۱

من بامدادم سرانجام
خسته
بی آنکه جز با خویشتن به جنگ برخاسته باشم.


هرچند جنگی از این فرساینده‌تر نیست،
که پیش از آنکه باره برانگیزی
آگاهی
که سایه‌ی عظیمِ کرکسی گشوده‌بال
بر سراسرِ میدان گذشته است:
تقدیر از تو گُدازی خون‌آلوده در خاک کرده است
و تو را دیگر
از شکست و مرگ
گزیر
نیست.

 

من بامدادم
شهروندی با اندام و هوشی متوسط.
نَسبَم با یک حلقه به آوارگانِ کابل می‌پیوندد.
نامِ کوچکم عربی‌ست
نامِ قبیله‌یی‌ام تُرکی
کُنیَتَم پارسی.
نامِ قبیله‌یی‌ام شرمسارِ تاریخ است
و نامِ کوچکم را دوست نمی‌دارم
(تنها هنگامی که تواَم آواز می‌دهی
این نام زیباترین کلامِ جهان است
و آن صدا غمناک‌ترین آوازِ استمداد).

 

در شبِ سنگینِ برفی بی‌امان
بدین رُباط فرود آمدم
هم از نخست پیرانه خسته.

 

در خانه‌یی دلگیر انتظارِ مرا می‌کشیدند
کنارِ سقاخانه‌ی آینه
نزدیکِ خانقاهِ درویشان.
(بدین سبب است شاید
که سایه‌ی ابلیس را
هم از اول
همواره در کمینِ خود یافته‌ام).

 

در پنج‌سالگی
هنوز از ضربه‌ی ناباورِ میلادِ خویش پریشان بودم
و با شغشغه‌ی لوکِ مست و حضورِ ارواحیِ خزندگانِ زهرآگین برمی‌بالیدم
بی‌ریشه
بر خاکی شور
در برهوتی دورافتاده‌تر از خاطره‌ی غبارآلودِ آخرین رشته‌ی نخل‌ها بر حاشیه‌ی آخرین خُشک‌رود.

 

در پنج‌سالگی
بادیه بر کف
در ریگزارِ عُریان به دنبالِ نقشِ سراب می‌دویدم
پیشاپیشِ خواهرم که هنوز
با جذبه‌ی کهربایی مرد
بیگانه بود.

 

نخستین‌بار که در برابرِ چشمانم هابیلِ مغموم از خویشتن تازیانه خورد شش‌ساله بودم.
و تشریفات
سخت درخور بود:
صفِ سربازان بود با آرایشِ خاموشِ پیادگانِ سردِ شطرنج،
و شکوهِ پرچمِ رنگین‌ْرقص
و داردارِ شیپور و رُپ‌رُپه‌ی فرصت‌سوزِ طبل
تا هابیل از شنیدنِ زاری خویش زردرویی نبرد.

 

□

 

بامدادم من
خسته از با خویش جنگیدن
خسته‌ی سقاخانه و خانقاه و سراب
خسته‌ی کویر و تازیانه و تحمیل
خسته‌ی خجلت از خود بردنِ هابیل.
دیری‌ است تا دَم بر نیاورده‌ام اما اکنون
هنگامِ آن است که از جگر فریادی برآرم
که سرانجام اینک شیطان که بر من دست می‌گشاید.

 

صفِ پیادگانِ سرد آراسته است
و پرچم
با هیبتِ رنگین
برافراشته.

 

تشریفات در ذُروه‌ی کمال است و بی‌نقصی است
راست در خورِ انسانی که برآنند
تا همچون فتیله‌ی پُردودِ شمعی بی‌بها
به مقراضش بچینند.

 

در برابرِ صفِ سردَم واداشته‌اند
و دهان‌بندِ زردوز آماده است
بر سینی‌ حلبی
کنارِ دسته‌یی ریحان و پیازی مُشت‌کوب.

 

آنک نشمه‌ی نایب که پیش می‌آید عُریان
با خالِ پُرکرشمه‌ی اَنگِ وطن بر شرم‌گاهش
وینک رُپ‌رُپه‌ی طبل:
تشریفات آغاز می‌شود

 

هنگامِ آن است که تمامتِ نفرتم را به نعره‌یی بی‌پایان تُف کنم.
من بامدادِ نخستین و آخرینم
هابیلم من
بر سکّوی تحقیر
شرفِ کیهانم من
تازیانه‌خورده‌ی خویش
که آتشِ سیاهِ اندوهم
دوزخ را از بضاعتِ ناچیزش شرمسار می‌کند.

 

 

۲

در بیمارستانی که بسترِ من در آن به جزیره‌یی در بی‌کرانگی می‌مانَد
گیج و حیرت‌زده به هر سویی چشم می‌گردانم:

 

این بیمارستان از آنِ خنازیریان نیست.
سلاطونیان و زنانِ پرستارش لازم و ملزومِ عشرتی بی‌نشاطند.
جذامیان آزادانه می‌خرامند، با پلک‌های نیم‌جویده
و دو قلب در کیسه‌ی فتق
و چرکابه‌یی از شاش و خاکشی در رگ
با جاروهای پَر بر سرنیزه‌ها
به گردگیریِ ویرانه.

