«جمهوری اسلامی ما بهائیان را برای زندگی رد صلاحیت کرده است». این جمله‌ای از نامه‌ای است که مهوش ثابت، که آبان ۱۴۰۲ از زندان نوشت و بیرون منتشر شد. او متولد سال ۱۳۳۱ استان فارس، لیسانس روان‌شناسی از دانشگاه تهران، شاعر، معلم و مدیر است که تا پیش از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ با کمیته ملی سوادآموزی ایران همکاری داشت و پس از انقلاب ۵۷ مانند بسیاری دیگر از همکاران بهایی‌اش، از کار اخراج شد و از اشتغال به هر گونه کار آموزشی دولتی محروم.
مهوش ثابت همچنین از طرف انجمن جهانی قلم در بریتانیا برنده‌ جایزه‌ سالیانه‌ «نویسنده‌ی دلیر» شده است.
او نزدیک به سیزده سال از عمر خود را با احکامی ناعادلانه به عنوان یک زندانی عقیدتی در زندان گذرانده است و هفت سال و نیم از حکمش باقی مانده است درحالی که تا بحال ۳۰ سال حکم از دادگاه انقلاب ایران دریافت کرده است.
سلامتی این زندانی عقیدتی در این مدت به‌شدت به خطر افتاده است. تومور ریه، پوکی استخوان با ریسک بالا، مشکل شکستگی هر دو زانو و عوارض شدید ناشی از عمل قلب باز همراه با فرسودگی ناشی از سیزده سال زندان که سه سال آن در سلول دربسته تنگ و تاریک بوده است، فقط بخشی از این چالش‌ها هستند.
او از دی ماه ۱۴۰۳ با توقف حکم برای درمان، در خارج از زندان است، خانواده او به‌شدت نگرانند که اگر به زندان بازگردد، وضعیت بسیار وخیمی پیدا کند.

در این برنامه گفت‌وگوی ماهمنیر رحیمی، روزنامه‌نگار، را با نگار ثابت، فرزند او، بشنوید. 

این برنامه ۹ بهمن ۱۴۰۳ در صفحه اینستاگرام توانا برگزار شده است. 

 صفحه اینستاگرام آموزشکده توانا:
http://instagram.com/tavaana

کانال تلگرام آموزشکده توانا:
https://t.me/Tavaana_TavaanaTech

نگاهی به وضعیت مهوش ثابت، زندانی عقیدتی

Tavaana