Stary Testament zawiera opowiadania o wydarzeniach przedhistorycznych, jak opowieść o stworzeniu świata, o grzechu pierwszych ludzi i jego konsekwencjach czy o Noem. W tej części Pisma Świętego spisano również historia narodu wybranego; historię, której Pan Bóg użył jak materiału pisarskiego. Na długim zwoju tej historii Bóg wypisywał coraz więcej prawd o samym sobie.
W Starym Testamencie Bóg objawił się więc jako Stwórca świata i ktoś bliski człowiekowi. Jest to Bóg obietnicy życia wiecznego, przeznaczonego dla wszystkich narodów. Zaczął ją realizować przez Abrahama i jego potomków.
Następnie przez Mojżesza objawił ludziom swoje imię, a także zawarł przymierze z Izraelitami. Stał się ich Bogiem, a oni – Jego świętym ludem. Temu ludowi dał Prawo jako podstawę ładu moralnego i społecznego.
Potem przez proroków kształtował lud, który oczekiwał nowego prawa, wypisanego w ludzkich sercach, i nowego przymierza przeznaczonego dla wszystkich ludzi, nie tylko dla jednego narodu. Prorocy zapowiadali również nadejście Zbawiciela.
Stary Testament jest więc księgą wiernej miłości Boga do człowieka. Miłości, której ludzka niewierność nie jest w stanie zniszczyć. Pełnię tej miłości Bóg objawił w swoim Synu, Jezusie Chrystusie, ale o tym powiem już następnym razem.

8. Jak Bóg objawia się w Starym Testamencie?

Najkrótszą odpowiedź odnajdujemy w wyznaniu wiary, które odmawiamy podczas niedzielnej Mszy świętej. Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? „Dla nas i dla naszego zbawienia”.
Wcielenie, czyli przyjęcie przez Boga ludzkiej natury, przyjęcie naszego człowieczeństwa, było odpowiedzią Boga  na opłakany stan ludzkości. Święty Grzegorz z Nyssy mówił tak: „Nasza chora natura wymagała uzdrowienia; upadła – potrzebowała podniesienia, martwa – wskrzeszenia. (…) Byliśmy zamknięci w ciemnościach, trzeba było przynieść nam światło. Będąc w niewoli, oczekiwaliśmy Zbawiciela; jako więźniowie potrzebowaliśmy pomocy, jako niewolnicy – wyzwoliciela”.
Bóg w Jezusie Chrystusie zszedł na ziemię, aby pomóc nam nie z wysokości nieba, ale stając pośród nas. Przyszedł po nas, żeby nam wskazać, którędy do nieba; przyszedł dać łaskę, żebyśmy mieli siły tam dojść. I przyszedł po to, żeby zerwać kajdany grzechu, które nie pozwalały nam ruszyć się z miejsca.
Jest to dla nas wielka lekcja godności człowieka. Bóg stał się człowiekiem i  w ten sposób nobilitował każdego człowieka, przywrócił nam utraconą godność. Bo On stał się człowiekiem, abyśmy my mogli mieć udział w Jego bóstwie, aby człowiek stał się – dosłownie - boski.
Z okazji świąt, w których centrum stoi Jezus Bóg-Człowiek, życzę wam, abyście odkryli i realizowali w życiu swoje powołanie do boskości.

76. Dlaczego w Jezusie Bóg stał się człowiekiem?

Bóg wyszedł naprzeciwko człowiekowi i przemówił do niego w taki sposób, aby człowiek mógł Go rozumieć. Postanowił więc użyć ludzkiego języka i w tym języku utrwalić swoje orędzie, aby ludzie mogli z niego korzystać aż do końca świata.
W jaki sposób Bóg zrealizował ten swój projekt? Posłużył się ludźmi, którzy użyczyli Bogu swoich zdolności i umiejętności pisarskich. Ci ludzie, zwani hagiografami, pracowali pod natchnieniem Ducha Świętego. Znaczy to, że Duch Święty przenikał ich myślenie i umiejętność formułowania treści tak, że przekazali to i tylko to, co Bóg chciał nam przekazać. Oczywiście posługiwali się przy tej pracy słowami i pojęciami, które znali, obrazami, które dla nich i ich współczesnych były czytelne czy swoim talentem pisarskim.
Możemy więc twierdzić, że pierwszym i pierwszorzędnym autorem Pisma Świętego jest sam Bóg. To On swoim autorytetem potwierdza prawdziwość Biblii. Ale autorami są również święci pisarze.
Pismo Święte powstawało prawie XI wieków. W tak długim okresie napisano wiele innych dzieł, również religijnych. Skąd więc wiadomo, które księgi są natchnione, a które nie? Do powstania kanonu, czyli zestawu ksiąg uznawanych za Pismo Święte, potrzebna była powszechna akceptacja Kościoła. Wspólnota Kościoła, w której również działa Duch Święty, miała prawo i obowiązek określić, które z wielu pism zawierają autentyczne słowo Boże, a które są tylko dziełem człowieka. Oficjalne wypowiedzi Kościoła na temat kanonu ksiąg świętych pojawiały się od IV wieku. 
Tym razem tyle.
Życzę owocnych spotkań z prawdziwym słowem Bożym zawartym w Biblii.

