my playlist

مادوتا بودیم یه چیزه دیگه
دوتا لیوان آب لبریزه دیگه
دوتا بچه ی کوچیکه ریزه میزه
که شیطتناش همه زیره میزه
مادوتا بودیم یه حال دیگه
دوتا پرنده با یه جفت بال دیگه
یکی داره میاد یکی داره میره
میگی چاره چیه کنارت کیه
میگم لباسمو نگیر پاره میشه
بیا بوشو ببین،از تازگیشه
بیا ببینم واست اندازه میشه
چه فرقی میکنه که مال کیشه
وقتی مال همیم،همه درکن
دعواهامونو نگاه،همه نمکن
حوصله ی قهرو باتو ندارم
طول بکشه یه دیقه کمه کم
ببین همچیو ساده میشه
اصلا همچی به همین سادگیشه
ما زندگیمون به هم گره خوردست
اگه گره هامون هیچوقت وا نمیشه
همچی تو آنه دیگه
این همون پسر مامانه دیگه
مارو کوچه بالایی کتک میزدن
واس مامان شدی یه قهرمانه دیگه
میگی ساعت شیش،دم درم
منو تو شیریم و همه خرن
دروازه باتو توپو من بخرم
قرارمونو یادت نره فقط
عرق و خستگی دم غروب
وقتی که میرفتن همه تو لونه
تو گفتی که بازیا همه دروغه
کاش هیچ بازی دیگه نشه شروع
تا نشه تموم،منم خسته دووم
نیاوردم گفتم بسه عمو
دوتا لقمه ته ساکم هستش هنوز
برو بردار میدونم که طعمش ازاوناست
که بازی میکنه با مغز و روون
بعد اون چیزی یاده من از تو نموند
شده شبو تموم نشده خبری ازتو هنوز

دنبال گمشدمم
توهمین کوچه ی سردو خالی
بالای پشت بوم گهگداری
اشکات میگن توام همین دردو داری
چشمام داره میره خوابه لعنتی
از‌ کدوم جاده میای راه لعنتی
دلم میخواد،باهات راه برم ولی
تو بیراهه هاتو به پای من زدی
داره هر اومدن یه راهه رفتنی
ما هرچی رفتنه رو به نام هم زدیم

یادته قرارمونو
از مدرسه فرارمونو
همه شبای بی قراریو میگم
اون حالای خرابمونو
چی ما یکی رو ما دوتا کرد
چی "از"و از "هم" جدا کرد
چی منو بنده ی خدا
چی تورو خدا کرد
حالا که رو زمین رد پاته
تو آسمونا پی تو میگردم
اینو قول میدم من که تا عمری هست
نفس به تو میدم قرض اگه پیدا بشی
سریع گم میشم ترس از هیچی ندارمو
نیست امیدم قطع، وقتی بریدم از یه شهر
خب دیدم هست یه نفر که بهش هنوز توجیحم من
اینو قول میدم
همین جمعه ساعت شیش
قرارمون همون باهمچیش
انگار درآوردیم تاهمه ریش
گذاشتیم پا پس پیش
ولی اینو یادت بمونه
چه رفیقم باشی چه خانوم خونه
یه دشمن یا عابره بارون و تو مه
عشق ما تنها قانونمونه

04-Ma dota [Prod.ArianHosseinzadew]

" کی؟ "
شعر و اجرا : رودی
آهنگساز: اش کوشا
میکس و مسترینگ : سهند ام زد
تاریخ پخش : 13 خرداد 1402
.
قسمت اول

