Gazze krizini ele alan üç yöntem izliyorsunuz basın-yayın organlarında...
Birincisi, olayın teknik/askeri/istihbarî boyutudur. Taze olaylarda, “ne olduğunu ve akla yatmayan” merakları gidermek
için ağırlıklı olarak bu eksende durur medya...
Örnek verelim; ‘MOSSAD bu istihbarat zaafını nasıl gösterdi, bilerek mi’, gibi...
‘Gel-geli’ yüksektir, en çok neyin izleneceği üzerinden yapılır tartışmalar. Bu da birbirini besleyen fasit bir dairenin
içinde koşmaya benzer zamanla...
İkinci bölüm/yöntem, olayın ilişik ülkeler üzerinden tartışılmaya başlanmasıdır. Sıkça ilk başlıkla iç-içe geçer. Kimi
zaman teknik, kimi zaman politik boyutu vardır. Bu yüzden üçüncü maddeyle de sıkça karıştırılır. Gazze olayında bu
ülkelerin sayısı çok olduğu için, tekrara düşmek umursanmadan günlerce sürdürülebilir...
Örnek verelim; ‘Mısır’ın Filistin’den kaçan insanları kabul edip etmeyeceği; iç sorunları olduğu, bir yandan da bölgenin
boşaltılmasının İsrail’e hizmet edeceğini düşüneceği’ gibi...
Doğru bilgilerdir, nisbi açı sunar, sınırlı da olsa sebep-sonuç ilgisi kurar. Yanlış bilgi kullanılmadığı sürece-ki o da çok
olur-kullanışlı ama dardır.
Üçüncü başlık; stratejik/jeopolitik yaklaşımdır. Yerel/bölgesel/küresel haritayı açıp birleştirmeye, vakayı doğru yere
oturtmaya çalışır. Net cevap arayışında herkesin kendi bilgisine göre düşüncesi olduğundan bol tartışmalı, neredeyse
sınırsız bir alan/imkân sunar...
Bu sabitlerden başka, tüm aktörlerin aklı/planı, yürütme şekilleri, aktüel gelişmelerle birleştirilerek bir tür karine/delile
dönüştürülebilirse, o zaman elinizde bir fotoğraf olur. Genellikle anlıktır, üst üste çekilen diğer karelerle
birleştirdiğinizde izah verir. En az ve/veya yanlış/eksik kullanılan ama en güçlü metoddur. Kitaplarda yazmaz; ismi
SuperPoze’dir!
DİĞER HER ŞEYİN ÜZERİNDE...
İlk iki yöntem, üçüncüye kördür! Üçüncü ise onlardan da beslenir ama özgündür. Bu yüzden ilk iki sık çuvallar. “Son
dakika”lar öyledir. Haber önemlidir ama tek karedir. Bu da sıklıkla ilk maddede, bilemediniz ikincide takılıp kalınmasına
yol açar...
Bu üçlü küme oluşturur. Ancak aralarında hiyerarşi vardır. Jeopolitik ve strateji hepsinin üzerindedir, gerektiğinde
hepsini ezer.
Bunu da örnekleyelim...
ABD’nin bölgeye önce bir uçak gemisi-diğer savaş gemileri setiyle birlikte-göndermesi, sonra ikinci uçak gemisi setini
göndermesi, nihayet İngiltere’nin üçüncü setini bölgeye sevk etmesi, sıra-dışılık gösterir. Birinci ve ikinci yönteme
mahkûm ederseniz, kavramak ve başa gelecekleri kestirmekte tökezlersiniz.
Çünkü jeopolitik/stratejik bakış sadece üstte değil-başta garip gelebilir ama-hepsinin dışındadır! Aynı
zamanda-ilk iki maddenin ilgi alanına giren olayları-kurgulama/yaratma-gücü vardır. Yani sebebin kendisidir.
Doğru tespit edildiğinde ‘olacağı’ söyler.
Buna “kıymetlendirme” denir. Diğerleri önemsiz anlamına gelmez. ‘Açı değiştirme’ klişesi ilk iki maddenin işidir,
konvansiyoneldir, ekranlarda izliyorsunuz zaten. Göz değiştirmek bambaşkadır...
ORTADOĞU’NUN BİLE HİÇ GÖRMEDİĞİ KADAR...

Nedret Ersanel - Superpoze...

Terör devleti İsrail, Elon Musk’ı kafakola alınca herkeste bir endişe hasıl oldu. Ne yapacağız, nereden haber alacağız,
İsrail’in Gazze’de yaptıklarını nasıl öğreneceğiz? Yersiz bir endişe mi bu? Değil; çünkü neredeyse bütün dünyada medya,
medyaya haber taşıyan ajanslar zaten İsrail lobisinin hükümranlığı altında, onun izni olmadan kıllarını kıpırdatamıyor,
gerçeği perdelemekte, yerine yalanı koymakta, İsrail’i aklamak, Filistinlileri karalamak için gereken her şeyi yapıyor.
Sosyal medyada da durum farklı değil; İsrail’in vahşi saldırılarına, açıktan savaş suçlarına ya da Filistin’in kendi
vatanlarındaki toprak hakkına dair bir şeyler yayınlamaya çalıştığınızda sansürle karşılaşıyorsunuz. Geride bir tek Elon
Musk’ın twitter’ı kalmıştı, şimdi o da ağır baskı altında... Hal böyle olunca; ya twitter da giderse diye endişelenmek, o
zaman bölgeden haber alamayız, İsrail’in gözlerden uzakta işlediği insanlık dışı cürümleri görünür kılamayız ve Filistin
halkının maruz kaldığı zulmü dünyaya duyuramayız diye endişelenmek elbette yersiz değil...
Öte taraftan, durumun kendisi, yani içinde bulunduğumuz çaresizlik halini daha da koyultan bu yeni çaresizliğimiz
bizler açısından oldukça dramatik... Hatta zavallıca... Kendimizi kendi elimizle getirdiğimiz bu nokta gerçekten çok
zavallıca... Haber almak, haksızlığı duyurmak ve haklıyı savunmak noktasında bu kadar dışa bağımlı hale gelişimiz,
neredeyse tamamı bize dost olmadığı aşikar emperyalist sermayenin malı olan küresel haber organizasyonlarının, medya
yapılarının, sosyal medya ağlarının esiri oluşumuz bizim için açıklanması çok müşkül bir durum...
Bizim kendi haber kuruluşlarımız, ajanslarımız, medya unsurlarımız var elbet... Ancak onların küresel dolaşım şansları
da bu sözünü ettiğimiz kötü niyetli sermaye yapılarının, medya imparatorluklarının gücüyle rahatlıkla tıkanabiliyor. Kaldı ki
bizim medya kuruluşlarımızın güçlükle bölgeye gönderebildiği muhabirler de İsrail’in saldırılarına maruz kalabiliyor ve her
işe maydanoz olan küresel medya etiği kuruluşları bütün bunları rahatlıkla görmezden gelebiliyor.

Gökhan Özcan - Pamuk ipliği olarak Elon Musk

Saadet Partili “tutuk” hesaplar çarşambadan beri, yani Saadet Partisi’nin doğrudan “İran’ın
arka bahçesi” haline geldiğini açık açık anlattığımdan beri üzerimde tepiniyorlar. Rahmetli
anneme küfür etmekten tutun da bin türlü tehdide kadar akla gelebilecek her şey. Tabii ki
alayını dava ettim ve tabii ki kazandığım tüm tazminatları Gazze’ye yollayacağım.
İnsanın “Bana kızacaklarına Saadet’i İran’ın ‘saadetli bahçesi’ haline getiren Saadet Partili
tiplere kızsalar daha hayırlı bir iş yapmış olurlar” diyesi geliyor gelmesine de sonra “boşuna
çaba” deyip vazgeçiyor. Ben Saadet Partili olsam mesela Birol Aydın’a falan bazı sorular
sorarım. Mesela daha 2014’te falan sağda solda “İran hakkında çok şey etmeyelim” diyorlar
mıydı? Diyorlardıysa, Suriye’de yüzbinlerce insanın kanını elinde bulunduran İran’ı koruyup
kollamalarının sebebi neydi? Saadet Partili ekip Suriye’ye, Beşşar Esed’e niçin, kimlerin
yardımıyla, hangi konuları konuşmak, hangi pazarlıkları yapmak için gitti? İslam’ından
Erhan’ına Türkiye’nin mimli İran etki ajanları Saadet Partisi’nin bir kanadı üzerinde niçin
bunca etkili?
Dahası da var da cidden bu “boşuna çaba”yı sürdürme niyetinde değilim. Daha “eğlenceli” bir
mesele konuşmak istiyorum bugün sizinle.
Saadet Partili hakaret makinelerinin bana hakaret ederken en çok üzerinde durduğu tez
“Amerikancı” olduğum teziydi ki tek başına bu tez bile Saadet Partisi tarlasının İran
tarafından sürüldüğüne delalet eder. Peki, ama ben nasıl Amerikancı oldum? Anlatayım.
2006’da Furkan Savaşı esnasında boğazım patlayana kadar Hasan Nasrallah’ı ve Hizbullah’ı
desteklerken Amerikancı değildim. Ama sonra Hizbullah önce Lübnan’daki Sünnilere hayatı
zehir etmeye, ardından Suriye’de açık açık Sünni Müslümanları katletmeye başladığında
doğal olarak Amerikancı oldum. Çünkü Sünni Müslümanlar, tamamen yayılmacı, etnik
üstünlüğe dayalı ve mezhepçi İran rejimi tarafından öldürülürken “Durun, bunu yapmayın,
sadece kendi politik çıkarlarınız için Suriye’de milyonlarca Müslümanı ateşe atmayın. Bir
başka çözüm var” deyince İran’ın amaçlarına aykırı hareket etmiş olduğumdan Amerikancı
haline geldim.
Birinci ve İkinci Körfez savaşlarında da Amerikancı değildim. Ama bilhassa İkinci Körfez
Savaşı’nın ardından Irak’taki Şiileri organize eden İran, Amerika’nın da kesin desteğiyle
ülkede bir dünya Sünni Müslümanı öldürmeye başladı ve buna itiraz edince Amerikancı
oldum.

İSMAİL KILIÇARSLAN - NASIL AMERİKANCI OLDUM?

Türkiye coğrafyası savaşlarla ve her an savaşa dönüşebilecek
istikrarsızlıklarla kuşatılmış durumda. Evvela bunlara bir bakalım..
Kuzeyimizde Ukrayna-Rusya savaşı devâm ediyor. Doğumuzda
Ermenistan-Âzerbaycan savaşı’nın külleri daha soğumadı ve henüz kalıcı
bir çözüme ulaştırılabilmiş değil. Güneyimiz , Irak ve Sûriye, Rusya, ABD,
İran unsurlarının dâhil olduğu , içine bizim için fevkalâde hayâtî olan PKK
meselesini de alan bir çatışma sâhası. Kıbrıs mütemâdiyen silâhlanıyor ve
her an bu kanlı denklemlere dâhil edilebilecek bir kıvama getirilmek isteniyor.
(ABD Güney Kıbrıs’a uygulanan silâh ambargosunu kaldırdı). Gazze savaşı
ise Lübnan’ı zorluyor. İran ve Pâkistan gerilimi, şimdilik yatışmış görünse de
buna dâhil oldu. Hindistan,olanca Müslüman düşmanlığıyla donanmış olarak
Ermenistan ve eşanlı olarak İran ve İsrâil’e verdiği destek ile yakın
coğrafyamızda boy gösteriyor. Manzara hakikaten de vahim..
Gazze savaşı kısa bir zaman için de olsa Ukrayna-Rusya savaşını unutturmuş
görünse de yakınlarda yaşanan gelişmeler durumun hiç de öyle olmadığını
gösterdi. Baltık’da çok ciddiye alınması gereken bir NATO tatbikâtı başlatıldı.
Onbinlerce askerin katıldığı bu tatbikat NATO’nun Soğuk Savaş nihâyete
erdiğinden beri yapılmış olan en kapsamlı tatbikat. Bunu basit bir askerî rutin
içinde açıklamak son derecede zor. Tatbikâta, saldırgan konsept
dönüşümleri ve savaş nâraları eşlik ediyor. İsveç, Norveç , Almanya,
Polonya ve bilhassâ Birleşik Krallık yetkililerinin verdiği beyânatlar büyük
hesaplaşmanın yakın olduğu , kamuoylarının geniş çaplı bir savaşa hazır
olmaları doğrultusunda. Sâdece bu savaşın takvimi husûsunda farklı
açıklamalar geliyor. En uzak takvim 2025’in sonlarına işâret ediyor. Rusya’nın,
Ukrayna’nın “işini bitirdikten sonra” Baltık’a saldıracağına kesin gözüyle
bakıyor. Tabiî ki bu bir senaryo. Rusya’nın böyle bir niyeti olmadığı gün gibi
âşikâr.

