Lyrics:
Een sluwe wezel kruipt langs verroest chroom
Een lange wezel sluipt — een schaduw, als een droom
Zittend, trillend als een vlag — verdriet beweegt zo zacht
Twee zielen, dodelijk verleden: “Kom je morgen?” in de nacht
Adem stokt op tel vier — een traan ontmoet een lach

Een smachtend, schrijnend verlangen, stil en dicht
Elke isoleercel ligt tussen bewandelde gangen, allen in het zicht
Toen niets te veel, niets te zwaar was — zo luchtig, zo licht
Verscheurd, en toch nog steeds op zoek naar een eerlijk gezicht

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch — ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Schakelend van rust naar drift — van begrip naar onbegrip
De stem hapt lucht en antwoord stokt — verstilt in absentie van grip
“Zie je me zo, jongen?” — tranen smelten graniet
’T is moeilijk om gewenst te zijn — als je jezelf niet ziet

(ik tel… twee… drie… — ik laat niet los)
(als jij valt… val ik mee — maar ik sta ook zonder jou weer op)

Gesneden: zalen vol “nee”; koud hart aan de gang
Een tent in lucht, gesnoven dromen — wanorde zingend lang
Sirenes huilen; nacht kleeft bloed aan elke hand
We tellen littekens als sterren die niet langer brand
Familie zucht; pijn vangt adem in verblindend licht, op elk gezicht

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Bespied door onwelwillenden — klompen slaan het pad
Fluisteringen onder huid — verwrongen door de wind, zo glad
Wie scheef kijkt ziet soms meer dan wie rechtop staat
Waag het aan mijn mensen — het zuigt de lucht uit ’t gelaat
Kortademig, woedend, liefdevól — wij schreeuwen in de regen
Schrik, lach, pijn — en morgen huiswaarts, langs dezelfde wegen

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur
(ik hou vast… jij ook… in elke scheur…)

…maar toch

Rampdag

צל יום האסון

לא זה לא

אל תיתן לאור ליפול

תקווה בסדקים

Lyrics:
Chez nous je gronde — pas excuse, habitude,
Mes beaux souliers désormais pleins de poussière rude.
Parmi des sentiers où la mémoire s’effrite,
Nous marchons lents — trop tôt, trop tôt, toujours trop vite.
Elle était là — la veuve — droite, sans détour,
Sa voix, tranchante et vraie, surgit hors du parcours;
Et cela fit en nous un calme apaisant,
Comme une épée brisant le collier contraignant.
De petits cailloux, serrés au creux de la main,
Balisaient notre route et traçaient le chemin.

Que laisse-t-on, quand il n’est nulle sépulture ?
Des cendres dans le vent — et la mémoire dure,
Nous essayons encore d’aimer sans talisman,
Sans marque ni emblème — juste un signe. Un signe. Lentement.

« Je le mets dans sa boîte ? », dis-je, l’air étonné.
Je ne sais pas pourquoi cela m’a paru sensé.
Mon ami se tait, puis répond net, sans manière :
« Des cendres, pas de stèle. Comprends, mon frère. »
Il rit — non de bonheur, mais d’un chagrin amer :
« Pas dans une boîte aux lettres… sois humain, frère. »

de l’air…

Petits cailloux — prière lourde sur la terre,
Que donner, sans un corps, juste un silence austère ?
On n’a pas toujours besoin d’une tombe pour voir,
Parfois… suffit un caillou dans la poche, pour croire.
Avec eux, simple geste — une pierre qu’on apprête,
Une petite pierre… mais en elle — tout ce qui reste.

Petits Cailloux

Lyrics:
Samen — of alleen — zeezout en koorts.
Ik adem en draag wat van ons is door de storm, zoals ik dacht dat het hoort.
Hand op m’n hart — geen grote woorden meer.
Ik schreeuw met mijn open ogen.
Ik fluister in stille gebaren in de lucht, en ik ben enkel alleen nog hier.

Je zei: “Het is op… Ik wil wel blijven… maar ik moet je verlaten.”
Hart gescheurd. Paniek. Paniek. 
Achtergelaten in ’t land van de leeuw, zo alleen, eenzaam en alleen gelaten.
Hand op m’n hart. Ogen branden. Ogen branden.
Niks meer te zeggen. Wij zijn klaar, zomaar ons leven weggedaan.

