Yıllar önce üç ev arkadaşı yaşadığımız evde bir gece ben tek başıma evde otururken kapı açıldı. Önden irice bir köpek, ardından arkadaşlarım girdi. Bu yaşlı köpeği diğer köpekler kovalamış, bizimkiler de apatmana girerlerken peşlerine onlarla çıkmıştı. Köpeği evin holünde besleyip sevdik ve bir süre dinlenmesine izin verdik. Fakat sürekli bizde kalamazdı. Ben 5 kat ite kaka hayvanı aşağıya, sokağa indirdim. Hayvanın ayakları geri geri gitti, çıkmak istemedi sokağa. Sokakta hayvanın başını okşaya okşaya dil döktüğümü hatırlıyorum. Günlerce o köpeğin sokaktaki yalnızlığı aklımdan çıkmamış, sonra da bu şarkıyı yapmıştım. O günden beri sokakta sahipsiz, yalnız gezen köpeklere içim acır. Sevmeye korkarım peşime takılacağı ve sonra onu terketmek zorunda kalacağım için. İnsanlara bağımlı yaşayan bu hayvanların sokaklarda perişan olduğunu, türlü çileler çektiklerini biliyorum. Kafamın bu yasa konusunda çok karışık. Ölen, yaralanan insanlara çocuklara çok üzüldüm. Geride kalan ailelerine çok üzüldüm. Ama ne ara bu hayvanlar, açlıktan saldırganlaşıp insanlara saldıracak hale getirildi, bu kimin suçu, mamacıların mı, sorumsuz belediyelerin mi, yoksa hepimizin mi? Bilmiyorum. Bildiğim tek şey karmaşık sorunların basit çözümleri olmadığı. Biz sokak hayvanlarıyla meşhur bir ülkenin insanlarıyız. Her mahalle başında kasap önlerinde kedi, köpek olan bir toplumuz.Kediler belki sokakta yaşayabiliyor, ama köpekler sahipsiz, tek başına sokaklarda hiç iyi değiller. Bu bir gerçek. Yine de bu ölümlerin sorumlusu günahsız köpekler değil yine bizim sistemimiz. Sistem değişmedikçe sorunlar da çözülmez. “Yeryüzünde yürüyen bütün hayvanlar ve kanatlarıyla uçan bütün kuşlar da ancak sizin gibi birer ümmettir”

ozgurerman