Süleyman Seyfi Öğün - Soruların sorusu

Biri, kaçıp gittiği Batı’da Türkiye’yi şikâyet edebilmek ve bazı prestijli edebiyat ödüllerine
uzanmak için “Ben aslında biseksüeldim, bunu söyleyemedim, Türkiye çok kötü biliyor
musunuz?” diye cavcav eden bir FETÖ aparatı. Yani Elif Şafak.
Diğeri, halkını, Türk insanını aşağılamaktan aşırı zevk aldığını hiçbir zaman gizleme ihtiyacı
duymamış, ulusalcı-Kamalist olmayanlar dışında bir insan topluluğuna en küçük saygısı
olmayan Mine G. Kırıkkanat.
Bu ikisinin bazı ortak noktaları da yok değil laf aramızda. En büyük ortak noktaları ise
Türkçeleri olağanüstü tıknaz, kurguları olağanüstü zayıf olmasına rağmen romancı olmaları.
İkisinin de romancılığını şöyle değerlendirdim hep: “Müşterileri var ki yazıyorlar. Ortada
edebiyatı, hele büyük Türk edebiyatını alakadar eden bir durum yok.”
Mine Kırıkkanat, Elif Shafak (böyle yazmayı tercih ediyor soyadını) hakkında bir intihal
davası açıyor. Kırıkkanat’ın iddiası, Elif Şafak’ın Bit Palas isimli romanının kendi romanı
Sinek Sarayı’ndan intihal olduğu yönünde.
Mahkeme Elif Şafak’ın romanında yüzde 5 oranında Sinek Sarayı’ndan intihal bulunduğuna
hükmediyor. Yeri gelmişken ifade etmem gerekir ki mahkemenin gerekçeli kararı da,
bilirkişilerin mahkemeye sunduğu “intihal gerekçeleri” de fevkalade sorunlu bence. İnşallah
dava Yargıtay’dan döner de saçma sapan intihal davaları haberleri okumak zorunda kalmayız.
Şunu söylemek isterim: Edebiyatta intihal meselesi, akademik intihal meselesiyle kıyas kabul
edebilecek bir şey değildir. Bir yazar, söz gelimi Dostoyevski’nin (Kırıkkanat’ın değil, yanlış
olmasın) bir eserini alıp onu yeni bir kurgusal zemine taşıyabilir. Hatta bazen bunu yaparken
Dostoyevski’nin özgün cümlelerini, pasajlarını kullanabilir ve yazar bunu iyi yaptıysa onu
ellerimiz patlayana kadar alkışlayabiliriz. Diğer yandan, bir edebi harekete mensup yazarlar,
şairler birbirlerinin konularını “takip” edebilir. Birbirlerinin dizelerini, cümlelerini alıp
kullanabilir. Sözgelimi İkinci Yeni’yi az çok biliyorsanız ne demek istediğimi hemen
anlamışsınızdır. Anlayacağınız, edebi intihal iddiaları öyle basitçe, akademik intihaller gibi
değerlendirilebilecek süreçler değildir.
Bu, burada bir dursun.
Gelelim meselenin asıl ek yerine.

İSMAİL KILIÇARSLAN - PEK TUHAF BİR İNTİHAL HİKAYESİ

Suriye-Ürdün-Irak sınırının köşebendinde yer alan Tanf’daki ABD
üssünün vurulması ile İran’ın, Irak-Suriye-Pakistan’a gönderdiği
füzeler, daha ileri giderek, Türkiye’ye yönelik terör saldırılarının
bağlantısı var mı?
İlk bakışta kesin bir rabıta/ilinti kurmak müşkül gelebilir. Bu
gelişmeler ayrı katmanlara, daha doğrusu ayrı ‘katlara’ denk düşüyor
ama aynı apartmandan, aynı adresten bahsediyoruz…
Keza, üçlü füze saldırılarında İran’ın taşeronsuz ilk kez ortaya çıkması
ile ilk kez ABD’li askerlerin öldürülmesi arasında şeklî bağ kadar
nitelik alakası da mevcut…
Biri yerel, diğeri bölgesel dengeler üzerinden gelişiyor ama açık
biçimde hepsi Ortadoğu güç mücadelesinin ana parçaları…
Mesela, Tanf vakası ABD Başkanlık seçimlerinin zamanlamasına
nasıl denk düşürüyorsa, terör saldırıları ve füzeler de Irak’ın
kuzeyinde gerçekleşecek-gerçekleşirse tabi-seçimlere denk düşüyor…
Ya da nasıl İsrail-Gazze trajedisinin bölgeye yansımaları
konjonktüründe, Tanf saldırısının çıktılarından biri ABD’nin İran’ı
vurması beklentisiyse, Türkiye’nin PKK/YPG/Bafel Talabani
üzerinden İran ve ABD’yi dövmesi de benzerini oluşturuyor…
Katları, daireleri hatta odaları bilmemiz şart. Ama adresleri
karıştırmadan. (Girizgâhı şuradaydı; ‘İran üçlü saldırısının gerçekleri’,
20/01.)

NEDRET ERSANEL - AMERİKAN ASKERLERİNİN ÖLDÜRÜLMESİ NE DEMEK?

ABD Ortadoğu’yu idâre edemez hâle geldi. Sâdece Ortadoğu’yu değil, hâkimiyet
iddiasında olduğu çok sayıda coğrafyayı da. Buna ABD Hegemonyasının çöküşe
geçmiş olması da diyebiliriz. Çöküşün derinlerdeki sebepleri üzerine bu köşede çok
şey yazmış olduğumu biliyorum. Onun için buraya girmeyeceğim. Ama kabaca, belli
başlıklar altında hatırlayacak olursak, 1970’lerden başlayarak sermaye ve emek
verimliliğinde yaşadığı kayıplar, buna mukabil vergiler ve ücretlerdeki mâliyet
artışları, üretimin ucuz mâliyetli coğrafyalara kayması ABD ekonomisini
aşındırmaya başladı. ABD bunu telâfi etmek ve alışageldiği üzere dünyânın artığını
çekebilmek için kontrolsüz bir finansal büyümeye gitti. Basılan paralar verimlilik
kaybına uğrayan ekonomisine dönmedi ve emlâk, borsa ,bono piyasalarında büyük
balonlar oluşturarak ciddî krizlere yol açtı. (Bu balonlar elyevm şişmeye devâm
ediyor). İlân edilen büyüme ve istihdam rakamlarına aldanmayalım. Bunların içi boş.
Elinde kalan son üstünlüklerden birisi olan hi-tech sâhasındaki üstünlüğü de kaybetti.
ABD’yi canavarlaştıran ve sağa sola saldırtan dinamik de bu oldu. Biden’ın, ABD’nin
dönüşü olarak ilân ettiği süreç tam da budur.
Gelin görün ki işler hiç de plânlandığı gibi gitmedi. Evet, kafa dengi Birleşik Krallık
ile berâber Rusya’yı ve Rusya-Ukrayna savaşını bahane ederek , NATO’yu
pekiştirdiler. AB’yi, Avro bölgesini, hiç değilse belli bir zamân zarfında sıkı bir
şekilde kontrolleri altına aldılar. Aslında bu “başarı”, eğer başarıysa , Trump devrinde
ihmâle uğrayan ve Macron tarafından “beyin ölümünün gerçekleştiği “ iddia edilecek
derecede zayıflayan , imparatorluk ağındaki sert çekirdeği oluşturan NATO’yu ihyâ
etmekle alâkalıydı. Buna Pasifik’de Japonya, Güney Kore, Filipinler ve Avustralya’yı
da alan AUKUS’u dâhil edebiliriz. Bu aslında Demokrat Parti bünyesinde faaliyet
gösteren bir Neocon projesiydi. Niyetleri,

Süleyman Seyfi Öğün - Aşınan denklemler

Ortadoğu’daki ABD işlerini ele alırken genellikle aktüel gelişmeler
üzerinden yürüyoruz ve bir şekilde son bulduğunda ilgimizi
kaybediyoruz…
ABD içinde bulunduğu durumu Batı Asya’nın bütüne bakarak
tartıyor. Bu stratejik kalibre ilgili değil, ‘kas hatırlaması’ artık. ‘İçinde
bulunduğu’ dediğimiz; Afganistan, Pakistan, İran, Irak, Suriye,
Türkiye, S. Arabistan, Mısır, Yemen, Katar, artı, çevreleyen denizlerin
tamamında özel sorunlar yaşıyor Washington. Bunları yönetme
kabiliyetinde-hele eskiye kıyasla-ciddi erozyonlar yaşıyor…
Bunun çok sebebi var, dahası rakiplerinin durumu da farklı. Bölge dışı
aktörlerin görünümünde de-Çin, Rusya, Hindistan gibi-radikal
yükselişler var. Cephe hatlarını çok konuşuyoruz ama tespit etmemize
rağmen üzerinde durmadığımız, ABD’nin bunlarla baş etme
kapasitesinin halidir…
Durum aynısıyla iç işlerinde de geçerli; Teksas üzerinden gelişen,
göçmen sorunları tarafından beslenen ama aşarak ülke genelinde
yaşanan 25 eyaletin federal hükümete diş göstermesi, ileri giderek,
Teksas’a destek için 10 eyaletten bölgeye asker sevk etmesi, vs…
Türkiye’de konuya bakılırken, “ne yani ABD mi parçalanacak,
çökecek” türünden, indirgemeci bir yarım aklın prim yapması ayrı
körlük ama olayın sıra dışılığı, daha önce hiç yaşanmamış olması gibi
şüpheciliğe yüz verilmemesi garip…
Oysa bu dalgalanmalar, tarihi ve ekonomik boyutlar, ana kırılma
hatlarının kaşınması türünden içerikler barındırdığı gibi, Başkanlık
seçimi üzerinden yükselen politik kutuplaşmalar içeriyor. Ocak
2021’de yaşanan Kongre baskınının türevidir. Orada da aynısı
olmuştu. Bu kadar büyük olay dahi, yani açık ayaklanma ve hükümeti
düşürmeye kadar gidecek olayların sebep-sonuç ilişkisi üstünkörü

geçilmişti. Medyanın bayıldığı görüntüler sona erince, konu da
kapanmıştı. Aynısı Ukrayna’da da oldu.

NEDRET ERSANEL - AİLE İŞLERİ: ABD, F - 35'E DÖNMEMİZİ Mİ İSTİYOR?

Çok üzgünüm. Alev Alatlı’yı kaybettik. Haberi aldığım andan itibaren zihnim dağıldı. Bu
dağılma hâline , otuz senelik bir dostluğun, işbirliğinin, abla-kardeş yakınlığının birikimini
taşıyan sayısız hatıra, zihnimdeki kozalarından çıkarak , kelebeklenerek, uçuşarak eşlik
ediyor. Çok tuhaf; bunların çoğu normal zamanlarda belki de hatırlamakta zorlanacağım
hâdiseler.. Nasılsa, tekmil teferruatlarıyla hâfızamda birbiri ardına canlanıyor. Doğrusu
bu hâlet- ruhiye içinde insicamlı bir yazı vadedemem. Onun için sürç-ü kelam veyâ sürç-ü
kalem edersem ,affola..
Hayâtın akışı , hay huyu içinde çok defâ kimi nereye koyacağımızı bilemiyoruz. Ölümün
hikmeti de bu olsa gerekir. Kalanlara sağlam bir muhasebe sağlıyor. Yaşanmış ve biyolojik
olarak sona ermiş bir hayâtın sağlaması bu. Ölüm topyekûn bir yok oluş değil. Bu dünyâyı
bedenen terk etmişliğimiz de bir şey ifâde etmiyor. Bıraktıkları üzerinden varolmaya ,
yaşamaya devâm ediyor herkes. Cenâzede bunu düşündüm. Dostluğunu, muhabbetini
senelerce içimde tuttuğum bir insanı karşıma aldım ve kendime sordum: Sâhi, kimdi bu Alev
Alatlı? Ne bıraktı arkasında? Bundan sonra, bu dünyadaki hayâtı nasıl devâm edecek?
Aklıma ilk gelen onun gözleri oldu. Evet, son derecede canlı, zekâ yüklü, muzip; bir o kadar
da sevecen bakışlar. Baktığı kişileri gördüğü yerlere bakmaya dâvet ederdi bu bakışlar.
“Gördüklerimin turşusunu kuracak değilim; onları seninle paylaşmak istiyorum. Benim
gördüklerimi sen de gör” derdi...Bu bakışlara muhatap olan herkes ne dediğimi anlayacaktır.
Alev Alatlı asla fildişi kule istemedi. İçevurumlarını hep bir dışavuruma dönüştürdü.
Sonra sesini hatırladım. Sesi kuvvetli bir tonlamaya sâhipti. Ama bunu çok kıvâmında , tatlı-
sert bir kıvamda kullanırdı. En kızgın hâlinde bile biraz sonra ne kadar yumuşayabileceğini
hissettiren bir tonlamaydı bu. Bâzen farklı düşünceler üzerinden uzun uzun tartışırdık.
Gâliba karşılıklı olarak birbirimizi kızdırmayı da severdik. Tartışmayı belki de en keskin
yerinde ve öyle usturuplu kapatırdı ki anlayamazdım bile . Akabinde her şey eski seyrinde
devâm ederdi.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - Alev Alatlı’nın Ardından

Önce Irak geldi. Bol katılımlı, teşekküllü, şümullü görüşmeler yapıldı.
Ardından İran Cumhurbaşkanı geldi. Burada da hayli uzun, önceden
çalışılmış oturumlar gerçekleşti. Arada Kazakistan’da Astana
toplantısı yapıldı. Şimdi 12 Şubat’ta Rusya Devlet Başkanı geliyor.
Bir ‘tur’ var ortada ve hatırlayalım, temas aralarında Türkiye hep
sıra dışı terör saldırılarına uğradı…
Putin’in müstakbel ziyaretiyle birlikte Batı’nın radarlarını açtığını
görüyoruz. Hem ABD’den hem BM’den gelen ince ayarlı açıklamalar,
“Rusya’yı doğru yola sevk edecekse tabii görüşülebilir, biz de takip
ediyoruz” mealindeydi…
Irak’la oturulan masada ‘Refah’ Yolu da vardı ama Ankara açısından
tüm görüşmelerin ilk sırası terörle mücadeleye ayrılmıştı. Şimdi
Putin gelecek ama bu sırada zaten karışık bölgede yeni bir gelişme
yaşandı; ABD’nin, Irak-Suriye-Ürdün köşebendindeki üssü, daha
doğrusu uzantısı olan ‘22 no’lu kule’ saldırıya uğradı, Amerikan
askerleri öldü…
Ardından, özellikle Irak ve Suriye’de misilleme saldırıları başladı ve
İran taşeronu yapılar Amerika tarafından vurulmaya başladı. Karşılığı
da geldi, Amerikan üsleri vurulmaya devam etti. Sonuncusu da
Suriye-Deyrizor’da bulunan, ABD güçleri konuşlu ve PKK/YPG’li
unsurların bulunduğu yerde gerçekleşti, 6 teröristin öldüğü açıklandı.
Sadeleştirirsek, İran, PKK’yı vurmuş oldu!
‘İster istemez, Erdoğan-Reisi görüşmesinin çıktılarından biri
olabilir mi’ düşüncesi tartışılmaya başlandı. Öyledir-değildir bilmek
şimdilik mümkün gözükmüyor ama ‘sahaya bakarak anlarız’ diye
yazdığımız anımsanacaktır…
ABD-İRAN ARASINDA ‘KONTROLLÜ GERGİNLİK’ NE
DEMEK?