Advocaat van de duivel — maar ik pleit voor het licht.
Zout op mijn lippen. Is het echt klaar? Koorts in mijn gezicht.
Dagen vol donder — donderende donderdagen — ik zwijg maar ik wijk niet.
Zwart op wit gezworen — zie je het dan echt niet zoals ik het zie?
Zie je het dan echt niet zoals ik het zie?

Dagen vol donder — ik slik maar ik breek niet.
Kaken op slot — ik wijk niet. Ik lijk op niemand niet.
Ik loop nog fier. Zie je mij, of zie je me niet?
Of kijk je weg, alsof het je niets deed. Niet?

Alles slaat. Alles slaat — maar ik sta.
Alle troep op m’n rug — maar ik sta.
Ik volg dat pad, kijk om… en daar
zie ik, tot mijn ergernis, jouw opluchting dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.

Jouw opluchting dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.
Dat ik ga. Dat ik ga.

Advocaat van de duivel — maar ik pleit voor het licht.
Zout op mijn lippen. Is het echt klaar? Koorts in mijn gezicht.
Dagen vol donder — donderende donderdagen — ik zwijg maar ik wijk niet.
Zwart op wit gezworen — zie je het dan echt niet zoals ik het zie?
Zie je het dan echt niet zoals ik het zie?

En als binnen mij alles wegbrandt — laat je mij dan helemaal alleen staan?
Hand op m’n hart: ik blijf je toch ook nog steeds proberen te verstaan.

Zwarte dagen. Te weinig lef. Noord tot zuid. Oost tot west.
Nieuwe kaarten gevouwen. Stress op stress.
Zangeres Zonder Naam in m’n hoofd als gebed.
Zo klinken de donderdagen: zwaar, bezet.
Ze blijven maar dalen, blijven maar slaan,
nooit echt breken, nooit echt opklaar’n.

’t Is een leven geleden — jij en ik.
’t Is een leven geleden — jij en ik.

"Ga. Kom niet terug. We zijn klaar."
Twee harde tikken tegen de muur. “Nee. Nee.” Klaar.
Zoveel woorden klemmen in mijn keel, alleen —
maar ik laat je gaan. Je gaat. Je gaat alleen.

Het leven liet los. Het leven liet mee.
We vallen uit vorm, maar we buigen niet mee.
We vieren niets. We leren aanvaarden.
Geen trofee. Geen wij. Alleen nachtmerries bewaren.

’t Is goed zo. Onder, onder. Weg, weg.
Ik zak omlaag, verdwijn — weg, weg.
Wat niet meer hoeft te branden in mijn huid van jou
laat ik zacht verjaren, zonder weer ziek te worden van mijn liefde voor jou.

Advocaat van de duivel — maar ik pleit voor het licht.
Zout op mijn lippen. Is het echt klaar? Koorts in mijn gezicht.
Dagen vol donder — donderende donderdagen — ik zwijg maar ik wijk niet.
Zwart op wit gezworen — zie je het dan echt niet zoals ik het zie?
Zie je het dan echt niet zoals ik het zie?

Advocaat van de duivel — maar ik pleit voor het licht.
Zout op mijn lippen. Koorts in mijn gezicht.
Dagen vol donder — ik zwijg maar ik wijk niet.

Hand op m’n hart: ik draag jou. Of jij dat nou ziet… of niet.
Hand op m’n hart: ik draag jou.

Of jij dat nou ziet… of niet.
Of jij dat nou ziet… of niet.
Of jij dat nou ziet… of niet.

Zeezout & Koorts

Lyrics:
Cold room, neon buzzes sick,
Restless pressure under my skin.
I snap the chains of daytime quick —
I tear loose; I break right in.

I spit today’s whole schedule out,
Your rules don’t run me.
My game’s the one that’s on the board,
I roll that dice—I don’t bleed. See?

I just do my own damn thing,
My deal, my will—
I keep it still.
You get the stab, you get the punch,
You’re the one down the stairs in a crunch.
Your misery leaves me chill.
Who cares, bro?
Life’s only one bad play,
One stage act with no soul anyway.

I just do my own damn thing,
My own deal, my own will —
I keep it still.
You get the stab, you get the punch,
You’re the one down the stairs in a crunch.
Your misery leaves me chill.
Who cares, bro?
Life’s only one bad play,
One stage act with no soul anyway.

I look the way I look,
I lock you down with my face.
Another body shoved inside,
No air, no light in that place.

Six weeks under psych review —
they map your head, your rage, your scar.
By then you're catalogued and through,
we all know exactly who - or what - you are.

