Name: Golhaye Tazeh 53 - Ahdieh & Shajarian by user9154728 in My favorites
Duration: 24 min 28 s
Description: پیانو : استاد جواد معروفی

My favorites

یاد وطن (ای ایــران) ایــرج، معینی کرمانشاهی و مهرافشان_ بیات اصفهان

Mohammad Reza Lotfi
Koln Concert
Improvisation In Dastgah-e Mahur

Zarbi-e Shur

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظرم چنین خوشش آراست....

(آلبوم رندان مست (ساز و آواز

▨ نام شعر: هذیان یک مسلول به مادرش
▨ شاعر:  کاراپت دِردِریان (مشهور به کارو)
▨ دکلمه و تنظیم: نامعلوم
ـــــــــــــــــ
همرهِ باد از نشیب و از فرازِ کوهساران
 از سکوتِ شاخه‌های سرفراز بیشه‌زاران
 از خروشِ نغمه‌سوز و ناله‌ساز آبشاران
 از زمین، از آسمان، از ابر و مه، از باد و باران
 از مزار بی‌کسی گم‌گشته در موج مزاران

 می‌خراشد قلبِ صاحب‌مرده‌ای را سوزِ سازی
ساز نه؛ دردی، فغانی، ناله‌ای، ‌اشکِ نیازی

 مرغِ حیران‌گشته‌ای در دامن شب می‌زند پر
می‌زند پر، بر در و دیوار ظلمت می‌زند سر
 ناله می‌پیچد به دامانِ سکوتِ مرگ‌گستر

 این منم! فرزندِ مسلول تو مادر! 
 در باز کن! باز کن در باز کن تا ببینمت یک بارِ دیگر


 چرخِ گردون ز آسمان کوبیده این‌سان بر زمینم
 آسمان قبرِ هزاران ناله کنده بر جبینم
 تارِ غم گسترده پرده روی چشِم نازنینم
 خون شده از بس که مالیدم به دیده آستینم
 کو‌به‌کو پیچیده دنبال تو فریاد حزینم

اشک من در وادی آوارگان ،‌آواره گشته
 درد جانسوز مرا بیچارگی‌ها چاره گشته
 سینه‌ام از دست این تک سرفه‌ها صد پاره گشته

 بر سر شوریده جز مهر تو سودایی ندارم
 غیر آغوش تو دیگر در جهان جایی ندارم

باز کن مادر! ببین از باده‌ی خون مستم آخر
 خشک شد، یخ بست بر دامانِ حلقه دستم آخر


 آخر ای مادر زمانی من جوانی شاد بودم
 سربه‌سر دنیا اگر غم بود، من فریاد بودم
 هر چه دل می‌خواست در انجام آن آزاد بودم
 صید من بودند مه‌رویان و من صیّاد بودم
بهر صدها دختر شیرین‌صفت، فرهاد بودم

دردِ سینه آتشم زد، اشکِ تر شد پیکر من
 لاله‌گون شد سربه‌سر، از خونِ سینه بستر من
 خاکِ گور زندگی شد‌ دربه‌در خاکستر من

 پاره شد در چنگ سرفه پرده در پرده گلویم
 وه! چه دانی سل چه‌ها کرده است با من، من چه گویم

 هم‌نفس با مرگم و دنیا مرا از یاد برده
ناله‌ای هستم کنون در چنگِ یک فریادمرده


 این زمان دیگر برای هر کسی مردی عجیبم
ز آستانِ دوستان مطرود و در هر جا غریبم
 غیر طعن و لعنِ مردم نیست، ای مادر، نصیبم
زیورم؛ پشتِ خمیده، گونه‌های گود؛ زیبم
ناله‌ی محزون؛ حبیبم، لخته‌های خون؛ طبیبم

کشته شد، تاریک شد، نابود شد، روز جوانم
 ناله شد، ‌افسوس شد، فریاد ماتم سوز جانم
 داستان‌ها دارد از بیداد، سل، سوز، نهانم

