σώας τας τρέλας

μα, με ενα ερωτηματικο

εστω λιγο

ή μήπως είμαστε όλα ένα;

ξεγελά (ξανά)

όσο παλεύω να αφεθώ, να χαθώ σε μία σκέψη, ο χώρος να μην με έχει εγκλωβισμένο, σε μία απομόνωση, μια τρέλα πάλι με γυροφέρνει κι εγώ σου λέω "έλα" ενώ δεν πρέπει, γιατί πάνω σου θα βγάλω όσα έχω κρύψει κι όσα έχουνε σαπίσει εδώ και δυο δεκαετίες, κάτι έτη όπου φτιάξαν ένα τέρας δίχως χαμπάρι να πάρω το τί συμβαίνει, τελευταία βγαίνει κάθε στάλα ψυχής όπου μου έχει απομείνει, έχει μείνει η μόνη λύση να σου γράφω, γράφω σε κάποιον τόσο ξένο όσο και οικείο, υπογράφω ως τρίτο πρόσωπο, κι ίσως ξανάρθω, ίσως ξανάρθει αυτός ο Κίμωνας που πλάθω καθε μέρα με την φαντασία μου ότι υπάρχει, ό,τι έρχεται εδώ -παγώνει, θολομένες εμμονές μου, εγωιστικά όλα τα κίνητρα, κι είμαι η απόδειξη πως κάποιους τους αξίζει να 'ναι μόνοι

ενώ δεν πρέπει

Λούπες Μοτίβα, Οριακός, ΠΨ - Γέφυρες

καλά τα 'παμε σήμερα, μα κάτι μου λέει ότι δε θα 'ναι έτσι κι αύριο.

είναι εκεί, μας περιμένει

σιωπή και μπέρδεμα

χα(ο)μενος μες στο απειρο, ψαχνοντας για μια αρχη σε ενα δωματιο που ολα τελειωνουν αυριο κι ειναι αδικο για σας οσο ειναι και για μενα, μα παραμενει απαραλλαχτο κι ειδικα για σενα που μια ερχεσαι, μια φευγεις και μια ερχομαι, μια φευγω αφου με παιρνεις ολο(ν) μαζι σου και πεφτεις στην παγιδα, παραπεμπει(ς) σε κατι που δε θα βγαλει πουθενα, το 'χω ζησει, το 'χω δει απο πρωτο χερι, απο δεξι μπουνια στον τοιχο ως γελια στο ακυρο εμμονικα, σαν να μην ξερω τι συμβαινει, παλι, για αλλη μια φορα, φοραω την μασκα για να μην σε βλαψω και με βλαψω, οριακα καθε μου μερα για να μας ανατιναξω, να αποταξω το κακο αυτο προσπαθω, μα δεν τα καταφερνω και τους ρολους αντιστρεφω, γινομαι αυτο, ρουφω -ο,τι βρω- μες στο κενο κι ετσι απ' ολους σας απεχω οσο σας εχω συνεχως σε ενα μυαλο που ειτε σας εξιστορω, ειτε τσακωνομαι με οποια αφορμη μου σκασει ή βρω

αντιστροφή

βγήκαμε σάπιοι

αποκλεισμένοι απ' τις ζωές μας, στοιχειωμένοι, εξιστορώντας τις πτυχές μας, το μαρτύριο της άρνησης αποδοχής του -ίσως, κάτι- να "φεύγει" καθώς έρχεται, ή να "έρχεται" ενώ φεύγει, είναι ένα βάρος που σε σέρνει από κοντά, κοντά απ' όσα κομμάτια κατασπάραξα, κοντά απ' όσα μ' απάλλαξα, φορτώνοντάς τα πάνω σου δίχως καμία τύψη ή θλίψη, μου 'χει λείψει να το νιώθω, μου 'χει λείψει το να νιώθω κάτι πέρα από τον φόβο ότι φεύγεις, πάλι, πάλι αυτό, ή που θα σε διώχνω για να νιώσω ότι είσαι εδώ, το ζω με ένα εθισμό όπου τσιτώνει όσο τεντώνει το κενό και δίχως κάλυψη αυτός μένει, στην στέρηση μας βρίσκω, σε μία εξαίρεση που τέθηκε νωρίς και προσπαθώ να ισορροπήσω -όσο την ακινησία ως τρέλα, ορίζω- ανάμεσα στην εγκατάλειψη, στην άφιξη, στην μεταξύ μας διάλυση, σε τελική ανάλυση, δε θέλει και πολύ για να το δεις, θα το δεις αν τα μάτια ανοίξεις θα αποκαλυφθεί και θα αποκαλυφθείς, μα οι ματιές σου -καταγής, να ευελπιστούν πως θα πειστούν πως σύντομα θα αρκούν απλά δυο μάτια να κοιτάν, ένας μονάχα θεατής -εσύ, μα αδυνατείς αφού το μούδιασμα αλλάζει πάντα τα όσα βλέπεις, χάνεις το πρόσωπο σου μέσα από την αντανάκλαση μιας λίμνης από δάκρυα που πέσανε στο πάτωμα και -με τα χρόνια, σταδιακά- έγινε ένας καθρέφτης, αυτά τα χρόνια που ένιωθες ακόμα, αυτά τα χρόνια, τότε που ακόμα ένιωθες, σε νερό μετατράπηκες και νομίζεις πως ξέφυγες, μα πνίγεσαι στην σκέψη ότι ο πνιγμός είν' ο μοναδικός σου τρόπος για να ζήσεις, ο μόνος που σου απέμεινε, τώρα ακόμα και το πως να πνίγεις έμαθες, πάνε τα όσα ήξερες, σου άρεσε αρχικά κι έτσι απέγινες το τέρας που εξετάζει με χειρουργική ακριβεία ό,τι συμβαίνει πρακτικά γιατί συναισθηματικά τα 'χεις τινάξει

οριακός

Popular tracks