دکلمه

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

عاشقی جرم قشنگیست به انکار مکوش- بهروز ياسمي-دکلمه رضا پیربادیان

عشق را ای کاش زبان سخن بود / احمد شاملو

Mohammadreza Lotfi - Ehsan Tabari - 
آلبوم آن جاودان

آن بهار شوم - شعر و صدای احسان طبری - موسیقی محمدرضا لطفی

دیوانگی
شعر: سیمین بهبهانی
آواز: پوران

یا رب مرا یاری بده تا خوب آزارش کنم
هجرش دهم زجرش دهم خوارش کنم زارش کنم
ار بوسه های اتشین وز خنده‌های دلنشین
صد شعله در جانش زنم صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری گیرم زدست دیگری
از رشک آزارش دهم وز غصه بیمارش کنم
هر شامگه در خانه ای چابک تر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای وز خویش بیزارش کنم
چون بینم ان شیدای من فارق شد از سودای من
منزل کنم در کوی او باشد که دیدارش کنم
گیسوی خود افشان کنم جادوی خود گریان کنم
با گونه گون سوگندها بار دگر یارش کنم
چون یار شد بار دگر کوشم به ازار دگر
تا این دل دیوانه را راضی ز ازارش کنم
یا رب مرا یاری بده تا خوب ازارش کنم
هجرش دهم زجرش دهم خوارش کنم زارش کنم
ار بوسه های اتشین وز خنده های دلنشین
صد شعله در جانش زنم صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری گیرم زدست دیگری
از رشک ازارش دهم وز غصه بیمارش کنم
هر شامگه در خانه ای چابک تر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای وز خویش بیزارش کنم
چون بینم ان شیدای من فارق شد از سودای من
منزل کنم در کوی او باشد که دیدارش کنم
گیسوی خود افشان کنم جادوی خود گریان کنم
با گونه گون سوگندها بار دگر یارش کنم
چون یار شد بار دگر کوشم به ازار دگر
تا این دل دیوانه را راضی ز ازارش کنم 

دیوانگی؛ شعرخوانی سیمین بهبهانی و آواز پوران

دف

دف را بزن! بزن! که دفیدن به زیر ماه در این نیمه شب، شب دفماهها‎ 
فریاد فاتحانه‌ی ارواحِ هایهای و هلهله در تندری‌ست که می‌آید‎ 
آری، بِدف! تلألوِ فریاد در حوادث شیرین، دفیدنی‌ست که می‌خواهد فرهاد‎ 
دف را بِدف! که تندرِ آینده از حقیقت آن دایره، دمیده، دمان است و نیز دمان‌تر باد!‏‎ 
دف در دفِ تنیده و، مه در مهِ رمیده، خدا را بِدف! به دف روحِ آسمان، به دف روحِ من بِدف!‏‎ 
شب، بعد از این سکوت نخواهد دید‎ 
من، بعد از این شب توفانی‎ 
تا صد هزار سال نخواهم خفت‎ 
شب را بِدف! دفیدنِ صدها هزار دف!‏‎ 
مهتاب را‎ 
با روح من بِدف! دف خود را رها نکن، تو را به لذت این لحظه می‌دهم قسم، دفِ خود را رها نکن!‏‎ 
‎ 
ای کردِ روح!‏‎ 
گیسو بلند!‏‎ 
قیقاج ــ چشم!‏‎ 
ابرو کشیده سوی معجزه ها، معجرِ هوس!‏‎ 
خشخاش ــ چشم!‏‎ 
خورشید ــ لب!‏‎ 
دزدِ هزار آتش، ای قاف! ای قهقهِ گدازه‌ی مس در تب طلا، دفدفدفِ تنورِ تنم را بدف! دف خود را رها نکن!‏‎ 
‎ 
سیاره‌های دف ‏‎ 
در باغ‌های چلچله می‌کوبند‎ 
دفدفددفددف‎ 
از این قلم‎ 
چون چشم تو‎ 
خون می‌چکد‎ 
دفدفددف‎ 
‎ 
یک زن که در سواحل پولاد می‌دوید‎ 
فریاد زد: خدا، خدا، خدا تو چرا آسمان تهران را از یاد برده ای؟‎ 
دف صورت طلایی ماه تمام را از آسمان به زن ایثار کرد‎ 
‎ 
دفدفددفددف‎ 
دفدفددفددف‎ 
دفدفددفددف‎ 
‎ 
محبوب من!‏‎ 
ای آسمان!‏‎ 
زنمردِ روح!‏‎ 
راز ترنج!‏‎ 
خشخاش ــ چشم!‏‎ 
دفدفدفِ تنور تنم را بِدف!‏‎ 
ای کردِ روح!‏‎ 
کرکوک را به صولت فریاد خود بکوب،‎ 
بر کوه قاف!‏‎ 
دفدفددف‎ 
دفدفددف‎ 
سیمرغ جان، بِدف! دفِ البرز را بدف! دفینه‌ی ارواحِ سنگ را بیدار کن! البرز را بیدار کن!‏‎ 
دفدفددف‎ 
دفدفددفددف‎ 
ارواحِ سنگ گشته‌ی اجداد خواب را بیدار کن!‏‎ 
سیمرغ جان!‏‎ 
بیداد کن!‏‎ 
دفدفددف‎ 
دفدفددفددف‎ 
دفدفددفددفددفدف‎

