یکی از بهترین کارایی که شنیدم ..


ماازدوجهان جزعشق نخواهیم

-بشنوید در تصنیف و آوازهای ایرانی فیسبوک-
دلشدگان                 
با صدای استاد شجریان
اهنگساز: استاد حسین علیزاده
شعر :استادان علی حاتمی، فریدون مشیری                

ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم             
جمع مستان غزلخوانیم
ما کشته آن مهرخ خورشید کلاهیم           
همه مستان سراندازیم
ما از دو جهان، غیر تو ای عشق نخواهیم    
سراندازیم سرافرازیم
صد شور نهان با ما، تاب و تب جان با ما     
خبر این هنر ندانیم
در این سربی سامان، غمهای جهان با ما     
که هرچه می توانیم
با ساز و نی، با جام می، با یاد وی            
غم از دلها براندازیم
شوری دگر اندازیم در میکده جان

تصنیف زیبای دلشدگان

محمدرضا لطفی
ناصر فرهنگ‌فر
بداهه‌نوازی بیات اصفهان

Mohammad Reza Lotfi, Bayat-E Isfahan Zarbi 2

Chartar - Mara be khaterat negah dar

▨ نام شعر: عقاب
▨ شاعر: پرویز ناتل خانلری
▨ با صدای: پرویز ناتل خانلری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
این شعر به صادق هدایت تقدیم شده است
ــــــــــــــــــ
گشت غمناک دل و جان عقاب
چو از او دور شد ایام شَباب

دید کش دور به انجام رسید
آفتابَش به لبِ بام رسید

باید از هستی دل برگیرد
ره سوی کشور دیگر گیرد

خواست تا چاره‌ی ناچار کند
دارویی جوید و در کار کند

صبحگاهی ز پی چاره‌ی کار
گشت بر باد سبک سیر سوار

گلّه کآهنگ چرا داشت به دشت
ناگه از وحشت پر ولوله گشت

وان شبان، بیم زده، دل‌نگران
شد پی بره‌ی نوزاد دوان

کبک، در دامن خاری آویخت
مار پیچید و به سوراخ گریخت

آهو اِستاد و نگه‌کرد و رمید
دشت را خط غباری بکشید

لیک صیاد سَر دیگر داشت
صید را فارغ و آزاد گذاشت

چاره‌ی مرگ، نه کاریست حقیر
زنده را  دل نشود از جان سیر

صید هر روزه به چنگ آمد زود
مگر آن روز که صیاد نبود

آشیان داشت در آن دامنِ دشت
زاغکی زشت و بد اندام و پلشت

سنگ‌ها از کفِ طفلان خورده
جان ز صد گونه بلا در برده

سال‌ها زیسته افزون ز شمار
شکم آکنده ز گند و مردار

بر سر شاخ ورا دید عقاب
ز آسمان سوی زمین شد به شتاب

گفت که: «ای دیده ز ما بس بیداد
با تو امروز مرا کار افتاد

مشکلی دارم اگر بگشایی
بکنم هرچه تو می فرمایی»

گفت: «ما بنده‌ی درگاه توییم
تا که هستیم؛ هواخواه توییم

بنده آماده، بگو فرمان چیست؟
جان به راه تو سپارم، جان چیست؟

دل، چو در خدمت تو شاد کنم
ننگم آید که ز جان یاد کنم»