14. Czy Pismo Święte jest prawdziwe?

Najważniejsze jest to, aby czytać Biblię w takim samym kluczu, w jakim została napisana.
Jest to Księga wiary, trzeba więc ją czytać z wiarą, że jest ona słowem Bożym skierowanym do mnie dziś.
Jest to Księga, która powstała dla wspólnoty wierzących, Kościoła, trzeba więc ją czytać w Kościele, tzn. respektując to, co o Biblii mówi Kościół i jak Kościół ją interpretuje.
Jest to Księga natchniona, do poprawnego czytania potrzebujemy więc światła Ducha Świętego. Dlatego przed lekturą Pisma Świętego trzeba pomodlić się, by Duch Święty nam towarzyszył podczas czytania i rozważania słów Biblii, jak towarzyszył pisarzom przy formułowaniu myśli.
Biblia jest dziełem Boga, ale i człowieka, a więc trzeba zdawać sobie sprawę z czasu i środowiska, w jakim powstało, dlaczego porusza takie, a nie inne tematy. Trzeba poznawać strukturę literacką Biblii, zastosowane środki stylistyczne, gatunki literackie itp.
Co jeszcze? Każdy fragment Biblii ma swój kontekst, jest częścią większej całości i tylko znając ją, będziemy mogli właściwie ten fragment zrozumieć.
Trzeba również czytać Biblię, biorąc pod uwagę całe to dzieło, ponieważ jeden fragment często jest uzupełniony przez inny. Tło całej Biblii pomaga właściwie interpretować czytany fragment.
Poprawne czytanie Biblii może więc okazać się trudne, ale warto się trochę wysilić, by potem nie błądzić pośród jej słów.

16. Jak poprawnie czytać Biblię?

Stary Testament nigdy nie był przez Kościół uważany za przestarzały. On zachowuje swoją aktualność, bo jest natchnionym słowem Bożym. Dzięki niemu poznajemy Boga jako Stwórcę i Pana świata, odkrywamy Jego działanie wobec ludzi, których prowadzi, wychowuje i objawia im siebie. Mądrość zawarta w Starym Testamencie ciągle kształtuje nasze myślenie i wciąż chętnie korzystamy ze skarbca modlitw starotestamentowych, zwłaszcza z Psalmów.
Chrześcijanin czyta Stary Testament, żeby zrozumieć Nowy; bo Nowy Testament ciągle nawiązuje do Starego i pełen jest cytatów, obrazów, idei pochodzących z ksiąg Starego Przymierza. Stary i Nowy Testament stanowią jedno dzieło, które zawiera Boże obietnice zbawienia oraz świadectwa ich realizacji. Starotestamentowe proroctwa zapowiadające Zbawiciela spełniają się przecież w osobie Jezusa Chrystusa.
Od starożytności znane jest powiedzenie: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym”.
Czytając Stary Testament możemy odnieść uzasadnione wrażenie, że znajdują się w nim spawy niedoskonałe i przemijające, dziś nieaktualne. I tak jest, ale musimy wiedzieć, że taka była Boża pedagogia. Bóg prowadził ludzi powoli i wytrwale od spraw niedoskonałych ku doskonalszym. Objawienie Boże rozwijało się powoli, tak żeby człowiek mógł za nim nadążyć. W Starym Testamencie Bóg nie wymagał jeszcze od ludzi tego, czego w Nowym Testamencie naucza Jezus Chrystus. 
Żegnając się, zachęcam do wytrwałej lektury Starego Testamentu.

17. Jakie znaczenie ma dla chrześcijan Stary Testament?

Kościół czci Pismo Święte, podobnie jak najświętszy Sakrament. Adorujemy Księgę Biblii wystawioną w świątyni, błogosławimy nią podczas uroczystej Mszy św., nosimy w procesji, a podczas Mszy św. Ewangelii słuchamy na stojąco ... Wszystko to dlatego, ponieważ mocno wierzymy w to, że a Biblii żyje prawdziwy Bóg. Jezus ukrył się w Chlebie i Winie, aby być z nami i ciągle nas odżywiać. Podobnie Bóg ukrył się w tekście świętym, żeby być blisko nas. On uczynił siebie tak bardzo dostępnym!
Pan Bóg powiedział kiedyś przez Mojżesza do Izraelitów, że „Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. Pan Jezus potwierdził to podczas kuszenia na pustyni. Słowo Boże jest więc niezbędnym do życia pokarmem. Spożywamy go: słuchając i czytając. Bóg przychodzi do nas za pośrednictwem słowa i działa w naszym umyśle, woli i sercu.
Pismo Święte jest tak ważne, w misji i życiu Kościoła, że temu tematowi był poświęcony synod biskupów, a papież Benedykt XVI napisał po synodzie dokument, który nazywamy adhortacją apostolską, i zatytułował go „Verbum Domini”, czyli „Słowo Pana”. Czytamy w nim między innymi:
„W świecie, który często uważa Boga za zbytecznego lub obcego, my – podobnie jak św. Piotr – wyznajemy, że tylko On ma «słowa życia wiecznego» (J 6, 68). Nie ma rzeczy ważniejszej od tego, by umożliwić na nowo dzisiejszemu człowiekowi dostęp do Boga – do Boga, który przemawia i przekazuje nam swoja miłość, abyśmy mieli życie w obfitości (por. J 10, 10)”.
Tak więc, jeśli chcemy żyć i jeśli nasze chrześcijaństwo ma być silne, potrzebujemy sięgać po Księgę Słowa Bożego.

