KARAYA ÇIKAMAYAN BEDENLER

Tülleri boynuna atarak çekiştiren rüzgâr
Onu ben bıraktım
İzini sürüyorum suyun üzerinden
Tek bir seyircisi var o da benim
Alkışlıyorum öfkeyle, hırsla, inatla
Yakası paçası darmadağınık bir aşk
Tekrarıydık sonu yinelenen hataların
Kimse bilmeyecek o yolculuğu
Her basamakta yeni bir merdivene uzanan öpüşler
Biçimsiz bir elmayı kemiriyoruz
Morali bozuk bir kedi volta atıyor  gece boyu 
Öfkenin boğazından geçerek yayılıyor şehvet
Perdeleri açamıyoruz balkondaki gölgelerden korkup 
İçerleyip bir aşka ardından gelenleri uçurumlara sürüklüyoruz
Cesetlerimizmiş yaydığımız o ılık havzaya
Benzimizi sarıya boyayan hüsranı
Aynaya bakmadan görüyoruz
Eş zamanlı gelişlerle başlıyor gidişler
Koku alan cisimler koyduk diri tutulacak her kurbanın anısına
Karaya çıkamayan bedenler olarak kaldık su yüzeyinde

Hala benden söz ediyor mudur diye
Düşündük bir cellât inceliğinde 

Özlem ÖZBEK


karaya çıkamayan bedenler

Gitmeyi düşündükçe, uğuldayan sokaklara uyanırım, gece yarısı
Yatağın içinde dönüp dururum 
Sol kolumun üstünden, sağ kolumun üstüne
Yarım kalmış kitaplar, birikir tozlanan masamın üzerinde

Saklı bir yerde durursun da 
Gelmek, görmeye bırakmaz yerini hiçbir vakit
Ellerini tutmak, dudaklarına kavuşturmaz beni
Uzaklaştığında, öfkem diri dursun diye sözlerini etime bastırırım!
Pencereden çekildiğinde, dumanla beraber çıplak bedenin
Seyreltiyor yüzünün kaygısını, sabahın suskunluğu
Gün geçtikçe biraz daha birikiyor kahır

İsteğim şu ki senden
Toprağından sürülmüş bilsinler beni 
Nisan yağmuru başlıyor ki saçlarım ıpıslak
Gözlerimi bırakıp üzerinde gidenim bir tren düdüğüyle.
Bir sancıyla geçiyorum mor sümbüllerin altından,
Kırlangıçlar kanatlanıyor,
Bahar geliyor…
Geride kalıyor tüm yeminler.

Özlem Özbek


Özlem Özbek 1