Geçtiğimiz Pazar akşamı Dışişleri Bakanı Sayın Hakan Fidan’ın bir
haber kanalına verdiği röportaj, cari/aktüel konular üzerinde
Türkiye’nin nasıl durduğuna ilişkin genel politikaları özetledi…

NEDRET ERSANEL - İRAN PKK'YI NEDEN VURDU?

1990 yılından bu yana ABD’nin Ortadoğu’da (Irak’ta) tam 34 yıldan günümüze işgal ve sivil
katliamlarla yüz binlerce sivilin hayatını kaybetmesine neden olması, 13 yıllık ağır ambargo sonucu
500 bin çocuğun öldürülmesinden bizzat sorumlu olması, milyarlarca doların işgal suikast ve
katliamlar için harcanması, üstelik bu askeri müdahalenin bölgede terör örgütü DEAŞ&#39;ın ortaya
çıkmasına da zemin hazırlaması, ABD’nin yeni bir tuzağına işaret edebileceği ihtimalini her olayda göz
ardı etmememiz zorunluğunu ortaya koymaktadır. Türkiye’nin milli çıkarları açısından ABD’nin zaman
zaman bölgeden çekilme yönünde birtakım açıklamalar yapmasına rağmen bölgeden çekilmemesi
veya bu konuda net bir tavır ortaya koymaması bu çekilme açıklamalarının stratejik veya aynı ittifak
içindeki ülkelerin, Irak ve Suriye’nin işgali için desteğini alabilme amaçlı olduğunu düşündürmektedir.
ABD ve İngiltere ittifakı dönemin Irak lideri Saddam’ı Hüseyin&#39;in toplu ölümlere sebebiyet verebilecek
nükleer silahlar geliştirdiği yönünde asparagas iddialar ortaya atarak Saddam’ı idam etmişlerdi.
ABD Dışişleri Bakanı Colin Powell, 5 Şubat 2003&#39;te BM Güvenlik Konseyinde yaptığı konuşmada,
&quot;Saddam Hüseyin&#39;in biyolojik silahlara sahip olduğundan hiç şüphe yok ve daha fazlasını üretebilecek
kapasiteye sahip&quot; iddiasında bulundu. İddiaların aksine, BM Silah Denetleme Komisyonu Başkanı
Hans Blix, 14 Şubat 2003&#39;te hazırladığı raporda, Irak&#39;ta incelemelerde bulunan ekibinin herhangi bir
biyolojik silah bulamadığını açıkladı. ABD ve İngiltere, Irak&#39;ın işgali için BMGK&#39;ye yeterli kanıtlar
sunamadı. Bunun üzerine iki ülkenin öncülüğünde kurulan koalisyon gücü BMGK&#39;den onay çıkmadan
işgal kararı aldı. Bu kararla, Irak&#39;ın işgaline uydurma bir bahaneyle girişilmesinin yanı sıra BMGK&#39;nin
devre dışı bırakılması nedeniyle uluslararası hukuk da çiğnendi.
ABD BASINI: ORTADOĞU, TÜRKİYE ÖNDERLİĞİNDE KALKINABİLİR
ABD merkezli Foreign Affairs dergisi Orta Doğu&#39;daki olumsuz gidişatın, yine bölge ülkeleri tarafından
düzeltilebileceğini yazdı. &quot;Orta Doğu&#39;yu yalnızca Orta Doğu düzeltebilir&quot; başlıklı analizde, &quot;Amerika
sonrası bölgesel düzene giden yol&quot; ifadesi kullanıldı. Bölgede oluşması muhtemel yeni dengelerin,
Türkiye üzerinden kurgulandığı görüldü. 7 Ekim&#39;den bu yana İsrail&#39;in saldırılarının sürdüğü Gazze
Şeridi&#39;ndeki gerilim, 2024&#39;ün ilk haftalarından itibaren bölgenin tamamına yayılma sinyali veriyor.
Orta Doğu&#39;daki durum, bir kez daha ABD&#39;nin dış politikasının odak noktası haline geldi. Mevcut
bölgesel ve küresel dinamiklerin, Washington&#39;un baskın rol oynamasını &quot;çok zorlaştırdığı&quot; belirtilerek
şöyle denildi: ABD&#39;nin, uzun vadede büyük diplomatik ve güvenlik kaynaklarını Orta Doğu&#39;ya
aktaracağına dair bahse girmek akıllıca olmaz. Bölgesel güçlerin, özellikle de Mısır ve Ürdün&#39;ün yanı
sıra savaşın başlangıcından bu yana koordinasyon sağlayan Katar, Suudi Arabistan, Türkiye ve Birleşik
Arap Emirlikleri&#39;nin (BAE), ileriye doğru kolektif bir yol belirlemek için acilen harekete geçmesi
gerekiyor. Türkiye Dış İşleri Bakanı Hakan Fidan yaptığı bir açıklamada Soykırımcı İsrail’in güvenlikten
çok toprak kazanma peşinde olduğunu açıkladı.

BÜLENT ORAKOĞLU - AMERİKA'NIN BOMBA ORTADOĞU İTİRAFINDA TÜRKİYE ANALİZİ DÜNYAYI SALLADI!

İstanbul’da dün Çağlayan Adliyesi’nin önündeki güvenlik noktasına saldıran iki DHKP-C’li terörist
etkisiz hale getirildi!
Üçü polis altı vatandaşımız yaralandı.
-Yaralılardan biri, hayatını kaybetti.
***

DHKP-C “Made in USA” Gladyo’nun “sol sahte bayraklı” taşeron örgütüdür.
Kritik dönemlerde terör saldırıları için uyandırılır!

***
Çağlayan Adliyesindeki hain eylem…
Bize, 31 Mart 2015’te Savcı Mehmet Selim Kiraz’ın İstanbul Adliye Sarayında DHKP-C’li
teröristler tarafından şehit edildiği bir başka hain saldırıyı hatırlattı.
Aynı gün, Türkiye’de geniş çaplı bir “elektrik sabotajı” gerçekleştirilmişti.

***

Dört gün sonra da, Rize’den dönen Fenerbahçe’nin takım otobüsü Araklı’da silahlı saldırıya
uğramış, kafile büyük bir felaketten kıl payı kurtulmuştu.
Dönemin Valisi “Taş atıldı” diyordu!
2015’te Paralel Yapı Emniyet’te çok etkindi; “Olayı abartmayın” demişlerdi, kafile
başkanına…
“Faili Meşhur Paralel” bu hadise, faili meçhul kaldı!

***

Türkiye’deki Gladyo, Savcı Kiraz’ın katledilmesinde DHKP-C’sini; elektrik sabotajında ve
Fenerbahçe’ye Sniper’lı saldırıda ise FETÖ’sünü kullanmıştı!

***

Bütün bu saldırılar, 7 Haziran 2015 genel seçiminin öncesinde yaşanmıştı.
15 Temmuz 2016’daki FETÖ darbe girişimine ise bir yıldan biraz daha fazla bir süre vardı!

DOKUZ SENE SONRA

Tamer Korkmaz - Dikkat: Gladyo’nun taşeron kolları, birbiri ardına sahne alıyor!

Geçmiş gün. Ama unutturmuyorlar. Çünkü rahatsız oldular.
Damarlarına bastı…
Şu; 4 Şubat’ta Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, AHaber’de Murat
Akgün’le röportaj yaptı. Söyleşinin bir yerinde, “Biz AB’ye üyelik
konusunda olduğumuz yerde duruyoruz, bir yere gitmedik” dedikten
sonra; “ama bu şu demek değil, bir büyük ülke olarak ciddi atmamız
gereken adımlar var. Yani biz AB üyeliğimizi aldık almadık diye
bekleyecek durumda değiliz. Başka alternatifleri, başka tarihi
yolculukları ve özellikle ekonomik iş birliği alanlarında biz aramak
zorundayız. Bu konuda da ciddi çalışmalar var”…
Bunun üzerine gelişen ‘muhalif okumaların’ özeti şu; “ne demek
istiyorsun? ‘Başka alternatifler’ ne demek? Hele başka tarihi
yolculuklar’ ne demek? Kamuoyuna izah edin! O yolculuğu yaptığınız
yerlerin demokrasisi, insan hakları, vs nasıldır?”
Aslında bu sorular, “müddei”nin durduğu ekseni gösteriyor.
Korkuları şu değil, “eyvah, Doğu’ya mı gideriz demek istiyor”.
Ödlerini koparan şu; “Batı’dan gidiyorlar”. Kavga bu…
BOYNU KALIN ÜLKE…
Oysa, sadece Fidan değil, Ak Parti döneminin ilgili tüm bakanları,
halefleri-selefleri ve bizzat Cumhurbaşkanı, farklı tarihlerde ve
şartlarda birden çok kez ifade etti ki, “eksenimiz Türk eksenidir”!
Peki kastedilen nedir? “Dünyada her yerle’, Türkiye’nin çıkarı olan
ilişkiyi, başkalarına sormadan ve-dahi hesap vermeden kurmak,
kuracak güce ulaşmak”…
Sadece ‘boynu kalın Kurt’ değil, aynı zamanda ve belirgin şekilde,
“bağımsız” bir ülke!..

NEDRET ERSANEL - ZÜPPELER VE EZİKLER!..

Youtubedaki 140 Journos kanalının bence harika işi “Adnan”ı izledikten, Adnan Oktar’ın
bütün pisliklerine vakıf olduktan sonra ister istemez döküldü dudaklarımdan bu cümle:
“Tanrıyı şehirden kovarsan sonuçlarına katlanırsın.”
Biraz geriden alayım.
Bu hafta sonu izlediğim tek belgesel Adnan değildi. Kendini UFO dininin peygamberi ilan
eden Rael ile ilgili bir belgesel de izledim. Bununla da yetinmedim. Bence işi bütün
detaylarıyla anlatmak dururken magazine eden epeyce yüzeysel “Tarikat Lideri Nasıl
Olunur?” belgesel serisine de göz attım.
Zaten bildiğim meselelerdi ama peş peşe bu kadar “modern kült” izledikten sonra bu
husustaki inancım bir kez daha pekişti. Bu üçkâğıtçılara gönül indiren ve sonra pişman olan
biri, Batı düşüncesine dönüp “Elimizden inancımızı aldınız ama inanma ihtiyacımız yerinde
durduğu için Jim Jones’undan Rael’ine, Osho’sundan Adnan’ına, İskender’inden Fetoş’una
kadar bir yığın ne idiğü belirsiz soysuz herif gelip bize ‘İnanmak istediğini biliyorum, o halde
bana inan’ dedi ve biz de onlara inandık” dese, edecek tek bir kelimesi, verecek tek bir cevabı
yok Batı’nın.
Biraz daha geriden alayım.
2013 yılında taş gibi yazmışım: “Haydar Baş, Adnan Oktar, Edip Yüksel, Zekeriya Beyaz ve
daha nicesi. Suç bizde. Vaktiyle kovalamadığımız için evimizin önüne pisliyorlar.”
Bugün de böyle mi düşünüyorum? Evet, kesinlikle. Bu işleri temizlemek kesinlikle
Türkiye’deki dini hareketlere ve dindarlara düşerdi. Sorun onların sorunu değildi ama
temizlik onların vazifesiydi. Ama daha başka söyleyeceklerim de var bu meselede.
İşin açığını konuşmasak olmayacak. Tanzimat öncesi başlayan ve adına Türk modernleşmesi
dediğimiz kendine mahsus modernleşme biçimi bizi her bakımdan ama en çok da bilinç
bakımından yaralı bıraktı. Bu tabii, uzun bir mesele. Biz şimdilik yazımıza bakan kısma
odaklanalım.
Türk modernleşmesi bizi Tanrıyla, tanrısallıkla ve inançla kandırmaya çabalayan
madrabazları şehirden kovmak yerine bizatihi Tanrı’yı şehirden kovmayı seçince olacak
zannetti ama olmadı. Şehrin ürettiği dindarlık yerin altına, taşraya, köye doğru gerileyince
türlü tuhaflıklar zuhur etti. Safahatı uzun tabii ama “bugün Türkiye’de başımıza bela olan
İrancılık akımı bile Tanrıyı şehirden kovan Türk modernleşmesinin bir semptomu” desek
sezadır.

