گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو
شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو
از پی دیدن رخت همچو صبا فتاده‏ام		
خانه به خانه در به در کوُچه به کوچه کو به کو
می‌رود از فراق تو خون دل از دو دیده ام		
دجله به دجله یم به یم چشمه به چشمه جو به جو
دور دهان تنگ تو عارض عنبرین خطت		
غنچه به غنچه گل به گل لاله به لاله بو به بو
ابرو و چشم و خال تو صید نموده مرغ دل	
طبع به طبع دل به دل مهر به مهر و خو به خو
مهر تو را دل حزین بافته بر قماش جان	
رشته به رشته نخ به نخ تار به تار پو به پو
در دل خویش «طاهره» گشت و ندید جز تو را	
صفحه به صفحه لا به لا پرده به پرده تو به تو

شعر از طاهره قره العین

گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو- با صدای محمد رضا شجریان

	
پوستيني كهنه دارم من
يادگاري ژنده پير از روزگاراني غبارآلود
سالخوردي جاودان مانند 
مانده ميراث از نياكانم مرا، اين روزگار آلود.

جز پدرم آيا كسي را مي شناسم من! 
كز نياكانم سخن گفتن؟ 
نزد آن قومي كه ذرات شرف، در خانه ي خونشان 
كرده جا را بهر هر چيز دگر، حتي براي آدميت، تنگ، 
خنده دارد از نياكاني سخن گفتن، كه من گفتم. 
جز پدرم آري
من نياي ديگري نشاختم هرگز. 
نيز او چون من سخن مي گفت
همچنين دنبال كن تا آن پدر جدم، 
كاندر اخم جنگلي،‌خميازه كوهي 
روز و شب مي گشت، يا مي خفت

اين دبير گيج و گول و كور دل: تاريخ، 
تا مذهب دفترش را گاه گه مي خواست
با پريشان سرگذشتي از نياكانم بيالايد، 
رعشه مي افتادش اندر دست
در بنان درفشانش كلك شيرين سلك مي لرزيد، 
حبرش اندر محبر پر ليقه چون سنگ سيه مي بست. 
زانكه فرياد امير عادلي چون رعد بر مي خاست: 
ـ«هان كجايي، اي عموي مهربان! بنويس. 
ماه نو را دوش ما، با چاكران، در نيمه شب ديديم. 
ماديان سرخ بال ما سه كرت تا سحر زاييد. 
در كدامين عهد بوده ست اين چنين، يا آن چنان بنويس.» 

ليك هيچت غم مباد از اين، 
اي عموي مهربان، تاريخ! 
پوستيني كهنه دارم من كه مي گويد 
از نياكانم برايم داستان، تاريخ! 

من يقين دارم كه در رگ هاي من خون رسولي يا امامي نيست. 
نيز خون هيچ خان پادشاهي نيست 
وين نديم ژنده پيرم دوش با من گفت
كاندرين بي فخر بودن ها گناهي نيست.
پوستيني كهنه دارم من، 
سالخوردي جاودان مانند. 
مرده ريگي داستان گوي از نياكانم، كه شب تا روز
گويدم چون و نگويد چند

سال ها زين در ساحل پر حاصل جيحون 
بس پدرم از جان و دل كوشيد، 
تا مگر كاين پوستين را نو گند بنياد
او چنين مي گفت و بودش ياد: 
ـ «داشت كم كم شبكلاه و جبه ي من نو ترك مي شد، 
كشتگاهم برگ و بر مي داد. 
ناگهان طوفان خشمي با شكوه و سرخگون برخاست. 
من سپردم زورق خود را به آن توفان و گفتم هر چه بادا باد.
تا گشودم چشم، ديدم تشنه لب بر ساحل خشك كشف رودم 
پوستين كهنه ي ديرينه ام با من. 
اندرون، ناچار،‌مالامال نور معرفت شد باز، 1
هم بدان سان كز ازل بودم.» 


باز او ماند و سه پستان و گل زوفا؛ 
باز او ماند و سكنگور و سيه دانه
و آن به آيين حجره زاراني 
كان چه بيني در كتاب تحفه ي هندي، 
هر يكي خوابيده او را در يكي خانه.

روز رحلت پوستينش را به ما بخشيد. 
ما پس از او پنج تن بوديم. 
من بسان كاروان سالارشان بودم. 
ـ كاروان سالار ره نشناس ـ 
اوفتان خيزان، 
تا بدين غايت كه بيني، راه پيموديم. 