کی میاد تو این کوچه؟
کی خودشو می‌پوشه؟
کی میدونه نرخ آدم آدم می‌فروشه؟
کی نه میگه به مرگ و کی نه میگه به سرگرد؟
که نه میگه به راحتی ؟ کی نه میگه به هر دو
کی یادش نمیره؟ 
کی مثل من اهل شامورتی بازی، جادو و حیله؟
کی شده وسیله؟
کی از عشق ساخته آدم؟ آدم برفی
کی از مادرش یاد گرفته چطور نمیره؟
کی میکوبه به شیشه؟ 
کی بلند پرت میکنه توپش پاره میشه؟
کی منو میفهمه؟ کی میخنده با این شعر؟
کی همیشه میمونه؟ کی راهی سفر میشه؟
کی گرفته کی داده دنگ؟
کی از طاق آسمونا میندازه بمب؟
کی باعث و بانیشه؟ کی میاد تو این کوچه؟ کی شده گم؟
  
همخوان
ما از پایین میریم بالا که بخوریم تاب
با انحنای لام‌ش
کیا میان باهام؟ 
کیا میان بریم کوچه؟ 
تنو بزنیم به آب جوب با ماهیای مرده کنار قلابا
آفتاب تند و تیزه ازش طلا می‌ریزه
امروز ما میاد یه روزی بعد فرداها
اون روز کی هست کی نیستش ؟
توی کوچه بدوییم از شادی انقدر که زانو بندازه شلوارا

کی نمیشه بی حساب؟
کی میاد تو این کوچه دست خالی و بی سلاح؟
کی تلو تلو میزنه مثل باد، مثل مرگ لا اندام خاطرات؟
کی میاد تو این کوچه؟
کی سرش آتیش و لنگ طعم چوبه؟
کی وسط خیابونا بلند میخونه؟
تو رخ مرگ می‌رقصه پا میکوبه
بترس از گورش که این گور، گور زنده هاست. 
 
همخوان

ما از پایین میریم بالا که بخوریم تاب
با انحنای لام‌ش
کیا میان باهام؟ 
کیا میان بریم کوچه؟ 
تنو بزنیم به آب جوب با ماهیای مرده کنار قلابا
آفتاب تند و تیزه ازش طلا می‌ریزه
امروز ما میاد یه روزی بعد فرداها
اون روز کی هست کی نیستش ؟
توی کوچه بدوییم از شادی انقدر که زانو بندازه شلوارا

Ki? (Prod. Ash Koosha)

M.O.T.B. 3

M.O.T.B. 3 (prod. C. Ray)

Central Cee ft. Nemzzz -After You

Sellool

Rahaa (Ft Meraj)