İsmail Kılıçarslan - Tanrıyı şehirden kovarsan sonucuna katlanırsın

“Türkiye, şöyle bir fotoğrafın ortasında bulunmaktadır; bölgemizde
yaşanan savaşlar, çatışmalar ve saldırılar kesintisiz sürüyor. Küresel
güvenlik mimarisindeki kırılmalar, küresel ekonomideki belirsizlikler
de derinleşiyor. Gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerin önemli bir
kısmı ciddi siyasi istikrarsızlık ve buna bağlı sosyal gerilim
tehditleriyle yüzleşiyor. Dünya genelinde etkili olan tüm bu
olumsuzluklara rağmen, Türkiye, hamdolsun hedefleri doğrultusunda
kararlılıkla ilerliyor”…
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Pazartesi günü kabine toplantısının
ardından yaptığı konuşmanın bir bölümünde çizdiği ‘panorama/durum
tespiti’, Türkiye’nin nasıl bir dünyada yürüdüğüne ilişkin kaba
haritayı veriyor…
Şubat ortasında gerçekleşecek ‘Münih Güvenlik Konferansı’nın
Başkanı Christoph Heusgen de, toplantı öncesi yayınlanan güvenlik
raporunun ön sözünde, “jeopolitik gerilimlerdeki artış ve ekonomik
belirsizliklerin tetiklediği ‘küresel siyasetteki düşüş’ bu yıla damga
vuracak” diyor.
Belli bir estetik, şıklık içinde sunulur bu tür raporlar; “üzerine
bastığımız sistem çöküyor” diyemedikleri için, kaybeden liberal
nizamdan miras “kazan-kazan”a atıfla, “kaybet-kaybet” başlığı
koymuşlar…
‘HERKES KAYBEDER’İ AŞMAK, ‘EN AZ KAYIPLA
ÇIKMAK’ DEĞİLDİR…
İklimin sertliği şurada; küresel düzen/nizam değişikliklerinde herkes
az veya çok kaybeder. Ancak küresel ve büyük kısmı bölgemizde
cereyan eden yangının ortasında “yaşamakla”, bununla beraber
“ilerlemek” farklı…

Çünkü işaret edilen ülke ve bölgeler, “küresel dalgayı” kazasız-belasız
atlatabilmek adına tutunacak yer arıyorlar. Bulamama hali
‘istikrarsızlıktır’. Tutunma hali ‘sabitlenmek’tir, Türkiye dalgada
yürüyor, kaptanlık burada belli oluyor…

NEDRET ERSANEL - 'KAYBET - KAYBET' DÜNYASINDA TÜRKİYE HANGİ ELLE KAZANIR?

Fetullahçı Terör Örgütü, Türkiye’nin sorunları arasında ilk sıradaki yerini daima
korumalı. Biz FETÖ’yü unutmamalıyız ki, FETÖ kendini hatırlatmasın. Böyle bir örgüt,
bir ülkenin başına gelebilecek en büyük beladır. FETÖ’nün varlığı, bir devletin açıkça
savaş ilan etmesinden daha tehlikelidir.
14 ve 28 Mayıs seçimleri sürecinin en kritik konularından biri Fetullahçı Terör
Örgütü’ydü. En büyük endişe, seçim nedeniyle FETÖ’ye fazla yüz veren muhalefetin
kazanma ihtimaliydi. Seçmende bu duyarlılık oldukça yüksekti. Seçime katılma
oranının yüksek olmasında da aynı etki vardı.
Fetullahçılar, muhalefetin kazanacağına o kadar inanmışlardı ki, her platformda
pervasızlıklarını sergilemekten çekinmiyordu. Bu pervasızlık kriptoların bile kendilerini
açığa vurmasına yol açmıştı. Kamuda, bürokraside yıllarca gizlenen bazı FETÖ’cüler,
gizlenmekten vazgeçmişti.
HERKESİN BEKLENTİSİ FETÖ’SÜZ BİR TÜRKİYE
15 Temmuz’dan sonra oluşan hassasiyet giderek azalmıştı. Ancak, 14 Mayıs öncesi
Fetullahçıların söz konusu pervasızlığı yeniden hassasiyetin oluşmasına yol açtı.
Cumhuriyet’in ikinci yüzyılına girerken, herkesin beklentisi FETÖ’süz bir Türkiye’dir.
FETÖ son 50 yılda emperyalist güçler adına Türkiye’ye zararlar verdi. Üstelik bu
zararları, devşirdiği veya kandırdığı bu milletin çocukları eliyle verdi. Hem
çocuklarımızı bizden çaldı hem de bu ülkenin geleceğine büyük zararlar verdi.
Son günlerde FETÖ ne yazık ki yine gündemimizi meşgul etmeye başladı. Daha
önce alışkın olduğumuz haberlerin aksine, her gün göreve iade edilen FETÖ’cü
haberleri alıyoruz. Önce İçişleri’ne iade edilenlerin haberleri geldi. Son olarak
Danıştay’ın 450 hâkim savcıyı iade etme kararı olduğu bilgisi bardağı taşıran damla
oldu.
Oysa her gün 3-5 kişi çeşitli kurumlara iade ediliyor. Sayı yüksek olmadığı için
farkında değiliz. Haksızlığa uğramış, gerçekten FETÖ ile ilgisi olmayanların iadesine
kimsenin itirazı olmaz. Ancak iade edilenlerin büyük bölümü ne yazık ki FETÖ’cü.
Sadece delillendirmede sorun var.
“Delil yoksa niye iade edilmesin” şeklinde düşünülebilir. Ancak yargılayıp hapse
atmak başka bir şey, kritik görevlerde çalıştırmak başka bir şey. Rusya Büyükelçisi
Karlov’u vuran polis memuru Mevlüt Mert Altıntaş’ı suikasttan önce biri FETÖ’cü diye
ihbar etseydi, onun için de delil bulunamazdı.
FETÖ’den ihraç olan Sedat Ocakçı adlı bir üsteğmen, yüksek kâr vaadiyle 5 milyar
liralık vurgun yapmış. Paraların nereye gittiği, örgüt adına kullanılıp kullanılmadığını
bilmiyoruz. Sedat Ocakçı, Danıştay’a başvursaydı acaba delil yetersizliğinden TSK’ya
iade edilir miydi?

HÜSEYİN LİKOĞLU - FETÖ İHMALE GELMEZ!

ABD Başkanlık seçimlerine hızla yaklaşıyoruz. Cumhûriyetçilerin adayı artık kesin
olarak belli. Trump’a rakip olacak kimse görünmüyor. Demokratlarda ise durum o
kadar kesin olmamakla berâber yola Biden ile devâm etmek fikri şimdilik galebe
çalıyor. Trump-Biden mücâdelesini ise Trump’ın kazanacağı kuvvetle muhtemel.
Hâsılı, dünyâyı yeni bir Trump devri bekliyor.
Aslında ABD siyâsal kültüründe daha derinlerde, her ikisi de muhafazakâr olan iki
farklı görüş çarpışıyor. Bunlar; bir nev’i neomerkantilizmi savunan ve paleocon
muhafazakârlık ile küreselci iddialarla ABD’nin dünyâya meydan okumasını
savunan neocon muhafazakârlık. İlki kuvvetli bir çoğunlukçuluk üzerinden
milliyetçi, dindâr bir ethosa sâhip iken diğeri çoğulcu ve postmodern liberâl
temalar üzerinden siyâset yapmayı tercih ediyor. Dahası, ilki daha reel ekonomik
değerlere sâdık iken diğeri finansal kapitalizmin değerlerinden hareket ediyor. Bu
çok kabaca Rockefeller’ın ABD’si ile Rothschild’in ABD’sine tekâbül ediyor.
Trump’ın son beyânatlarında durum çok kışkırtıcı bir şekilde açığa çıktı. Trump çok
rahatlamış durumda. Biden’ın iktidar karnesinin ne kadar kötü olduğunu görüyor.
Maddî olarak bakacak olursak haksız da sayılmaz. Biden’ın önünde iki yol vardı. Ya
Yeşil Mutabakat olarak adlandırılan bir programı hayâta geçirecek yâhut savaş
çıkaracaktı. İlki, en azından bugün için bir hayâldi. Bu derin dönüşümün mâlî portesi
aşağı yukarı 100 Trilyon Dolara karşılık geliyordu. Yeşil Mutabakatı tantanalı bir
şekilde ilân ettiler ama bu uğurda en küçük bir adım dahi atamadılar. Birleşik Krallık
ile berâber, sahte bir Rusya tehdidiyle NATO’yu devreye sokarak Avrupa’yı (AB) sıkı
bir cendere altına aldılar. Rusya-Ukrayna savaşıyla berâber Avrupa’nın rüyâsı olan
Çin ile ekonomik yakınlaşmanın önü her noktada kesildi. Ama bu savaşı
kazanamadılar. Ne Putin devrildi, ne de Rus ekonomisi çöktü. Rusya bu savaşta çok
akıllı davrandı. Kapasitesinin hayli altında kalan bir güç seferber etti. Herkes bunu
Rusya’nın zayıflığı olarak algıladı. Hâlbuki Rusya savaş kapasitesini daha büyük
hesaplaşmalar için muhafaza ediyordu. Ekonomisi ise Çin ve Hindistan kanalı
üzerinden çalışmaya devâm etti.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - TRUMP NE DEMEK İSTEDİ?

Dünya ve bölge çalkalanırken eş zamanlamayla yürüyen, ilintisiz
görünen, ilk bakışta garip, bırakırsanız unutulan, kendi içinde gelişen,
zamanla asıl jeopolitiğe eklemlenen, o andan itibaren, ‘bize ne’
diyemeyeceğimiz ama küçümseyerek geç kaldığımız olaylar…
Bir örnek; Ukrayna-Tayvan arasına sıkıştıkça sıkışan ‘kutuplar
savaşı’nın anahtar ülkelerinden biri Hindistan. Bu bağlamdaki yeriyle
birlikte, ülkesinde İslâmî, tarihî ve dinî dokuyu ezerek, en görkemli
miraslardan camileri yıkıp, yerine Hindu tapınakları yapıyor. Bu,
Yeni Delhi hükümetinin siyasi karakteriyle de uyumlu!..
Tapınak furyasının son örneği, Birleşik Arap Emirlikleri’nde yaşandı.
Bizzat Hindistan Başbakanı Modi tarafından açılan yeni Hindu
tapınağı iri ölçülere sahip; 55 bin metrekare…
Bu ilginç ve ‘neye lazım’ dedirten ‘mimaride’ asıl iş, ucunun nereye
dayandığında. Hindistan, Körfez-İran-Afganistan-Pakistan-Arap
yarımadası ve yapışık denizlerin stratejik parçası ama aynı zamanda
ABD-Çin rekabetinin de ana cephesi. Ortadoğu’ya da böyle giriyor…
İsrail-Filistin-Gazze krizinde girmişliği de var. İşte tapınakları
‘tuhafmış’ deyip geçince fiilen ucu size dokunana kadar
unutuyorsunuz…
O halde dokunduralım; Hindistan şimdi SİHA’larını İsrail’e
gönderiyor. Haberi veren basın organı bunların Gazze’de
kullanılacağını söylüyor. (‘War on Gaza: Indian-made Israeli ‘killer’
drones set to make their Way to Gaza’, 12/01, Middle East Eye.)
Hindistan’ın İsrail yanlısı politikaları küresel denklemde nerede
durduğuna ilişkin fikir de veriyor elbette. BRICS üyeliği akıl
karıştırmasın. Gerçek bu…

Modi’nin politikalarına ülke içinde de muhalefet var ama siyasi
görünümü değiştirecek boyda değil. Tel Aviv, Hindistan’ı Gazze’ye
çekmeyi başarıyor ama Yeni Delhi bunun vadeli sonuçlarını
hesaplıyor mu acaba?
Siz de çıkıp, ‘BAE’nin Mısır’da da büyük etkisi var, Türkiye-BAE
ilişkileri de şu sıralar çok iyi, o nereye eklemleniyor’ diye
sorabilirsiniz…
UZAYDAN GELEN BÜYÜK TEHDİT!..

Nedret Ersanel - Bizi ‘alakadar etmeyen’ tuhaf olaylar…

Tam şudur; KAAN’ın kanat açışını dünya ‘şaşkınlıkla’ izledi…
Biz elbette coşkuyla izledik ilk uçuşu ama hemen tüm Batı basını iki
ayrı açıdan gördü gelişmeyi; bir, basit haber formatında ama öncelikli
olarak okurlarına duyuranlar. Türkiye’nin savunma/havacılık alanında
son yıllarda yaptığı atılımları hatırlatıp, savaş uçağını da son halkası
olarak tarif ettiler…
İkincisi ve bizi daha ilgilendiren kesim, sadece savunma alanında
değil politik-jeopolitik düzleme de hakim, genellikle saygın uzmanlık
periyodiklerinde yayın yapanlardı…
Onlar durumu genel olarak şöyle çerçevelediler; KAAN, savunma
sanayi açısından birçok ilk içeriyor, bu kadar kısa sürede geldiği
aşama şaşırtıcı, ama asıl, KAAN bir sisteminin merkezini
tamamlıyor. Dikkat edilmesi gereken, ‘Türklerin bir stratejik
savunma sistematiği oluşturup, bunu sürdürülebilir/geliştirilebilir
kılarak hayata geçirmeleri’…
Ondan sonra da İHA’lar, SİHA’lar, MİLGEM gemileri, uçak
gemisi/yenisi(!), kısa-orta-uzun menzilli ve kara/deniz/hava füze
sistemleri, vs, Kızılelma’dan ATAK’a kadar hepsi “birleştirilerek”
anlatılıyor…
Biraz da şöyle demiş oluyorlar; Türkler her yeni şey yaptığında
şaşırmayı artık bırakın, oluşturdukları sisteme bakın! Şaşırmanız ve
hesaplarınızı baştan yapmanız gereken yer asıl orası…
TÜRKİYE’NİN HER GİRİŞİMİNİ DOĞU’YA-BATI’YA
ÇEKİŞTİRMEYİ BIRAKIN!..
Doğru… Asıl iş orası ve garip bir jeopolitiğe oturuyor…

Nedret Ersanel - ‘Ne işimiz var oralarda?’