رضا براهنی - دف

عاشقانه هایی از احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام 

عاشقانه هایی  احمدرضا احمدی /صدا احمدرضا احمدی/ موسیقی هوشیارخیام

نزدیک شو
نزديک شو اگر چه نگاهت ممنوع است
زنجيره‌ی اشاره چنان از هم پاشيده است
که حلقه‌های نگاه
در هم قرار نمی‌گيرد.
دنيا نشانه‌های ما را
در حول و حوش غفلت خود ديده است و چشم پوشيده است.
نزديک شو اگر چه حضورت ممنوع است.
وقت صدای ترس
خاموش شد گلوی هوا
و ارتعاشی دويد در زبان
که حنجره به صفت‌هايش بدگمان شد.
تا اينکه يک شب از خم طاقی يک صدايت
لرزيد و ريخت در تهِ ظلمت
و گنبدِ سکوت در معرق درد برآمد.
يک‌يک درآمديم در هندسه‌ی انتظار
و هر کدام روی نيمکتی يا زير طاقی
و گوشه‌ی ميدانی خلوت کرديم:
سيمای تاب‌خورده که خاک را چون شيارهايش
آراسته است.
و خيره مانده است در نفرتی قديمی
که عشق را همواره آواره خواسته است
تنها تو بودی انگار که حتی روی نيمکتی نمی‌بايست بنشينی
و در طراوت خاموشی و فراموشی بنگری.
نزدیک شو اگر چه قرارت ممنوع است
هیچ انتظاری نیست که رنگِ دگر بپاشد
بر صفحه‌ی صبور
وقتی که ماهواره‌های طاق و نیمکت در خلٲ بگردد
و چهره‌ها تنها سیاه‌وسفید منعکس شود
و نیمی از تصویرها نیز هنوز
در نسخه های منفی باقی مانده باشد.
نوری معلق است در اشاره‌های ظلمانی
ورنه چگونه امشب نیز در این ساعت بلند
باید به روی این نیمکت بنشینم هم‌چنان کنارِ این میدان
چشم انتظار شکی فسفرین
و برگ ترس خورده ی شمشاد تنها در چشمم برق زند؟
نزدیک شو اگر چه تصویرت ممنوع است.
ساعت دوباره گردش بی‌تابش را آغاز کرده است
و نیمی از رخسار زمان
از لای چادر سیاهش پیداست.
از ضربه‌ای که هر ساعت نواخته می‌شود ترک بر می‌دارد خواب آب
و چهره‌ای پریشان موج در موج
می‌گردد و هوای خود را می‌جوید
در بازتاب گنگ سکه‌ای در آب انداخته است.
پا می‌کشند سایه‌های مضطرب
در هیبت مدور نارون‌ها
و باد لحظه به لحظه نشانه‌ها را می‌گرداند دور تا دور میدان
اینجا خزه به حلقه‌ی شفافی چسبیده است
که روزی از انگشتی افتاده است
آنجا هنوز نوری قرمز ثابت مانده است
و روی صورتِ شب لک انداخته است
نزدیک شو اگرچه رویایت ممنوع است.
می بینی! این حقیقتِ ماست
نزديك و دور واهمه در واهمه
و مثل این ماه ناگزیر که گردیده است
گرد جهان و باز همچنان درست همانجا که بوده مانده است
و هر شب انگار در غیابت باید خیره ماند همچون ماه
در حلقه‌ی عزایی که کم‌کم عادی شده است.
این یٲسِ مَخملینه‌ی ماست
یا توده‌ی غبارگونِ وهمی برانگیخته؟
که بی‌تحاشیِ مدارهای در هم را چون ستاره‌های دنباله‌دار می‌پیماید؟
آرامشی است که بر باد رفته است؟
یا سایه‌ی پذیرشی‌ست که خون را پوشانده است؟
بی آنکه استعاره‌های وجدان از طعمش بر کنار مانده باشد.
نزدیک شو اگرچه مدارت ممنوع است.