19. Jaką rolę odgrywa Pismo Święte w życiu Kościoła?

Odpowiedź na głos Boga to bardzo ważna sprawa, ale z ważnymi sprawami bywa tak, że niekoniecznie są łatwe. Żeby odpowiedzieć musimy najpierw wysłuchać Boga; rozpoznać, że to On mówi do mnie; odkryć znaczenie tego, co mówi, zrozumieć co mówi i w końcu – dać Mu odpowiedź.
Ale nie ma się co przerażać. Bóg po to mówi, żebyśmy Go zrozumieli, więc sam pomaga nam w tym zadaniu. Musimy tylko chcieć Go usłyszeć i szeroko otworzyć oczy i uszy. Mowa Boga ukryta jest także, w przyrodzie, w spotykanych ludziach, w wydarzeniach… Mówi do nad podczas modlitwy, przez sakramenty, no i oczywiście przez Pismo Święte. 
Zawsze szukajmy w słowach Pana Boga dobrej nowiny, to znaczy wiadomości, którą Bóg nam przesyła dla naszego zbawienia. Przecież On jest naszym Przyjacielem i zawsze mówi do nas jak najwierniejszy przyjaciel. On w każdym słowie okazuje nam swoją troskę, pragnie naszego dobra nawet wtedy, kiedy wydaje się, że jego mowa jest surowa.
Jakiej oczekuje odpowiedzi? Bóg chce, abyśmy Mu uwierzyli, aby Jego słowo nie poszło na marne, ale kształtowało nasz rozum i wolę. Jeśli wierzę Bogu, nie boję się Mu oddać siebie, życia… Jeśli wierzę, że jego słowo jest dla mnie dobre, przyjmuję je i wypełniam wolę Boga., jak wielki Abraham, który uwierzył Bogu, poszedł w nieznane i stal się ojcem wielu narodów, jak Maryja, która uwierzyła i stała się Matką Boga.
Dlatego właśnie podczas niedzielnej Mszy św. po Ewangelii i homilii, czyli po rozważaniu słowa Bożego, wypowiadamy słowa wyznania wiary, w nieco rozbudowanej formie. Krótko można to ująć tak:
„Wierzę, w coś objawił, Boże, twe słowo mylić nie może”.

20. Jak możemy odpowiedzieć Bogu, gdy się do nas zwraca?

Kolejne pokolenia wierzących i niewierzących zastanawiają się nad tym zagadnieniem. Właściwa odpowiedź brzmi: Nie ma sprzeczności między wiarą i rozumem.
Istnieje jedno źródło prawdy, którym jest Bóg, nie mogą więc istnieć prawdy ze sobą sprzeczne. Przecież to ten Bóg zapragnął ludzkiego umysłu z jego możliwościami, zapragnął również wiary.
Pan Bóg wyposażył człowieka w rozum, by z niego korzystał i poznawał prawa rządzące światem. Ludzki rozum ma wielkie kompetencje w odniesieniu do spraw poznawalnych rozumowo. Ale realnie istnieje też świat, do poznawania którego rozum okazuje się niewystarczający. Jako narzędzie, „organ” służący nam do jego poznawania Bóg dał nam wiarę.
I rozum, i wiara mają więc swoje kompetencje i mają właściwy obszar swoich badań, poszukiwań, doświadczeń. Nie stoją więc w sprzeczności, ale są względem siebie komplementarne, uzupełniają się wzajemnie.
Nawet więcej: wiara potrzebuje rozumu, żeby nie stała się naiwnym wrażeniem, a rozum potrzebuje wiary, żeby nie zajmował miejsca Boga.
Jeśli dobrze się przyjrzeć naukowcom, wielu spośród nich było i jest wierzących! I dotyczy to nie tylko osobistości żyjących dawno temu, jak Kopernik, Blaise Pascal czy Ludwik Pasteur, który mówił, że „Mało wiedzy oddala od Boga. Dużo wiedzy sprowadza do Niego z powrotem”. Wiarę w Boga deklarowało wielu współczesnych noblistów, jak Werner Abner (nobel z medycyny), Derek Barton (nobel z chemii) i pełno jest ich w gronach profesorskich wszystkich uniwersytetów.
Tematowi wiary i rozumu poświęcił całą encyklikę profesor Karol Wojtyła, papież Jan Paweł II. Nosi ona tytuł Fides et ratio. Może ktoś zechce po nią sięgnąć. 

