Sociale duurzaamheid

Kunstenaarscarrières zijn allerminst duurzaam op vlak van artistieke en economische vrijheid. Kunnen we creatief werk niet iets duurzamer organiseren. De realiteit toont ons dat kunstenaars voortdurend creatieve ideeën moeten leveren om te overleven en ook van project naar project moeten springen om aan een leefbaar inkomen te geraken. Het zijn net vaak die arbeidsomstandigheden die een ‘sociale, duurzame creativiteit’ in het gedrang brengen. Duurzame creatieve processen, de mogelijkheid om op lange termijn creatief te blijven, komen zwaar onder druk te staan. Creatief wordt zo allesbehalve duurzaam maar net incidenteel en ongebruikelijks en over het algemeen zeer beperkt houdbaars. Creatie wordt iets tijdelijks, maar wij moeten toch kunnen creatief blijven op langere termijn, we moeten sociaal-economisch duurzamer worden. Welke infrastructuur is er nodig om kunstenaars hun creativiteit te garanderen op langere termijn? Welke structuren van zelforganisatie, betere wetgeving, sociale zekerheidsstructuren  en opleidingen in het onderwijs kunnen de kunstenaar helpen om economische uitbuiting tegen te gaan? Komen tot een beter duurzamer kunstenaarschap is onze leidraad van ons project. Luisteren naar kunstenaars die echte ontmoetingen aangaan met onderzoekers of specialisten lijkt ons een noodzaak. Nabijheid is heel belangrijk, ook in de beleving van kunst maar evengoed in het overdragen van kennis en knowhow. De fysieke ontmoetingen zijn telkens duurzame, rijke en laagdrempelige  uitwisselingsprojecten tussen de kunstenaars, leerkrachten, studenten en professionelen. We experimenteren met nieuwe vormen van solidariteit die de tegenstelling tussen de markt en de civiele ruimte overstijgt, we delen resources, kennis maar ook de risico’s, we willen inspireren en zo inzichten brengen voor nieuwe organisatie -en samenwerkingsmodellen.

Door dit onderzoek zijn wij als collectief ervan overtuigd dat er in het onderwijs voldoende moeten geëxperimenteerd worden met ontmoetingen, dit in nauw contact met de samenleving en de professionaliteit. Uitproberen, optimaliseren van vaardigheden, inzichten verwerven door ervaringsdeskundigen te observeren, zowel vanuit de positie als leraar, leerling evenals kunstenaar. Deze opleiding toonde hoe nuttig en essentieel observatie kan zijn waarom zetten we dit niet verder als leerkracht?  Onderwijssystemen zouden net de toegangspoorten moeten zijn naar de samenleving. Wij zijn de school en jullie zijn de rest van de samenleving is vaak de levendige paradox. De autonomie van de scholen is ook soms te zwaar zodat een breekpunt naar verandering uitblijft. 
En waar kan of mag je dan nog fouten maken als student of als net afgestudeerde, in de professionele wereld wordt dit niet geapprecieerd en vragen ze daarom reeds mensen met ervaring... We moeten dus een stuk van de wereld binnenhalen in die scholen of juist andersom , daar waar de school net overloopt in de samenleving. Nu is er vaak een harde lijn tussen school en samenleving, We zouden net openheid moeten creëren, experimenteren in de publieke wereld als het ware.
Ontmoetingen met collega’s of kunstenaars of vaklieden kunnen je wijzen op je blinde vlekken zodat je kan reflecteren en jezelf kan verbeteren.

POWWOWPOD