«محمد مختاری»

محمد مختاری - نزدیک شو

بیا که هیچ بهاری به حسرت ما نیست
شکسته رنگی امّید بی تماشا نیست
به قدر پر زدن ناله وسعتی داریم
غبار شوق      جنون مشرب است
صحرا نیست                    
ز ما و من به سکوت
ای حباب قانع باش! که غیر ضبط نفس نام این معما نیست
چو موج اگر به شکستی رسی غنیمت دان     در این محیط که
جز دست عجز بالا نیست
به هر چه می نگری پر فشانِ بی رنگی است
که گفته است جهان آشیانِ عنقا نیست؟
حساب هیچکسی تا کجا توان دادن؟
بقا کدام و چه هستی؟
فنا هم از ما نیست
به هرزه بال میفشان در این چمن بیدل
که هر طرف نگری جز در قفس
وا نیست
http://sun-thing.blogspot.de/2013/08/blog-post.html

Bidelkhani

بیا که هیچ بهاری به حسرت ما نیست - غزل بیدل دهلوی - خوانش مصطفی صبوری

شعری از براهنی با صدای مصطفا صبوری

مغروق آبهای هزاران خلیج دور؛ پیغمبری که خواب ندارد

اگر خداوند فقط لحظه‏ ای از یاد می‏ برد که عروسکی پارچه ‏ای بیش نیستم و قطعه ‏ای از زندگی به من هدیه می‏ داد، شاید نمی‏ گفتم همه‏ ی آنچه که می‏ اندیشیدم و همه‏ ی گفته ‏هایم، اشیاء را دوست می‏داشتم نه به سبب قیمت‏شان که معنایشان،
رویا را به خواب ترجیح می‏ دادم، زیرا فهمیده ‏ام به ازای هر دقیقه چشم به هم گذاشتن 60 ثانیه نور از دست می‏ دهی. راه می‏ رفتم آنگاه که دیگران می ‏ایستادند، بیدار می ‏ماندم به گاه خواب آن‏ها و گوش می ‏دادم وقتی که در سخن اند و چقدر از خوردن یک بستنی لذّت می‏ بردم.
اگر خداوند فقط تکه‏ ای از زندگی به من می‏ بخشید، ساده لباس می ‏پوشیدم، عریان یله می‏شدم زیر نور آفتاب، نه فقط جسمم بلکه روحم را عریان می‏ کردم. اگر مرا قلبی بود تنفرم را می ‏نوشتم روی یخ و چشم می‏ دوختم به حضور آفتاب. نه فقط با خیال ونگوک شعری از بندتّی را روی ستاره‏ ها نقش می ‏زدم بلکه ترانه ‏ای از سرات شباهنگی می ‏شد که برای ماه می‏ خواندم.

 