23. Czy istnieje sprzeczność między wiarą a naukami przyrodniczymi?

Pan Bóg zdecydował, że będzie budował z człowiekiem relację. Nie chciał pozostać Bogiem dalekim, nieznanym, niedostępnym. Sam wyszedł naprzeciwko człowiekowi i się mu objawił. Dał poznać człowiekowi swoje imię, bo nie jest jakąś energią, tajemniczą mocą, ale Osobą.
Bóg ma imię! Ujawniając je pozwala się poznać, odsłania siebie, staje się dostępny, bliski; możemy do Niego mówić, nazywając Go po imieniu.
Imię Boga usłyszał z Jego własnych ust Mojżesz, kiedy podziwiał płonący krzew. To imię zapisane czterema hebrajskimi literami JHWH my znamy jako Jahwe. Oznacza ono „Ja Jestem Tym, Który Jest”, „Ja Jestem Tym, Który Jestem” lub „Ja Jestem, Który Jestem”. To imię mówi więc o trwaniu, obecności, nieprzemijalności, bliskości… Jednocześnie imię to pozostało tajemnicą. Bo taki właśnie jest Bóg: znany i niepojęty, obecny i tajemniczy.
Żeby okazać Bogu szacunek i nie kalać Jego świętości Izraelici nie wymawiali imienia Jahwe, tylko zastępowali go innymi, np. „Adonai” czyli „Pan”. Tak też przetłumaczono w starożytnym greckim przekładzie Starego Testamentu imię Boga: Kyrios, czyli właśnie Pan. I takim imieniem nazywano Jezusa, wyznając wiarę w Jego bóstwo.
Sam Jezus natomiast odniósł do siebie to starotestamentowe imię mówiąc: „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM”(J 8, 28).
To wielki przywilej móc nazwać Boga po imieniu. Kiedy zwracamy się do niego tytułem-imieniem: Panie, albo wzywamy imienia Jezus, pamiętajmy, że korzystamy z dobroci Boga, który dopuszcza nas blisko do siebie, bo jest pełen miłości, dobroci i miłosierdzia dla nas.

31. Dlaczego Bóg nadaje sobie imię?

Oczywiście! Przekonanie o ewolucyjnym rozwoju form życia nie musi sprzeciwiać się wierze w Boga – Stwórcę życia. Teoria ewolucji mówi o procesie rozwoju i zmianach zachodzących w jego wyniku w organizmach, wskutek których mogą powstawać nowe gatunki. Nie odpowiada jednak na pytanie sąd pochodzi to, co podlega ewolucji. 
Człowiek wierzący może więc przyjąć teorię ewolucji jako propozycję wyjaśnienia zachodzących zmian w przyrodzie, jednak z wykluczeniem poglądu, że człowiek, czy życie w ogóle jest wypadkową ślepych sił przyrody. 
Błogosławiony Jan Paweł II w jednej z katechez zajmował się tą sprawą i nauczał, że wiara w stworzenie świata przez Boga nie sprzeciwia się teorii ewolucji, „jeśli nie wyklucza się w niej przyczynowości Bożej”.
Czyli po raz kolejny dochodzimy do wniosku, że wiara i nauka dają się ze sobą pogodzić, nie stoją w sprzeczności, jeśli respektują swoje możliwości, a nie próbują orzekać w sprawach, które przekraczają ich kompetencje.
A tak się dzieje, kiedy na gruncie nauki próbujemy wykluczyć stwórczą rolę Boga, a na gruncie wiary, upieramy się np. przy tym, że biblijna Księga Rodzaju opisuje dosłownie zaistnienie świata w sześciu dniach.
Wierzmy więc spokojnie w Boga Stworzyciela. I bądźmy spokojni, nie istniejemy przez przypadek.   

https://www.facebook.com/Youcat.spojrzenie.w.glab

42. Czy można być przekonanym o istnieniu ewolucji i wierzyć w Stwórcę?

Świat został stworzony przez Boga. Naszą wiarę w to opieramy na objawieniu, które Bóg zawarł w Piśmie Świętym. Kiedy zbierzemy zawarte w nim informacje, uzyskujemy pełniejszy obraz tego stwórczego dzieła. Mianowicie poznajemy prawdę o tym, że świat jest dziełem całej Trójcy Świętej. Cały Bóg – w Trzech osobach zaangażował się w to dzieło.
Bóg Ojciec jest Stwórcą wszechmogącym, który uczynił wszystko z niczego. Syn Boży jest sercem i sensem świata „wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone” (Kol 1,16). A Duch Święty wszystko ożywia, daje życie, podtrzymuje wszystko w istnieniu. 
Święty Ireneusz użył takiego porównania: Bóg Ojciec sam stworzył wszystko przez swojego Syna i Ducha, którzy są jakby Jego rękami.
Bóg niczego nie potrzebował, by coś stworzyć. Z istniejącej materii nawet człowiek potrafi coś zrobić. Bóg jest wszechmocny, więc potrafił z niczego stworzyć wszystko. 
To stwórcze dzieło Boga trwa. Bo w każdej sekundzie On wszystko podtrzymuje w istnieniu. To jest dowód na to, że Bóg nas chce. Każda sekunda naszego życia jest SMSem od Boga: „Chcę, żebyś istniał, bo cię kocham”. Wcale nie musimy istnieć, a jednak jesteśmy. I Bogu dzięki!