Yeganegi

زمانی که منو ترد میکردی از عدن 
خاکیه پنهان خلق انتهای تنگ تر از روحم 
چقدر سنگینم از بی وزنیه وجودت وقتی نقش میزدی تو به این پیکر 
کالبدم این طنینو طی کرد 
من از گل تو روییدم به دیدن 
که خارای سیاهت نمیتونن ببینن 
من از ین تضمین چه بی ضمانتم وقتی یگانگی اجباری برای رویش گل نیست 
اما شاید میشد صدای آواز پرنده های وجودو از کوچه بپرسیم 
کجایی خورشید که 
گناهِ پل ریختن از صدای پای سکوتِ این سایه ها بود 
بیا به هم بتابیم تو این قبیله های حجابت که دلیل کشف ستاره ها بود 
شاید همینم دلیل خلق "نگاه" بود 
بگو اهریمن کدوم ستاره ان پلک های بسته رو دو تا کهکشان مجاورت 
شاید دل به معاشقه ی تو بسته پرنده که نمی وزن باد های مخالفش 
شاید تو خود بادی 
خالق اتفاقی 
که این جهان زاییده شده اتفاقی 
اما اِنگار تو چشم انداز طبیعت این کالبد بی حجابی 
نقاش این نگاری 
یه روزی از تارای تنیده شده ی دور بدنم بیرون میزنم به خیال خلق خودم 
زخم های تنم دست به یکی میکنن تا به علت نبودن این مرگ حمله کنن 
یه روزی حتی از سوی جهان پرتو غیر 
به معرفت روشن سخنت دل نمیدن 
اون روز چهرتو غرق میکنم تو نقاشیام وقتی چشمای ساکنم صدای برکه میدن 
یه روزی شاید ابر ها از پریدن رنگ 
تو شاهرگ شونه های طبیعت سر 
به تنهایی خمیدنت بتابونن نور 
که سایه ها تماشاچیه رقصیدنتن 
تو قدر اعتقاد من به حامیه نگاهی 
گاهی عجیب الخلقه های خوابیده به بالین درخت ها میریزن از این پاییز تکراری 
بیا تصویرمونو پشت این آیینه بکاریم
-----
چه از زبون آزادی ، چه تو روزنه ی نور پرده های پنهانی
چه تو زندونِ اربابای خیالی
درست همین جایی که ما باشیم
کلِ جهان مدحِ توئه
از ابرای متحرک تا آسمونای دورِ پُر از آتیش
همون دایره های تو خالی نقاشیت
جاری ، تو ردای باد قرمزِ کیهانی
تا غبار توی سینه ی رویای بیداری
کران به کران مدح امکانیه که
ما اونو به اسم خدا میشناسیم
ما حرکتِ پر از شوق تو بومت
به ثانیه های تو همه رنگا رو باختیم
همه رنگا رو جز .....، همون حرفای تکراری
چقدر همه پُریم از معمای تاریخ
چقدر دروغ از شد روزای پوشالی ساختیم
چه شبایی که با نبودنت نبوده راهی
با چند قطره وجود و افسانه های واهی
موندگار شدیم تو شهرِ آهن و شیشه
تو رو تو دود تکنولوژی کشیدیمت تو سینه
بهمون گفتن آدم میتونه همه جا ببینه
تو رو زیرِ بارِ قانونای سیستم نمیشه دیدت
زیر چارچوب زیر پرچم قارون
سخنِ عدالتو کشیدن رو سرِ هممون
گور معرفته مهربون منجی کجاست
سرمون زیر زورِ سرانه با کلاه بی کلاه
کلِ جهان مدح توئه
مهم نیست چنذ تا استخونِ چند تا بچه
زیرِ چرخِ ارابه های سرمایه داری میترکن
وقتی ارباب عطسه کنه
مهم نیست وقتی تو خوابِ نازی
با اشاره ی ابروی ملکه هرکی رنگِ پوستش
به قدرِ قصمرو با تحریمِ حیاتش
از خاورِ بیگانه جفت پاهای نازکشو اَره کنه
وقتی زیرِ نظرتیم همه چی دستِ توئه
فقط دیگه چرا تکرار نمیشه لوت؟
عاد و ثمود ، اقوام نوح
همشون همینجان هنوز
و فرائنه ای که پشت کردن به ستاره های آسمون
چند هزار سال قبل تر
وقتی سنگ های عظیم به اراده ی تو به حرکت درومدن
ولی الان ثابتن و علمی که دوباره ریشه کرد

