Ca Khúc: Người Yêu Cũ
Sáng Tác: Phạm Mạnh Quỳnh
Ca Sĩ: Khởi My

Khởi My - Người Yêu Cũ

Ca Khúc: Đừng Bận Tâm
Nhạc Sĩ: Toàn Vũ
Ca Sĩ: Khởi My

Khởi My - Đừng Bận Tâm

Lặng Lẽ Nhìn Em Hạnh Phúc - HKT

Anh O Dau - Khoi My

Subscribe nghe các bản nhạc hay khác: http://goo.gl/6SpScV

Lời bài hát:
Thiên Duyên Tiền Định - Khởi My

Em là trăng, em là sao, em là mây trên trời
Em là hoa, em là sương, em là ngàn cánh bướm.
Em tìm anh, em tìm anh, tìm khắp trong nhân gian.
Anh ở đâu, anh ở đâu, hỡi anh?

Qua mùa đông, từng đàn chim, bay rợp trên bầu trời.
Qua mùa xuân, hoa lại nở, tỏa mùi hương thơm ngát.
Khi hạ sang, ta tìm nhau, tìm thấy bao yêu thương.
Đến mùa thu, ta thề nguyện có nhau.

Nào ngờ đâu sóng gió kéo đến trong tình yêu ta.
Nào ngờ đâu, anh phải bước đi để cho em.
Đừng rơi nước mắt

Gửi gió theo ngàn mây, gửi gió mang anh về đây,
Để biết em luôn nhớ anh, luôn mong chờ anh, anh hỡi,
Chỉ biết em không nói nên lời, trái tim em chẳng nên lời, 

Nên người nhận biết, em yêu anh nhìu.

Gửi gió theo ngàn mây, gió nói với anh ở đây, 
Dưới anh trăng khuya có một người đang chờ anh, anh hỡi! 
Nếu có yêu em hãy tin rằng, đến bao năm em vẫn chờ ,
Khi mùa xuân đến ta sẽ gặp lại, nhớ anh đến vô cùng.

Thiên Duyên Tiền Định - Khởi My

Canh Phi Yen Trong Mua - Khoi My

La nieve cae sobre Nueva York, mientras el bullicio de la Quinta Avenida se desvanece en la distancia a medianoche.
Oculta en las sombras, una luz brilla desde un restaurante cargado de historia: Delmonico.

A pesar de ser noche de Navidad, el lugar estaba reservado.
En sus sillas se sentaban tanto vivos como muertos, pero la frontera era tan vaga como la propia noche, y nadie se preocupaba por ello.

En el centro estaba sentado un anciano vestido con túnicas negras.
Su sombrero rojo se balanceaba, pero sus ojos eran más oscuros que el abismo.

Satan Claus.

Guardián de las almas, el segador que, unas pocas veces al año, resucita a los dignos: el extraño maestro de esta noche sagrada.

Esta noche, él revivió a dos “leyendas.”

---

Charles Ranhofer (Francia)
Un genio que alcanzó la cima de la cocina cortesana en Nueva York.
Un hombre que escuchaba la voz de los ingredientes y grababa “historias” en sus platos.

Marcus Gavius Apicius
El legendario gastrónomo de la Roma Imperial.
Un loco que convirtió la comida en filosofía, viviendo como si devorara la vida misma en cada sabor.

---

Sin vacilar, ambos se arrodillaron ante Satan Claus.

“Esta es la prueba en pareja de esta noche.”
“Creen la cena de Navidad más grande de la historia de la humanidad.”

Un breve silencio.
Y en el siguiente instante, dos almas ardieron al unísono.

Ranhofer se ató un delantal tan negro como la noche neoyorquina,
mientras Apicius, con su manto romano carmesí ondeando, fue absorbido por la cocina.

---

✨ El sonido del nacimiento de la cocina

La cocina de Delmonico ya no era un restaurante: se había convertido en un santuario.

Ranhofer dominaba el fuego,
Apicius tejía fragancias como hechicería.

Sus movimientos semejaban una danza.
Las especias se esparcían como polvo de estrellas,
la carne brillaba como la luz de la luna,
y las salsas fluían profundas y dulces como cielos nocturnos derretidos.

Cada plato era a la vez arte y seducción:

• Una terrina que llevaba al comensal por las cuatro estaciones en un solo bocado
• Una salsa de vino que despertaba recuerdos en la lengua
• Trufas doradas tan divinas que incluso los emperadores romanos se arrodillarían
• Y el asado navideño supremo — cálido y radiante, como si iluminara el futuro del comensal


No había veneno alguno.
Sin embargo, el sabor tocaba directamente el alma.

---

✨ La primera y última cena

En el momento en que los platos fueron probados, cada invitado sonrió como si hubiera sido iluminado.

El sabor no era locura, sino compasión.
Pero su bondad era abrumadora,
su belleza insoportablemente pura.

Plato tras plato.

Cada alma fue liberada en felicidad,
cumpliendo silenciosamente su destino.

Una silla, luego otra, quedaba vacía,
hasta que solo Satan Claus permaneció.

Él inclinó su copa de vino y murmuró como un soliloquio:

“Perfecto.
La comida — tan hermosa que puede robar el alma.”

Ranhofer y Apicius intercambiaron respeto a través de sus platos,
y luego se desvanecieron silenciosamente.

Cuando cayó el telón sobre esta “cena irrepetible,”
las luces de Delmonico titilaron suavemente.

Era la prueba de que esa noche realmente existió,
y quedó grabada para siempre en el mundo como un milagro.

Canh Phi Yen Trong Mua - Khoi My

Vũ Huỳnh Tiến

Recent comments

SuanLee

Bảo Ngânn

Nhat Minh Nguyen

Related tracks