******


اشک به پای گل‏ های سرخ می ‏ریختم تا درد ناشی از خارهایشان را درک کنم و همچنین سرخی بوسه بر گلبرگ ‏هایشان. الهی اگر تکه‏ ای زندگی از آن من بود برای بیان احساسم به دیگران یک روز هم تأخیر نمی‏ کردم، برای گفتن این حقیقت به مردم که دوستشان دارم و برای شوق شیدایی انسان ها را قانع می ‏کردم که چه اشتباه بزرگی‏ ست گریز از عشق به علت پیری، حال آن که پیر می ‏شوند وقتی عشق نمی‏ ورزند. به یک کودک بال می‏ بخشیدم بی آن که در چگونگی پروازش دخالت کنم. به سالمندان می‏ آموختم که مرگ با فراموشی می‏ آید نه پیری.
ای انسان‏ها چقدر از شما آموخته ‏ام. آموخته‏ ام که همه می‏خواهند به قله برسند حال آن که لذت حقیقی در بالا رفتن از کوه نهفته است. آموخته‏ ام زمانی که کودک برای اولین بار انگشت پدر را می‏ گیرد او را اسیر خود می ‏کند تا همیشه. آموخته ‏ام که یک انسان فقط زمانی حق دارد به همنوعش از بالا نگاه کند که دست یاری به سویش دراز کرده باشد. چه بسیار چیزها از شما آموخته‏ ام، ولی افسوس که هیچکدام به کار نمی‏ آید وقتی که در یک تابوت آرام می ‏گیرم تا به همت شانه‏ های پر مهر شما به خانه‏ ی تنهائی‏ ام بروم.


همیشه آنچه را بگو که احساس می ‏کنی و عمل کن به آنچه می ‏اندیشی. آه که اگر بدانم امروز آخِرین بار خواهد بود که تو را خفته می ‏بینم با تمام وجود در آغوش می‏ گرفتمت و خداوند را به خاطر اینکه توانسته‏ ام نگهبان روحت باشم شکر می ‏گفتم. اگر بدانم امروز آخرین بار خواهد بود که تو را در حال خروج از خانه می ‏بینم، به آغوش می ‏کشیدمت، فقط برای آن که اندکی بیشتر بمانی، صدایت می‏ زدم. آه که اگر بدانم امروز آخرین بار خواهد بود که صدایت را می‏ شنوم، فرد فرد کلماتت را ضبط می‏ کردم تا بی ‏نهایت‏ بار بشنومشان. آه که اگر بدانم این آخرین بار است که می‏ بینمت فقط یک چیز می ‏گفتم؛ دوستت دارم بی آنکه ابلهانه بپندارم تو خود می ‏دانی.
همیشه یک فردایی هست و زندگی برای بهترین کارها فرصتی به ما می ‏دهد، اما اگر اشتباه کنم و امروز همه ‏ آن چیزی باشد که از عمر برای ما مانده، فقط می خواهم به تو یک چیز بگویم؛ دوستت دارم، تا هیچ‏گاه از یاد نبری.
فردا برای هیچکس تضمین نشده است، پیر یا جوان. شاید امروز آخرین باری باشد که کسانی را می بینی که دوستشان داری، پس زمان از کف مده عمل کن، همین امروز شاید فردا هیچوقت نیاید و تو بی‏ شک تأسف روزی را خواهی خورد که فرصت داشتی برای یک لبخند، یک آغوش، اما مشغولیت‏ های زندگی تو را از برآوردن آخرین خواسته ‏ی آنها بازداشتند.
دوستانت را حفظ کن و نیازت را به آن‏ها مدام در گوششان زمزمه کن، مهربانانه دوستشان داشته باش. زمان را برای گفتن یک "متأسفم"، "مرا ببخش"، "متشکّرم" و دیگر مهرواژه ‏هایی که می‏دانی از دست مده. هیچکس تو را به خاطر افکار پنهانت به یاد نمی ‏آورد، پس از خداوند خرد و توانایی بیان احساساتت را طلب کن تا دوستانت بدانند حضورشان تا چه حد برای تو عزیز است.

دکلمه وداع  - با صدای نصرالله مدقالچی

شعرخوانی فرخ نعمتی از شعر زیبای حسین منزوی:

ای یاد دور دست! که دل میبری هنوز
چون آتش نهفته به خاکستری هنوز

هر چند خط کشیده بر آیینه‌ات، زمان
در چشمم از تمامی خوبان سری هنوز

 سودای دلنشین نخستین و آخرین
عمرم گذشته است و توام در سری هنوز
 
ای چلچراغ کهنه که ز آنسوی سالها
از هر چراغ تازه، فروزان‌تری هنوز

 بالین و بسترم  همه از گل بیاکنی
شب بر حریم خوابم اگر بگذری هنوز 

ای نازنین درخت نخستین گناه من!
از میوه‌های وسوسه، بارآوری هنوز 

آن سیب‌های راه، به پرهیز بسته را
در سایه‌سار زلف، تو می‌پروری هنوز

و آن سفرۀ شبانۀ نان و شراب را
بر میزهای خواب، تو می‌گستری هنوز

سودای جاودان نخستین و آخرین
عمرم گذشته است، توام در سری هنوز

 با جرعه‌ای ز بوی تو  از خویش می‌روم
آه ای شراب کهنه که در ساغری هنوز

Farokh Nemati - Delam Gerefteh Barayt Album [Www.Radioejavan.Com]

