نوور کجای خودتو بده نشون☘️🔥

my playlist

آشغال
کلام اجرا: دیگرد
@arsalun
آهنگ: رزم
@razm021
میکس و مسترینگ: نیما عقیانی
@nima-aghiani

Daygard - Ashghal [Prod. by Razm]

" گرسنگی گربه ها "

رپکن : شالو 
آهنگساز : بهمن
میکس : شالو
کاور : امیرسالار حمیدی



Gorosnegie Gorbeha [ instrumental by Bahman ]

دیگرد به همراهی کابوس - آهنگساز رزم
پخش
قسمت اول دیگرد
تخس بچش به زمون گیر میدن خشکسالیه بازم درخت ها از رو نمیرن
خار همیشه سبز بود کنایه ش به سروه که میگه تو بی آبی قدت رو به رخ نکش
آفتاب گردون به آفتاب پشت کرد ابر شهر رو دور زد تو محاصره ی دود حاجی پشت بنز موند چکش رو پاس کرد میگفت چند ؟ کل تشکلت! با پوزخند پر کرد شهر رو گند تعفنش من مستم از بوی عشق و تلنگرش مجانیه واسه هر کی طلب کنه
التیاب به تیکه های پاره ی قلبم نا خدا کیه ؟ تو این کشتی بی لنگر
به فردای این زمین بخندم یا اشک بریزم به حال اونا که رفتن تو تناقض با مردن یا طول عمر بیشتر
چند کیلومتر دویید تا یه سیگار بخره . یه گوشه وایسه خیره . تکیه به دیوار بزنه خیره بمونه به پاهای هر رهگذر که میگذشت .
حقیقت سیاه بود
سیاه بود 
سیاه بود 

سیاه بود

قسمت دو کابوس 
حقیقت سیاه بود
مثل دیوار اتاقم
مثل سقف شهر
دنبال آینده میدوئم در به در
تو این همهمه تو این دود
یه سوال توی کَلَمه فقط
از این زندگی ماشینی چیه سهمم؟
همش درگیری
کی میشه در رفت؟
هر روز بدتر میشه اول هر راهی بسته ست باید برگشت
هر چی تا حالا فهمیدیم غلط بود
هر چی یاد گرفتیم چرند بود
پولدارا میشن پولدار تر هر روز
زمان تنها دارایی واقعی
کاغذ میدن میخرن ازمون
ته قصّه میفهمی راوی همچین بی طرف هم نبود
بازی خودشونه خودشون هم میبرن فقط
اینا حرف من و تو رو نمیفهمن اصلا
خیابون پُره صدا آدماییِ که میشکنن
همه هم میشنون، میشنون، میگذرن
توقعی هم نمیره بیشتر از این
تا وقتی نمیخوایم بفهمیم همه مثل همیم، همدرد
مانعی نیست، همدیگه رو هول میدیم عقب
خودمون از خودمون ساختیم یه قفس، نترس، بذار رد شم

Beesoorat

Daygard - Pakhsh

دیگرد - آهنگساز مضراب
مدفون
صدا های گنگی که میپیچن این بالا تو سرم تو این شوره زار مدفون خمار فراموشیم
میاد به یادم چهل و هفت هشت ساعتی میگذره از آخرین هم آغوشی این پلک های لعنتی
خمار رفتنم خمار دل کندنم تو فکر توشه ی سفر  اه! چی باید ببرم ؟ چمدون خاک گرفته یه گوشه تو گنجه ی خیال میگه منم اولین هم سفرت
دنیا یه کاغذ سفیده من طرح سیاه روشم چه فرقی داره رو لباس پوستینم چی بپوشم تو گذر نامه م مهر خاطره ست ویزا از کشور فرار
مقصدم یه جای دور که فقط بگذره زمان از اینورش تا اونورش رو این گستر منحرف بچرخ
من به روح آزاد فکرتم معتقد . قسم به پرده ی سیاه پیش چشمت قسم به دیوار سفید و صاف پس ذهنت . 
قسم به قدرت کلام قسم به قدرت اندیشه
قسم به پرده ی گوشت که تنها خونه ی من میشه بهترین سوغات من شکست جبرته 
حکم! بدون اعتراض به قاضی صدای ذلته من یه تجسم تار از رویاهای دورتم
من دلیل انتظار فرداهای پوچتم یه چیزی بدیم از دست چه چیزی میاریم به دست تو اوج سادگی زمزمه کن زیر لب باهام برقص
دنیا یه کاغذ سفیده من طرح سیاه روشم چه فرقی داره رو لباس پوستینم چی بپوشم تو گذر نامه م مهر خاطره ست ویزا از کشور فرار
مقصدم یه جای دور که فقط بگذره زمان از اینورش تا اونورش رو این گستر منحرف بچرخ
من به روح آزاد فکرتم معتقد . قسم به پرده ی سیاه پیش چشمت قسم به دیوار سفید و صاف پس ذهنت . 
قسم به قدرت کلام قسم به قدرت اندیشه قسم به قاضی ای به اسم زمان قسم به انعکاسی که نموند تو جلد مکان