Kaan uçağının ilk test uçuşu başarıyla gerçekleşti. Binlerce Türk mühendisi ve
teknikerinin ortak gayreti nihâyet meyve verdi. Garip olan husus, bâzı çevrelerin bu
başarıyı küçümseme, gözden düşürmek gayretiyle ortaya dökülmüş olmasıydı. Ataları
, Osmanlı’da “ Ocakçı istemezikçüler” olarak bilinen bir çevre bu. Kaan’ın
motorlarının yurt dışından getirtilmiş olmasını , muhalefet etmelerinin merkezine
koyan açıklamalar geldi bunlardan. Motorlar dışarıdan geliyorsa, Kaan’ı milli uçak
olarak lanse etmek ne kadar doğru olabilirdi ki?
70’li senelerde Erbakan Hoca, propagandalarında modernleşme azim ve
kararlılığında olan milletimizin en hassas meselesi olan sanâyi hamlesinin bayrağını
yükseltiyordu. Doğrusu o bayrak hanidir yerlerde sürünmekteydi. Kurucu
modernistler , modernleşmenin en kalbî meselesi olan sanayileşmeyi başaramamış;
bu açığı da meseleyi kültürel bir savaşa tahvil ederek kapatmak istemişti.
Sanayileşmenin başarılamamasının yegâne sebebi, kültürel ve zihnî olarak buna hazır
olmamamızdı. Sanayileşme nihâyetinde bir mühendislik meseleydi; ama bunun
başarılabilmesi için esaslı bir zihniyet devrimine ihtiyaç vardı. O da, kültürel bir
seferberlik ile sağlanabilirdi. Din, gelenek ve hurâfelerin zihniyet dünyâmızdan
kovulması evveliyetli bir meseleydi. Hâsılı, Mekteb-i Mülkiye ve Mekteb-i Harbiye
modernistleri, şu veyâ bu sebeple başaramadıkları bir ev ödevini başka bir evveliyete
dayandırarak başlarında atıyorlardı. Beyaz Türkler olarak anılan bu çevrelerin
günümüzde yaşadıkları kültürel kütleşmede esas rol oynayan da bu savsaklamadır.
Anlayamadıkları husus, Mekteb-i Mühendishâne’nin târihsel-kültürel dünyâsıydı.

Süleyman Seyfi Öğün - KAAN üzerine

28 Şubat fiilen bitti ama bizi de zihnen bitirdi. Sözgelişi, başörtüsü mücadelesini kazandık
ama tesettürü kaybettik. 28 Şubat&#39;ın yol açtığı, yaşattığı travmanın kaçınılmaz sonucuydu bu.
Türkiye, iki asırdır çok büyük travmalar yaşıyor...
İki asırdır, bu ülkede “ipler”, bu ülkenin has çocuklarının elinde değil -hâlâ!
Türkiye, Fırat Kalkanı&#39;yla birlikte bağımsızlığına kavuşma yolunda ilk tarihî adımı attı. Ama
yolun başındayız henüz...
Tanzimat&#39;tan 28 Şubat&#39;a kadar bu toplum, dışardan dayatılan, içerde celladına âşık elitler
tarafından uygulanan travmatik ameliyatlarla hizaya getirilmeye, “adam edilmeye”,
ehlileştirilmeye, mankurtlaştırılmaya çalışılıyor...
200 yıllık modernleşme (münhasıran laikleşme) tarihimiz, esas itibariyle Türkiye&#39;nin içerden
teslim alınması tarihidir; dışardan fiilen sömürgeleştirilmeyen bu toplumun içerden zihnen
sömürgeleştirilmesi, epistemik / zihnî köle yapılması serencamı. 
 ÜÇ BÜYÜK İHANET! 
 28 Şubat, yeniden mazlumlara, İslâm dünyasına öncülük edecek müslüman Türkiye&#39;nin
gelişinin durdurulması girişiminin son ürpertici perdelerinden biridir.
28 Şubat, üç büyük ihanetin adıdır:
Birincisi, “irtica tehdidi” palavrasıyla, toplumun İslâmî kimliğinin yok edilmesi ihanetidir.
İkincisi, 28 Şubat, Türkiye&#39;nin parçalanmasının zihnî, sosyo-kültürel temellerinin atıldığı bir
ihanetin adıdır.
Üçüncüsü, İslâm&#39;ın protestanlaştırılması ihanetinin dönüm noktasıdır.
İhanet kelimesini, öyle ulu orta kullananlardan hazzetmem. Ama yaşananları, ihanet&#39;ten başka
bir şeyle izah etmek zorlaşıyor, maalesef. 
 TÜRKİYE&#39;NİN İSLÂMÎ KİMLİĞİNİN YOK EDİLMESİ İHANETİ

Yusuf Kaplan - 28 Şubat darbesi ve üç büyük ihaneti!

Tarihçilerin anlattığına göre 1389 yılındaki Kosova Muharebesi, bir imparatorluk olma
yolunda hızla ilerleyen Osmanlı’nın en zorlu duraklarından biri olmuştur. Kalabalık bir
Balkan ordusu ile 8 saat boyunca kılıç şakırdatan Osmanlı açısından savaşın dönüm noktası, o
sıralarda yaman bir şehzade olan Yıldırım Bayezid’in bütün savaş alanını sağdan sola geçerek
o esnada zor durumda bulunan ordunun sol kanadını toparlaması olmuştur.
Malumunuzdur. Bir Sırp suikastçısı, savaş bittikten sonra Murat Hüdevandigar’ı hançerlemiş,
padişah savaş meydanında ruhunu teslim ederek şehit düşmüştür.
Rivayet odur ki, son nefesinden hemen önce oğlu Yıldırım’a tavsiyeler veren, ardından
kelime-i şahadet getiren Murat Hüdevandigar’ın ölmeden önceki son sözü “Attan inmeyesüz”
olmuştur.
Murat Hüdevandigar, şüphe yok ki bu son cümlesini büyük bir tecrübenin içinden söylemişti.
Dedesi Osman’ın tabiri caizse “bir evlek” olan topraklarını babası Orhan sadece 33 yılda
Ankara’dan Rumeli’ye değin genişletmişti ve bunu “attan inmeden” başarmıştı. Murat
Hüdavendigar ise, 30 yıl süren saltanatında Osmanlı Devleti’nin sınırlarını Antalya’dan
Macaristan’a uzanan geniş bir araziye yaymıştı. Tabii ki “attan inmeden…”
Bunu biraz geriden alayım.
Biz, yani başta Osmanlı olmak üzere tüm Müslümanlar attan ineli beri, merhameti de, vicdanı
da, adaleti de başkalarından arar hale geldik. İnsan Hakları Evrensel Beyannamesinin,
Cenevre Sözleşmesi’nin, Birleşmiş Milletlerin, Lahey’in, Brüksel’in merhametine kaldık
geldiğimiz nokta itibarıyla.
Mesele sadece bununla kalsa “neyse” deyip geçeriz belki de ama mesele sadece bununla
sınırlı değil. Attan indik ineli, düşmanlarımızın asla mağlup edilemeyeceğine dair bir
tutukluk, eziklik, cesaretsizlik biçimi de geliştirdik. Üstelik bunu, düşmanlarımızla mücadele
etmenin değil de onları yenmenin üzerimize farz olduğunu düşünerek, bu zihinsel sapmayı da
ta iliklerimize kadar hissederek hayata geçirdik.

İsmail Kılıçarslan - Attan inmeyesüz!

Jacob Rotshchild öldü. Korkutucu bir isimdi. Karanlıklar Prensi denirdi kendisine.
Âilenin 4.Baronu olarak tanınırdı. Kendisi ve âilesi hakkında sayısız kitap yazıldı;
sosyal medyada sayısız içerik üretildi. Rockefeller, Morgan , Du Pont, Astor,
Morgan gibi, sayıları yekûnda 20-25 âileyi bulan şeytânî âileler arasında arasında
Rotschild’lar başı çeker. Haklarında sayısız fesat teorisi yazılmıştır. Bu kitaplar çok
defâ best seller listelerinin yukarı sıralarında yer almıştır.Doğrusu onlar hakkında
kitaplar yazmak bâzıları için geçim kaynağı hâline geldiğini düşünmüşümdür. Onlara
biraz da asrî Binbir Gece Masalları olarak bakmışımdır. Bu masallar hiç de bıkkınlık
vermedi. Âilenin akıl almaz varlıkları , zenginlikleri ; bunlar üzerinden dünyâyı idâre
etmekte başvurdukları kirli siyâsetler, bağlı oldukları söylenen kirli ezoterik misyonlar
biraz meraklı herkes tarafından bilinir hâle geldi. Bindiğim bir taksi şoföründen bile
onların hikâyelerini işitmişliğim vardır. Doğrusu Jacob Rothchild olsam buna ses
etmezdim. Herkesin bildiği şey biraz da olağanlaşmanın işlevi değil midir?
Fesat teorilerinin Rothschild’lar hakkında çizdiği potrelerin yanlış olduğunu iddia
etmeyeceğim. Doğrudur; hattâ belki fazlası bile vardır. Ama , târihi lüzumundan
fazla olarak şahsîleştirmek; meselâ burada olduğu gibi tekmil fenâlıkları bu ve
bunun gibi âilelerin şeytânî hallerine hamletmektir yanlış olan. Evet, bu âile paranın
efendileri olarak süreçlerin bizzat içinde; onun eyleyicileridir. Lâkin süreci onların
şeytânî irâdesiyle izah etmek son derecede hatâlıdır. Çünkü onlar da maddî olarak
yapılanan ve işleyen süreçlerin bağımlı birer unsurudurlar. Bunu anlamak için bizzat
paranın târihine; bu hususta yazılmış kıymetli eserlere bakmak gerekir.

Süleyman Seyfi Öğün - Paranın kuvveti

Gazze&#39;de bebekler, çocuklar katlediliyor!
Yüreğimiz yangın yeri!
Boykotsa boykot, ambargo çağrısıysa ambargo çağrısı.
Hepsini yaptım, yapıyoruz da en yoğun şekilde.
Gazze konusunda, Kudüs davası, Filistin davamız konusunda benim hassasiyetimi
tartışanların alınlarını karışlarım! 4,5 aydır neredeyse sadece Gazze&#39;yi yazıyorum, Gazze’yi
konuşuyorum, Gazze’deki soykırımın bir an önce durdurulandı için çırpınıp duruyorum.
İÇİMİZDEKİ İRANLILAR VE İRANCILAR NEDEN BANA SALDIRIYORLAR? 
 Bütün konuşmalarını “Gazze&#39;deki soykırımdan sonra Gazze&#39;den başka neyi konuşabiliriz ki?
Sözün bittiği yerdeyiz. Gazze’den başka konuşacak bir şey olamaz!” diyen ve derslerini,
seminerlerini, konferanslarını Gazze üzerine kuran birine, bir fikir adamına Türkiye&#39;nin
Gazze&#39;de olduğunu söyledim, diye saldırılması düşündürücüdür. Türkiye&#39;de Türkiye’yi
savunmak bile zorlaştı! Böyle bir şey kabul edilemez!
Benim Gazze konusunda nasıl üzüldüğümü, neler yapabiliriz diye gece gündüz nasıl çırpınıp
durduğumu bilen bilir. Gazze, Filistin ve Kudüs davamızı en etkili şekilde kitlelere ulaştıracak
bir tiyatro eserini MTO ekiplerimizle birlikte adım adım Anadolu&#39;da, Trakya&#39;da dolaştıran, her
şehirde, her ilçede oyunun sahnelenmesi, kitlede Gazze şuuru ve duyarlığı oluşturulması için
çırpınıp duran bir adamı “Türkiye Gazze&#39;dedir,” dedim diye topa tutmak hiç de normal bir
davranış değildir.
Ben yalan söyleyecek adam değilim. Hele de Gazze gibi hayatî bir meselede Türkiye olarak
nasıl daha fazla ve daha etkili adımlar atabiliriz diye kafa yoran bir adamın bu konuyu başka
şeylere, siyasete meze yapması kadar iğrenç bir şey olamaz. Böyle bir şeyi bu ülkede en son
yapacak kişinin hedefe konulması ise boşuna değil, bunun bilincindeyim.

Yusuf Kaplan - İçimizdeki İranlılar ya da Türkiye’de Türkiye’yi savunamamak!