Arraabeha

Sokhan

بودنم بی جواب ، هستنم بی جواب
من لای نسیم و رقصِ ستاره های خاموش
تصورم از انتظارتون فاصله نیست
وقتی یه گلِ نایابم رو قله ی کوهِ فراموش
انحنایِ لبِ خشک فلک صورت گرفته ازم
دورم از جرقه ی جادو
یه جسمِ نامیرای اندرومدائیم
وقتی دارید بو میکشید تتمه ی باروتو
من تو هوایِ سرِ خراب چه , هر چند
عیشِ ریاضتمون نرسید به چهل
من نگاهمو قربانیِ راهِ تو کردم
ولی این راه چیزی نیست که نشه دید به دل
شاید دستی به درازای کرانِ دریا که نه
شاید نورِ ته همین تونل ترسناک
شاید فاصله ی زیادی نیست بینمون
از رازِ من ساده گذشتی لا به لای حرفات
چه بعد گردبادِ وعده کنار بگیری گل
چه وسطِ آتیش مقرر بگیری گُر
من معنیِ رفاقتِ دستایِ تو با انتهای زمینم
وقتی میسازی از سفیدی پُل
از انجماد اذهانِ بی خبر از دل
به الماسِ روحِ بعد از نگاهِ دره های گل
شرطِ نمودِ منو میخوای؟خیالی نیست
فقط باید همه ی خالی ها رو ببینی پُر
---
رو انحنای بهت زده ی سیم های لخت 
وقتی پرنده ها میزدند چرت به رسوایی بال 
از دیدگاه این نگاه رفتم 
دوربین های مدار بستت چشم به این جهان که باز کردن 
مسخ شدم از کوریه بداهه کردن 
دعوتم تو این ضیافت به انتظار نشستن 
 اما هنوز بی جوابم تو این راهه برگشت تو این سیاهه بد رنگ 
من نشعت یه درد تو اسارت یه برده ام 
من به یه مو بندم 
منو پاره نکن 
آواره نکن 
وقتی دست های سرد خورشیدم به ستاره نخورد 
بشینو نیستنمو نظاره گر شو 
که بارور کنم زمینو من صدای ریختن برگم 
لحن عاجزانه ی التهاب تارای صوتیم وقتی نطفه های فراموشی از ترس نبودشون این صدارو خفه کردن 
کجای شهرم که نقش زده به تن ِحرف 
توقع بی جای کمکم از رنگ ؟ ؟؟؟
من طبیعت لمس نشده ی بکر بودم زمانی که دستهای کوتاهه هوشه مصنوعی از وهم 
میبافتن تو سر درخت ها 
خیال زاییدن تبر جای برگ ها 
اما من به راهم ادامه میدم 
تا روزی ک ببینم 
همه خالیا پر شدن از حرف هام

Negaah

زورِ بازوی من تازیانه یِ الهه یِ
رو تنِ پر از درد تاریخِ توئه
من با آلت تاریکم که لونه ی زجره
گرفتم جلوی نورِ رو شادی گلتو
نه پای فراری داری نه صدایی رسا
نه رسانه ای به غیر بهای فروش تن
منِ متضاد تو موافقِ صدای بی‌جونت
ببین که میبینم غمتو تو غروبِ مرد
گدایی کردی غرورمو به موی سر
تا کمر از ستاره آویز عشقی و صلح
من یه عنکبوت بزرگم و تار تنیدم
دور حصار عاشقت و
اون لبای خشکِ آذین به سرخاب تر
تو معنی بزرگترین غمِ منی
که به دوش کشیدم زخم هزاره ها رو
به رخ بکش مظلومِ چشما به کهکشانا رو
به آتیش بکش دنیا رو بانو
انگار کلِ جنسِ ما رو زده طاعون
بسوزونم بسوزون
هی صدای گرفته یِ مادرِ طبیعت
گور لرزونِ مردای واقعی تر
من از سرزمینِ پیر عروسکا
یه کتاب عاشقانه ی بی الفبا ام
منو زدن به نام شومِ ابدیتت
همون دو تا چشمی که تو رو دیدنت با من
شادی گلمو و رشدِ تو تاریکی کشت
صدای منو قانونِ هم آمیزی برد
مهم نیست واقعا مهم نیست کوه
بسازید از تَن رو تنای جنس ما
ولی اگه یه روزی رسیدید به خورشید
رو تنِ گرمِ هم جنسش با من
بنویسید قتل ، بنویسید زن
بنویسید زباله ی مقدس جبر
بنویسید از بلندای لطیفه افتاد
بنویسید از ثریای غریب عشاق
بنویسید اگه به گلِ من رسیدید
این یعنی معنی روحِ بزرگِ منو یگانگی رو دیدید
میبینم همه حرکاتو
کاتوره ای صاف هرگونه کاتو
نکته یِ پنهانِ علتِ کتابو
گور ابدی ورق و لغاتو
میبینم با هم خو گرفتید
خبر دارم از ابتدا انتهاشو
از هر زاویه ای نگاهو
هم به چشمِ مکمل هم اشتباهو
میبینم گرونِ طبیعت
نیست به قدرِ این غریزه
با این که پیشتون فقط یه غریبم
دیده هاتون این محبتو ندیده
پشتِ آسمون کهربای قرمز
منِ یگانه نامه ها رو گرفته
شما هم فقط جسم بی‌ جونو دیدید
نه تنِ خورشید پره از نوشته
من نه نسبت تازیانه
نه معنی کتابای عاشقانه
نه دلیلِ آفرینش آشیانه است
نه انتخاب تون امر حامیانه
یه لکه اگه بود
ناخالصی دنیا کن فیکون میشد
جهان اگه قانونه
این همه ضدِ قانونو به وجود میکُشت
پس ورای جوابِ سوالای لا به لای کهرباها
علتی مجهوله ولی علت ناگفته ی احد من و تارا
شما عاید بایدی به دیدن شدین
نگاهِ غایتی به زیدن
تولید مثلی شاید
دیده لطیفه هایی به این آدم