https://www.facebook.com/Youcat.spojrzenie.w.glab

44. Kto stworzył świat?

Sobór Watykański I odpowiedział na to pytanie tak: „Bóg stworzył świat dla swojej chwały”.
To znaczy, że miał na uwadze to, kim jest. Stworzył świat dla siebie, ale nie możemy tego rozumieć w taki sposób, że Bóg był taki samolubny i egoistyczny. Raczej: stworzył dla siebie, aby to, co uczynił było zgodne z tym, kim Bóg jest. A Bóg jest miłością. 
A więc Bóg stworzył świat z miłości i dla miłości. To jest najgłębszy i jedyny powód, dla którego powstał świat. Miłość, którą Bóg jest, zaowocowała dziełem stworzenia. Miłość rodzi życie, dlatego Bóg podzielił się sobą ze stworzeniami. Najpełniej uczynił to wobec człowieka, bo stworzył go „na swój obraz i podobieństwo” i tchnął w niego swojego ducha, dzięki czemu człowiek żyje. 
Skoro chwała Boża to cała wspaniałość Boga, cała prawda o Nim, zatem chwalić Boga, będzie oznaczało współbrzmieć z tą wspaniałością. Oznacza to, że chwalimy Boga, kiedy akceptujemy to Jego wspaniałe dzieło, przyjmujemy je. Przede wszystkim więc, chwalimy Boga, kiedy godzimy się na swoje życie, przyjmujemy je z wdzięcznością i przeżywamy je w zgodzie z najgłębszą prawdą o naszym życiu: że zaistniało z miłości i dla miłości. 
Dzięki temu, że istniejemy, możemy mieć swój udział w miłości Boga, możemy tej miłości doświadczać. Po to właśnie żyjemy!

https://www.facebook.com/Youcat.spojrzenie.w.glab

48. Po co Bóg stworzył świat?

Tak. Bóg jest Panem świata i Władcą historii. To, co istnieje ma swoje początki w Bogu, bo On jest jedynym Stwórcą. I ma też cel swojego istnienia, bo wszystko po coś istnieje. Pan Bóg czuwa nad tym i ku temu celowi wszystko prowadzi: od spraw najmniejszych do wielkich. 
To panowanie Boga nad losami świata i losami każdego człowieka nazywamy Opatrznością Bożą. A to nic innego jak miłosna troska Boga i jego prowadzenie wszystkiego do pełni. 
Kiedy mówimy o panowaniu, od razu wydaje nam się, że musimy mieć do czynienia z niewolą, narzucaniem przez kogoś swojej woli i zmuszaniem innych do podporządkowania się jej. Rzeczywiście – tak to wygląda u ludzi. Bóg inaczej sprawuje swoje panowanie. On potrafi wszystkim rządzić, wszystkim kierować tak, aby nie naruszać naszej wolności.
Nawet kiedy grzeszymy i odrzucamy Boga, On jest blisko i ciągle nam towarzyszy. Respektuje nasze wybory i ich konsekwencje, ale obejmuje je swoją mocą tak, by stanowiły część historii zbawienia. Zagospodarowuje wszystkie wydarzenia i wplata je w dzieje zbawienia świata.
Mówimy, że Bóg potrafi pisać prosto na krzywych liniach ludzkich dziejów i naszych wyborów. On nie przestaje być Bogiem, który kocha wszystkich i wszystkim chce zapewnić udział w niebie. Nie musimy tego rozumieć, nie musimy od razu wiedzieć, po co coś się dzieje. Bóg jednak wszystkiemu potrafi nadać sens i cel, nawet cierpieniu i niesprawiedliwości. Ufajmy Jego Opatrzności.