ای یاد دور دست! که دل میبری هنوز - شعرخوانی فرخ نعمتی

🎵 گوش فرادهید به دکلمه‌ی غزل «گفتی بیا» از مولانا روی قطعه‌ «masar» از گروه جبران

http://t.me/matnbazz

Deklameh

Gofti Bia - Molana

احمدی که تو را نفس می‌کشد
با صدای آیدا و احمد شاملو
کاری از حامد طاری
@Haataari
دانلود : https://t.me/haataarii/33
|
آثار مورد استفاده:
مستندهایی در مورد احمد شاملو
Goldmund - Windmills
|
کاور: حامد طاری
تصویر کاور، نامه ای از احمد شاملو به آیدا در سال 1342 است

متن نامه:
آیشیکِ جانِ احمدک
یادم رفت به‌ات بگویم. بچه‌ها لباس گرم ندارند. سیروس و سامان. به عنوان یک مهربانی بزرگ، چه خوب می‌شد برایشان پلوور می‌بافتی. با دست‌هایی که وقتی توی دست خودم می‌گیرمشان زندگی را حس می‌کنم، لمس می‌کنم.

احمدی که تو را نفس می‌کشد

Hatari

آیدا و احمد شاملو | احمدی که تو را نفس می‌کشد

فروغ فرخزاد از نگاه دکتر سروش دباغ - دانشگاه واترلو 1391 تابستان

دیباچه گلستان سعدی با صدای آقای ساعد باقری
از کانال @manaravanbod

Dibache Golestan Saed Bagheri دیباچه گلستان سعدی

مرا نکاوید , دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی
از مجموعه دوستت دارم
آهنگساز کارن همایون فر 


مرا نکاوید
مرا بکارید
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید
از انگشتانم برای کودکان مداد رنگی بسازید
گوش هایم را بگذارید تال در میان گلبرگ های صدا پاسداری کند
چشمانم را گل میخ کنید و بر هر دیواری که در انتظار یادگاری کودکی است بیاویزید
در سینه ام بذر مهر بپاشید تا کودکان خسته از الفبا ، در مرغزارهایم بازی کنند
مرا نکاوید
واژه بودم
زنجیر کلمات گشته ام
سخنی نوشتم که دیگران با آرامش بخوانند
من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بکارید
در زمینی استوار جایم دهید
نه در جنگلی که در زیر سایه درختان معیوب باشم
جای من در کنار پنجره هاست

دوستت دارم ...

باید در چشمان نگریست،
یا در گوش‌ها گفت؟
جنبش انگشتانت که به روی هم انباشته شده بود
و مروارید چشمانت 
دلیل بود؟
در عصر یک پاییز
در اتوبوس بودیم
دورمان دیوار شیشه‌ای سبز ...
سبزی شیشه‌ها، زرد پاییز را
سبز خرم کرده بود.
از سبزی برگ‌ها بهار به اتوبوس نشست.
بیرون خزان در کار بود.
نمی‌دانستم در بهار درون باید گفت؟
یا در خزان برون؟
من و بهار پیاده شدیم
بهار در خیابان محو شد
پاییز در کنارم راه می‌آمد.

مرا نکاوید  و  دوستت دارم   / شعر و صدای احمدرضا احمدی


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

Fereydoon Moshiri-فریدون مشیری

روزگارا قصد ایمانم مکن  /      زآنچه می گویم پشیمانم مکن
کبریای خوبی از خوبان مگیر  /  فضل محبوبی ز محبوبان مگیر
گم مکن از راه پیشاهنگ را /    دور دار از نام مردان ننگ را
گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر /           از دلم امید خوبی را مبر

سایه این مثنوی را در سال 1368 برای احسان طبری سروده است

دکلمه

sheida hdr