğin ağlayışı. sanki arabayı sürenin başka hiçbir şey duymak istemezken duyurmak da istemezmiş gibi son ses açtığı şarkı. kapanan kapılar. yakılan ışıklar. eriyen mumlar. bir ben, bir de çırılçıplak, kimsesiz bi' yalnızlık.

New tracks tagged #tutunamayanlar