باید بدونین ک اربابه ک می‌کنه تغییر

انگشت اشارتون سمت کدوم دلِ تنگه

به همون جایی ک بشه بهش بگن دل..

جایی که برنده بمونی با اینکه باختی...

ولی خودم نقابشو میکشیدم رو صورتم

my playlist

Ghoroub
Artist: Fahaam
Producer: Tanser
Recording, Mixing & Mastering: Yara Pelak

Ghoroub ( prod. Tanser )

ZK x DR - TROP TARD

دیگرد به همراهی صفیر - آهنگساز رزم
صورت
قسمت اول صفیر
 
به دندون گرفت زبون چرخ خیاطی
که دوخته بشه رختِ جهان
تار و پود و رج به هم تنیده شن
ولی سوزن سوء ظن داره به نخ
رای از انگشت سبابم ریخت
شده قربانی بانی غرش
شست گردن میگرفت 
به یه اشاره به سرفه میافتاد *س کش
زر و زیور و زینت و روح وصله ی بی وصال جسمه
کلمه واسه قافیه لطفا القصه
زاده ی کره ی زمین
شهروند دهکده ی جهانی
مهره ی قوانین سرخ زرد سیاه رنگین پوست
از هر اقلیت حدِاقل چند میلیون
تشکیل میدیم یه جامعه یک پارچه به ظاهر آزاده
دین زبون باور یکی حکم اجباره
یه قاعده به نام زندان سرطانِ سرمایه داری
الاجش سرمایه هنگفت با دستای خالیه
کشورای مستقل کِشش پیدا میکنن سمتِ اربابِ مالی
پس برده یا بنده فرقی نداره
سرمایه دارو چه به موعود و مبادا
انتهای قصه بشه لحاظ
اینجا عطف ماجراست
پارچه ی سیاهو پهن میکنم
روی جهان بگیره عزا
ولی تیکه تیکه تیکه سبز آبی بنفش نفش
میبافم تا یه رنگی پیش نیاد
ظاهر و ترجیح میدم زاهد
اما باطن هنوز توو نیمه ی راهه
یه شاخه مدیونه به ساقه
حتی اگه باشه کهن و افتاده
سردی رو میکِشم به صورت خلق
چهره ها رو میبُرم میدوزم به هم
لی لی رو چار خونه ی گچی رو قیر چی
اگه کناره هم باشن و تفاهم  هیچی
عابد میکنم شیرین کامت
وقتی چهره ی به خون نشسته ی خودم توو دستمه
این هنر تجسمی با کدوم نمایشگاه محرمه؟

به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
قسمت دو دیگرد

خیاط شستشو تَر کرد
کشید سره زلف نخ
منم یه صورتک اختیارم دیدن
چشمای سوزن کوره من شالوده ی جونم نوره
رنگات به تنم ماسیده شفافم شیشه وقته عبور شمع
شمع مسخِ این جنگ سرد
اشک از رنجِ حضورش منم سنگِ صبورش
من درونم میسوخت مثلِ یه عود خام
پیدام کن بو بکش سر بچرخون رو به باد
تویی بزاز حیله گر ، جامت از سیرت تیره تر
لباسات به تنم گشاد ، عاصی از گفتن کلیشه هات
دنیارو بفروش پشتِ گیشه ات
نئشه م کن شاید هیپنوتیزم شم
گل قرص مورف مرشد فراموشی نعمته
اگه یادم بره که کی بودم از اول چی
سعادت توم بود و من دنبالِ نخودچی
حرف بزن به زبونِ من تا شاید باحال شی
خودمو ببازم تا آخرین پاپاسی
رژای رنگی آلتای بی حس
عشق از دیده فقیر
پوست به استخون رسیده
این جنگ واست یه تجارته
رنگِ پوست فقط بهانته
اصالتو از ریشه کندی
شاخه این ساقه اسارته
انتهای این قصه یه هرج و مرج ترسناکه
بیداری مژده ی صورتکه
تووی خواب هم همراته
خیاط با چشای خون گرفته
نخُ از سوزن رد کرد
صورتک با نگاه سردش شروع کرد زیره لب زمزمه کردن
به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
خیاط میخواد من خوابم بگیره
به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
به یاد بیار یادم نمیره ، به یاد بیار نه یادم نمیره
خیاط میخواد من خوابم بگیره