“Who are we?” Filthy question.
You’re a file. You’re a mark. You’re a case.
Good ideas? I don’t care.
I wipe your name right off this place.

“Who? That one? Who? What? Him?”
Figure it out in your own hell.
I keep rolling how I choose.
I set the rules, I ring the bell.

I just do my own damn thing,
My own deal, my own will —
I keep it still.
You get the stab, you get the punch,
You’re the one down the stairs in a crunch.
Your misery leaves me chill.
Who cares, bro?
Life’s only one bad play,
One stage act with no soul anyway.

I just do my own damn thing,
My own deal, my own will —
I keep it still.
You get the stab, you get the punch,
You’re the one down the stairs in a crunch.
Your misery leaves me chill.
Who cares, bro?
Life’s only one bad play,
One stage act with no soul anyway.

You swing a chair?
Then you get isolate.
One move — you’re in that cell.
Done. No debate.

Trouble? We’ve got tons.
You’re gone. Back in your box.
Not happy? Me neither.
Solve your own shocks.

Lucky I’m not you,
And I’ll never be.
I look you in the eyes and thank the night
That your world ain’t home to me.

Cold air.
Dirty ground.
Everything shakes, no mercy around.
I hold control, I set the tone —
This is my floor, my zone, my throne.

I just do my own damn thing,
My own deal, my own will —
I keep it still.
You get the stab, you get the punch,
You’re the one down the stairs in a crunch.
Your misery leaves me chill.
Who cares, bro?
Life’s only one bad play,
One stage act with no soul anyway.

I just do my own damn thing,
I just do my own damn thing,
My own deal, my own will.
I keep it still.
I keep it still.
I keep it still.

My Floor, My Rules

Lyrics:
No One (8x)

Where stone once kissed the water — once sea, now quiet glass
Four young men stood; three held No One fast
Blood, heart, and flame at the cold shore’s rim — slow red mass
We stood there on the bank. What slips will never last.

The circles widen outward; time won’t keep him small
No One drifts where ground turns hard — we stay human through it all

Breathe like No One — light, unchained from clay
No One… No One slipped where we stayed, almost didn’t go away
Made something out of nothing — blessing turned to sound
Silence out of silence — a dream beneath the ground

Breathe like No One — light, unchained from clay
Almost didn’t go away
Made something out of nothing — blessing turned to sound
Silence of himself — a dream beneath the ground

The mother held the same torch — quiet, aching fire
Her soul burned low and muffled, under muted wire
The father, maker of gentle smoke, with open, empty hand
Spoke up to the stars — begged in vain, and wept along the strand
They were good and honest; gave all there was to give
But none can walk the hallway only No One’s feet can live
Father full of stories; mother fierce, no fear, no pause
Something out of nothing; nothing out of what once was
Yet death still drained No One’s glass — that ancient law

We hold him in our sentences — but time rewrites our tongue
The mist called from the other side — and no one came… not even No One, young

(2x)
Breathe like No One — light, unchained from clay
Almost away
Made something out of nothing — blessing turned to sound
Silence of himself — a dream beneath the ground

No One (8x)
The mist called soft; we only heard the twilight line
No One walked ahead — left all his chains behind
(That hook 2x)

No One taught us dreaming like smoke that falls and climbs
Pulled faces from the fog, cut all our ropes, then left our time
Where we are still building with an empty hand
No One gently cleared what we had planned
Writer on a page of white, with steady, tender will
Pulled outside into inside; poured us mercy, poured us still

Let a man — that’s No One — woven out of wind and thread
Turn his back on shape and crown and rest; walk on instead
Made something out of nothing — bright and fully real
A nothing even gods can’t hold — too wide to seal

Breathe like No One — woven out of wind and thread
Turned from shape and crown and rest; walked on instead
Made something out of nothing — bright and fully real
A nothing even gods can’t hold — too wide to seal

No One (8x)
The mist called soft; we only heard the twilight line (3x)
No One walked ahead — left all his chains behind

(2x)
Breathe like No One — light, unchained from clay
Almost away
Made something out of nothing — blessing turned to sound
Silence of himself — a dream beneath the ground

On your shoulders — hold him there; see where No One parts the tide
Where battle falls to quiet — peace arrives without a blade or pride
No One is mist and flame… a dream that stays
He’s gone — but in us, still his name — no heart that lets it fade

(2x)
Breathe like No One — light, unchained from clay
Almost away
Made something out of nothing — blessing turned to sound
Silence of himself — a dream beneath the ground

My Floor, My Rules

trisiz

Related tracks