 خواهی ار جویا شوی از این دلِ غمدیده‌ی من
بین چه سان خون می‌چکد از دامنش بر دیده‌ی من

 وه! زبانم لال! این خونِ دل افسرده حالم
گر که شیر توست مادر... بی‌گناهم، کن حلالم


آسمان! ای آسمان! مشکن چنین بال و پرم را
بال و پر دیگر چرا؟ ویران که کردی پیکرم را
بس که بر سنگِ مزارِ عمر کوبیدی سرم را
 باری امشب فرصتی ده تا ببینم مادرم را
 سر به بالینش نهم، گویم کلام آخرم را

گویمش مادر! چه سنگین بود این باری که بردم
 خون چرا قی می‌کنم مادر؟ مگر خونِ که خوردم
سرفه‌ها! تک سرفه‌ها ! قلبم تبه شد، مُرد، مُردم

بس کنید آخر، خدا را! جانِ من بر لب رسیده
 آفتابِ عمر رفته، روز رفته، شب رسیده

 زیرِ آن سنگِ سیه گسترده مادِ رختخوابم
 سرفه‌ها محض خدا خاموش! می‌خواهم بخوابم


عشق‌ها! ای خاطرات! ای آرزوهای جوانی!
اشک‌ها! فریادها! ای نغمه‌های زندگانی
سوزها! افسانه‌ها! ای ناله‌های آسمانی
 دستتان را می‌فشارم با دو دستِ استخوانی
 آخر امشب رهسپارم سوی خوابِ جاودانی

هر چه کردم یا نکردم، هر چه بودم در گذشته
 کرچه پود از تارِ دل، ‌تارِ دل از پودم گسسته
عذر می‌خواهم کنون و با تنی در هم شکسته

می‌خزم با سینه تا دامانِ یارم را بگیرم
 آرزو دارم که زیر پای دلدارم بمیرم

 تا لباسِ عقدِ خود پیچید به دور پیکر من
 تا نبیند بی‌کفن، ‌فرزندِ خود را مادر من


پرسه می‌زد سر گران بر دیدگان تار، ‌خوابش
تا سحر نالید و خون قی کرد تویِ رختخوابش
 تشنه لب فریاد زد، شاید کسی گوید جوابش
 قایقی از استخوان، ‌خونِ دل شوریده آبش
ساحل مرگِ سیه، منزل‌گه عهدِ شبابش

بسترش دریای خونی، خفته موج و ته نشسته
 دست‌هایش چون دو پارویِ کج و در هم شکسته
 پیکر خونین او چون زورقی پارو شکسته

 می‌خورد پارو به آب و می‌رود قایق به ساحل
تا رساند لاشه‌ی مسلول بی‌کس را به منزل

آخرین فریاد او از دامن دل می‌کشد پر
این منم، فرزندِ مسلول تو مادر!
باز کن! در باز کن! از پا فتادم! آخ مادر!
▨ 
کاراپت دردریان (متخلص به کارو)
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: مجددا تاکید می‌شود که این شعر جز معدود شعرهای این مجموعه است که پالایش و تنظیم از نبده نیست.

کارو (کاراپت دردریان) | هذیان یک مسلول به مادرش

it is one of Ostad Yahaghi's masterpiece. He was a great Iranian violinist who left behind several valuable work. Rest in peace.

بهانه (شور) شاهکاری از استاد یاحقی

وی در ابتدا به سبک نیمایی شعر می‌سرود ولی بعدها رویه خودش را باز شناخت. در این شیوه جدید سهراب سپهری بر دیدگاه انسان مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود. شعر وی صمیمی، سرشار از تصویرهای بکر و تازه‌است که همراه با زبانی نرم، لطیف، پاکیزه و منسجم تصویر سازی می‌کند. از معروفترین شعرهای وی می‌توان به: نشانی، صدای پای آب و مسافر را نام برد که شعر صدای پای آب یکی از بلندترین شعرهای نو زبان فارسی است. کریم امامی که از دوستان نزدیک وی بوده در زمان حیاتش برخی از شعرهای سهراب را به زبان انگلیسی ترجمه کرده‌است. بعدها نیز مترجمان دیگری شعرهای وی را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه کردند. در سال ۱۳۷۱ شعرهای منتخبی از دو کتاب حجم سبز و شرق اندوه با نام «ما هیچ، ما نگاه» توسط «کلارا خانیس» به زبان اسپانیایی ترجمه شد. در سال ۱۳۷۵ منتخبی از اشعار سهراب سپهری توسط هنرمند ایرانی جاوید مقدس صدقیانی به زبان ترکی استانبولی ترجمه و از سوی انتشارات YKY در کشور ترکیه منتشر شد.