Yegaanegi

شد از قلمش خلع 
میریخت تو جامدادی جنگ 
وقتی تراشید سرشو پایه نقاشیش 
همه بهش خندیدن 
گفت چقدر حقیرن این رنگ ها 
یه خط صاف کشید وسعتو نشناخت 
تهش نقطرو انداخت 
گفت خدا همین جاست 
که من میکنم حسش 
ما همه از همین نقطه ها میگرفتیم شکل 
شایدم این کرم تو این جهان پیله نمیشه 
وقتی شکم هوا پر از خاکه 
باید پروازو بلد باشه اون تا بشه فاتح 
چشماش که بازه اما نگاه میکنه به ساعتش میفهمه هنوز خوابه 
میکشه ۴ تا خطه صاف هی 
از همون خطایی که بهشون میسپاره باد دل 
گفت پروازو مدیونم به ایم ریسمانه پاره 
کجای اتاقت شدی پنهان که اگه نورم بهت بتابه نداره فایده 
بگذریم در کل تق تق تق 
در شد باز یکی گفت بس کن 
همه هستیم 
اما هیشکی همرنگ نیست 
من دارم خفه میشم از این تنگی 
از این تردید 
شاید ما تو دنیای بعد مرگیم 
شایدم همین جا نشستیم منتظر چرخیم 
چرخ ارابه های خاموش 
زیر جهل دریای مغلوب شده به پیروزیه فانوس 
ولی ما که از چوبیم غرق نمیشه هیچکس 
انگار شنای ساحل شناگرای خوبی نیستن که غرق میشدن تو ماهه کامل 
نه چون اونا از خاکن 
تهش همه یکی ان
تو این عالم ذر چیزی برای ترسیدن نیست که بخوام ببینم
-----
مثل ارابه ها رو من قدم بزنید
کل جهانِ سفید منو با رنگ بخرید
من همین پهنا من همین گستره ی سفید
من همون پیچی که تو موهای لیلی نمیشه دید
بزن آبی کهشکونِ پسِ آسمون
از شهر بزن بیرون روی این دنیای کاغذی
زمین صاف و بی مرزه تا وقتی با منی
من و تو رویاییم یه عالمیم