Alman Hava Kuvvetleri Komutanı ve 3 üst düzey hava subayının
yaklaşık 40 dakikalık görüşmelerinin Rus medyası tarafından
yayınlanması, ‘Babylon Berlin’ tipinde politik-polisiye dizisine
yuvarlanmışlık hissi veriyor…
Yüksek gizlilik taşıyan bu görüşmenin nasıl sızdığı/sızdırıldığı
merakına bir ölçüye kadar kapılmalıyız. O cetvel, konuşmanın içeriği
ile Anglosfer-Avrupa’nın içinde bulunduğu durumu ne kadar
kavradığımızla bağlantılıdır…
Anın fotoğrafı şu; Alman hava generalleri, ‘Taurus füzeleriyle’
Rusya-Kırım’ı bağlayan köprünün vurulması, böyle bir planın varlığı
ve bunun başarılı olup-olmayacağı üzerine konuşuyorlar. ‘Rusya’ya
ne yapılacak’ havası hakim. Zamanlaması, Başbakan Olaf Scholz’un
Ukrayna’ya bu füzelerin gönderilmeyeceğini açıklamasından sonraya
geliyor…
Buradan hareketle Alman siyasetiyle-derin devletinin dinamikleri
üzerine haklı bir tartışma başlatabiliriz ama Berlin’in karanlık
mahfillerinde ne kumpaslar kurulduğu ve bunların “dış etkilerle”
ilişkisini az sonraya bırakalım, kayıtların hangi ortamda “masaya
sürüldüğünü” anlamaya çalışalım…
NATO-RUSYA YÜZLEŞME ANI VE YADSINAMAZ
NÜKLEER RİSK!
Rusya Devlet Başkanı Putin’in Şubat sonunda meclise hitaben yaptığı
konuşmada güçlü biçimde ülkesinin ‘nükleer kapasitesine’ ve
gerektiğinde bunu kullanacağına ilişkin vurgusu boşa gitmiş
görünüyor. Trump döneminden Ukrayna savaşıyla gelinen aşamaya
değin nükleer güce yapılan karşılıklı ve sürekli göndermeler küresel
kamuoyunu kanıksatmış halde. Oysa Kremlin liderinin konuşma metni

incelendiğinde ‘boş yapmadığı’ anlaşılıyor. Hatta konuşmanın
dışarıya değil içeriye, ‘hazır olun’ mesajı var…
Putin, “tehditten” çok bir sürüklenme halinden bahsediyor. “İş o
noktaya gelirse” tonunda. ‘İş’; Ukrayna savaşında genel olarak
Batı’nın özel olarak Avrupa’nın nihai olarak Kiev’in eşiğinde
bulunduğu ağır bir yenilgi ihtimali ile bunun siyasi sonuçlarından
korku…

NEDRET ERSANEL - ‘Neo - Noir’…

Sürrealist Hususi Bey, Atatürk’ten sonra Behzat Ç.’yi de seçim sahasına sürdü!

***

CHP’nin Etimesgut Belediye Başkan Adayı aktör Erdal Beşikçioğlu ile birlikte
Eryaman mitingindeydi.

Orada aynen şöyle dedi: “Behzat Ç.’yi aday göstermemiz kahraman Türk polisine
sevgimizin ifadesidir.

Polislerle konuşuyoruz; hepsi, ‘Behzat komiserimiz için teşekkür ederiz’ diyor.”

***

Behzat Ç. adlı dizi filmdeki “Hayalet” ve “Akbaba” ile derin “Memduh Başgan”
karakterlerini mitingde göremedik!

Olsun…

Hususi Bey’in gerçeküstücülüğünden ilham alırsak, şöyle muzip bir “senaryo” aklımıza
düşüyor:

“Dizinin özellikle ilk sezonlarında, Komiser Behzat Paralel emniyetçilerin hedefindeydi.

Manisa’da eczacı iken Fetulahçıların himmetiyle siyasette yükselen Hususi Bey ile
Ankara’da yolları kesişseydi, eğer…

Behzat, polisliği bırakıp Etimesgut’tan zinhar aday olmazdı!”

TAMER KORKMAZ - Angara’nın Bağları, Büklüm Büklüm Yolları

Hakan Fidan ve İbrahim Kalın’ın ABD ziyaretleriyle daha çok oksijen
aldığı söylenen Türk-Amerikan ilişkileri, ‘Washington çıkarması yeni
bir dönemin işareti mi’ merakını ama daha çok ‘temennilerini’
yükseltmiş görünüyor…
İlişkilerdeki yoğunluk, tarafların ‘müttefik özlemi’ ile mi ilgili yoksa
şartlarla mı?
Tamamen Batılı gözlemcilerin yorumlarına göre, Ukrayna savaşında
Batı’nın pozisyonunda gözle görülür gerileme yaşanıyor ve bu sadece
‘Anglosfer’de değil, transatlantik ögelerin tümünde gerginlik
yaratıyor…
Zar-zor, binbir entrika ile yürütülen bu süreç, Amerika açısından
berbat bir zamanlama ile İsrail-Gazze krizini de Washington’un sırtına
yüklemiş halde. Ukrayna nasıl İngiltere’den Çin’e kadar olan bölgeyi
dalgalandırıyorsa, İsrail de tüm Ortadoğu’yu en geniş haliyle,
Hindistan-Akdeniz-Afrika-Karadeniz’i baskı altına sokuyor. İki
merkezden yayılan stres dalgaları da gidip Amerikan kıyılarına
vuruyor. Stratejik tsunami sayabilirsiniz…
Fakat, “berbat zamanlama” bunlar değil, ABD Başkanlık seçimleri.
Trump’ın kazanma olasılığı Batı’nın tümündeki gerginliği paniğe
yükseltiyor…
Biden hükümetini fena kıstıran bu konjonktür, yönetimin
müttefikleriyle ilişkilerini de gözden geçirmesine neden oluyor. Beyaz
Saray’daki ilk gününden bu yana Türkiye’ye açıkça tavır koyan Biden
ve ekibi bugün hayli yumuşak tonlardan Ankara’ya hitap ediyorlar ve

belli ki, “küresel kriz yönetiminde” önemli bir yardımcı olarak
Ankara’yı tazelemeye çalışıyorlar…

NEDRET ERSANEL - ‘Amerika Ile Helalleşir Misiniz’?..

Karnından konuşmanın, vantrilok taklidi yapmanın hiçbir işe yaramadığı yere geldik
dayandık. Genel yorumlarla, büyük okumalarla, “ben demiştim”lerle alınacak mesafe de
kalmış görünmüyor. Bu saatten sonra AK Parti’nin yapacağı tek şey bence daha 10 ay önce
Türk halkının teveccühünü bir kez daha kazanarak başkan olan Recep Tayyip Erdoğan eliyle
köklü şekilde ve hızla dizayn edilmesidir. Halkın nabzını dinlemeyi liderliğinin en önemli
vasfı olarak ortaya koyan Reis bunu yapacaktır. Ona şüphe yok.
“Karnından konuşmak” dedim değil mi? Bugün bir “mesela” örneği vererek ve gözle görülür
bir risk de alarak kendi adıma karnından konuşma döneminin sonuna geldiğimi beyan ederim.
Çünkü bugün ve burada konuşmamanın AK Parti’ye ve Recep Tayyip Erdoğan’a, dolayısıyla
da gözümüzün bebeği ülkemiz Türkiye’ye zarar vereceğini düşünüyorum.
Bugünkü “mesela”lara AK Parti Genel Başkan Vekili Efkan Ala ile başlayayım mesela.
İki sebebi var Ala ile başlamamın. Birincisi, AK Parti’nin bu dönemdeki en güçlü ismi
olması. İkincisi de, “sözlerim kesinlikle Efkan Ala’ya değil” dememe rağmen epeyce “olay”
olan bir tweetimi açıklama şansı bulmam.
Aslında biraz geriden başlayayım. Efkan Ala, Diyarbakır’da gerçekleşen bir “ilçe adayları
tanıtım” toplantısında “çözüm süreci yeniden başlar” anlamına gelecek bazı açıklamalar
yapmıştı hatırlayacaksınız. O açıklamaları izlediğimde “bu risk niye alınıyor ki durduk
yerde?” diye düşünmüştüm. Öyle ya. Ortada Cumhur İttifakı’nın böyle bir yönelimi yokken,
dahası AK Parti seçmeninin “yeni bir çözüm süreci hakkında ne düşündüğü” ile ilgili bir
sonuç elde değilken Ala’nın bu konuşması belirgin bir riskti.
Bu açıklama doğuda yankılanmak yerine batıda yankılandı ne yazık ki. Kütahya’sı, Afyon’u,
Balıkesir’i, Denizli’si derken AK Parti açısından “düşmeyen yer kalmadı” desek yeridir.
Ayrıca mesela Bursa’nın aday dizaynını tek başına Efkan Ala yaptı. Erzurum Aziziye’de de
öyle oldu. Dahası Urfa’da da müdahil oldu sürece ve Urfa’nın istemediği Beyazgül aday
gösterildi. Daha pek çok yerde böyle gelişti bu.

İsmail Kılıçarslan - Bunu da mı konuşmayalım bu sefer de mi konuşmayalım?

Bu soruya, AK Parti Genel Merkezi’nde çok güçlü olduğunu düşünen bir ekip (çete mi
demeliydim?) ile onların beslediği trol, ajans hesapları, köşe yazarları ve benzerlerinden
oluşan bir toplam “evet” diye cevap veriyor uzun süredir.
İhvan çizgisinin bütünüyle tasfiye edildiğine (dahası edilmesinin şart olduğuna) inanan,
Türkiye’nin dış politikasında oluşan kimi zikzaklara herkesin kayıtsız şartsız uyumlanmasını
talep eden, İslamcıların tamamını “kendilerine mahsus bir ajandaya da sahip olmaları”
yüzünden eleştiren bu ekibin (çete mi demeliydim?) en başat özelliği ise ekibi oluşturan çoğu
insanın eskiden radikal diyebileceğimiz derecede İslamcı olması. Vaktiyle o sertliği kabul
edip üreten bünyeleri bugün de aynı sertliği “AK Parti İslamcılardan kurtulmalı mı?”
sorusuna coşkuyla “evet” derken gösteriyorlar. Karakter değişmiyor, “pozisyon” değişiyor
anlayacağınız.
Şimdi tabii, burada bu ekibin (çete mi demeliydim?) İslamcı derken ağzının kırımının ne
olduğuna, İslamcı dediğimiz şeyi nasıl tanımladığına da bir bakmak lazım.
Bu ekibin (çete mi demeliydim?) kendi yapılanmasını oluşturmuş; dünyaya müstakilen de
kendi sözünü söyleme şansı ve imkânı olan tüm gelenekli cemaat ve tarikatları biraz da tahfif
ederek “İslamcı” olarak tanımladığı net. Diğer yandan seneler içerisinde AK Parti’nin
içerisinde hem temsil görevi almış hem de temsil edilmiş ve hala kendilerinin bugününe
benzememiş “modern” diyebileceğimiz İslamcıları da kastediyorlar. AK Parti’nin
kuruluşundaki çelik çekirdeği işaret ediyorlar yani “AK Parti İslamcılardan kurtulmalı”
derken.

İsmail Kılıçarslan - AK Parti İslamcılardan kurtulmalı mı?

Bir, Bağdat’da yaşananlar ve Irak’ın kuzeyinde yaşanacaklar, yeni
küresel jeopolitiğin Türkiye’ye sunduğu riskler ve fırsatlar
manzumesinde ilk hayata geçecek öge gibi duruyor…
İki, yıllar içinde uzun uzun anlatıldığında intibak edemeyen görsel
akıllar, belki kontrastlar üzerinden anlayabilirler; Cumhurbaşkanı
Bağdat’ta artık eskisi gibi olmayacak Ortadoğu’nun imzalarını
atarken, Almanya Cumhurbaşkanı Erdoğan dönene kadar ‘döner
keserek’ bekliyordu…
Üç, On yıllardır ABD/İngiltere/İsrail’in zulmü altında inleyen
bölgenin, milyonlarca vatandaşını kaybetmiş, hâlâ da bölünme
tehlikesi yaşayan ülkesi Irak’ta çıkış ışıklarından biri yanarken,
‘kandiller’ sönüyor…
Dört, En dikkat çekici olan-ki, ‘fırsatlar ve riskler’ derken, Irak’ta
fırsatı değerlendiriyoruz değil, fırsatı iyi yönetmeye soyunuyoruz, aksi
halde riskler bekliyor anlamındadır-‘onların sessizliğidir’! ABD,
İngiltere, Fransa, Almanya, İsrail hatta Rusya’nın sessizliğini şu
aşamada “kabullenme” sayabiliriz ama “sindirme” değildir!
Beş, Irak maalesef, hâlâ ABD’nin, işgal demeyelim, etkisi altında bir
ülkedir. “Koalisyon artık gitsin” diyen Bağdat, diğer üyeleri
gönderebilmiş ama Amerikan varlığının çözümünü yine zamana
bırakmıştır…
Altı, Keza ülkede Tahran’ın nüfuzundan bahsederken de dolgunluğu,
eti-butu konusunda eksiksiz tarifimiz, “haa, demek öyle” diyeceğimiz
idrakimiz yok…

Yedi, son iki maddeyi saymamızın nedeni, dördüncü maddedeki
sessizliği kulak kabartarak, göz kırpmadan takip gerektiğinin
ikazıdır!..

