Vroutjie

Sy  was die Midnight express van  ’n hotel dorp,
daar waar stiltes en skadu’s gaan om groot te word.
Mans het haar op haar naam geken,
Vrouens het gesê haar tong is ’n vlymskerp lem.

Haar naam was Vroutjie en sy’t die wêreld gesien,
Sy kon ’n naaimasjien speel soos ’n tambourine.
In die aande het sy al die mans bedien,
Sy kon jou toekoms in ’n leë pakkie siggies sien.

Die lewe het haar ’n les geleer, 
sy kan hom nie vertrou, want dit maak so seer.
Hy het die dorp ’n klomp leuens vertel 
Oor wat sy vir hom doen as hy haar laataand bel.


Haar naam was Vroutjie en sy’t die wêreld gesien,
Sy kon ’n naaimasjien speel soos ’n tambourine.
In die aande het sy al die mans bedien,
Sy kon jou toekoms in ’n leë pakkie siggies sien.

Niemand het besef dat sy ’n Gypsy was,
Sy het die wêreld op haar rug en skouers gedra.
Maar iewers langs die pad het Vroutjie besef,
Dis nou te laat en sy verlang, na haar huis toe.


Haar naam was Vroutjie en sy’t die wêreld gesien,
Sy kon ’n naaimasjien speel soos ’n tambourine.
In die aande het sy al die mans bedien,
Sy kon jou toekoms in ’n leë pakkie siggies sien.


Vroutjie

Waldo Snyman