Rang'Haa

-----------------------------
07 . Skit (3ta harfe akhar)
-----------------------------
بی قیدو شرط بدون نیت 
بدون هیچ انتظاری از وجود سیرت 
نمونده نیازی برای دیدن 
ندیده های حبس شده پشت میله های بدون سلول چشم های خیرم 
بیاید بریم جایی که ستاره هاش تیرن 
تو رویایی دیدن کابوس خواب ندیده ام 
جایی که دهن مردمش همیشه باز نیست 
جایی که برنده بمونیم با این که باختیم 
این تفکرا که فقط غمن 
نمیدونم
یا این غما باعث افکار منن که میخونم ؟
همین مجمعم پاسخ سوال صلاح جمع نیست 
تا کی به گردنتون آویزه طلای تحقیر؟
تا کی میخوایید شورش کنید علیه بند تسبیح 
دونه ها علت پراکندگیتون پارگیه نخ نیست 
شماها فقط رعیتین پای این قلو زنجیر 
باید بدونین که اربابه که میکنه تغییر 
من سعی کردم شمارو بیرون بکشم ولی انگار فقط خودم دارم غرق میشم تو لجن 
خواستم تنهایاتونو دور کنم ازتون ولی خودم نقابشو میکشیدم رو صورتم‌
بیایید بریم جایی که نیست اثری از بودنم 
یا حتی از کبوترم 
ولی هنوزم تو سرم میبینم دونه هاش رو خاکن 
به امید برگشتنش چه خونه ها که ساختم 
چه زوزه ها که بادم میکشید اما هیچکس صداشو نمیشنید 
این چراغو نمیشه دید با این ک هوا تاره 
اما صدای سازش 
می ارزه به لرزیدن انگشتای شهنازت رو تن سیمت دنیا 
رو سر سیبت افتاد کدوم درخت فهمت ؟
ساکنین ستاره های سنگدل 
انگشت اشارتون سمت کدوم دل تنگه 
کدوم حشره طعام مدفوع سیری ناپذیر این مرگه ؟
دروغتون قشنگه 
چه آهه سردی از دل تنها میره تو کوچه ها 
هنوزم میاد روح این شهر به خواب پوکه ها ؟
شاید به جای فتحش 
دلم گرو حضم همین سه تا حرف آخره که نوشتم رو قلبش 
بیاید با هم بریم به همون جایی که بفهمه 
به همون جایی که بشه بهش بگن دل

Skit (3ta Harfe Akhar)

-----------------------------
06 . Pesar Bache
-----------------------------
یه پسر بچه که زندگیشو شروع کرده تو یه کوچه ی باریکو 
کثیفه پر از لکه 
با یه قفسه ی چوبی پر از هیچی که تکیه به دیوار زده با یه میخو چند تیکه چسب که
 دلگیر از خالقی که رنگ پوستشو سیاه آفریده شاید هیچ موقع بخشیده نشه 
سنگ فرش خیابون میده بوی آغوش مادرشو از دید اون زندگی یه تحقیر محضه 
تو حرارت شهرم اون اغلب لباسشو بیرون میاره از تن
 یه ساعت مچی بد رنگ رو مچش که همیشه خوابه انگار خسته اس 
کی میخواد عاقل شه نمیدونم من اصلا 
پدرش یه سرباز تو جنگ جهانی سوم بود که هیچ وقت به خونه برنگشت 
پس هیچکس نیست که واسه شام میز بچینه وقتی نمیدید پدرو مهمونه سرزدش 
میزنه آلبوم عکسای خونوادگیشو ورق 
معلم سر کلاس دنیا حاضریشو نزد 
با خودش گفت تو جایی که ارابه میشد قلم 
من یه جاده ی سیاهه پر از راهه پیچو خمم 
مثل درختی ک دلش لرزیدو برگهاش ریخت 
حقیقتو تو دستای مرد نجار دید 
شاید اونم میخواست یه پسر واقعی باشه 
نه یه ادمک چوبی بشه هم بازیش 
زیر آوار نگاهی که از چشماش میگذشت 
بین مردمی که برده ان و انکار میکنن 
اون پادشاهه قلمرو تنهاییاش بود 
نه سرزمین هایی ک با خون اشغال میشدن 
اون رنگ میزد به دیوارای شهر تا شاید انتقامشو از این زمین یخ زده بگیره 
اما تمام رنگ های تاریکه دنیارو جمع کنی یه صحنه از این منظره نمیشه 
میگفت با یه گل میشه بهار 
رومو میشه یه روزه ساخت 
تق تق 
کیه میزنه در پس 
دوباره یه مهمونه ناخونده 
پسرک اینو گفت تو واهمه ی مرگ 
دست نوازش کشید رو سرش راهبه ی شهر 
چشماشو بست تنش انگار شد سرد 
شد طرد رفت جایی ک نشه پیداش کنن 
گفت تو جهانی ک پر شده از کوتاهیه فکرت 
چقدر بلند تر شد قد این دیلاق جهل 
شاید دیگه نمیزنه نبض این سکوت ک این شهر زندست هنوزم به اجبار وهم 
چه کلافه میبافتمت تو منظره ی بومم 
من هنوز باید تو این زمین یخ زده بمونم 
وقتی رنگی نیست که به صورت بی روح این شهر بزنم 
چطور از دستی ک روش نقش زده بخونم 
عا پسرک من هنوزم خسته ام 
میاد از همه چی بدم 
حالمو بهم میزنه رفتن 
بعد از آخرین برف دیگ خروس نمیخوند کبکم 
تو دنیای ساخته مغزم چقدر سفیده 
با این وجود هنوزم میشه دیدت