Beesoorat 

Pelak.im/Digital2

Daygard - Beesoorat

زمانی که منو ترد میکردی از عدن 
خاکیه پنهان خلق انتهای تنگ تر از روحم 
چقدر سنگینم از بی وزنیه وجودت وقتی نقش میزدی تو به این پیکر 
کالبدم این طنینو طی کرد 
من از گل تو روییدم به دیدن 
که خارای سیاهت نمیتونن ببینن 
من از ین تضمین چه بی ضمانتم وقتی یگانگی اجباری برای رویش گل نیست 
اما شاید میشد صدای آواز پرنده های وجودو از کوچه بپرسیم 
کجایی خورشید که 
گناهِ پل ریختن از صدای پای سکوتِ این سایه ها بود 
بیا به هم بتابیم تو این قبیله های حجابت که دلیل کشف ستاره ها بود 
شاید همینم دلیل خلق "نگاه" بود 
بگو اهریمن کدوم ستاره ان پلک های بسته رو دو تا کهکشان مجاورت 
شاید دل به معاشقه ی تو بسته پرنده که نمی وزن باد های مخالفش 
شاید تو خود بادی 
خالق اتفاقی 
که این جهان زاییده شده اتفاقی 
اما اِنگار تو چشم انداز طبیعت این کالبد بی حجابی 
نقاش این نگاری 
یه روزی از تارای تنیده شده ی دور بدنم بیرون میزنم به خیال خلق خودم 
زخم های تنم دست به یکی میکنن تا به علت نبودن این مرگ حمله کنن 
یه روزی حتی از سوی جهان پرتو غیر 
به معرفت روشن سخنت دل نمیدن 
اون روز چهرتو غرق میکنم تو نقاشیام وقتی چشمای ساکنم صدای برکه میدن 
یه روزی شاید ابر ها از پریدن رنگ 
تو شاهرگ شونه های طبیعت سر 
به تنهایی خمیدنت بتابونن نور 
که سایه ها تماشاچیه رقصیدنتن 
تو قدر اعتقاد من به حامیه نگاهی 
گاهی عجیب الخلقه های خوابیده به بالین درخت ها میریزن از این پاییز تکراری 
بیا تصویرمونو پشت این آیینه بکاریم
-----
چه از زبون آزادی ، چه تو روزنه ی نور پرده های پنهانی
چه تو زندونِ اربابای خیالی
درست همین جایی که ما باشیم
کلِ جهان مدحِ توئه
از ابرای متحرک تا آسمونای دورِ پُر از آتیش
همون دایره های تو خالی نقاشیت
جاری ، تو ردای باد قرمزِ کیهانی
تا غبار توی سینه ی رویای بیداری
کران به کران مدح امکانیه که
ما اونو به اسم خدا میشناسیم
ما حرکتِ پر از شوق تو بومت
به ثانیه های تو همه رنگا رو باختیم
همه رنگا رو جز .....، همون حرفای تکراری
چقدر همه پُریم از معمای تاریخ
چقدر دروغ از شد روزای پوشالی ساختیم
چه شبایی که با نبودنت نبوده راهی
با چند قطره وجود و افسانه های واهی
موندگار شدیم تو شهرِ آهن و شیشه
تو رو تو دود تکنولوژی کشیدیمت تو سینه
بهمون گفتن آدم میتونه همه جا ببینه
تو رو زیرِ بارِ قانونای سیستم نمیشه دیدت
زیر چارچوب زیر پرچم قارون
سخنِ عدالتو کشیدن رو سرِ هممون
گور معرفته مهربون منجی کجاست
سرمون زیر زورِ سرانه با کلاه بی کلاه
کلِ جهان مدح توئه
مهم نیست چنذ تا استخونِ چند تا بچه
زیرِ چرخِ ارابه های سرمایه داری میترکن
وقتی ارباب عطسه کنه
مهم نیست وقتی تو خوابِ نازی
با اشاره ی ابروی ملکه هرکی رنگِ پوستش
به قدرِ قصمرو با تحریمِ حیاتش
از خاورِ بیگانه جفت پاهای نازکشو اَره کنه
وقتی زیرِ نظرتیم همه چی دستِ توئه
فقط دیگه چرا تکرار نمیشه لوت؟
عاد و ثمود ، اقوام نوح
همشون همینجان هنوز
و فرائنه ای که پشت کردن به ستاره های آسمون
چند هزار سال قبل تر
وقتی سنگ های عظیم به اراده ی تو به حرکت درومدن
ولی الان ثابتن و علمی که دوباره ریشه کرد