Daygard - Madphoon

زمانی که منو ترد میکردی از عدن 
خاکیه پنهان خلق انتهای تنگ تر از روحم 
چقدر سنگینم از بی وزنیه وجودت وقتی نقش میزدی تو به این پیکر 
کالبدم این طنینو طی کرد 
من از گل تو روییدم به دیدن 
که خارای سیاهت نمیتونن ببینن 
من از ین تضمین چه بی ضمانتم وقتی یگانگی اجباری برای رویش گل نیست 
اما شاید میشد صدای آواز پرنده های وجودو از کوچه بپرسیم 
کجایی خورشید که 
گناهِ پل ریختن از صدای پای سکوتِ این سایه ها بود 
بیا به هم بتابیم تو این قبیله های حجابت که دلیل کشف ستاره ها بود 
شاید همینم دلیل خلق "نگاه" بود 
بگو اهریمن کدوم ستاره ان پلک های بسته رو دو تا کهکشان مجاورت 
شاید دل به معاشقه ی تو بسته پرنده که نمی وزن باد های مخالفش 
شاید تو خود بادی 
خالق اتفاقی 
که این جهان زاییده شده اتفاقی 
اما اِنگار تو چشم انداز طبیعت این کالبد بی حجابی 
نقاش این نگاری 
یه روزی از تارای تنیده شده ی دور بدنم بیرون میزنم به خیال خلق خودم 
زخم های تنم دست به یکی میکنن تا به علت نبودن این مرگ حمله کنن 
یه روزی حتی از سوی جهان پرتو غیر 
به معرفت روشن سخنت دل نمیدن 
اون روز چهرتو غرق میکنم تو نقاشیام وقتی چشمای ساکنم صدای برکه میدن 
یه روزی شاید ابر ها از پریدن رنگ 
تو شاهرگ شونه های طبیعت سر 
به تنهایی خمیدنت بتابونن نور 
که سایه ها تماشاچیه رقصیدنتن 
تو قدر اعتقاد من به حامیه نگاهی 
گاهی عجیب الخلقه های خوابیده به بالین درخت ها میریزن از این پاییز تکراری 
بیا تصویرمونو پشت این آیینه بکاریم
-----
چه از زبون آزادی ، چه تو روزنه ی نور پرده های پنهانی
چه تو زندونِ اربابای خیالی
درست همین جایی که ما باشیم
کلِ جهان مدحِ توئه
از ابرای متحرک تا آسمونای دورِ پُر از آتیش
همون دایره های تو خالی نقاشیت
جاری ، تو ردای باد قرمزِ کیهانی
تا غبار توی سینه ی رویای بیداری
کران به کران مدح امکانیه که
ما اونو به اسم خدا میشناسیم
ما حرکتِ پر از شوق تو بومت
به ثانیه های تو همه رنگا رو باختیم
همه رنگا رو جز .....، همون حرفای تکراری
چقدر همه پُریم از معمای تاریخ
چقدر دروغ از شد روزای پوشالی ساختیم
چه شبایی که با نبودنت نبوده راهی
با چند قطره وجود و افسانه های واهی
موندگار شدیم تو شهرِ آهن و شیشه
تو رو تو دود تکنولوژی کشیدیمت تو سینه
بهمون گفتن آدم میتونه همه جا ببینه
تو رو زیرِ بارِ قانونای سیستم نمیشه دیدت
زیر چارچوب زیر پرچم قارون
سخنِ عدالتو کشیدن رو سرِ هممون
گور معرفته مهربون منجی کجاست
سرمون زیر زورِ سرانه با کلاه بی کلاه
کلِ جهان مدح توئه
مهم نیست چنذ تا استخونِ چند تا بچه
زیرِ چرخِ ارابه های سرمایه داری میترکن
وقتی ارباب عطسه کنه
مهم نیست وقتی تو خوابِ نازی
با اشاره ی ابروی ملکه هرکی رنگِ پوستش
به قدرِ قصمرو با تحریمِ حیاتش
از خاورِ بیگانه جفت پاهای نازکشو اَره کنه
وقتی زیرِ نظرتیم همه چی دستِ توئه
فقط دیگه چرا تکرار نمیشه لوت؟
عاد و ثمود ، اقوام نوح
همشون همینجان هنوز
و فرائنه ای که پشت کردن به ستاره های آسمون
چند هزار سال قبل تر
وقتی سنگ های عظیم به اراده ی تو به حرکت درومدن
ولی الان ثابتن و علمی که دوباره ریشه کرد