Pesar Bache

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها 

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Noor

-----------------------------
08 . baraaye delam
-----------------------------
[ورس یک]
بیا برقصیم ، بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلند نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست
نه این لامصبِ بد معامله ته توانش اینه
با یه نقطه رو دیواره دلم طرف میشم
من نه طرف زمینم نه آسمون تو جنگتون
تا اینا هنوز تو فکره شو آف اندیشه ان
هنوز ریز دلم به حرف کتابه
من با یه دینِ دیگه بزرگ شدم
دیره دادا
با اینکه میدونم دلم یه جایی گیره دادا
ولی خوب عشق همون قُل و زنجیره دادا
خرافه های پسندیده آرزوی این درخته پیره
من ندیدم یه جوره دیگه
من جورم جمیعِ جمعِ جماعِ جور
از مکان آدم غریبه ها با من بلای شوق
ولش کن من که تکرار سایمه
واسه همین این کالبدو تا وجدان دادمش
آدمی وقتی طاق میشه چشماش طاقتش
دنیای بعدِ مرگ بهترین دلیلِ عبادته
کاش بلورِ ظریفِ آوای فروغ
بود کلِ این زمینِ لرزون
نه اجرت ما برده ها که از عرق تِخ میکنیم
کفِ بانیِ طبِ روز ، طبیبِ مذکور
طبیعت مجبوره خلق کرد و پهن
نماد خرگوش و گوزنم پُرِ ترس از تنفگ
دلیلش مستیِ خونه دادا
هضمم کنن یا با طبیعتِ جبرِ وارده مستم کنن دادا
تا کی نونو درارم
کی میگه بهرش؟
نمیگه این که الان جلوت وایستاده الآن یه برده است
کی میگه دردشو نکشیدم تو حبسم
[کورس]
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلند نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست نه
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
تو دنیای شما بارونِ گل میباره
تو دنیای ما بالِ شاپرکا خیسن
[ورس دو]
یارم دنبال گله گلی نیست تو باغچه دادا
فریب غروبِ گوشه ی طاقچه رو خورد
پشتِ شیشه اسیرِ پرواز فاخته
چون زندگی قشنگ نیست مثل نُتای باخ اون
زندگی های قبلیشو مثل من باخته
شعرا به شاه مینازن شاخه شاخه
من نه شاعرم دادا نه گل حاصلِ از شاخه
من یه رپ کنم که با پوچیِ زندگی ساخته
خدا همانِ همان رختِ امانمو نگرفته ازم
تا خوابم ببره دوباره
تو کتابش خوندم که همه ی جادوها تو شاخه
حتی طلسم هم نمیشه با یه بچه و پیشآبش
شُکر دادا هنوز سر به هوام
کَکمم نمیگزه با افکار زرد عوام
مسیرمو پیدا نمیکنه جهت اعداد دادا
شکر هنوز وقتِ اذان سکوت میکنم
سوت میکشه گوشم
صدای پای یه موجود وارونه رو سقف
بهم میفهمونه به هوشم
شکرش مزید نعمت افسانه است
شیزوفرنی دروغه من با پریا همسایم
جواب نمیخوام ، دلیل بیار
رهایی تاوان عشقِ زمینیاست
دنیای هم پای اندازه من تو طول راهمم و تاولمو پوشیده پام
جونم گرو ترس
راهی ندارم جز مراقبِ چرخشِ یار
بودن نبودن یه توهمه ناب
شریکِ ورقت نمیشم الهه ی ناز
توهمه اینجا فقط یه توهمه
سد انسانی شدیم تو مسیره تردد امواج
نمیکشیم همو از رو غرض دادافضا کافی نیست دلم دنبال گلِ گلی نیست توو باغچ
[کورس]
بیا برقصیم بیا برقصیم یار
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
وقتی پی کشفی که شیطنتت گل نکرده
جلوه های بصری جایی ازش نیست نه
بیا برقصیم بیا برقصیم بیا
من جز همین رقصیدن کاری بلد نیستم
تو دنیای شما بارونِ گل میباره
تو دنیای ما بالِ شاپرکا خیسن