مسافر

دم غروب میان حضور خسته اشیا 
 نگاه منتظری حجم وقت را می دید 
و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر 
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود 
 و بوی باغچه را ‚ باد روی فرش فراغت 
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد 
 و مثل بادبزن ‚ ذهن ‚ سطح روشن گل را 
 گرفته بود به دست 
و باد می زد خود را 
 مسافر از اتوبوس 
پیاده شد 
 چه آسمان تمیزی 
 و امتداد خیابان غربت او را برد 
غروب بود
 صدای هوش گیاهان به گوش می آمد 
مسافر آمده بود 
 و روی صندلی راحتی کنار چمن 
 نشسته بود 
دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 تمام راه به یک چیز فکر می کردم 
 و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد 
 خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود 
چه دره های عجیبی 
 و اسب ‚ یادت هست 
سپید بود 
 و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد 
 و بعد غربت رنگین قریه های سر راه 
و بعد تونل ها 
 دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 و هیچ چیز 
نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش 
 نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست 
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف 
نمی رهاند 
 و فکر میکنم 
 که این ترنم موزون حزن تا به ابد 
شنیده خواهد شد 
نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد 
 چه سیبهای قشنگی 
 حیات نشئه تنهایی است 
 و میزبان پرسید 
قشنگ یعنی چه ؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال 
و عشق تنها عشق 
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق 
 مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد 
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
و نوشداروی اندوه ؟
 صدای خالص اکسیر می دهد این نوش 
و حال شب شده بود 
 چراغ روشن بود 
 و چای می خوردند 
 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها 
 خیال می کنم 
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی 
دچار یعنی 
..........عاشق
و فکر کن که چه تنهاست 
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است 
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست 
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند 
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست 
نه وصل ممکن نیست 
 همیشه فاصله ای هست 
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است 
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر 
همیشه فاصله ای هست 
دچار باید بود 
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف 
 حرام خواهد شد 
 و عشق 
سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست
 و عشق 
صدای فاصله هاست 
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند 
نه 
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند 
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر 
 همیشه عاشق تنهاست 
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست 
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز 
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند 
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را 
به آب می بخشند 
 و خوب می دانند 
 که هیچ ماهی هرگز 
هزار و یک گره رودخانه را نگشود 
 و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق 
 در آب های هدایت روانه می گردند 
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند 
 هوای حرف تو آدم را 
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن 
چه خون تازه محزونی
حیاط روشن بود 
و باد می آمد 
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد 
اتاق خلوت پاکی است 
 برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد 
 دلم عجیب گرفته است 
خیال خواب ندارم 
کنار پنجره رفت 
و روی صندلی نرم پارچه ای 
نشست 
هنوز در سفرم 
 خیال می کنم 
 در آبهای جهان قایقی است 
 و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است 
 سرود زنده دریانوردهای کهن را 
به گوش روزنه های فصول می خوانم 
 و پیش می رانم 
مرا سفر به کجا می برد ؟
 کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند 
 و بند کفش به انگشت های نرم فراغت 
گشوده خواهد شد ؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش 
و بی خیال نشستن 
 و گوش دادن به 
 صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد 
 و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟
شراب باید خورد 
 و در جوانی  روی یک سایه راه باید رفت 
 همین 
کجاست سمت حیات ؟