این همه گفت ولی با دل خویش
گفت و گویی دگر آورد به پیش

کاین ستمکار قوی پنجه، کنون
از نیاز است چنین زار و زبون

لیک ناگه چو غضبناک شود
زو حساب من و جان پاک شود

دوستی را چو نباشد بنیاد
حَزْم را باید از دست نداد

در دل خویش چو این رای گزید
پر زد و دورتَرَکْ جای گزید

زار و افسرده چنین گفت عقاب
که: «مرا عمر، حبابی است بر آب

راست است این که مرا تیز، پر است
لیک پرواز زمان تیزتر است

من گذشتم به شتاب از در و دشت
به شتاب ایام از من بِگُذشت

گر چه از عمر،‌ دل سیری نیست
مرگ می‌آید و تدبیری نیست

من و این شهپر و این شوکت و جاه
عمرم از چیست بدین حد کوتاه؟

تو بدین قامت و بال ناسار
به چه فن یافته‌ای عمر دراز؟

پدرم از پدر خویش شنید
که یکی زاغ سیه روی پلید

با دوصد حیله به هنگام شکار
صد ره از چنگش کرده‌است فرار

پدرم نیز به تو دست نیافت
تا به منزلگه جاوید شتافت

لیک هنگام دم بازپسین
چون تو بر شاخ شدی جایگزین

از سر حسرت با من فرمود
کاین همان زاغ پلید است که بود

عمر من نیز به یغما رفته است
یک گل از صد گلِ تو نشکفته است

چیست سرمایه‌ی این عمرِ دراز؟
رازی این جاست، تو بگشا این راز»

زاغ گفت: «ار تو در این تدبیری
عهد کن تا سخنم بِپْذیری

عمرتان گر که پذیرد کم و کاست
دگری را چه گنه؟ کاین ز شماست

ز آسمان هیچ نیایید فرود
آخر از این همه پرواز چه سود؟

پدر من که پس از سیصد و اند
کان اندرز بد و دانش و پند

بارها گفت که بر چرخ اثیر
بادها راست فراوان تاثیر

بادها کز زبر خاک و زند
تن و جان را نرسانند گزند

هر چه از خاک، شوی بالاتر
باد را بیش گزندست و ضرر

تا بدانجا که بر اوج افلاک
آیت مرگ شود، پیک هِلاک

ما از آن، سال بسی یافته‌ایم
کز بلندی،‌ رخ برتافته‌ایم

زاغ را میل کند دل به نشیب
عمر بسیارَش ازان گشته نصیب

دیگر این خاصیت مردار است
عمر مردار خوران بسیار است

گند و مردار بهین درمان است
چاره‌ی رنج تو زان آسان ست

خیز و زین بیش،‌ ره چرخ مپوی
طعمه‌ی خویش بر افلاک مجوی

ناودان، جایگهی سخت نکوست
به از آن کنج حیاط و لب جوست

من که بس نکته‌ی نیکو دانم
راه هر برزن و هر کو دانم

خانه‌ای در پس باغی دارم
واندر آن گوشه سراغی دارم

خوان گسترده الوانی هست
خوردنی‌های فراوانی هست»

آنچه زان زاغ چنین داد سراغ
گندزاری بود اندر پس باغ

بوی بد، رفته از آن تا ره دور
معدن پشّه، مقام زنبور

نفرتش گشته بلای دل و جان
سوزش و کوری دو دیده از آن

آن دو همراه رسیدند از راه
زاغ بر سفره‌ی خود کرد نگاه

گفت: «خوانی که چنین الوان‌است
لایقِ حضرتِ این مهمان‌است

می‌کنم شکر که درویش نیم
خجل از ماحَضَرِ خویش نیم»

گفت و بنشست و بخورد از آن گند
تا بیاموزد از او مهمان پند

عمر در اوج فلک بُرده به سر
دم‌زده در نفس باد سَحَر

ابر را دیده به زیر پر خویش
حَیَوان را همه فرمانبر خویش

بارها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

سینهٔ کبک و تَذَرْو و تِیهو
تازه و گرم‌شده طعمه‌ی او

اینک افتاده بر این لاشه و گند
باید از زاغ بیاموزد پند

بوی گندش، دل و جان تافته بود
حال بیماری دق یافته بود

▨
(ارایه‌ی ادامه‌ی شعر، به دلیل محدودیت کاراکتر، در اینجا مقدور نشد
ـــــــــــ
دکتر پرویز ناتل خانلری
بیست و چهارم امرداد ۱۳۲۱