Arraabeha

Sokhan

بودنم بی جواب ، هستنم بی جواب
من لای نسیم و رقصِ ستاره های خاموش
تصورم از انتظارتون فاصله نیست
وقتی یه گلِ نایابم رو قله ی کوهِ فراموش
انحنایِ لبِ خشک فلک صورت گرفته ازم
دورم از جرقه ی جادو
یه جسمِ نامیرای اندرومدائیم
وقتی دارید بو میکشید تتمه ی باروتو
من تو هوایِ سرِ خراب چه , هر چند
عیشِ ریاضتمون نرسید به چهل
من نگاهمو قربانیِ راهِ تو کردم
ولی این راه چیزی نیست که نشه دید به دل
شاید دستی به درازای کرانِ دریا که نه
شاید نورِ ته همین تونل ترسناک
شاید فاصله ی زیادی نیست بینمون
از رازِ من ساده گذشتی لا به لای حرفات
چه بعد گردبادِ وعده کنار بگیری گل
چه وسطِ آتیش مقرر بگیری گُر
من معنیِ رفاقتِ دستایِ تو با انتهای زمینم
وقتی میسازی از سفیدی پُل
از انجماد اذهانِ بی خبر از دل
به الماسِ روحِ بعد از نگاهِ دره های گل
شرطِ نمودِ منو میخوای؟خیالی نیست
فقط باید همه ی خالی ها رو ببینی پُر
---
رو انحنای بهت زده ی سیم های لخت 
وقتی پرنده ها میزدند چرت به رسوایی بال 
از دیدگاه این نگاه رفتم 
دوربین های مدار بستت چشم به این جهان که باز کردن 
مسخ شدم از کوریه بداهه کردن 
دعوتم تو این ضیافت به انتظار نشستن 
 اما هنوز بی جوابم تو این راهه برگشت تو این سیاهه بد رنگ 
من نشعت یه درد تو اسارت یه برده ام 
من به یه مو بندم 
منو پاره نکن 
آواره نکن 
وقتی دست های سرد خورشیدم به ستاره نخورد 
بشینو نیستنمو نظاره گر شو 
که بارور کنم زمینو من صدای ریختن برگم 
لحن عاجزانه ی التهاب تارای صوتیم وقتی نطفه های فراموشی از ترس نبودشون این صدارو خفه کردن 
کجای شهرم که نقش زده به تن ِحرف 
توقع بی جای کمکم از رنگ ؟ ؟؟؟
من طبیعت لمس نشده ی بکر بودم زمانی که دستهای کوتاهه هوشه مصنوعی از وهم 
میبافتن تو سر درخت ها 
خیال زاییدن تبر جای برگ ها 
اما من به راهم ادامه میدم 
تا روزی ک ببینم 
همه خالیا پر شدن از حرف هام

Negaah

شد از قلمش خلع 
میریخت تو جامدادی جنگ 
وقتی تراشید سرشو پایه نقاشیش 
همه بهش خندیدن 
گفت چقدر حقیرن این رنگ ها 
یه خط صاف کشید وسعتو نشناخت 
تهش نقطرو انداخت 
گفت خدا همین جاست 
که من میکنم حسش 
ما همه از همین نقطه ها میگرفتیم شکل 
شایدم این کرم تو این جهان پیله نمیشه 
وقتی شکم هوا پر از خاکه 
باید پروازو بلد باشه اون تا بشه فاتح 
چشماش که بازه اما نگاه میکنه به ساعتش میفهمه هنوز خوابه 
میکشه ۴ تا خطه صاف هی 
از همون خطایی که بهشون میسپاره باد دل 
گفت پروازو مدیونم به ایم ریسمانه پاره 
کجای اتاقت شدی پنهان که اگه نورم بهت بتابه نداره فایده 
بگذریم در کل تق تق تق 
در شد باز یکی گفت بس کن 
همه هستیم 
اما هیشکی همرنگ نیست 
من دارم خفه میشم از این تنگی 
از این تردید 
شاید ما تو دنیای بعد مرگیم 
شایدم همین جا نشستیم منتظر چرخیم 
چرخ ارابه های خاموش 
زیر جهل دریای مغلوب شده به پیروزیه فانوس 
ولی ما که از چوبیم غرق نمیشه هیچکس 
انگار شنای ساحل شناگرای خوبی نیستن که غرق میشدن تو ماهه کامل 
نه چون اونا از خاکن 
تهش همه یکی ان
تو این عالم ذر چیزی برای ترسیدن نیست که بخوام ببینم
-----
مثل ارابه ها رو من قدم بزنید
کل جهانِ سفید منو با رنگ بخرید
من همین پهنا من همین گستره ی سفید
من همون پیچی که تو موهای لیلی نمیشه دید
بزن آبی کهشکونِ پسِ آسمون
از شهر بزن بیرون روی این دنیای کاغذی
زمین صاف و بی مرزه تا وقتی با منی
من و تو رویاییم یه عالمیم