https://www.facebook.com/Youcat.spojrzenie.w.glab

49. Czy Bóg kieruje światem i moim życiem?

Bóg od początku dal człowiekowi wielkie zadanie do spełnienia. Podarował mu świat i zlecił człowiekowi opiekę nad stworzeniem. A więc Bóg zaprosił człowieka do współpracy. Chce naszego udziału w prowadzeniu wszystkiego do pełni przewidzianej i zaplanowanej przez siebie. Oczywiście zawsze z poszanowaniem naszej wolności.
To oznacza, że Bóg nie zabrał nam możliwości decydowania, wybierania, a więc i odmowy. Możemy powiedzieć „Nie” Jego woli, ale zawsze to jest ze szkodą dla nas. Natomiast kiedy staramy się współpracować z Bogiem, podążając za Jego wolą, jesteśmy narzędziami, z pomocą których Bóg tworzy piękne dzieła.
Błogosławiony Jakub Alberione, jeden z największych zakonodawców w XX wieku, założyciel wielkiej Rodziny Świętego Pawła i wielu wspaniałych dzieł w Kościele, mówił o sobie, że jest tylko kiepskiej jakości pędzlem. Ale ten pędzel jest w ręku wspaniałego artysty, którym jest Bóg. I On potrafi nawet przy użyciu tak marnego narzędzia, stworzyć arcydzieło.
Bóg zaprasza nas do współpracy ze swoją Opatrznością, co wcale nie znaczy, że bez nas sobie nie poradzi. On wciąż jest wszechmocny, ale chce potrzebować naszej pomocy, by nam dać szansę i okazać, jak bardzo nas szanuje, jak bardzo nas kocha.
Tak więc On działa przez nasze działanie i w naszym działaniu: przez świadczone dobro, modlitwy, przez nasze cierpienie. Wszystko to możemy świadomie oddać Bogu na służbę. Wtedy współpraca staje się jeszcze pełniejsza.
Jesteśmy na świecie reprezentantami Bożej Opatrzności. To wielki zaszczyt i wielkie zadanie. Pozwólmy Bogu posłużyć się nami, jak tego pragnie.   


50. Jaką rolę odgrywa człowiek w Opatrzności Bożej?

Zło jest wielką tajemnicą. Trudno nam pogodzić istnienie zła z wiarą w dobrego Boga. Musimy jednak absolutnie wykluczyć podejrzenie, że Bóg jest i dobry, i zły. Bóg jest Bogiem, w którym nie ma sprzeczności, nie ma w Nim jednocześnie dobra i zła. Bóg jest tylko dobry, jest pełnią miłości. 
Skąd się więc wzięło zło?
Skoro świat jest w drodze do doskonałości, to znaczy, że jeszcze nie jest doskonały. Staje się nim. Bóg stwarzając świat, stworzył go dobrym i pięknym, ale wpisał w niego tez możliwość dalszego rozwoju. Istnieją więc byty doskonałe i niedoskonałe. Jedne zanikają, inne powoli się rozwijają. Mamy więc tu do czynienia z tzw. złem fizycznym, niedoskonałością natury, jak chociażby  choroby. 
Ale jest też tzw. zło moralne, które rodzi się za sprawą rozumnych stworzeń i jest wynikiem nieodpowiedzialnego, złego używania wolności. Kiedy jeden człowiek krzywdzi drugiego, źle używa swojej wolności. Pan Bóg to toleruje, nie popiera, ani nie chce. Respektuje jednak ludzką wolność, bo tak nas szanuje. Nie chciał i nie chce, abyśmy byli automatami do czynienia dobra, które działają według zainstalowanego programu. Dał nam wolną wolę i szanuje ten dar, nie odbiera nam go, nawet kiedy używamy go w zły sposób. 
Całe szczęście, Bóg jest Bogiem, i z największego zła potrafi wyprowadzić wielkie dobro. Tak było ze śmiercią Jezusa. Błogosławione owoce tamtego zła to łaska naszego zbawienia, wielkie szczęście dla nas. A więc ostatnie słowo zawsze należy do Boga. Także w kwestii istnienia zła na świecie.
Bóg zła nie stworzył, ale się z im ciągle rozprawia, np. w sakramencie spowiedzi, i kiedyś pokona je ostatecznie. Walczmy w wojsku Zwycięzcy! 


51. Skoro Bóg wszystko wie i wszystko może, czemu nie przeszkadza złu?

W wyrażeniu „Bóg stworzył niebo i ziemię” nie chodzi tylko o materialną ziemię, nad którą rozpościera się firmament czy jakaś warstwa atmosfery. Kiedy wyznajemy wiarę w Boga, który stworzył niebo i ziemię, mówimy o dwóch światach: świecie istot materialnych i świecie istot duchowych.
Niebo to więc przede wszystkim „miejsce” (w „”) Boga i „miejsce” bytów duchowych, aniołów i „miejsce” świętych. Nie da się wskazać, gdzie to jest, bo nie można ustalić jego współrzędnych czy określić położenia z pomocą satelitów. GPS nie pomoże nam w dotarciu do nieba.
Niebo jest także stanem wiecznego szczęścia i pokoju, jest pełnią życia, celem, do którego zdążamy pielgrzymując w ziemskim życiu. Trudno opowiedzieć, jak jest w niebie. Pan Jezus nie chciał rozwiewać tej tajemnicy. Powiedział tylko: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani w serce człowieka niw wstąpiło, co przygotował Bóg dla tych, którzy Go miłują”.
Inne fragmenty Pisma Świętego dopowiadają, że Niebo to pełnia Bożego królestwa. Tam nie ma już śmierci, łez, cierpienia. Jest Bóg i jest pełnia zbawienia dla ludzi, którzy znajdą się w niebie. A wszyscy mamy szansę tam się znaleźć!
Jako dzieci Boga jesteśmy dziedzicami nieba! Ono już jest nasze. Musimy tylko dojść do niego, by wziąć je w posiadanie. To nasza Ziemia Obiecana.  Warto krzepić się tą myślą w drodze.