پرویز ناتل خانلری | عقاب

ترانه سرا: بیژن ترقّی
نوازنده و خواننده: علی تجویدی
مایه افشاری

تو بودی آنکه در صبح زندگی، رخ به من نمودی
تو بودی آنکه درهای عاشقی بر رخم گشودی
فروغ روی جانانی، بهاران در بهارانی
نپاید زندگی بی تو، که در جسم جهان، جانی
اگر از نظر نهانی، نهان از نظر نمانی
شبی را که تنها به گرداب غمها در افتاده بودم
در آن دم که خود را به امواج بحر فنا داده بودم
کسی کو ز موجم ربودی، تو بودی
به تاب و توانم فزودی، تو بودی، تو بودی
درون هر گل پاکیزه رو   رنگ و بوی تو دیم
زمین و آسمان آیینه ی   ماه روی تو دیدم
هم آواز دل نغمه گرم در دل شبها  تو بودی، تو بودی
نسیمی که دعای سحرم کرد چو تو فان تو بودی، تو بودی

زنده یاد استاد علی تجویدی - بهاران در بهاران

NAVA

مرکب‌خوانی (نوا) محمدرضا شجریان - روی ۱

تصنيف نگارا  - خواننده پريسا -  آلبوم ترانه ها

نگارا - پريسا

خواننده: گروه کامکارها
 شاعر: رباعیات خیام
 
تا دست بر اتفاق بر هم نزنیم
 پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم
 
خیزیم و دمی زنیم پیش از دم صبح
 کاین صبح بسی دمد که ما دم نزنیم
 ———–
 جامیست که عقل آفرین میزندش
 صد بوسه ز مهر بر جبین میزندش
 
این کوزه گر دهر چنین جام لطیف
 میسازد و باز بر زمین میزندش


تا دست بر اتفاق بر هم نزنیم - گروه کامکارها

@laleh_va

چَپونِ کیجا(دخترِ چوپان) احمد بختیاری(مازندرانی)

آفرینه ی توست این جهان
رودخانه ها و پرندگان تسلیم شده در نور صبح
و نان تازه و آبشارهای کوچک 
که در کف خود حمل می کنیم 
و به هم می بخشیم.

آفرینه ی توست این جهان.

دریاهای کندوست
در دو چکه عسل،
رودخانه ی دریا
در چهره ی کودکی.

توفان هایی که دقیقه یی مات مانده اند
و دو ساقه علف
که از بن سنگ ها سرکشیدند
تا دست تو را ببینند.

کوهستان های آفتاب زده
زانو می زنند
که جرعه ی آبی بنوشند
در پیاله ی دست های تو،
و درختان خشکیده
پنکه های طلایند
که خنک می کنند 
آشمان ترک خورده را.

دنیایی دیگر است
آنچه تو آفریدی.

و عصرهای زمستانی
که کوچه های دهکده خالی می شوند
و گوسفندان و پرندگان
به آفتاب رنگپریده نگاه می کنند و دعا می خوانند
مردان گُر گرفته دهل می کوبند
در میدانچه ی عکس های تو
و کودکان و زنان می رقصند، ...

دنیائی کوچک است
آنچه تو آفریدی
در جرقه ی دست های خویش.

شمس - 5 فروردین 1380 - باغبان جهنم

آفرینه توست این جهان - شمس لنگرودی

چشم به راه
آواز:شهرام ناظری
آهنگ‌ساز: عطا جنگوک
آلبوم: چشم به راه
شعر: نیما یوشیج

ترا من چشم در راهم شباهنگام
که می گیرند در شاخ " تلاجن" سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم.

شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه
من از یادت نمی کاهم
ترا من چشم در راهم.

تصنیف زیبای دلشدگان

Tasnifvaavazha 1

Recent comments

Jahangir Sadighi

ghazal sd

Related tracks