Rang'Haa

-----------------------------
07 . Skit (3ta harfe akhar)
-----------------------------
بی قیدو شرط بدون نیت 
بدون هیچ انتظاری از وجود سیرت 
نمونده نیازی برای دیدن 
ندیده های حبس شده پشت میله های بدون سلول چشم های خیرم 
بیاید بریم جایی که ستاره هاش تیرن 
تو رویایی دیدن کابوس خواب ندیده ام 
جایی که دهن مردمش همیشه باز نیست 
جایی که برنده بمونیم با این که باختیم 
این تفکرا که فقط غمن 
نمیدونم
یا این غما باعث افکار منن که میخونم ؟
همین مجمعم پاسخ سوال صلاح جمع نیست 
تا کی به گردنتون آویزه طلای تحقیر؟
تا کی میخوایید شورش کنید علیه بند تسبیح 
دونه ها علت پراکندگیتون پارگیه نخ نیست 
شماها فقط رعیتین پای این قلو زنجیر 
باید بدونین که اربابه که میکنه تغییر 
من سعی کردم شمارو بیرون بکشم ولی انگار فقط خودم دارم غرق میشم تو لجن 
خواستم تنهایاتونو دور کنم ازتون ولی خودم نقابشو میکشیدم رو صورتم‌
بیایید بریم جایی که نیست اثری از بودنم 
یا حتی از کبوترم 
ولی هنوزم تو سرم میبینم دونه هاش رو خاکن 
به امید برگشتنش چه خونه ها که ساختم 
چه زوزه ها که بادم میکشید اما هیچکس صداشو نمیشنید 
این چراغو نمیشه دید با این ک هوا تاره 
اما صدای سازش 
می ارزه به لرزیدن انگشتای شهنازت رو تن سیمت دنیا 
رو سر سیبت افتاد کدوم درخت فهمت ؟
ساکنین ستاره های سنگدل 
انگشت اشارتون سمت کدوم دل تنگه 
کدوم حشره طعام مدفوع سیری ناپذیر این مرگه ؟
دروغتون قشنگه 
چه آهه سردی از دل تنها میره تو کوچه ها 
هنوزم میاد روح این شهر به خواب پوکه ها ؟
شاید به جای فتحش 
دلم گرو حضم همین سه تا حرف آخره که نوشتم رو قلبش 
بیاید با هم بریم به همون جایی که بفهمه 
به همون جایی که بشه بهش بگن دل

Skit (3ta Harfe Akhar)