52. Co to jest niebo?

Piekło to przeciwieństwo nieba. Skoro więc Bóg jest naszym szczęściem, naszym pokojem, samą miłością, piekło nie ma w sobie nic z tych upragnionych darów, w dodatku to stan trwający wiecznie. A więc: piekło to wieczne nieszczęście, wieczny lęk, wieczny brak miłości, ciągła nienawiść. To stan, który polega na wiecznym oddzieleniu człowieka od Boga.
Pan Jezus obrazowo przedstawiał nam karę piekła jako wieczne ciemności czy nieugaszony, wieczny ogień, płacz i zgrzytanie zębów. To obrazy, byśmy jakoś mogli wyobrazić sobie nie tyle piekielne detale, co jego jakąś ogólną charakterystykę, tragizm piekła. 
Ważna wiadomość: Bóg nikogo nie skazuje na piekło. Piekło wybiera się samemu! Jeśli ktoś trwale odrzuca Boga, odrzuca Jego miłość, trwa uparcie w grzechu i do momentu śmierci nie chce pojednać się z Bogiem, nie chce przyjąć miłosiernej miłości Boga, tym samym wybiera wieczność bez Boga.
A tam, gdzie nie ma Boga, nie panuje jakaś próżnia. Nie istnieje poziom, stan „0”: ani miłość – ani nienawiść, ani pokój – ani lęk, ani szczęście – ani nieszczęście. Jest albo – albo. Jeśli ktoś nie chce być z Bogiem, wybiera wszystko to, co jest przeciwieństwem Boga, wybiera wieczne oddzielenie od Niego, czyli piekło.
Czego nikomu nie życzę. Jesteśmy stworzeni dla nieba, więc dążmy do niego wytrwale.


53. Co to jest piekło?

Kiedy słyszymy słowo anioł, najczęściej pojawia się nam w myślach obraz jakiejś uskrzydlonej istoty w białej tunice, o płci trudnej do określenia. To nasz ludzki sposób przedstawiania rzeczywistości niedostępnej dla zmysłów.
Aniołowie zostali stworzeni przez Boga, są więc stworzeniami. Nie mają jednak ciała, są duchami – nieśmiertelnymi i niewidzialnymi. Są też osobami, posiadają więc rozum i wolę. Ponieważ przynależą do świata duchowego, są o wiele doskonalsze niż wszystkie stworzenia widzialne.
Aniołowie nieustannie trwają w jedności z Bogiem, służą Mu, uwielbiają; są także Jego wysłańcami. Bóg przez nich może objawiać ludziom swoją wolę. Posyła ich nam, aby opiekowały się nami, strzegły przed złem i pomagały w drodze do nieba. Są więc naszymi cichymi towarzyszami, którzy gdzieś w głębi naszego serca, naszego sumienia mówią nam, co jest dobre, co jest słuszne i co służy osiągnięciu zbawienia. 
Ostrzegają nas też przed duchowymi niebezpieczeństwami, odzywają się wtedy jako niepokój, lęk, obawa… Nigdy nie stanowią jednak zagrożenia dla naszej wolnej woli. 
Chociaż Pismo Święte wspomina o wielu aniołach, przytacza imiona tylko trzech z nich: to archaniołowie Michał, Gabriel i Rafał. Widać nie potrzeba nam znać więcej.
Aniołem, lecz upadłym jest także Szatan, do którego przyłączyli się inni. Nazywamy ich demonami. Ci aniołowie w sposób wolny i trwały zdecydowali o tym, że nie będą służyć Bogu, stanęli przeciwko Bogu i dlatego starają się zniszczyć wszystko, co Bóg kocha, przede wszystkim człowieka. Ale pamiętajmy, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie, mamy naszych aniołów stróżów. 
I ich opiece wszystkich Was polecam.


54. Kim są aniołowie?

Oczywiście. Środkiem, którego używamy, aby skontaktować się z aniołami jest modlitwa. Od dziecięcych lat umiemy modlitwę „Aniele Boży, Stróżu mój…”. W Liturgii Kościoła obchodzimy uroczystość świętych archaniołów Michała, Gabriela i Rafała, a także wspomnienie świętych Aniołów Stróżów. To są momenty w których jako wspólnota Kościoła pielgrzymującego na ziemi przyzywamy pomocy tych niebiańskich duchów.
Ktoś powie, że taki kontakt niewiele jest wart. Pamiętajmy jednak, że to są duchy, a więc duchowy sposób komunikacji jest w tym wypadku czymś normalnym i jak najbardziej właściwym. 
Niektórzy ludzie mogli zobaczyć anioła czy na własne uszy usłyszeć jego głos. Biblia opowiada nam o takich wydarzeniach.  Są to jednak wypadki, o których zdecydował Bóg nie człowiek. Stało się to z Jego inicjatywy i dla ważnych celów. Nie powinniśmy żądać od anioła, żeby się nam pokazał. Tym bardziej nie należy tego w jakiś sposób wymuszać na Panu Bogu. Jeśli to będzie konieczne, albo po prostu Pan Bóg uzna, że to dobry pomysł, będziemy mogli zobaczyć i usłyszeć anioła. Póki co, módlmy się do nich i pielęgnujmy w sobie wrażliwość na ich głos. 
Trzeba jeszcze dodać, że absolutnym błędem i grzechem jest korzystanie z różnych praktyk ezoterycznych, magicznych, by komunikować się ze światem duchów, w tym również aniołów. Np. próby poznania imienia swojego anioła stróża to wkraczanie na niebezpieczny teren, którego nie możemy kontrolować. Może się okazać, że zamiast z aniołem stróżem, kontaktujemy się z jakimś demonem. 
Lepiej z szacunku do Boga zaakceptować ten stan rzeczy, jaki On ustalił. Pokory więc życzę!


