اولین صدای ضبط شده‌ی الکساندر گراهام بل

Bell

می‌شود نشانه‌های جدید را مخابره کرد تا خیال نکنیم نشان‌مان حالا حالاها گم نمی‌شود و من و تو هیچ‌وقت بی‌نشان نمی‌مانیم. اما خب، نشانه مثل عکس نیست. لحظه‌ای نیست که در قابی ثبت‌اش کنی و حبس‌اش کنی در آلبومی و بعدها بروی سراغش. نشانه‌ها اگر عوض هم نشوند، به حافظه مربوط‌اند. و حافظه ضعیف می‌شود، و از دست می‌رود. تاریخ هم روایتی‌ست که سینه‌به‌سینه یا برگ‌به‌‌برگ نقل‌اش می‌کنند اما هر بار چیزکی از آن پس‌و‌پیش می‌شود. مگر از ما چه می‌ماند؟ می‌ترسم عاقبت بی‌نشان شویم. با نامه‌های مجازی حس قاصدکی بی‌خاصیت را دارم که ساکن مانده کف اتاقی دربسته. حیف است نسل‌های بعدی دیگر کتاب نامه‌های عاشقانه ندارند. صندوق‌های پستی‌مان شده‌اند مجازی. به جای نام، آی‌دی‌نامبر داریم، لبخندها دونقطه-نیم‌پرانتزند، و بوسه‌ها دونقطه-فاصله-ستاره. در مجاز عطر نیست، صدای نفس‌کشیدن یا جویدن شلخته‌ی آدامس یا فوت‌کردن دود سیگار تو هوا نمی‌آید. هلال کبود پای چشم و رنگ پریده‌ی لب‌ها معلوم نمی‌شود، تکان بی‌قرار پاها کسی را لو نمی‌دهد، حرف‌ها لحن ندارند آن‌طور که باید. می‌ترسم...
تریو تهران | رضیه انصاری | آگه 1392


Vahidrch