-----------------------------
06 . Pesar Bache
-----------------------------
یه پسر بچه که زندگیشو شروع کرده تو یه کوچه ی باریکو 
کثیفه پر از لکه 
با یه قفسه ی چوبی پر از هیچی که تکیه به دیوار زده با یه میخو چند تیکه چسب که
 دلگیر از خالقی که رنگ پوستشو سیاه آفریده شاید هیچ موقع بخشیده نشه 
سنگ فرش خیابون میده بوی آغوش مادرشو از دید اون زندگی یه تحقیر محضه 
تو حرارت شهرم اون اغلب لباسشو بیرون میاره از تن
 یه ساعت مچی بد رنگ رو مچش که همیشه خوابه انگار خسته اس 
کی میخواد عاقل شه نمیدونم من اصلا 
پدرش یه سرباز تو جنگ جهانی سوم بود که هیچ وقت به خونه برنگشت 
پس هیچکس نیست که واسه شام میز بچینه وقتی نمیدید پدرو مهمونه سرزدش 
میزنه آلبوم عکسای خونوادگیشو ورق 
معلم سر کلاس دنیا حاضریشو نزد 
با خودش گفت تو جایی که ارابه میشد قلم 
من یه جاده ی سیاهه پر از راهه پیچو خمم 
مثل درختی ک دلش لرزیدو برگهاش ریخت 
حقیقتو تو دستای مرد نجار دید 
شاید اونم میخواست یه پسر واقعی باشه 
نه یه ادمک چوبی بشه هم بازیش 
زیر آوار نگاهی که از چشماش میگذشت 
بین مردمی که برده ان و انکار میکنن 
اون پادشاهه قلمرو تنهاییاش بود 
نه سرزمین هایی ک با خون اشغال میشدن 
اون رنگ میزد به دیوارای شهر تا شاید انتقامشو از این زمین یخ زده بگیره 
اما تمام رنگ های تاریکه دنیارو جمع کنی یه صحنه از این منظره نمیشه 
میگفت با یه گل میشه بهار 
رومو میشه یه روزه ساخت 
تق تق 
کیه میزنه در پس 
دوباره یه مهمونه ناخونده 
پسرک اینو گفت تو واهمه ی مرگ 
دست نوازش کشید رو سرش راهبه ی شهر 
چشماشو بست تنش انگار شد سرد 
شد طرد رفت جایی ک نشه پیداش کنن 
گفت تو جهانی ک پر شده از کوتاهیه فکرت 
چقدر بلند تر شد قد این دیلاق جهل 
شاید دیگه نمیزنه نبض این سکوت ک این شهر زندست هنوزم به اجبار وهم 
چه کلافه میبافتمت تو منظره ی بومم 
من هنوز باید تو این زمین یخ زده بمونم 
وقتی رنگی نیست که به صورت بی روح این شهر بزنم 
چطور از دستی ک روش نقش زده بخونم 
عا پسرک من هنوزم خسته ام 
میاد از همه چی بدم 
حالمو بهم میزنه رفتن 
بعد از آخرین برف دیگ خروس نمیخوند کبکم 
تو دنیای ساخته مغزم چقدر سفیده 
با این وجود هنوزم میشه دیدت

Pesar Bache

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها 

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Noor

-----------------------------
01 . Aaghaazin
-----------------------------
اومدیم ، پخش شدیم ، تو همسایگیِ زمین
ماه از کنترل خارج شده بود
سالهاست خبری مخابره نشده
از هشاشینِ حاضر
رساله ی تاریخِ تاریکِتون رو گرفتیم پس
جنگ بود و منفعتِ غرب
فرزندانتون ، فرزندانمونَن
خواب بودید
معنیِ پروردگار نمیدونیم و اما اندکی از شما
وقتِ صُلح به روشِ ماست
یه روش سرد
احساس رو کمی فهمیدیم اما
اینجا ، نه فقط برای مرگ
سوگِتون ، زوگِ آخر ماست ولی
نه از لَم ، نه از لَم
پسربچه شاید ، انگیزه یعنی
ولی ، زوگِ آخر یگانگی نه از لَم
نگاهِ شما رو تغییری ولی نه از لَم
رنگهایی رو که میبازید اما نه از لَم
ارتباطِ عمیقی رو بینِ ما باید اما
نه از لَم نه از لَم
شاید سواله لَم اما جوابو نه از لَم
صدای چرخ ارّابه ها تو خواب اما

Aaghaazin

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Mirtak - Rozane.mp3

کرکاس
شعر و کلام: گویا
کلام مهمان: صفیر
{بخش دوم} آهنگساز: نجوا {بخش اول} و شمرونی
ناشر: ملی
قطعه ی اول ازمجموعه ی نوح