55. Czy można kontaktować się z aniołami?

„Porządek stworzenia” to teologiczne określenie może nie mówi nam zbyt wiele. Pytanie dotyczy miejsca człowieka pośród innych stworzeń. Jakie ono jest? Uprzywilejowane!
Kiedy czytamy Księgę Rodzaju, w której autor biblijny pod natchnieniem Ducha Świętego opisał dzieje stworzenia świata, łatwo zauważyć, że Bóg potraktował człowieka inaczej niż resztę stworzeń. Cały świat został stworzony dla człowieka. Człowiek został ustanowiony panem i opiekunem stworzeń. A przede wszystkim, jak żadne inne stworzenie, został powołany do istnienia na obraz Boży i podobieństwo Boga. 
Chodzi o to, że Bóg wpisał się w człowieka jak w żadne inne stworzenie. Nosimy w sobie głębokie podobieństwo do Boga. Jakie?
Jesteśmy osobami, mamy rozum i wolną wolę. Bóg podzielił się z nami swoimi przymiotami, bo choć jest od nas nieskończenie doskonalszy, chciał mieć w nas partnerów, osoby, które będą mogły Go wybrać w zupełnej wolności. Bóg nie chciał nas stwarzać jako nierozumne i bezwolne automaty. 
On tchnął w nas swoje życie i dał nam zdolność kochania. Jesteśmy kimś niezwykłym w świecie stworzeń. Bóg jest miłością i my potrafimy kochać!  Może rzadko o tym pamiętamy, ale naprawdę nosimy w sobie obraz i podobieństwo do Pana Boga.  Tylko my dostąpiliśmy tego zaszczytu w takim stopniu. 
Ten dar jest też dla nas zadaniem. Mamy pielęgnować w sobie ten obraz Boży i stawać się coraz bardziej do Boga podobni. 
Tego sobie i Wam, drodzy słuchacze z serca życzę.


56. Czy człowiek posiada uprzywilejowaną pozycję w porządku stworzenia?

Człowiek należy do świata stworzonego.  Chociaż zajmuje w nim pozycję uprzywilejowaną, wciąż pozostaje stworzeniem. Wraz z innymi stworzeniami  zaistniał z miłości Bożej i jest powołany do tego, by żyć dla Boga. Tak więc poszanowanie tego porządku ustanowionego przez Boga jest pierwszym wyznacznikiem naszego stosunku do zwierząt i innych stworzeń. Nie jesteśmy ich stwórcami, ale wraz z nimi – stworzeniami. Ze względu więc na osobę Boga powinniśmy Jego dzieła szanować.
Pan Bóg podarował nam świat, abyśmy się o niego troszczyli i rozumnie i odpowiedzialnie z niego korzystali. Możemy więc zabijać zwierzęta dla pożywienia, możemy uprawiać ziemię, wydobywać ukryte w niej bogactwa. Wszystko jednak rozumnie, z poszanowaniem praw, jakie Bóg wpisał w naturę.
A więc szacunek dla ich Stwórcy, miłość do stworzeń, troska o naturę i rozumne korzystanie z tych darów to postawy właściwe. Naganne natomiast jest dręczenie zwierząt, celowe zadawanie im bólu, brak opieki nad zwierzętami, które się posiada, gospodarka rabunkowa, niszczenie przyrody. Tego rozumnemu stworzeniu, jakim jest człowiek, robić nie wolno. 
Poczujmy się wdzięcznymi i odpowiedzialnymi opiekunami stworzonego świata, bo nie my go sobie daliśmy, ale taki wspaniały prezent otrzymaliśmy od Boga.


57. W jaki sposób powinien człowiek odnosić się do zwierząt i innych stworzeń?

Youcat - spojrzenie w głąb wiary

Co sobotę o godzinie 16.15 na antenie Polskiego Radia Lublin ks. Bogusław Zeman opowiada Youcat, katechizm dla młodzieży. Dzieje się to w audycji „Spojrzenia" - „o młodych i dla młodych, bez względu na wiek". Dwuminutowe komentarze na temat kolejnych punktów katechizmu znajdziesz również na tej stronie. 
Spójrz w głąb swojej wiary! 

youcat

Popular tracks