من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟
و گوش کن که همین حرف در تمام سفر
 همیشه پنجره خواب را به هم میزد
چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟
 درست فکر کن 
 کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟
 چه چیز پلک ترا می فشرد 
چه وزن گرم دل انگیزی ؟
سفر دراز نبود 
عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد 
 و در مصاحبه باد و شیروانی ها 
 اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت 
در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان 
به جاجرود خروشان نگاه می کردی 
 چه اتفاق افتاد 
که خواب سبز ترا سار ها درو کردند ؟
و فصل ‚ فصل درو بود 
 و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو 
 کتاب فصل ورق خورد 
و سطر اول این بود 
 حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست 
نگاه می کردی 
 میان گاو و چمن ‚ ذهن باد در جریان بود 
به یادگاری شاتوت روی پوست فصل 
 نگاه می کردی 
 حضور سبز قبایی میان شبدرها 
 خراش صورت احساس را مرمت کرد 
 یقین همیشه خراشی است روی صورت احساس 
همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب 
به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت 
 و روی شانه ما دست می گذارد 
 و ما حرارت انگشتهای روشن او را 
بسان سم گوارایی
کنار حادثه سر می کشیم 
 ونیز یادت هست 
و روی ترعه آرام؟
در آن مجادله زنگدار آب و زمین 
 که وقت از پس منشور دیده می شد 
 تکان قایق ذهن ترا تکانی داد 
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست 
همیشه با نفس تازه راه باید رفت 
و فوت باید کرد 
 که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ 
کجاست سنگ رنوس؟
من از مجاورت یک درخت می ایم 
که روی پوست آن دست های ساده غربت 
اثر گذاشته بود 
 به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی 
 شراب را بدهید 
شتاب باید کرد 
 من از سیاحت در یک حماسه می ایم 
 و مثل آب 
 تمام قصه سهراب و نوشدارو را 
روانم 
سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد 
 و ایستادم تا 
 دلم قرار بگیرد 
 صدای پرپری آمد 
 و در که باز شد 
من از هجوم حقیقت به خاک افتادم 
 و بار دیگر در زیر ‌آسمان مزامیر
در آن سفر که لب رودخانه بابل
به هوش آمدم 
نوای بربط خاموش بود 
و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد 
و چند بربط بی تاب 
به شاخه های تر بید تاب می خوردند 
و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی 
به سمت پرده خاموش ارمیای نبی 
اشاره می کردند 
 و من بلند بلند
 کتاب جامعه می خواندم 
و چند زارع لبنانی
 که زیر سدر کهن سالی 
 نشسته بودند 
مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند 
کنار راه سفر کودکان کور عراقی
به خط لوح حمورابی 
 نگاه می کردند 
و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم 
سفر پر از سیلان بود 
و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر 
گرفته بود و سیاه 
 و بوی روغن می داد 
و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب 
شیارهای غریزه و سایه های مجال 
 کنار هم بودند 
میان راه سفر از سرای مسلولین 
صدای سرفه می آمد 
زنان فاحشه در آسمان آبی شهر 
 شیار روشن جت ها را 
نگاه می کردند 
 و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند
سپورهای خیابان سرود می خواندند 
و شاعران بزرگ 
به برگ های مهاجر نماز می بردند 
و راه دور سفر از میان آدم و آهن 
به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت 
به غربت تریک جوی آب می پیوست 
به برق ساکت یک فلس
 به آشنایی یک لحن 
 به بیکرانی یک رنگ 
 سفر مرا به زمین های استوایی برد 
 و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند 
 چه خوب یادم هست 
 عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد 
 وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت 
من از مصاحبت آفتاب می ایم 
کجاست سایه ؟
ولی هنوز قدم ‚ گیج انشعاب بهار است 
و بوی چیدن از دست باد می آید 
 و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج 
به حال بیهوشی است 
 در این کشاکش رنگین کسی چه می داند 
 که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است 
هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را 
 نمی شناسد 
 هنوز برگ 
سوار حرف اول باد است 
هنوز انسان چیزی به آب می گوید 
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است 
و در مدار درخت 
طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمی زاد است 
 صدای همهمه می اید 
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم 
 و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را 
