Haghame_Golazin

Jorme Man_Golazin

بهار زورش نمی‌رسید

و درخت

بی شاخ و برگ بود

رویای من اما

پرنده بود

لانه‌ای مفروش

خار و خسی که به کار آمده باشد

بی جوجه‌های گرسنه‌ی دهان گشاد

سخت بود عزیز من

اتوبان جنوبی تمامی نداشت

مسدودیت‌های شرق و غرب

تعلیق

بی آن‌که خانه‌ای در انتظارم باشد

این‌طور انگشت کشیدم به باد

گرد و خاکی که نبود

کره اسب با سم‌های طلایی براقش در آفتاب مهربان بهار جان می‌داد

و انتهای درد می‌رسید به موهام

استمرار در به دری بود

از خوردن صبحانه‌ای بی چای

تا نشستن بر سنگ گوری ناشناس

گریستن و به پایان بردن

حرف‌هایی برای نگفتن

سر سپردن

ایمان آوردن به بهار

فصلی که با تمام قوا زورش نمی‌رسید

 



زهرا ملوکی
فروردین 1393




بهار

شکوفه می رقصد

مدام فکر می کنم حیف من نبود...
زهرا ملوکی

120205 005.MP3

کارگاه ساختمانی 
والتر بنیامین
ترجمه ی حمید فرازنده
از کتاب خیابان یک طرفه
نشر مرکز، چاپ هشتم، 1393



‏فکر کردن درباره‌ی ساختِ اشیای کمک آموزشی، اسباب بازی‌ها، یا کتاب‌ها که پنداشته می‌شود برای کودکان مناسب است، عاقلانه نیست. از عصر روشنگری به این سو اینْ موضوع یکی از بویناک‌ترین گمانه‌‏زنی‌های مربیان تعلیم و تربیتی بوده است. دلباختگیِ آنها به روان‌شناسی ‏مانع از این شده که بتوانند دریابند جهانْ سرشار از اشیای بی‌نظیری است که می‌تواند نظر کودکان را جلب کند و به استفاده‌شان بیاید: اشیایی منحصر به فرد. زیرا کودکان به خصوص مایل‌اند به هرکجا که می‌توانند کار کردن روی اشیا را ببینند، سر بزنند. آنان به طرزی مقاومت‌ناپذیر جذبِ خرده‌ریزهایی می‌شوند که از فعالیت‌های ساختمانی، باغبانی، کارِ خانه، خیاطی، یا نجاری به جا می‌ماند. آنان در این خرده‌ریزها چیزهایی را تشخیص می‌دهند که از میانِ جهانِ اشیا، تنها و تنها متوجه آنان شده است. کودکان در استفاده از این چیزها چندان از کارهای بزرگترها تقلید نمی‌کنند؛ بلکه در آنچه در جریان بازی تولید می‌کنند، موادی کاملاً متفاوت را در رابطه‌ای کاملاً تازه و ابتکاری قرار می‌دهند. این است که کودکانْ جهان کوچک خود را از اشیا، در جهان بزرگترها می‌سازند. اگر بناست چیزهایی برای کودکان ساخت، باید معیارهای این جهان کوچک را به خاطر سپرد؛ و نه این که گذاشت فعالیت‌های بزرگسالان و لوازم مورد نیازشان به دنیای کودکان راه پیدا کند.


بنیامین.MP3

«تاريخ طبيعي زوال: تأملاتي درباره‌ي سوژه‌ي ويران»، 
نوشته‌ي بارانه عماديان
نشر بیدگل
چاپ دوم
1391


تاريخ‌ـ‌طبيعيِ رنج را بايد در تخريب و زوالِ وحدتِ ميان وجود و تفکر، يا جهان و زبان، جستجو کرد. آنچه اين زوال آشکار مي‌کند، رنجي است که خود را در زبانِ ويرانه‌ها يا زباني ويران شکل مي‌بخشد. اين زبان همان زبانِ "حال" است، يعني زباني که توانايي آنچه را بايد بگويد از دست مي‌دهد، و اين ناتواني بازتاباننده‌ي فاصله‌اي است که  ميان وجود و تفکر، يا جهان و زبان، به‌وجود آمده است. از نظر آدورنو، فلسفه ويرانگي بايد تلاش کند زمانِ حال را به ميانجيِ فرم‌بخشيدن به رنجي بيان کند که ناشي از فاصله‌اي است که ميان دنياي حاضر با دنيايي که وحدتِ سوژه و ابژه مي‌توانست در آن محقق شود، به وجود آمده است. فلسفه بايد بتواند حقيقتِ فرايند تاريخي را، که چيزي نيست جز تباهيِ تجربه، آشکار سازد، و بدين سان، عدم‌حقيقت يا کذبِ وضع موجود را برملا سازد.
 
فلسفه در مقام يک گفتار اين توانايي را دارد که قدرتِ بيانگر(expressive)  زبان را احياء کند. ايده‌ي تاريخ‌ـ‌طبيعي در تفکر آدورنو با فرمي که به واسطه‌ي آن مفاهيم مي‌توانند رنج را بيان کنند، درهم تنيده است. ايده‌ي تاريخ‌ـ‌طبيعي حياتِ ابژه را، که همان تخريبِ آن توسط امر کلي است، به نمايش مي‌گذارد، و فرايندِ تاريخي را به نوعي تجربه بدل مي‌کند. در اين معنا، مفاهيم رسالتِ آشکارساختنِ خشونتي را بر دوش مي‌کشند که امر کلي بر امر خاص يا جزئي روا داشته است. فلسفه بايد شکلِ بيان رنج را به خود بگيرد، تا بتواند رنج جهان را در قالبِ زبان بريزد. وحدتِ کاذبي که امور خاص ذيل يک تماميت را گرد هم مي‌آورد، رنجِ سرکوب را در خود حمل مي‌کند، و ضرورتِ به‌زبان‌آوردنِ اين رنج، شرطِ امکانِ هر حقيقتي است. پس، رستگاري فقط با نشان‌دادنِ ازخودبيگانگيِ زمانِ حال و شکاف‌ها و گسست‌هاي آن ميسر مي‌شود. 

Zahra Molooki

Popular tracks