شمس و قمرم آمد | استاد محمد رضا لطفی

اگرچه دير می شود ولی بدان كه می رسم

به فاصله فكر نكن، كمی بمان كه می رسم

اگرچه عمر رفته و جوانيم پير شده

به تو در اين جهان نشد، در آن جهان كه می رسم

برای اينكه عشق را كنار تو درک كنم

اجازه سفر بده كه خاک را ترک كنم

در اين جهان به جای آب به من سراب می دهند

اگر سوال می كنم به من عذاب می دهند


اگرچه دير می شود ولی بدان كه می رسم

به فاصله فكر نكن، كمی بمان كه می رسم


فقط در انتظار تو اين همه سال مانده‌ام

به تو خبر نمی دهم كه در چه حال مانده‌ام

بی تو به خانه می روم مسير دام می شود

.هميشه در يک قدمی وقت تمام می شود

Miresam- mani rahnama

فرود و درآمد راست پنجگاه - آواز و کمانچه " علی اکبر شکارچی

آهنگساز : غلامحسین درویش خان
شاعر : ملک الشعرا بهار
دستگاه : ماهور
تکنوازی استاد جلال ذوالفنون

ز مــــــن نــــــگارم حــــــبیـبم خــــــبر نــــدارد
بــــــه حــــــال زارم حــــــبیبم نــــــظر نــــدارد

خـــــــــبر نــــــــدارم مـــــــــن از دل خـــــــــود
دل مـــــن از مــــــن حــــــبیبم خـــــــبر نــــدارد

کـجا رود دل عـــزیز من آی کـــــه دلـبرش نیست
کــــجا پـــــــرد مـــــرغ حــــــبیبم که پر نـــــدارد

فغان از این عشق عزیز من آی امان از این عشق
کــــــــه غـــــــــیر خـــــــون جـــــــگر نـــــدارد

هـــــــمه ســــیاهـــی عـــــــزیزم هــــــمه تـباهی
مـگر شــــــب مـــــا حــــــبیـبم ســــــحر نــــدارد

بــــــهار مـــــضطر عــــــزیز مـــن آی منال دیگر
کــــــــــــــــــه آه و زاری اثـــــــــــــــــر نــــدارد

جــــــز انــــــتظار و عــــــزیزم جــــــز استقامت
وطــــــــن عــــــــلاج حـــــــبیـبم دگــــر نــــدارد

ز هــــــر دو ســـــر بــــــر ســــــرش بــــــکوبند
کـــسی کـــه تـــــیغ عــــــزیزم دو ســــر نــــدارد

زمن نگارم

مهدی اخوان ثالث در شعر زمستان احوال خود و عصر خود را از خلال اسطوره‌ای کهن و تصاویری گویا نقش کرده‌است. شعر زمستان در دی ماه ۱۳۳۴ سروده شده‌است. به گفته غلامحسین یوسفی، در سردی و پژمردگی و تاریکی فضای پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ است که شاعر زمستان اندیشه و پویندگی را احساس می‌کند و در این میان، غم تنهایی و بیگانگی شاید بیش از هر چیز در جان او چنگ انداخته‌است.


زمستان

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس، کز گرمگاه سینه می‌آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی‌وش مغموم
منم من، سنگ تیپاخورده‌ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه‌ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می‌گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلت‌های بلور آجین
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

زمستان -مهدی اخوان ثالث

اجرای خصوصی در کاروانسرای قصر بهرام گرمسار از شهرهای استان سمنان

اجرای ۱۵ مهرماه سال ۱۳۸۹ – بیات زند


دریافت از سایت خصوصی:
http://Khosousi.com/NKBAq


دریافت از کانال تلگرام
https://t.me/Khosousi/5054


غمش در نهان‌خانهٔ دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند
به‌نازم به بزم محبّت که آنجا
گدایی به شاهی مقابل نشیند

فریاد از آن نرگس مستی که تو داری
آه از دل بیگانه پرستی که تو داری
ترسم که یکی زاهل وفا زنده نماند
در کشتن این طایفه دستی که تو داری

من چهره ام گرفته،
من قایقم نشسته به خشکی.
با قایقم نشسته به خشکی،
فریاد می زنم.

همه شب نالم چون نی
که غمی دارم ، که غمی دارم
دل و جان بردی از ما
نشدی یارم ، نشدی یارم
با ما بودی ، بی ما رفتی
چو بوی گل به کجا رفتی؟
تنها ماندم ، تنها رفتی
چو کاروان رود ، فغانم از زمین بر آسمان رود ، دور از یارم ، خون می بارم
فتادم از پا ، به ناتوانی ، اسیر عشقم ، چنان که دانی
رهایی از غم ، نمیتوانم ، تو چاره ای کن ، که میتوانی
گر ز دل برآرم آهی
آتش از دلم ریزد
چون ستاره از مژگانم
اشک آتشین ریزد
چو کاروان رود ، فغانم از زمین بر آسمان رود ، دور از یارم ، خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر، که تو را جویم
ای شادی جان ، سرو روان ، کز بر ما رفتی
از محفل ما ، چون دل ما سوی کجا رفتی ، تنها ماندم ، تنها رفتی
به کجایی غمگسار من ، فغان زار من بشنو و بازآ، بازآ
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو و بازآ ، بازآ سوی رهی
چون روشنی، از دیده ما رفتی
با خاطره باد صبا رفتی
تنها ماندم
تنها رفتی

Ghayegh Shekasteh

قایقْ شکسته - اجرای خصوصی محمدرضا  لطفی در بیات زند

Ghoghaye Eshgh Bazan ( ahaang.com )

غوغای عشق‌بازان - ساز و آواز افشاری - شجریان

آواز: محمدرضا شجریان

آهنگ : پرویز مشکاتیان

 تار : داریوش طلائی

شعر: عطار

Miresam- mani rahnama

user374172541

Related tracks