به من می آموزند 
فقط به من 
و من مفسر گنجشک های دره گنگم 
 و گوشواره عرفان نشان تبت را 
 برای گوش بی آذین دختران بنارس 
کنار جاده سرنات شرح داده ام 
به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها 
 تمام وزن طراوت را 
 که من 
 دچار گرمی گفتارم 
 و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین 
وفور سایه خود را به من خطاب کنید 
به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می اید 
و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است 
ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد 
 و شاهراه هوا را 
شکوه شاهپرک های انتشار حواس 
سپید خواهد کرد 
برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند
ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت 
ولی هنوز سواری است پشت باره شهر 
 که وزن خواب خوش فتح قادسیه 
به دوش پلک تر اوست 
هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها 
بلند می شود از خلوت مزارع ینجه 
هنوز تاجر یزدی ‚ کنار جاده ادویه 
به بوی امتعه هند می رود از هوش
و در کرانه هامون هنوز می شنوی 
 بدی تمام زمین را فرا گرفت 
هزار سال گذشت 
صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد 
 و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد 
و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا 
 نشسته بودم 
 و عکس تاج محل را در آب 
 نگاه می کردم 
 دوام مرمری لحظه های کسیری 
و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ 
ببین ‚ دوبال بزرگ
به سمت حاشیه روح آب در سفرند 
جرقه های عجیبی است در مجاورت دست 
بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن 
که یک اشاره بس است 
حیات  ‚ ضربه آرامی است 
به تخته سنگ مگار 
و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط 
غبار تجربه را از نگاه من شستند 
به من سلامت یک سرو را نشان دادند 
و من عبادت احساس را 
به پاس روشنی حال 
کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم 
عبور باید کرد 
 و هم نورد افق های دور باید شد 
 و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد 
عبور باید کرد 
 و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد 
 من از کنار تغزل عبور می کردم 
و موسم برکت بود 
 و زیرپای من ارقام شن لگد می شد 
 زنی شنید 
کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل 
در ابتدای خودش بود 
 ودست بدوی او شبنم دقایق را 
 به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید 
من ایستادم 
 و آفتاب تغزل بلند بود 
 و من مواظب تبخیر خواب ها بودم
و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن 
 شماره می کردم 
خیال می کردیم 
 بدون حاشیه هستیم 
 خیال می کردیم 
 میان متن اساطیری تشنج ریباس 
شناوریم 
 و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست 
 در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم 
که چشم زنی به من افتاد 
صدای پای تو آمد خیال کردم باد 
عبور می کند از روی پرده های قدیمی 
صدای پای ترا در حوالی اشیا 
 شنیده بودم 
 کجاست جشن خطوط ؟
 نگاه کن به تموج ‚ به انتشار تن من 
 من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ ؟
و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان 
پر از سطوح عطش کن 
کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف 
دقیق خواهد شد 
و راز رشد پنیرک را 
 حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد ؟
 و در ترکم زیبای دست ها یک روز 
صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم 
 و در کدام زمین بود 
که روی هیچ نشستیم 
و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم ؟
 جرقه های محال از وجود برمی خاست 
کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد 
و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ ؟
و در مکالمه جسم ها ‚ مسیر سپیدار
 چه قدر روشن بود 
 کدام راه مرا می برد به باغ فواصل ؟
عبور باید کرد 
 صدای باد می اید عبور باید کرد 
 و من مسافرم ای بادهای همواره 
 مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید
 مرا به کودکی شور آب ها برسانید 
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
 پر از تحرک زیبایی خضوع کنید 
 دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر 
در آسمان سپید غریزه اوج دهید 
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک 
 و در تنفس تنهایی
 دریچه های شعور مرا به هم بزنید 
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز 
 مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
 حضور هیچ ملایم را 
به من نشان بدهید 

