Gittikçe boğuklaşan bir ses duyuyorum, derinden. Sımsıkı kavradığım bu ses, dünyanın avuçlarımın arasından kayma sesi. Kelimelerin içimi kıyan bağırtılarını duyuyorum. Çığlıkları, kramp gibi her yanımda dolanıyor. İçim içimden geçerken bağırmak istiyorum. Sesim, içe dönük bir yankıyla beynimin içinde uğulduyor. Bağırdıkça ben, sonsuzluğumda titreşen o ses her yanımı öldürüyor.
Suları ölümsüzlük dağıtan o yeri, ölümlü olmanın verdiği acıyla kıvrana kıvrana arıyorum. Hücrelerim acıyor. Boğazımda düğümleniyor yaşam. Orada bitiverecekmiş gibi, orada yok oluverecekmiş gibi sesim çıkmıyor, konuşamıyorum. Bağıramıyorum. Yeniden doğmak için ölüyorum. İçimde büyüyen bu duygu, tam bir öfke; olması gerektiği gibi mi bilmiyorum ama şakasız, sert, derin.
İnsan haddini bilmez düşüncelerine nasıl hâkim olabilir? Kaldı ki bu hadsiz düşüncelerin gelip bir hançer gibi zihnime saplanıp kaldığını bile bile... İçimden hayatlar geçiyor, hayatların içinden geçiyorum. Biraz eksik, biraz fazla. Olmakla ölmek arasında kalıyor bazen yüreğim. Varlıklarının sarhoşluğu bedenimi sardığı zaman, ince bir kendinden geçişle kayboluyorum. Sonra bakıyorum ki, kaybolduğum kendimmişim.
Bedenimde, yüzyıllardan kalma bir emanetin varlığını duyumsuyorum. Acıtıyor. Çok acıtıyor. Şaşkınlık içinde, hayat denilen sürecin kaypak ve yalan zemininde bu emanetin neden beni bulduğunu sorup duruyorum. Bedenimi ve ellerimi titreten o ses, hep ve ısrarla o ses yankılanıyor içimde: "Sen kimsin?" Kendimi tanımlayacak birkaç kelime arıyorum. Anlamsızlıkları, beynimin içindeki sessizlikte yankılanıyor.
Kirli kelimeler bulaşıyor hayatıma. Elime, yüzüme. Bugün, geçmişin kirli elleri üzerimde geziniyor. Sonunda ellerimle tuğla tuğla ördüğüm bu duvarları kelime kelime yıkıyorum. Artık kendime dayanamıyorum. Beni anlatacak bir kelime düşünce kumlara, bir fırtına çıkıyor. Söylediklerim, bir kırbaç acısıyla kum tanesi olarak gelip yapışıyor yüzüme. Ne söylemeliyim?
Bazen ölmekle doğmak arasında kaldığım bu yerde, kendimle konuşmaktan kendime tahammül edemez hâle geliyorum. İnsan bazen öylece bakakalıyor kendine. İçimde bir ateş yanıyor; garip bir huzur duyuyorum.
"Elem neşrah leke sadrek."
Gece suskunu mağarasından çıkan kelimelerim, Keyf Ashabı’nın dudaklarında kilitli kalıyor. Şimdi içimde bir ateş yanıyor. Etrafımda tutuşabilecek ne varsa, her şey alev alıyor. Burası bir çöl ve sadece ben varım. Kumlar tutuşmuyor. Tam kırk gece yanıyorum. İçimde, sürekli olanın aksine garip bir huzur duyuyorum.
"Elem neşrah leke sadrek."



Sen Kimsin

Yalçın Morgül

Related tracks