سال ها زين پيشتر من نيز
خواستم كاين پوستين را نو كنم بنياد. 
با هزاران آستين چركين ديگر بركشيدم از جگر فرياد: 
«اين مباد! آن باد!» 
ناگهان توفان بي رحمي سيه برخاست....
پوستيني كهنه دارم من، 
يادگار از روزگاراني غبارآلود. 
مانده ميراث از نياكانم مرا، اين روزگار آلود. 
هاي، فرزندم! 
بشنو و هشدار 
بعد از من سالخورد جاودان مانند 
با بر و دوش تو دارد كار. 
ليك هيچت غم مباد از اين. 
كو، كدامين جبه ي زربفت رنگين مي شناسي تو
كز مرقع پوستين كهنه ي من پاك تر باشد؟ 
با كدامين خلعتش آيا بدل سازم 
كه م نه در سودا ضرر باشد؟ 
آي دختر جان! 
همچنانش پاك و دور از رقعه ي آلودگانم مي دار

Miras - مهدی اخوان ثالث، شعر میراث

سحر به بوی نسیمت به مژده جان سپرم

اگر  امان دهد   امشب  فراق   تا  سحرم

چو بگذری، قدمی بر دو چشم من بگذار

قیاس کن که منت از  شمار  خاک  درم

بکُشت غمزه ی خون ریز تو مرا صد بار

من   از خیال   لب جانفزات،   زنده ترم

گرفت عرصه ی عالم، جمال طلعت دوست

به هر کجا که  روم  آن   جمال   می نگرم

به رغم فلسفیان بشنو   این  دقیقه   ز من

که غائبی  تو  و  هرگز   نرفتی    از   نظرم

اگر  تو   دعوی  معجز  عیان   بخواهی کرد

یکی ز تربت   من  بر  گذر،  چو  در  گذرم

که سر زخاک بر آرم، چو شمع - و دیگر بار

به   پیش   روی   تو، پروانه وار   جان سپرم

مرا   اگر  به  چنین   شور،   بسپرند  به  خاک

درون    خاک،  ز  شور    درون    کفن   بدرم

بدان  صفت  که  به  موج   اندرون  رَوَد کشتی

همی  رَوَد   تن   زارم    درون     چشم     ترم

 
سید احمد  ادیب پیشاوری

سحر به بوی نسیمت به مژده جان سپرم

 تذکره الاولیاعطار -  ذکر حسین ابن منصورحلاج

آن قتیل الله فی سبیل الله ، آن شیر بیشه تحقیق ، آن شجاع صفدر صدّیق ، آن غرقه دریای مواج ، حسین بن منصور حلاج (رحمت الله علیه) ، کار او کاری عجب بود و واقعات غرایب که خاص ، او را بود ، که هم در غایت سوز و اشتیاق بود و هم در شدت لهب فراق . مست و بی قرار و شوریده ی روزگار بود و عاشق صادق و پاک باز و جدّ و جهدی عظیم داشت و ریاضتی و کرامتی عجیب؛ و عالی همّت و عظیم قدر بود و او را تصانیف بسیار است ، به الفاظی مشکل در حقایق و اسرار و معارف و معانی ، و صحبتی و فصاحتی و بلاغتی داشت که کس نداشت و وقتی و نظری و فراستی داشت که کس را نبود و اغلب مشایخ در کار او اِبا کردند و گفتند: او را در تصوف قدمی نیست ، مگر ابو عبدالله خفیف و شبلی و ابولقاسم قشیری – رحمهم الله – چنان که استاد ابولقاسم قشیری در حق او گفت که : ((اگر مقبول بود به رد خلق مردود نگردد و اگر مردود بود ، به قبول خلق مقبول نگردد.))

