yıllık izinlerinde intihar eden memurlar

acılar okyanusumda boğuluyorum.

nitelikli kaybedenler korteji*

bilmiyorsunuz.

alança haberin yok cover

Gülüşlerim paramparça olduğunda,
Korkardım dağılmaktan.
Kendime önünde şövalyeler olan bir şato inşa ettim,
Ve bir zindana sığındım.

Yarın yokmuş gibi hayatta kalırdım orada.
Kulaklarımda, içimdeki çocuğun çığlıklarını dinledim.
Dökülen saçlarımı tek tek topladım,
Tuğladan duvarlara bir şeyler çizdim.

Kendime bir güvenli alan oluşturdum.
Ne kadar yalnız olursam o kadar güvende olurum dedim.
Hiçbir kuvvet bana zarar veremez diye düşündüm,
Ama, en fazla ne kadar yalnız kalabilirdim ki?

Resmen, toprak yağmura ben ufak bir mutluluğa muhtaç oldum.
Gündüz geceye karıştığında parmaklıklar arasından baktım,
Öyle sessizdi ki, öyle sakindi ki.
Beyninde fırtınalar kopan birisinin bırak burada yaşamayı, hayatta kalmsı bile mümkün değildi.

Baş ağrıları, yorgunluk, sinir krizleri ve anksiyete.
Bunlar benim en sadık yarim.
Herkes gider, ama bunlar beni asla bırakmaz.
Hem dostum, hem düşmanım.

Evet, artık yeter.
Buradan çıkma vakti.
Ayağa kalktım, alabildiğim kadar derin bir nefes aldım.
Cebimdeki eski püskü anahtarı çıkardım, ve dışarıya kocaman bir adım attım.

Üşüyen bedenimle, çıplak ayaklarımla sivri taşlara basa basa yürüdüm.
Gecenin karanlığında rüzgara aşık olan dev ağaçları dinledim.
Ben, seçemiyorum kendimi az önce yalnızlık için çırpınırken, şimdi sığınacak bir kapı arıyorum.
Bana bir yol lazım, cebimde bahane kalmadı.

Bir kelime delip geçer mi insanı?
Ya da bir anlamı var mı hayal kurmanın?
Tek bir an yeter mi bir gülümseme için?
Bir gecede kayar mı tüm yıldızlar mesela?

Kim inanacak bana ya da kim dinleyecek beni?
Kim bilecek aklımda dönüp duran cehennemi?
Ben birazdan parlayan kanatlarımı yakıcam,
Ve gecemi aydınlatıcam.

Yazdığım yazıları,
Okuduğum kitapları,
Geçtiğim yolları,
Ve kendimi unutuyorum.

Öldüresiye bir oyuna davet edildim,
Ve koşa koşa gittim.
Çok kötü düştüm, çok fena ağladım,
Kalkamadım, doğrulamadım, çırpınamadım.

Yaşadığım yer resmen tımarhaneyi anımsatıyor,
Her yerden çığlık sesleri geliyor.
Benim bacaklarım titredi tırnaklarım uzadı,
Göz altlarım mosmor oldu.

Her seferinde nasıl yaptıysam bu sefer de yapıcam.
Ben biliyorum ve sabrediyorum, çok yakında bulutların üstünde gezeceğim,
Eğer vazgeçmezsem, ki ben asla vazgeçmem,
Çok yakında, cehenneme hükmedeceğim.

Mutluluğa Muhtaç.

Bu sabah yoğun bir burun kanamasıyla uyandım.
Dudaklarıma doğru süzülen her damla kan çok hoşuma gidiyordu.
Aynaya baktığımda ilk defa kendimi bu kadar beğenmiştim.
Beyaz fayansa düşüp sıçrayan kanları izlemek, mutluluk vermişti.

İnanır mısın burası hep aynı cehennemdi.
Burası hep bu kadar korkunçtu.
Ben hep güneşli günleri mumla aradım.
Tutulamayacağını bile bile verilen sözler karanlığa boğuyor insanı.

Onlar attığımız çığlıkları duymaz.
Acı içinde kıvranışımızı görmez.
Düşene bir tekme daha.
Bir daha, sonra bir daha, bir daha, bir daha.

Göz yaşı dökmeye fırsatım olmadı benim.
Kalbim bir hızlandı bir yavaşladı.
İnsanlara kıskanarak, kendime utanarak baktım.
Kimse beni görmesin diye çeşit çeşit maske taktım.

Bu benim hikayem.
Kimse ilgilenmesin, kimse el uzatmasın.
Senelerdir aynı oksijeni soluyorum.
Ve insanların ne kadar korkunç canavarlar olduğunu biliyorum.

Ben yaşamayı bilmiyorum.
Bir damla huzur nedir bilmiyorum.
Sizin nasıl mutlu mutlu uyuduğunuzu bilmiyorum.
Hayatın masumlğunu anlatan papatyaların kokusunu bilmiyorum.

Bence çok soruyoruz, çok konuşuyoruz.
O kadar uğraşıyoruz ki bir şeylerle.
Papatya kokularını alamıyoruz resmen, hadi ama.
" Kuantum fiziğinin nasıl işlediğinin bir önemi yok, SADECE BÖYLE İŞLİYOR İŞTE. " 

Ama insan duramıyor yerinde.
Bir şeyleri merak edip duruyor, birisi ağlıyor acaba neden?
Birisi çok mutlu acaba neden?
Gerçi birisinin neden mutlu olduğunu sorgulamak ne kadar vahim bir durum farkında mısınız siz?

Dalgın, dargın, kızgın, gergin ve mutsuz.
Hepsi benim.
Bazen hastane koridorunda yere bakıyor gibi hissediyorum.
Bazen de yemyeşil bir ormanda kuşlarla sohbet ediyor gibi.

Dümdüz sakin bir yol bulup sabah akşam yürüdüm.
Derin derin nefes aldım, tatlı şirin çatılı evlere gülümsedim.
Cebimdeki tüm sigaraları avucumun içiyle parçaladım.
Ve kimseye hiçbir şeyin nedenini sormadım, neden sorayım ki?

Kabaran saçlarımla ve mosmor göz altlarıyla parlayan yıldızlara gülümsedim.
Yaprakları dökülen ağaçlar arasında, bir avuç yıldız tozu buldum.
Bazen bu şehir üzerime yıkılıcak gibi hissediyorum.
Sonra ne ben kalıcam, ne şiirler, ne de bir tutam yıldız.

Geçmişe paralel giden geleceğim,
Ansızın boğazımı sıkıyor sanki.
Bazen bir damla suya muhtacım,
Bazen de bir nehrin kıyısındayım.

İçine korku sinmiş küçük bir çocuk muyum?
Yoksa o çocuğun yatağının altındaki canavar mıyım?
Hayatınız elinizden kayıp giderken ona sımsıkı tutunmaya çalışmanın bir anlamı var mı?
El kadar akvaryumda boğulmaya çalışan balığın, çabasının bir anlamı var mı?

Güzel günler, derin bir oh çekmeler.
Bulutların üzerinde yaşamalar.
Hepsi, hepsi, hepsi yalan. Kendinize gelin.
Biz bir peri masalında değil, koskocaman bir cehennemde yaşıyoruz.

Sessiz Çığlık.

Ben burada bekliyorum Osman

Second - Son Bir Şans Daha

bazen 
hiç gelmez 
beklenen özür
beklendiği anda
nihayet geldiğindeyse 
ne istenir 
ne de lüzum kalmıştır.

-çok geç kaldın..

Sessiz Çığlık.

Nefes.

Related tracks