NEDRET ERSANEL - Irak: Kurtların Sessizliği…

Yıllardır Müslümanlarla ilgili Batı basınına yansıyan fotoğraflarda belirgin bir
olumsuzluk vardı. Bizde de durum benzerdi. Müslümanlarla ilgili fotoğraflar bizim
basınımızda da olumsuzluklar içermiştir. Bu yayımlar kasıtlı olarak yapılırdı, bunda herhangi
bir şüphe yoktur. Gücü elinde bulunduranlar zihinleri kolonize ederek yeniden
biçimlendiriyorlardı. “Zihnî sömürge” kavramının bu durumu tanımlamak bakımından
yetersiz kaldığını hatırlatmak isterim. Bunun yerine “müstemleke zihniyeti” ve “müstemleke
aydını” gibi daha doğru tanımları yaygınlaştırmak gerekir. Zihinleri biçimlendirdikleri için
nasıl düşünülmesi gerektiğine karar verebiliyorlardı. Müstemleke aydını gözünün içine
sokulan fotoğrafa ikna oluyor ve terör kavramı ile İslam arasında ilişki kurmakta sakınca
görmüyordu.
Bugün Gazze’den bize yansıyan fotoğraflara bakmaya cesaret edemediğimiz bir
dönemden geçerken Amerikalı, İngiliz, Fransız, Alman devlet erkânının bizim bakamadığımız
fotoğrafların failleri oldukları çok açıktır. İnsan avına çıkanlara destek olmaları hatta avların
cansız bedenleri üzerinde kutlama yapmaları sıradan bir hadise değildi. Bu yaşananların din
ile ilişkisi çok da açık değildir. Buna mukabil failler millet ve devlet bağlarını gizlemeye dahi
gerek duymuyorlar. Arada din adamları da görünmüyor değil fakat basına yansıyan
fotoğraflara bakıldığında bizzat insan avına çıkanlarla devlet adamlarının resimlerinin öne
çıktığını görüyoruz. Asker kılıklı insanlarla Batılı devlet adamlarının resmigeçidi ile ortaya
yeni bir tablo çıktı. Bu tablo bütün insanlığı tehdit anlamını taşır.

Selçuk Türkyılmaz - Domuzlar kutsal kitaplarla beslenmez

Almanya Cumhurbaşkanı Steinmeier ile ortak basın toplantısında, Alman
Devlet Medyası Deutsche Welle’nin (DW), ismi Türkçe olan muhabiri
Erkan Arıkan, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a Almanca bir soru yöneltti,
çevirisi şöyle: “İsrail’e karşı sesinizi yükseltiyorsunuz ama yoğun ticari
ilişkileri ayakta tutuyorsunuz, bu çelişkiyi nasıl açıklarsınız?”
Erdoğan bu soruya “O iş bitti” diye cevap verdi ama konumuz öncelikle
bu değil.
Türkiye ile Almanya arasında onlarca sıcak gündem maddesi var:
Almanya’daki vatandaşlarımız, onların sorunları, artan ırkçılık, sayıları
artan ve kimi zaman katliama dönüşen ırkçı saldırılar, Almanya’nın
FETÖ, PKK, DHKP-C gibi eli kanlı örgütlere sahip çıkması, bu örgütlerin
militanlarını koruması ve beslemesi, Türkiye’deki muhalif hareketleri
desteklemesi, “Ali”siz” ya da ateist Aleviliği teşvik etmesi, NATO,
Ukrayna, Avrupa Birliği, iki ülke arasındaki ticaret ve daha nicesi…
Ayrıca bu tür basın toplantılarının uzamaması için muhabirler kendi
aralarında anlaşır ve örneğin Türkiye’den 2, Almanya’dan 2 gazetecinin
soru sorması için uzlaşılır.
DW muhabirinin, o kadar sıcak gündem maddesine ve kısıtlı soru
imkânına rağmen, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a bu soruyu yöneltmesinin
üzerinde durmak gerekiyor. Madde madde gidelim:

• Önce muhabir… Türkiye’de ya da yurt dışında yabancı
medya kuruluşları için çalışan gazeteciler, ücret karşılığında bir iş
yaptıklarını unutuyor, emeklerini satmak yerine genellikle ruhlarını
satıyorlar. Yabancı bir medya kuruluşunun maaşlı çalışanı
olmaktan çıkıp o ülkenin gönüllü ajanına, hatta yılışık, sahibini
memnun etmek için yerli yersiz havlayan bir köpeğe dönüşüyorlar.
• Ülkesi aleyhine bir başka ülkenin gönüllü ajanlığını
yapanların akıbetleri bellidir: İşleri bitince kenara koyuluverirler. En
nihayetinde sadece işlerini kaybetmekle kalmaz, istismar edilmiş,
onur, şeref, haysiyetlerini de yitirmiş halde öylece kalıverirler.

Aydın Ünal - İsrail’le ticaret ve Deutsche Welle

Biz günü anlamak için uğraşırken; “Bu kadar da olmaz ama!” diye şaşkınlığın harap
bahçelerinde eğleşirken; hafızanın kıvrımlarında yer edinmiş, saklandığını bilmediğimiz,
ancak gün yüzüne çıkınca haberdar olduğumuz sahneler, tespitler, sanki müphem ve solgun
olana biraz ışık düşürmek için çıkıp gelirler.
 Saklananların en kıymetlisi, çocukluğun aldığı kayıt ile edebî bir metnin sayfalarından kopup
gelenlerdir.
 Dün güne daima sanat ürünü ile eklenir. Edebî bir metin, bir şarkı ya da bir film ile...
 Güncel olan, gün sona erince hükmünü tamamlar genellikle. Ama güncel olan “o gün” olarak
sanat eserine dönüşünce, zamanın izini üzerine ala ala hakikatin başka bir açıdan idrak
edilmesine vesile olur.
 O halde dünü güne ekleme bahsinde, Alman siyasetçilerin mazlumdan yana değil de
zalimden yana tavır koyan hallerine dikkat kesilelim.
 Beş ay önce, 17 Kasım 2023’te Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın Almanya
seyahatinde, Almanya Şansölyesi Olaf Scholz’un İsrail’in Filistin halkını katletmesini
müdafaa edişini tüylerimiz diken diken dinlerken; Almanya’nın 2. Dünya Savaşı’nda
gerçekleştirdiği Yahudi soykırımı suçunu örtmek için daima yeni suçlara tevessül edeceğini,
eski suçunu yeni suçlarla örtmeye devam edeceğini idrak etmiştik.
 Almanların siyasetçisinden gazetecisine, mazlumdan yana değil de zalimden yana tavır
almaları, bir kez daha bana Almanlar neden böyle sorusunu sordurtmuştu beş ay önce. Soruyu
günlerce zihnimde taşıdıktan sonra cevap Tolstoy’un devasa ve muhteşem romanı Savaş ve
Barış’ın sayfalarından geldi. O Savaş ve Barış ki sosyoloji, psikoloji, antropoloji
bölümlerinde muhakkak yardımcı ders kitabı olarak okutulmalı. Şöyle diyordu Tolstoy’un
kahramanlarından biri: “Almanlar girdikleri hiçbir savaşı kazanmamışlardır.”
 Almanlar galiba ya saldırgan olmayı seçiyorlar ya da saldırganın yanında durmayı. 2. Dünya
Savaşı’nda imha ettikleri, fırınlarda yaktıkları, yurtlarından yuvalarından ettikleri Yahudilerin
hatırasını zihinlerinden silmek için günün zalimi olarak yakıp yıkan, katleden İsrail’den yana
tavır koymaları başka nasıl izah edilebilir.
 Tarihin mağdur kavmi olmayı kimselere bırakmayan, mağduriyeti türlü sanatsal ürüne, en
çok da sinemaya, edebiyata aktarmış olan Yahudilerin Almanları kendileri ile yüzleştirdiğini
düşünmeyi isterdim elbet. Ancak Filistin halkının uğradığı soy kırıma Siyonist emelleri
destekleyerek arka çıkan Alman siyaseti, kanlı geçmişini mağdurun yanında durarak
temizlemek yerine, kan dökücünün yanında durarak şiddetten yana görev alan duruşu
üzerinden güncelliyor.  
  7 Ekim’den bu yana Filistin halkının karşısında duran ilk ülke Almanya oldu. Filistinli
sanatçıların programlarını iptal etti. YETMEDİ!  Filistin’e destek veren her türlü dayanışma
toplantısını “terörist eylem” olarak kabul etti.

Fatma Barbarosoğlu - “Almanlar et başında”

Evanjelist bir papazın oğlu olan gazeteci Tim Alberta, ‘Krallık, Güç ve İhtişam: Aşırılık
Çağında Amerikan Evanjelizmi’ adlı kitabında, Amerikan Evanjelistlerinin son elli senede
geçirdiği siyasi ve kültürel değişimi içerden bir gözle tartışıyor. Evanjelist hareketin önde
gelen liderlerinin hikâyeleri üzerinden kiliselerin nasıl siyasallaştığı ve bu dönüşümün
Trump’la nasıl zirveye ulaştığı kitabın ana konusu. Alberta, beyaz Evanjelist Hristiyan
grupların Amerikan seküler kültürü tarafından kuşatma altında olduklarına inandıklarını
ve Trump’ı tanrı tarafından Amerikan Hristiyanlığını kurtarmak için ‘seçilmiş bir araç’
olarak gördüklerini anlatıyor. Kitap, uzun yıllar muhafazakâr sağcı değerlerin
bayraktarlığını yapan Evanjelistlerin bu değerlerden epeyce uzakta olduğu bilinen Trump
gibi bir lidere nasıl bu kadar sıkı destek verme ve hatta kayıtsız bağlanma noktasına
geldiklerini anlamamızı sağlıyor.
TRUMPÇI PAPAZLAR
Alberta, kitabın başında Trump’a karşı eleştirilerin nasıl sert tepki aldığını gösteren bir
anısını paylaşıyor. Alberta, babasının cenazesinde cemaate konuşma yaparken, Rush
Limbaugh gibi Trumpçı isimleri dinleyeceklerine babası gibi geleneksel papazların
vaazlarını dinlemeleri gerektiğine ilişkin iğneleyici sözler söylüyor. Cemaatten rahatsız
olanlar olmasına rağmen önemli bir tepki almadığını ancak daha sonra babasının bir
arkadaşının kendisine yazdığı bir nottan bahsediyor. Başkan Trump’ı eleştirmesinin hem
tanrıya hem vatana ihanetle eşdeğer olduğunu söyleyen not, gazeteciliğini ‘Trump’ı sabote
etmek isteyen derin devleti ortaya çıkarmak için’ kullanması gerektiğini ve ancak bunun
kurtuluşuna vesile olacağını salık veriyor.

Kadir Üstün - Amerikan Evanjelizminin Trump’la imtihanı

Malumunuz 6 Şubat depreminin üzerinden henüz çok kısa
denebilecek bir süre geçti. 11 ilimizi nerdeyse haritadan silen, 50
binin üzerinde can kaybının yaşandığı, on binlerce ailenin fiziken ve
manen kayıplar yaşadığı ve devlete (kamuya) en az maliyetin 100
milyar doların üzerinde gerçekleştiği çok büyük bir felaketi yaşadık.
Kime sorsan acımız büyük, kime sorsan duacı.
Ancak iş vergiye geldi mi kimse ortada yok!
Mesele ne?
12 Mart 2023 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanan 7440 sayılı Bazı
Alacakların Yeniden Yapılandırılması ile Bazı Kanunlarda Değişiklik
Yapılmasına Dair Kanun (“7440 Sayılı Kanun“) ile kurum
kazancının tespitinde istisna ve indirimden yararlanan kurumlar
vergisi mükelleflerine yönelik tek seferlik bir ek vergi getirildi.
Bu vergi ile Kahramanmaraş ve Hatay merkezli depremlerden
etkilenen depremzedelerin acil ihtiyaçlarının karşılanması ve
bölgenin yeniden inşası için kaynak oluşturulması hedefleniyor.
Deprem vergisi olarak da anılan ek verginin yirmi iki bin civarında
kurumlar vergisi mükellefini etkiliyor.
Ancak bu tek seferlik vergi mahkemeye taşınarak iptali istendi ve
mahkeme iptali yönünde kara verdi. İş Anayasa Mahkemesine
taşındı bu sefer Anayasa Mahkemesi mahkeme kararının bozulması
yönünde karar verdi.
Vergiyi iptale götürmeye çalışanlar; neymiş geriye doğru vergi
işletilemezmiş!
Evet doğru sonuna kadar katılıyorum, zaten ilk mahkemede bu
yönde karar veriyor.
Yabancı yatırımcı ne düşünür?
Geriye doğru işletilen her nevi kural ister yerli ister yabancı
tarafından hoş karşılanmaz. Genel hukuk kaidesine de aykırıdır.
Ancak…

Mehmet Akif Soysal - Varsıllar vergi ödemesin!