و پیوسته در ریاضت و عبادت بود و در بیان معرفت و توحید درزیّ اهل صلاح و شرع و سنت بودکه این سخن از وی پیدا شد . اما بعضی مشایخ او را مهجور کردند از جهت مذهب و دین و از آن بود که ناخشنودی مشایخ از سرمستی او ، این بار آورد چنان که اول به تستر آمد و به خدمت سهل ابن عبدالله و دو سال در خدمت او بود . پس عزم بغداد کرد و و اول سفر او در هجده سالگی بود . پس به بصره شد و با عمروبن عثمان مکی افتاد و هجده ماه با او صحبت داشت و ابو یعقوب الاقطع بدو دختر داد. پس عمرو بن عثمان از او برنجید و از آنجا به بغداد آمد پیش جنید و جنید او را سکوت و خلوت فرمود و چند گاه در صحبت او صبر کرد و قصد حجاز کرد و یک سال آنجا مجاور بود  ، باز به بغداد آمد . با جمعی صوفیان به پیش جنید شد و از وی مسائل پرسید. جنید جواب نداد ،

گفت : (( زود باشد که سر چوب پاره سرخ کنی )) . حسین گفت : (( آن روز که من سر چوب پاره سرخ کنم ، تو جامه اهل صورت پوشی)).

نقل است که : آن روز که ائمه فتوا دادند که او را بباید کشت ، جنید در جامه تصوف بود و فتوا نمی نوشت . خلیفه فرموده بود که (( خطِّ جنید باید)) چنان که دستار و دُرّاعه در پوشید و به مدرسه رفت و جواب فتوا نوشت که ((نَحنُ نَحکُمُ بِالظّاهِرِ ))؛ یعنی بر ظاهر حال ، کشتنی است و فتوا بر ظاهر است اما باطن را خدای داند .

پس حسین چون از جنید جواب مسائل نشنید ، متغییر شد و بی اجازت او به تستر شد و یکسال آنجا ببود . قبولی عظیم او را پیدا گشت – و او سخن اهل زمانه را هیچ وزن ننهادی – تا او را حسد کردند تا عمرو عثمان مکی در باب او نامه ها نوشت به خوزستان و احوال او را در چشم آن قوم قبیح گردانید و او را نیز از آنجا دل بگرفت و جامه متصوفه بیرون کرد و قبا در پوشید و به صحبت ابنای دنیا مشغول شد – اما او را از آن تفاوت نبود – و پنج سال ناپدید گشت و در این مدت ، بعضی در خراسان و ماوراء النهر می بود و بعضی به سیستان . باز به اهواز آمد و اهل اهواز را سخن گفت و نزدیک خاص و عام قبول یافت و از اسرار با خلق سخن می گفت تا او را ((حلّاج الاسرار)) گفتند . پس مرقع در پوشید و عزم حرم کرد و در این سفر بسیار خرقه پوش با او بودند . چون به مکه رسید ، ابو یعقوب نهرجوری به سِحرش منصوب کرد . پس از آنجا به بصره آمد ، باز به اهواز آمد . پس گفت : ((به بلاد شرک می روم تا خلق را به خدا خوانم )) . به هندوستان رفت ، پس به ماوراءالنهر آمد ، پس به چین و ماچین افتاد و خلق را به خدا خواند و ایشان را تصانیف ساخت.

نقل است که روزی شبلی را گفت : (( یابابکر ، دست برنه که ماقصد کاری عظیم کردیم و سرگشته کاری شدیم ؛ چنان کاری که خود را کشتن در پیش داریم )). چون خلق در کار او متحیر شدند ، منکر بی قیاس و مقّرِ بی شمار پدید آمد و کارهای عجایب از او بدیدند . زبان دراز کردند و سخن او به خلیفه رسانیدند و جمله بر قتل او اتفاق کردند ، از آن که می گفت : (( اَنَا الحقُ )). پس حسین را ببردند تا بکشند. صد هزار آدمی گرد آمدند و او چشم گرد همه برمی گردانید و می گفت : ((حق ، حق ، اَنَا الحق)).

نقل است که درویشی در آن میان از او پرسید که ((عشق چیست)) ؟ گفت : (( امروز بینی و فردا و پس فردا)). آن روز بکشتند و دیگر روز بسوختند و سوم روزش به باد دادند ؛ یعنی عشق این است.

چون به زیر طاقش بردند به باب الطّاق ، پای بر نردبان نهاد . گفتند : ((حال چیست؟)) گفت : (( معراج مردان سرِداراست)) . دست برآورد و رو در قبله مناجات کرد و خواست آنچه خواست. پس بر سرِ دار شد . جماعت مریدان گفتند : (( چه گویی در ما که مریدیم و آنها که منکران اند و تو را سنگ خواهند زد؟)) گفت ایشان را دو ثواب است و شما را یکی ، از آن که شما را به من حسن ظنّی بیش نیست و ایشان از قوت توحید و صلابت شریعت می جنبند و توحید در شرع اصل بود و حسن ظن فرع.