Arraabeha

Sokhan

دامنه قهوه ای صافمو از پاهای نازک زیرِ پرِ خونیتون نگیر
نقش باریکِ رو گِل دلمو به ستاره های منشا ما نمیدم عزیز
از طعمه های سفره ی آبمم تا میتونی قوتتو بخور و برو ولی
من از غمِ دوری تو فقط سرب داغِ حفره ی نازم
که حتی تو شبِ روشنم نمیدم جوابِ ماه هم
از آب های من به آب های دیگه نگی
من دنبالِ ایمانِ گمشده ی آدمای پاکم رو دامنم دنبالِ طراح تو
من دریای عقده ی بالم که اونم چی بشه
اگه بشه مثلِ رنگای تو ، از غازای دوره گَردِ مسیرتم
نترسی اصلا تو تیررس آدمای خام بی رحم نری
از های های بوقِ سگ دلت به رحم نیاد
منِ راکد تشنه ی آزادی رو که همه
خلقِ جهان میدونن عادت کرده به رفتنات
از آب های من به آب های دیگه
راهِ زیادی تو پنبه های بچمی
شیکم این ناخلفا رو پاره کن ولی
نبینم گوشاتو رو به نوه های خلفم بستی
که صدای اون قطره ها رو نشنوی
دِ نوک حنا زر پر ، رام رقص نر
این بومِ آبی بالامون جامِ زهر منه
میرم بالا پرت سلامت این آبی پیچ و تابِ مغز منه
منِ منِ منِ تنها اسیرِ تورِ صیاد
تو خط افق من محو نشو ناله نکن
پرواز تو دین و آیین حقِ منه
من نه بخشی از زمینم نه چیزی دستِ منه
جهان آماده ی سرود زمینیا تو خواب
این جزای وجود ماها و تشنگی لباست
الان مهم نی اصلا که تو کویری یا تو آب
پناهت زیر آواره مولتی ورسه یه لاقبا
با تو ام دوپا منم صدای بنیاد غلظ 
تو سر به آسمونا میکشی و زیرِ پات منم
مثالِ منو به وسعت کوچیکیاتون زدن
شما همه غرورید همه آلوده به خون و پر
بکن گلوله درررنده کمِ کور
جزیره چمدون ، من مسافر روز
راهِ آبی و قایق بشارت مظهر نور
بکن گلوله درررنده کمِ کور
بزن پر و استخونِ نحیفو بترکون
آره بزن تا زمین گرمه خالی شه دلتون
دِ نوک حنا زر پر ، رام رقص نر
این بوم آبی بالامون جامِ زهر منه
میرم بالا پرت سلامت
این آبی پیچ و تابِ مغز منه