Baraaye Delam

-----------------------------
05 . Noor
-----------------------------
از لرزه های افتاده به اندام این پهنا 
شکستن بغض های گلوی پنجره ی تنها 
اما این درد همیشه هست همراهش 
ک باز میکنه قلبشو تا 
نور مهمونه خونه بشه 
به کوتاهیه فکر تمومه سایه ها دونه بده 
شاید یه روز برسه از لونه بره 
قبل از این ک این خونه متروکه بشه 
باد بشین رو نیمکت های شکنجه گر تنهایی زوزه بکش 
پرده ها مینون میکنن دل 
از سقفی ک آوارو میپرسته ک میشه نصیبش 
و درختای خونه نشینه زرد 
سر 
تکون میدن به نشونه ی فهم
ک زیر بار حرفای زور باد 
خمیده نمونه تن 
اون کلی باج به خزون برگ هاشو داد 
ک دوباره جوونه زد 
از نگاهه دوخته به زمینش میشه فهمید ک 
نگرانه تمومه فصل 
نگرانه پاییزه محزونه بعد 
تنها باورش اینه ک تمومه شب 
نور کجایی خودتو بده نشون 
چشم ها مستحق تحقیرن 
بزار کوچیک شه مردمکشون 
اما بیا 
بیا تموم شه این پلیدیا 
بیا تموم شه این رنگ سیاه 
تموم ترس های بچگیام 
تو نبودت میکشیدن چنگ به دیوار 
هنوزم صداشون تو گوشم هست 
هنوزم میندازن رو شونم دست 
چیو میپرستید تو این مذهب سکوت 
که خورشیدش طلوع نکرد 
بدون نیست پاییز فصل رسیدن 
زاییده ی تابیدنته دیدن 
بده قول که بیدارم کنی اگه پایه قصه ی خوابیدنت بشینم 
میرم از شهر سایه های بالغت 
که تابشه آفتابو بلعیدن
از فصل بارش های برف 
تو عمق شعرهای نرسیدن 
از چین تو باد موهای ابر ها 
زاد گاهه نگاهه رنگ ها 
میرم از شهر کشیدن نقش رو نقش های پاره سنگ ها

باد 
منو تو زمانه زیادی برامون باقی نمونده از یاد 
رفته هارو فراموش کن بزار بتابم رو تمومه شاخو برگ ها 
موهای پریشونه این ابر های حریصو از رو صرورتم بردار 
بزار بتابم 
بزار یه شب سرمو راحت رو‌بالش بزارم 
بخوابم

Yegaanegi

Mc Tes

Recent comments

Saeid Rahmansetayesh

mirass

mohamad

Alef♟️🪽

Related tracks