Geçenlerde tesadüfen bir sohbet odasına denk düştüm. Hepi topu 20-30 kişilik gir gruptu. Bir iki
tanıdık isim görünce gecenin bir vakti öylesine dinleyeyim dedim. Konu “Türk milliyetçiliğinin değeri”
gibi bir şeydi. AK Parti’ye dair ilginç analizlere tanık oldum. Birisi mealen şunu dedi mesela: “Biz AK
Parti ile ittifak yapmasaydık AK Parti ya FETÖ’cülerin ya da geçmişte olduğu gibi tekrar kripto
Kürtçülerin eline geçerdi.”
Beni fark edince konuşmaya çağırdılar. Ben de konuyla ilgili mülahazalarımı paylaşırsam ortamda
gereksiz bir huzursuzluğun doğacağını söyleyerek imtina ettim. “Fikirlerinizi dinlemek isteriz”
denilince de katıldım.
“Müslüman bir Kürt kardeşiniz olarak sizlere kendi mülahazalarımı paylaşmaktan onur duyarım”
dedim.
Giriş sadedinde kendimi ve durduğum yeri tarif için şunları söyledim:
“Ben etnik anlamda Türk değilim. Dolayısıyla Türk milliyetçisi değilim. Etnik anlamda Kürdüm. Ama
Kürt milliyetçisi de değilim. Kürtlüğümle gurur duyan biri de değilim. Bir insanı sırf Kürt olduğu için
değerli ve üstün gören ırkçı anlayışa sahip değilim. Benim için Müslüman bir Türk, kafir Kürt’ten bin
kat daha evladır. Ben dinimden ve akidemden olan herkesi kardeşim bilirim. Ümmetçilik deyip
suçladığınız şey şayet bu ise can kurban, çünkü bu benim akidemdir. Milliyetçilik denilen şey, ırk ve
etnisite temelli ise ben milliyetçi değilim. Etnik milliyetçiliklerin de bölücü ve çatıştırıcı olduğuna
inanıyorum. İçine doğduğumuz etnik aidiyetler bizi ne değerli kılar ne de değersiz. Ben Müslümanım.
Benim ölçüm sadece Kur’an’dır. Bir de Peygamberin sözleridir. Kur’an sadece mü’minler kardeştir,
kavimlerinizin, ırklarınızın, dillerinizin farklı olması Allah’ın ayetlerindendir, birbirinizi tanıyasınız ve
bilişesiniz diye sizi farklı yarattık, üstünlük sadece takvadadır der. Peygamberimiz Veda Hutbesinde
‘Ey insanlar! Hepiniz Adem’in çocuklarısınız. Adem ise topraktandır. Arab’ın Acem’e, Acem’in Araba
üstünlüğü yoktur. Üstünlük takva iledir’ der. Bizim öğretimiz; akide temellidir, etnik veya milliyet
temelli değildir. Milliyetçiliği etnik temele indirgediğimiz andan itibaren akidemiz zarar görür.
Devletimizin bekası ve milletimizin bütünlüğü zarar görür. Geliniz Batı’nın etnik sosyolojisine ait
kavramlar içinde düşünmekten vazgeçip, kendi kutsal öğretimizin kavramları içinde düşünelim. O
zaman emin olunuz ki hiç bir sorunumuz kalmaz. Sorun Batı’nın o sorunlu-marazî kavramlarından
kaynaklanıyor.”
TÜRK MİLLİYETÇİLİĞİ IRKÇILIK MI?
Bu mealde konuşurken pattadak araya giren biri, “Ne yani sen bizi, Türk milliyetçilerini ırkçılıkla mı
suçluyorsun? Sen Türklükten rahatsızlık mı duyuyorsun? Anayasamıza göre herkes Türk’tür, sen
Türk’üm demek yerine Kürdüm deme ihtiyacını niye hissediyorsun, Türk milletine karşı mısın?”
gibisinden sataşmalarda bulundu. Araya giren başkaları da benzer sözler edince sükunetimi
kuşanarak cevap verdim:

Mehmet Metiner - Kürt, Kürtçülük ve Kürdistan bahsine dair…

23 Nisan’da neşe dolarken insan, ertesi gün öfke ile uyanırdık.
Her sene 24 Nisan yaklaşırken, hâkim duygu merak olurdu. Endişeli bir bekleyiş. Acaba ABD Başkanı
hangi kelimeyi kullanacak? “Soykırım” mı diyecek, “Büyük felaket” mi?
Sonra, bir önemi kalmadığı görüldü.
Kim ne derse desin. Gerçek, olduğu gibi ortada duruyor.
Arşivleri açma teklifine yanaşmadılar. Tarihçilerden ortak komisyon kurulmasına yanaşmadılar.
Siyasetçiler kanalıyla tarih oluşturmayı seçtiler.
*
Bu sene Ermenistan Başbakanı Paşinyan bile “Büyük felaket” olarak tanımlamayı tercih etti.
Muhalifleri köpürdü.
Amerika ve Avrupa’da yaşayan Ermeniler de köpük saçmaya devam ediyor.
Garip bir durum.
Garibaldi kalkıp gelse, ne diyeceğini şaşırır.
Ermenistan barış istiyor ama Ermenistan dışındakiler, barışa, uzlaşmaya, anlaşmaya, iyi komşuluk
ilişkilerine karşı.
Lobiler herkesten ateşli şekilde kapkarşı.
Rahatları yerinde tabii. Altları kuru, sırtları pek. Kazançları iyi, konforlarına diyecek yok.
Rahat içinde, uzaktan efelenmenin maliyeti de yok, faturası da.
Zorluğu Ermenistan çeksin, sıkıntıya Ermenistan katlansın.
Diğerleri dışarıdan mangala üflesin.
*
Yüz küsur yıl önceki tehcir kararıyla göç edilmesini soykırım diye tanımlamak, boş bir gayret.
Biz ne Ermenilere soykırım yaptık, ne Yunanlılara, ne başkalarına.
Yapsaydık, altı asır içinde hiçbirinden iz bile kalmazdı.
Bırakalım dilini, kültürünü, adı bile unutulurdu.

Mehmet Şeker - Anca gidersiniz

Tel Aviv’deki 73 numaralı “Nur” Locası’nın
üyeleri, 2016 yılının 30 Eylül akşamı “kapalı
kapıların ardındaki” mahfilde bir araya geldiler.

Gündemlerinin ilk sırasında…

15 Temmuz darbe kalkışmasının önde
gelen isimlerinden eski Hava Kuvvetleri
Komutanı Akın Öztürk’ün “hapisten
kurtarılması” vardı!

***

Mister Öztürk, 1996-1998’de TSK’nın Tel
Aviv’deki Askeri Ataşesiydi.

O dönemde, “Nur” adlı mason locasına
üye olmuştu.

***

Bir başka deyişle: 28 Şubat 1997’deki
MGK toplantısında, generaller Refahyol
hükümetine muhtıra verirken; Akın Öztürk
İsrail’de görev yapıyordu.

Öztürk’ün Tel Aviv’de bulunduğu yıllar…

28 Şubat faşist cuntasının önde gelen ismi
Orgeneral Çevik Bir’in İsrail’i “gide gele” adeta
suyolu yaptığı dönemdir.

***

Locaefendi Fetullah, 28 Şubat sürecinde
Çevik Bir’e övgü dolu bir mektup yazmıştı.

ALATON’UN KANATLARINDA

Tamer Korkmaz - “Bir yanımı sardı müfreze kolu; bir yanımı sardı Varilcioğlu!”

Ankara’nın Bağdat’la geliştirdiği ilişki biçimi bir hayli önemlidir ve Türkiye’yi genişletilmiş bir
teröristanla çevrelemeye çalışanlara stratejik bir yanıttır. Ankara, ABD Merkez Kuvvetler
Komutanlığı CENTCOM’un elini görmüş ve karşı hamlesini yapmıştır. Bu hamlenin işe yarayıp
yaramadığını aşağıda izah edeceğim.
Hatırlayın.. Rusya’nın teşvikiyle Ankara-Şam normalleşme sürecinin başlatılması Suriye’deki
statükoyu bozmuş, taşları yerinden oynatmıştı. Bu trenin varacağı yer ABD’siz bir Suriye’ydi.
CENTCOM buna Suriye ve Irak’ın kuzeyindeki terör unsurlarını birleştirme ve etki alanını
genişletme hamlesiyle karşılık verdi. Bunu nasıl yaptı? Kandil-Suriye arasında hava trafiği
başlattı. Terör örgütü üyelerini kendi uçaklarıyla taşıdı. Talabani üzerinden terör örgütüne
helikopter sağladı.
ABD VE TÜRKİYE’DEN KARŞILIKLI HAMLELER
Burada bir parantez açalım: Gelinen noktada köprünün altından çok sular aktı. Bugün ABD
Dışişleri ve CIA, Suriye’den çekilerek dikkatin Çin’e verilmesini istiyor. Bu kapsamda
bölgede yoğun bir diplomasi trafiği işliyor. ABD, Suudi Arabistan liderliğindeki Körfez
ülkelerinden bir konsorsiyum oluşturmayı, böylece “Çin’in uç beyi” olarak gördüğü İran’ı
dengelemeyi, İsrail’in güvenliğini sağlamayı, daha sonra bölgeden çıkmayı planlıyor. Bu
konsorsiyuma Filistin’de iki devletli çözüm müzakereleri, İsrail’le normalleşme, güvenlik işbirliği
anlaşması, sivil nükleer teknoloji transferi paketi sunuyor. Ankara’dan bu oluşuma destek
olmasını bekliyor. Körfez ülkeleri ise bölgede üstleneceği rol karşılığında Washington’dan
İsrail’e verilen garanti paketinin aynısını istiyor. ABD Dışişleri ve CIA bu süreci
yürütürken CENTCOM Suriye-Irak planından henüz vazgeçmiş değil. ABD’de işletilen farklı
planlar var. Söylenenle uygulanan örtüşmüyor. Parantezi kapatıp devam edelim.
Ankara’nın CENTCOM hamlesine yanıtı Dışişleri Bakanı Hakan Fidan’ın Ağustos 2023’te
Irak’a yaptığı ziyaret oldu. Irak’la başlatılan sürecin üç ana amacı vardı: Bir. Suriye-Irak sınırını
kontrol ederek CENTCOM’un genişletilmiş teröristan planını öldürmek. İki. Irak’taki PKK
varlığını bitirmek, böylece Suriye’ye odaklanmak. Üç. Tüm bu adımları Irak’ı kalkındıracak,
Bağdat’ın da kazanacağı bir formülasyonla, özünde bir güvenlik projesi olan Kalkınma Yolu ile
güvence altına almak. Fidan’ın ziyaretini Milli Savunma Bakanı Yaşar Güler ve MİT Başkanı
İbrahim Kalın’ın Bağdat temasları izledi.
HEDEFLERE BİR ADIM DAHA YAKLAŞILDI
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kritik önemdeki Bağdat-Erbil ziyareti sonuçları itibarıyla Ankara’yı
hedeflerine bir adım daha yaklaştırmıştır. Olgunlaşması gereken başlıklar hâlâ olsa da üç
ana hedefle ilgili şu tespitleri yapmak mümkün:

Yahya Bostan - Genişletilmiş teröristan projesi böyle çöktü

Batı uygarlığı Gazze&#39;de harakiri yapıyor: Çocukların katledilmesine ve soykırıma destek
verdiği için Gazze, Batı uygarlığının mezarı oldu.
Postmodernizm, felsefî olarak Batı uygarlığının çöküşünü ama iktisâdî olarak ise dünya
üzerinde mutlak hâkimiyet kurmasını sağladı.
Batı uygarlığının dünya üzerinde -tabir câizse- mutlak hâkimiyet kurabilmesi, felsefî
temellerinin zayıf olmasıyla mümkün olabilmiştir. 
 MODERN DÜŞÜNCE: DÜŞÜNEMEYEN İNSAN 
“Nasıl yani?” diye sorduğunuzu duyar gibiyim.
Şöyle izah edeyim: Modern Batı felsefesi, dünyanın, eşyanın, insanın ve hakikatin kavranması
çabası sözkonusu olduğunda zayıf bir felsefedir, derinlikli bir felsefe değildir. Modernlerin
de, postmodernlerin de “gücü” buradan geliyor, eğer buna “güç” denirse tabii. Ortada felsefe
ya da düşünce olarak aldandırılmayı hak edecek bir çaba da yok, birikim de.
Descartes, modern felsefeyi kuran adamdır ama “sığ” bir düşünürdür. Eşyayı, varlığı, hakikati
derinlemesine idrak edebilecek bir felsefî performans ortaya koyamamıştır. Descartes,
hakikati yüzey&#39;e, fizik&#39;e, görünen&#39;e, kontrol edilebilir ve hükmedilebilir olan&#39;a indirgeyerek,
felsefe yapma, düşünce üretme imkânını berhava etmiştir.
Descartes&#39;ın derdi düşünce üretmek midir? Yoksa tabiata, varlığa, dünyaya hâkim olma
araçları üretme kaygısı mı?
Buradan kalkarak, modern düşünce, düşünme çabası değildir; aksine, düşüncenin de, düşünce
üretecek düşünme çabasının da buharlaşması, iptal olması eylemidir, diye düşündüğümü
söyleyeceğim.
Modern düşünce, belki Heidegger&#39;in söyleyebileceği gibi, teknik üzerine soruşturma çabası
değildir. Düşünemeyen, düşünmesini bilmeyen, düşünme çabası gibi bir derdi olmayan,
soruşturmasını da bilemez, hiçbir şeyi de soruşturamaz. Dünya üzerinde hâkimiyet kurma
tekniği üzerine, en nihayetinde bu teknik -dolayısıyla vasıta- üzerinde düşünme çabasıdır
modern düşünce.
Başka bir ifadeyle, dünya üzerinde, eşya üzerinde, insan üzerinde nasıl hâkimiyet
kurulabileceği meselesine dâir düşünme temrinidir modern düşünce ya da felsefe, en fazla.
Daha ötesi değil.
Bu, düşünememe çabası, demek, aslında.
Düşünme&#39;ye değil tekniğe (vasıta&#39;ya, giderek hâkimiyet kurma işlemine ve eylemine)
odaklanmanın kaçınılmaz sonucu bu: Düşünemeyen insan. Düşen ama düştüğünü de
bilemeyen “nesne” o, o yüzden. 
 KAZANA KAZANA KAYBEDİYOR İNSAN…

Yusuf Kaplan - Düşünemeyen insan, Batılı Leviathan düzeni ve İslâm&#39;ın direnişi

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Popular tracks by Yeni Şafak