Daryaa

شد از قلمش خلع 
میریخت تو جامدادی جنگ 
وقتی تراشید سرشو پایه نقاشیش 
همه بهش خندیدن 
گفت چقدر حقیرن این رنگ ها 
یه خط صاف کشید وسعتو نشناخت 
تهش نقطرو انداخت 
گفت خدا همین جاست 
که من میکنم حسش 
ما همه از همین نقطه ها میگرفتیم شکل 
شایدم این کرم تو این جهان پیله نمیشه 
وقتی شکم هوا پر از خاکه 
باید پروازو بلد باشه اون تا بشه فاتح 
چشماش که بازه اما نگاه میکنه به ساعتش میفهمه هنوز خوابه 
میکشه ۴ تا خطه صاف هی 
از همون خطایی که بهشون میسپاره باد دل 
گفت پروازو مدیونم به ایم ریسمانه پاره 
کجای اتاقت شدی پنهان که اگه نورم بهت بتابه نداره فایده 
بگذریم در کل تق تق تق 
در شد باز یکی گفت بس کن 
همه هستیم 
اما هیشکی همرنگ نیست 
من دارم خفه میشم از این تنگی 
از این تردید 
شاید ما تو دنیای بعد مرگیم 
شایدم همین جا نشستیم منتظر چرخیم 
چرخ ارابه های خاموش 
زیر جهل دریای مغلوب شده به پیروزیه فانوس 
ولی ما که از چوبیم غرق نمیشه هیچکس 
انگار شنای ساحل شناگرای خوبی نیستن که غرق میشدن تو ماهه کامل 
نه چون اونا از خاکن 
تهش همه یکی ان
تو این عالم ذر چیزی برای ترسیدن نیست که بخوام ببینم
-----
مثل ارابه ها رو من قدم بزنید
کل جهانِ سفید منو با رنگ بخرید
من همین پهنا من همین گستره ی سفید
من همون پیچی که تو موهای لیلی نمیشه دید
بزن آبی کهشکونِ پسِ آسمون
از شهر بزن بیرون روی این دنیای کاغذی
زمین صاف و بی مرزه تا وقتی با منی
من و تو رویاییم یه عالمیم

Rang'Haa

-----------------------------
07 . Skit (3ta harfe akhar)
-----------------------------
بی قیدو شرط بدون نیت 
بدون هیچ انتظاری از وجود سیرت 
نمونده نیازی برای دیدن 
ندیده های حبس شده پشت میله های بدون سلول چشم های خیرم 
بیاید بریم جایی که ستاره هاش تیرن 
تو رویایی دیدن کابوس خواب ندیده ام 
جایی که دهن مردمش همیشه باز نیست 
جایی که برنده بمونیم با این که باختیم 
این تفکرا که فقط غمن 
نمیدونم
یا این غما باعث افکار منن که میخونم ؟
همین مجمعم پاسخ سوال صلاح جمع نیست 
تا کی به گردنتون آویزه طلای تحقیر؟
تا کی میخوایید شورش کنید علیه بند تسبیح 
دونه ها علت پراکندگیتون پارگیه نخ نیست 
شماها فقط رعیتین پای این قلو زنجیر 
باید بدونین که اربابه که میکنه تغییر 
من سعی کردم شمارو بیرون بکشم ولی انگار فقط خودم دارم غرق میشم تو لجن 
خواستم تنهایاتونو دور کنم ازتون ولی خودم نقابشو میکشیدم رو صورتم‌
بیایید بریم جایی که نیست اثری از بودنم 
یا حتی از کبوترم 
ولی هنوزم تو سرم میبینم دونه هاش رو خاکن 
به امید برگشتنش چه خونه ها که ساختم 
چه زوزه ها که بادم میکشید اما هیچکس صداشو نمیشنید 
این چراغو نمیشه دید با این ک هوا تاره 
اما صدای سازش 
می ارزه به لرزیدن انگشتای شهنازت رو تن سیمت دنیا 
رو سر سیبت افتاد کدوم درخت فهمت ؟
ساکنین ستاره های سنگدل 
انگشت اشارتون سمت کدوم دل تنگه 
کدوم حشره طعام مدفوع سیری ناپذیر این مرگه ؟
دروغتون قشنگه 
چه آهه سردی از دل تنها میره تو کوچه ها 
هنوزم میاد روح این شهر به خواب پوکه ها ؟
شاید به جای فتحش 
دلم گرو حضم همین سه تا حرف آخره که نوشتم رو قلبش 
بیاید با هم بریم به همون جایی که بفهمه 
به همون جایی که بشه بهش بگن دل

Skit (3ta Harfe Akhar)