بابل | بهار 1345

مسافر - سهراب سپهری

جلیل شهناز و اکبر گلپایگانی_دشتی،خسروشیرین

پیانو : استاد جواد معروفی

Golhaye Tazeh 53 - Ahdieh & Shajarian

دلبر من - الهه

دستگاه: ماهور در سل ماژور | آهنگساز: جواد معروفی | آلبوم: طبیعت - رومینا

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
استاد جواد معروفی، بنیانگذار روش بین المللی پیانو نوازی در موسیقی کلاسیک ایران است و سومین پیانیست بزرگ ایرانی، بعد از مشیر همایون شهردار و مرتضی محجوبی شناخته می شود. از شاگردان بنام ایشان می توان به انوشیروان روحانی، فریبا جواهری و سامان احتشامی اشاره کرد.

برگرفته از جلد اثر

طبیعت | جواد معروفی

avalin ahangi ke 100 bar bishtar ghosh dadam to 13 salegi shaba ba sedash khab miraftam

Golden Dreams - Javad Maroofi

Nilgun
Publish Year : 2017
Amir-Hoseyn Najafi, Târ
Mohammad-Ja’far Qâzi-askar, Tombak
M. CD 512

Nilgun

Nilgun II/Nilgun/Amir-Hoseyn Najafi

" از آلبوم "شب سکوت کویر

محمد رضا شجریان | کیهان کلهر | علی معلم دامغانی

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

ببار ای ابر بهار
با دلُم به هوای زلف یار
داد و بیداد از این روزگار
ماهُ دادن به شبهای تار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

شجریان - ببار ای بارون ببار

Taknavazan #188 - تکنوازان شمارۀ  188 - A part of Iranian National Radio in the 1960-70(s) - Habib-Olah Badiee (Violin) + Javad Maroufi (Piano) + Jahangir Malek (Drum or Tonbak) in the Scale of Shur «مایۀ شور »

جواد معروفی و حبیب اله بدیعی - Tak Navazan #188

تکنوازی سه تار
جلال ذوالفنون

بیات ترک

Parvaz-NavaYab.Com

جلال ذوالفنون - بداهه نوازی در بیات ترک


 
استاد جواد معروفی در سال هـزار و دويست و نود و يك( ۱۲۹۱ ) در تهران چشم بر جهان گشود. مادرش "عـذرا" و پدرش "موسی معـروفی" از شاگردان برگزیده درویش خان و از موسيقی دانان بزرگ دوره خود بود. پنج سال داشت که خواهـرش "نرگس" به دنیا آمد. چند سال بعـد در هـمان دوره کودکی مادرش را از دست داد و در خانواده پدری بزرگ شد. ابتدا موسيقی را از پدر می آموخت و تار می نواخت و با نواختن ويولن نيز آشنا شد .بعـد از دوره ابتدایی، در چهارده سالگی در دوره ای که وزيری مدير هـنرستان موسيقی بود، به آنجا رفـت و به تحصيل مشغول شد. به پيانو روی آورد و نزد خانم تاتیانا خاراطیان به یادگـیری تکـنیک نوازندگی پیانوی کلاسیک مشغول شد. اتودها و پرلودهای شوپن، سوناتهای موتسارت، بتهوون، شوبرت و فـوگ های باخ را با مهارت می نواخت. در کناد موسیقی کلاسیک، موسیقی ایرانی را هـم ادامه داد و تحصيلات موسيقی را نزد عـلی نقی وزيری کامل کرد.

در هجده سالگی با "شـمس زمان" ازدواج کـرد که حاصل این ازدواج چهـار فــرزند بود. "منوچهر" ،" شکوه زمان ( گـیتی )" ، "ژیلا" و "فـرهاد".