پس هر کسی سنگی می انداختند . شبلی موافقت را گلی انداخت. حسین بن منصور آهی کرد ؛ گفتند : (( از این همه سنگ چرا هیچ آه نکردی ، از گلی آه کردن چه سرّ است ؟)) گفت : آن که آنها نمی دانند معذورند ؛ از او سختم می آید که می داند که نمی باید انداخت. پس دستش جدا کردند ، خنده ای بزد ؛ گفتند: ((خنده چیست ؟)) گفت : (( دست از آدمی بسته جدا کردن آسان است . مرد آن است که دست صفات – که کلاه همت از تارک عرش در می کشد – قطع کند .)) پس پای هایش ببریدند ؛ تبسمی کرد و گفت : (( بدین پای سفر خاک می کردم ؛ قدمی دیگر دارم که هم اکنون سفر هر دو عالم کند.اگر توانید آن قدم ببرید.)) پس دو دست خون آلود بر روی در مالید و روی و ساعد را خون آلود کرد. گفتند چرا کردی ؟ گفت : خون بسیار از من رفت ؛ دانم که رویم زرد شده باشد شما پندارید که زردی روی من از ترس است . خون در روی مالیدم تا در چشم شما سرخ روی باشم که گلگونه ی مردان ، خون ایشان است. 

Attar - Hallaj -   تذکره الاولیا عطار -  ذکر حسین ابن منصورحلاج

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست
سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید
تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست
در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست
دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب
بنال هان که از این پرده کار ما به نواست
مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست
نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من
خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست
چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم
گرم به باده بشویید حق به دست شماست
از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند
که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست
چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست
ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند
فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست

حافظ شیرازی

چون بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

در خیال، عنوان آلبوم موسیقی است با صدای محمدرضا شجریان که در سال ۱۳۷۵ منتشر شد.
این آلبوم در دستگاه سه‌گاه و آواز بیات ترک بوده و توسط مجید درخشانی آهنگ‌سازی شده است. اشعار این آلبوم از اشعار سعدی و مولوی می‌باشند.

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی		چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی
تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی		چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیایی
بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی		شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی
دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم		نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی
تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم		که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی
چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان		تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشاهی
سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم		دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنایی
من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت		برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی
تو که گفته‌ای تأمل نکنم جمال خوبان		بکنی اگر چو سعدی نظری بیازمایی
در چشم بامدادان به بهشت برگشودن		نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی

سعدی

Dar Khiyal - Mohamad.R.Shajariyan - محمد رضا شجریان - در خیال

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را
تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را
نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم
چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را
ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم
نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را
ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم
چو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را
چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم
چه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان را
چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را
چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را
چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی
خنک آن جا که نشستی خنک آن دیده جان را
ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی
چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را
جهت گوهر فایق به تک بحر حقایق
چو به سر باید رفتن چه کنم پای دوان را
به سلاح احد تو ره ما را بزدی تو
همه رختم ستدی تو چه دهم باج ستان را
ز شعاع مه تابان ز خم طره پیچان
دل من شد سبک ای جان بده آن رطل گران را
منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را
منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را
غم را لطف لقب کن ز غم و درد طرب کن
هم از این خوب طلب کن فرج و امن و امان را
بطلب امن و امان را بگزین گوشه گران را
بشنو راه دهان را مگشا راه دهان را

غزل: مولانا | آهنگساز: بابک افشار | آلبوم: گریه در رگبارآلبوم 
با صدای شکیلا
به سال 1377

To Mara Jan E Jahani - تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را - مولانا