-----------------------------
06 . Pesar Bache
-----------------------------
یه پسر بچه که زندگیشو شروع کرده تو یه کوچه ی باریکو 
کثیفه پر از لکه 
با یه قفسه ی چوبی پر از هیچی که تکیه به دیوار زده با یه میخو چند تیکه چسب که
 دلگیر از خالقی که رنگ پوستشو سیاه آفریده شاید هیچ موقع بخشیده نشه 
سنگ فرش خیابون میده بوی آغوش مادرشو از دید اون زندگی یه تحقیر محضه 
تو حرارت شهرم اون اغلب لباسشو بیرون میاره از تن
 یه ساعت مچی بد رنگ رو مچش که همیشه خوابه انگار خسته اس 
کی میخواد عاقل شه نمیدونم من اصلا 
پدرش یه سرباز تو جنگ جهانی سوم بود که هیچ وقت به خونه برنگشت 
پس هیچکس نیست که واسه شام میز بچینه وقتی نمیدید پدرو مهمونه سرزدش 
میزنه آلبوم عکسای خونوادگیشو ورق 
معلم سر کلاس دنیا حاضریشو نزد 
با خودش گفت تو جایی که ارابه میشد قلم 
من یه جاده ی سیاهه پر از راهه پیچو خمم 
مثل درختی ک دلش لرزیدو برگهاش ریخت 
حقیقتو تو دستای مرد نجار دید 
شاید اونم میخواست یه پسر واقعی باشه 
نه یه ادمک چوبی بشه هم بازیش 
زیر آوار نگاهی که از چشماش میگذشت 
بین مردمی که برده ان و انکار میکنن 
اون پادشاهه قلمرو تنهاییاش بود 
نه سرزمین هایی ک با خون اشغال میشدن 
اون رنگ میزد به دیوارای شهر تا شاید انتقامشو از این زمین یخ زده بگیره 
اما تمام رنگ های تاریکه دنیارو جمع کنی یه صحنه از این منظره نمیشه 
میگفت با یه گل میشه بهار 
رومو میشه یه روزه ساخت 
تق تق 
کیه میزنه در پس 
دوباره یه مهمونه ناخونده 
پسرک اینو گفت تو واهمه ی مرگ 
دست نوازش کشید رو سرش راهبه ی شهر 
چشماشو بست تنش انگار شد سرد 
شد طرد رفت جایی ک نشه پیداش کنن 
گفت تو جهانی ک پر شده از کوتاهیه فکرت 
چقدر بلند تر شد قد این دیلاق جهل 
شاید دیگه نمیزنه نبض این سکوت ک این شهر زندست هنوزم به اجبار وهم 
چه کلافه میبافتمت تو منظره ی بومم 
من هنوز باید تو این زمین یخ زده بمونم 
وقتی رنگی نیست که به صورت بی روح این شهر بزنم 
چطور از دستی ک روش نقش زده بخونم 
عا پسرک من هنوزم خسته ام 
میاد از همه چی بدم 
حالمو بهم میزنه رفتن 
بعد از آخرین برف دیگ خروس نمیخوند کبکم 
تو دنیای ساخته مغزم چقدر سفیده 
با این وجود هنوزم میشه دیدت

Pesar Bache

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها 

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Noor

-----------------------------
01 . Aaghaazin
-----------------------------
اومدیم ، پخش شدیم ، تو همسایگیِ زمین
ماه از کنترل خارج شده بود
سالهاست خبری مخابره نشده
از هشاشینِ حاضر
رساله ی تاریخِ تاریکِتون رو گرفتیم پس
جنگ بود و منفعتِ غرب
فرزندانتون ، فرزندانمونَن
خواب بودید
معنیِ پروردگار نمیدونیم و اما اندکی از شما
وقتِ صُلح به روشِ ماست
یه روش سرد
احساس رو کمی فهمیدیم اما
اینجا ، نه فقط برای مرگ
سوگِتون ، زوگِ آخر ماست ولی
نه از لَم ، نه از لَم
پسربچه شاید ، انگیزه یعنی
ولی ، زوگِ آخر یگانگی نه از لَم
نگاهِ شما رو تغییری ولی نه از لَم
رنگهایی رو که میبازید اما نه از لَم
ارتباطِ عمیقی رو بینِ ما باید اما
نه از لَم نه از لَم
شاید سواله لَم اما جوابو نه از لَم
صدای چرخ ارّابه ها تو خواب اما

Aaghaazin

Jaani

چیزی زیر خورشید تازه نیست
کلام و اجرا : میرتک
آهنگساز : آرش چاوشی
مهمان : فرزان و تهرنگ
جلد : وهم و علی رسولی
میکس و مستر : عارف
پخش : دورخیز

Noor

Mc Tes

Recent comments

mirass

mirass

mirass

that_roya

Related tracks