درسال هـزار و سيصد و دوازده (در بيست و يك سالگی) به دليل استعداد شگـرفـش در موسيقی به استخـدام وزارت فـرهـنگ وقـت در آمد و معـلم موسيقی مدارس تهران شد و به آموزش سلفـژ و ديکته موسيقی در هـنرستان پرداخت. او از سال هـزار و سيصد و نوزده هـم زمان با افـتتاح راديو به اين موسسه پيوست و سال ها تک نواز پيانو بود. از سال هـزار و سيصد و سی و دو به سرپرستی موسيقی راديو منصوب شد و هـمزمان با آن به عـضويت شورای عـالی موسيقی نيز در آمد. معـروفی هـمچنين رهـبر ارکستر شماره يک و رهـبر ارکستر بزرگ گـلها بود. او تنظيم آهنگ های شيدا، عارف، رکن الدين خان و درويش خان و بسياری ديگـر از آهـنگسازان معـروف ايرانی را به عـهـده داشت. خودش می گويد: 
"از بدو تاسيس راديو در سال هـزار و سیصد و نوزده در آنجا هـم مشغول شدم. در آن موقع سنی نداشتم ولی هـم نوازنده پيانو بودم و هـم رهـبر ارکستر شماره يک. سال اولی که راديو تاسيس شد، در اولين ارکستر راديو اين نوازنده ها بودند: صبا، حبيب سماعی، حسين تهرانی، مرتضی نی داوود و خود من. بعدها که برنامه گلها تاسيس شد من رهـبر ارکستر آن شدم و نوازنده پيانو و سوليست هـم بودم. برای ارکستر گـلها هـم قطعاتی تنظيم می کردم."

او در نواختن پيانو برای موسيقی ايرانی، از روش مشير هـمايون بيشتر از مرتضی محجوبی اقـتباس می کرد. اما شيوه ای ويژه و يکتا داشت که تکـنيک در آن آشکار بود. معـروفی بيش از چهل سال سابقـه فعاليت در زمينه آهـنگسازی دارد. معـروفی و پدرش نخستين کسانی محسوب می شوند که قـطعاتی در دامنه موسيقی ايرانی برای پيانو ساخته و تنظيم کرده اند. اولين قـطعه ای که مـعروفی ساخت "ترانه های خیام" بر اساس رباعـيات خيام بود که در سال هـزار و سيصد و پانزده اجرا شد.

از جمله خدمات فـرهـنگی و آموزشی استاد می توان به سال های تدريسش در دانشگاه تهران اشاره كرد. در آن زمان روش ساخت آهـنگ و فرم های اصيل موسيقی را تدريس می كرد. استاد در سال های عـمرش در دانشگاه تهران و هـنرستان موسيقی شاگـردان بسياری تربيت كرد كه خودشان از هـنرمندان به نام كشور هستند. اردشير روحانی، افـليا پرتو، انوشيروان روحانی، پرويز اتابيگی (اتابـكی)، مهين زرين پنجه و ساسان محبی. خودش می گويد: 
"سبک من را انوشيروان روحانی، اردشير روحانی، افـليا پرتو، مهين زرين پنجه و ساسان محبی خوب می نوازند. آنها شاگردان خوبـم بوده اند. آنها هم موسيقی ايرانی را می دانند و هـم موسيقی غـربی را. موسيقی ايرانی را وقتی به شاگرد درس می دهـيـم که دست روان داشته باشد و موسيقی کلاسيک را زده باشد. چون موسيقی کلاسيک دست را روان و نت خوانی را قوی می کند. بعدا موسيقی ايرانی به او درس می دهـيـم، چون موسيقی ايرانی تکنيک مفصلی دارد. "

جواد معروفی فردی فروتن، خوش مشرب و صمیمی بود. شاید بتوان گفت از جمله کسانی بود که درطول عمرهنری خود سعی وافری درآشتی موسیقی سنتی و غربی داشت
جواد معـروفی در بامداد روز سه شنبه شانزدهـم آذر ماه هـزار و سيصد و هـفـتاد و دو در 
تهران در گـذشت

http://www.javad-maroufi.com/pageid=1.htm :

Golhaye Tazeh 53 - Ahdieh & Shajarian

user9154728

Related tracks