Zendeh Bash - شعر از هوشنگ ابتهاج -زنده باش

ای به سر زلف تو سودای من
وز غم هجران تو غوغای من
لعل لبت شهد مصفای من
عشق تو بگرفت سراپای من
من شده تو، آمده بر جای من
گرچه بسی رنج غمت برده‌ام
جام پیاپی ز بلا خورده‌ام
سوخته‌جانم اگر افسرده‌ام
زنده‌دلم گر چه ز غم مرده‌ام
چون لب تو هست مسیحای من
گنج منم، بانی مخزن تویی
سیم منم، حاجب معدن تویی
دانه منم صاحب خرمن تویی
هیکل من چیست اگر من تویی؟
گر تو منی، چیست هیولای من؟
من شدم از مهر تو چون ذره پست
وز قدح باده‌ی عشق تو مست
تا به سر زلف تو دادیم دست
تا تو منی، من شده‌ام خودپرست
سجده‌گه من شده اعضای من
دل اگر از توست، چرا خون کنی؟
ور ز تو نَبوَد ز چه مجنون کنی؟
دم به دم این سوز دل افزون کنی
تا خودیَم را همه بیرون کنی
جای کنی در دل شیدای من
آتش عشقت چو برافروخت دود
سوخت مرا مایه‌ی هر هست و بود
کفر و مسلمانیَم از دل زدود
تا به خم ابرویت آرم سجود
فرق نِه از کعبه کلیسای من
کِلک ازل تا که ورق زد رقم
گشت هم آغوش چو لوح و قلم
نآمده خلقی به وجود از عدم
بر تن آدم چو دمیدند دم
مِهر تو بُد در دل شیدای من
دست قضا چون گل آدم سرشت
مهر تو در مزرعه‌ی سینه کِشت
عشق تو گردید مرا سرنوشت
فارغم اکنون ز جحیم و بهشت
نیست به غیر از تو تمنای من
باقی‌ام از یاد خود و فانی‌ام
جرعه‌کش باده‌ی ربانی‌ام
سوخته‌ی وادی حیرانی‌ام
سالک صحرای پریشانی‌ام
تا چه رسد بر دل رسوای من
بر درِ دل تا اَرِنی گو شدم
جلوه‌کنان بر سر آن کو شدم
هر طرفی گرم هیاهو شدم
او همگی من شد و من او شدم
من دل و او گشت دلارای من
کعبه‌ی من خاک سر کوی تو
مشعله‌افروز جهان روی تو
سلسله‌ی جان خم گیسوی تو
قبله‌ی دل طاق دو ابروی تو
زلف تو در دَیر، چلیپای من
شیفته‌ی حضرت اعلی ‌ستم
عاشق دیدار دل‌آراستم
راهرو وادی سوداستم
از همه بگذشته تو را خواستم
پر شده از عشق تو اعضای من
تا کی و کی پندنیوشی کنم؟
چند نهان بُلبُله‌‌نوشی کنم؟
چند ز هجر تو خموشی کنم
پیش کسان زهدفروشی کنم
تا که شود راغب کالای من
خرقه و سجاده به دور افکنم
باده به مینای بلور افکنم
شعشعه در وادی طور افکنم
بام و در از عشق به شور افکنم
بر در میخانه بُوَد جای من
عشق، عَلَم کوفت به ویرانه‌ام
داد صلا بر در جانانه‌ام
باده‌ی حق ریخت به پیمانه‌ام
از خود و عالم همه بیگانه‌ام
حق طلبد همت والای من
ساقی میخانه‌ی بزم الست
ریخت به هر جام چو صهبا ز دست
ذره‌صفت شد همه ذرات پست
باده ز ما مست شد و گشت هست
از اثر نشئه‌ی صهبای من
عشق به هر لحظه ندا می‌کند
بر همه موجود صدا می‌کند
هر که هوای ره ما می‌کند
گر حذر از موج بلا می‌کند
پا ننهد بر لب دریای من
هندی نوبت زن بام توام
طایر سرگشته به دام توام
مرغ شباویز به دام توام
محو ز خود، زنده به نام توام
گشته ز من درد من و مای من


قرة‌العین



ای به سر زلف تو سودای من - صهبا مطلبی -شعر از طاهره قره العین

نامه دکتر پرویز ناتل خانلری به همه فرزندان ایران - parviz natel khanlari

ما کجاییم در این بحر تفکر، تو کجایی-#سعدی علیه الرحمه

حکایتی از گلستان سعدی

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی-شجریان-فخرالدین عراقی

افسانه -مرغ عشق.فولکلور شیرازی

ستاره شب تیره یار من است - چامه از فردوسی پاکزاد

Fariborz-Lachini-Goli-Jan

فریبرز لاچینی -گلی جان

Fariborz-Lachini-Goli-Jan

آن پرتو سوزان جادویی  _نادر_نادرپور_ با صدای فریدون فرح اندوز

سحر به بوی نسیمت به مژده جان
 سپرم

Yazdan_r

Popular tracks