{متن شعر}
{مقدّمه}
سزای ناسپاسی عذابه

{بخش اول}
قسمت اول

برا شادى ها دير برا اشك گريه زود
زودم برا مردن دير برا عاشقى
دایره ی گیجی در تکاپوی مسلک 
آخرین شمعم – سلول و طوفان
بی نوایی گَردِ، زندگی نباتی
روح مُکدر / معطل پشت روادید
میخواد گذر کنه نره زیر حکم تقدیر
رونما باشه شُگون آینده ی تقویم
بکار مارى تو آستين پيراهن منطق
پوست بندازه عمقى در تنورى از شعر
بشه مايحتاجى در قبال زمختى طعنه و
گازانبرى بُرّان برا شكافتن نعره
واپسین کرکاس به گل نشسته
شهریور سالی مجهول، یک روز یکشنبه
در کمال عفو حوالی ساعت هفت
فرش طبقه هشت ریغ رحمت چاک جده

همخوان {دوبار}

ماهیا ندارن حس پروا
وقتی ادما گره خوردن به بند کرکاس
کور میشه اشتیاق واسه خیلی ها
اختیار زندگی میره پای احتیاج

قسمت دوم

بختی که میخوابه رو نحسی
همون مُراوده یعنی تولد من
هجده آبان زمینی شدن مردی
که تقاص میده پس، طی طالعی نحس
هرشب یقین دارم که خواب آخره
کابوس بره ی آماده به پَزی که لاغره
همین نفسا روا شدن حاجته
قامت خمیده ی شب در بیمِ ساعته
قلب میره از دست هوش میره از دست
نفس میمونه ویلون چون نبض یار پنهون
آخرم گردنم میره بر همین میدون
تا از آبروم سقف بسازم هر کران تهرون
نا محرم میمونه فعلام تو اقبال
پل احساس و ادراک دچار نقصه 
ازین خاکستر باید سزارین شم
به رنگ آبی دریا نارنج های در باد

همخوان {دوبار} - صفیر

ماهیا ندارن حس پروا
وقتی ادما گره خوردن به بند کرکاس
کور میشه اشتیاق واسه خیلی ها
اختیار زندگی میره پای احتیاج

قسمت سوم

قبله ها تو قُنوت آبتنی میکنن
برات چاه کنی میکنن با پیام نوع دوستی
کدورت جغرافیایی که دوختی 
پول هنگفت سرمایه ی توپ و تانک و روسپی
ِمرثیه ی جهان خیمه شب بازی با خون
خطِ راسُ السرطانُ هیکلِ بی جونش
سیاها گُمَن تو سفیدیِ برق الماس
تو زندان استعمار عده ای کرکاس
سیاست مضر، مُهر آفتِ فرهنگ
خطِ مَشی بی هنر بهره ی فاصله طبقات
ادَوات مُهیا واسه پایمال زنی
ارز کمه کارگر زیاد دریافتا کفی
میشه جایگاه اجتماعی بی مایه فطیر
زیرخط  فقر، خنک سایه ی تبعیض
شدیم حاصل تعمیدی
که با خونِ ذاتِ شَر، فلک میشه تنبیه

{بخش دوم}
قسمت پایانی

وقت دِروست، درست از همون باری 
که بیهوده زمزمه میکنه دار فانی 
توشه ها خالی و جو زمین عاصی 
ابر و باد بارون با خاک میکنن لابی
میچینم نو، نه بی ریخت و درهم
پینه میزنم حاصل خیزی زمین رو
با اینکه دیر، آبرو خیره وا می ایسته
روی کوه صبر، با شان خون من تا این بنا تقدیس شه
آسمون رو حصار، بهشت رو قیقاج
میکشم میره تنم کلاه گشاد جهنم 
در قبال حضانت شيطان
چشمان خونبار جهان
قرار تاریک و ازهم گسیخته شه
همه جا پر تخم و شهوت سِحر
هل هله خاتمه میده به جنگ و عَزای دل
منقضی میشه کلام رو ترازوی عدالت
تا رسیدن کبودی گنبد قصه 
آفت ها چوب حراج خوردن
ساقه ها با سوز عزا مُردن
سزای منفعت، مرگ معرفت
برگ برنده ی ما به دست های چاپلوس ها چیده شد
داشته و نداشته رم، هه... بریدن جیغش رو
آدم بی مشکل گاز بزن سیبت رو
از بهشت ربوده شو
جهان رو تخم کینه کن، دلا رو پر حیله کن

@mellistream
twitter.com/mellistream
telegram.me/mellistream
instagram.com/mellistream

Skit (3ta Harfe Akhar)

Mc Tes

Recent comments

Aram Azad

that_roya

that_roya

aubertow

Related tracks