 

راهروها با احساسِ سهمگینِ حضورِ سایه‌یی هیولا که فرمانِ سکوت می‌دهد
محورِ خوابگاه‌هایی‌ست با حلقه‌های آهن در دیوارهای سنگ
و تازیانه و شمشیر بر دیوار.
اسهالیان
شرم را در باغچه‌های پُرگُل به قناره می‌کشند
و قلبِ عافیت در اتاقِ عمل می‌تپد
در تشتکِ خلاب و پنبه
میانِ خُرناسه‌ی کفتارها زیرِ میزِ جراح.

 

اینجا قلبِ سالم را زالو تجویز می‌کنند
تا سرخوش و شاد همچون قناری مستی
به شیرین‌ترین ترانه‌ی جانت نغمه سردهی تا آستانِ مرگ
که می‌دانی
امنیت
بلالِ شیرْدانه‌یی‌ست
که در قفس به نصیب می‌رسد،
تا استوارِ پاسدارخانه برگِ امان در کَفَت نهد
و قوطی مُسکن‌ها را در جیبِ روپوشت:
ــ یکی صبح یکی شب، با عشق!

 

□

 

اکنون شبِ خسته از پناهِ شمشادها می‌گذرد
و در آشپزخانه
هم‌اکنون
دستیارِ جراح
برای صبحانه‌ی سرپزشک
شاعری گردنکش را عریان می‌کند
(کسی را اعتراضی هست؟)

 

و در نعش‌کشی که به گورستان می‌رود
مردگانِ رسمی هنوز تقلایی دارند
و نبض‌ها و زبان‌ها را هنوز
از تبِ خشم کوبش و آتشی هست.

 

□

 

عُریان بر میزِ عمل چاربندم
اما باید نعره‌یی برکشم
شرفِ کیهانم آخر
هابیلم من
و در کدوکاسه‌ی جمجمه‌ام
چاشتِ سرپزشک را نواله‌یی هست.

 

به غریوی تلخ
نواله را به کامش زهرِ افعی خواهم کرد،
بامدادم آخر
طلیعه‌ی آفتابم.

در جدال با خاموشی | صدای احمد شاملو

Music Is the universal language of Mankind.🎧🤘🏿
My Spotify Account👇🏿
 https://open.spotify.com/user/hed0ilkcjl5kztrz2g8ni4vp2?si=mewNe6wiR0iMCtX0fbaGCA
وَ "عِشق" آسان نِمود اوّل، نِمود آخر، نِمود کُلّن.🚬🎷



نشریه الکترونیکی سه‌پنج که(صدای مستقل ادبیات ایران) خوانده می‌شود، از بیست و یک آذرماهِ سال هزار و سیصد و هشتاد و شش خورشیدی برابر با ۱۲دسامبر۲۰۰۷میلادی، فعالیتِ خود را آغاز کرد، سه‌پنج در نبود نشریات کاغذی و سایت‌های مستقل ادبی به وجود آمد. سه‌پنج آماده تازه دیدن و تازه خواندن است پس دوستانی که احساس می‌کنند مطالبی خارج از گرایش‌های نوشتاری رایج می‌نویسند سه‌پنج را خانه‌ی خود بدانند تنها شرط ما یک مسئله است که مخاطب و خالق اثر، باید بتوانند بارها و بارها دچار وسوسه‌ی خواندنش بشوند

"همه چیز یا هیچ چیز؛ همه‌مان یا هیچ‌کدام‌مان"

تا چشم کار میکند تو را نمی‌بینم...

http://instagram.com/roshanaktahsili


modern poet/society/writer/and /song lyrics.
🏳️‍🌈

I make a living by Medicine, but I can't live without Music!
& I believe I'm a Musician in the parallel world regardless of the hard science I do in this world SO:
"Thank you Music for being there when no-one else was!"
(To Artists: Please do NOT unsolicitedly message your tracks  more than once, Thanks)

منظورم از هرکسی نمیتونه بگه شوپن‌م تو نبودی. چطور یادم بره نقاشیای گوشه‌ی دفترت رو که منو یاد ونگوک مینداخت و وقتی که به کفش گِلی یکی خیره میشدی، ازش یه قصه میکشیدی بیرون.
هیچ سری کلماتی وجود ندارن که بتونم توضیح بدم چطور انقد دوستت دارم. 

تو سهم منی هستی و طاقتِ صبر ندارم که باز با یکی دیگه ببینمت...
هم اونا تورو کم ذوق تر میکنن و هم تو منو...
شجاعت میخواد کسی سخت بودن تورو طاقت بیاره و بهت صدمه نزنه.
من انجامش دادم! حتی وقتی مطلقا امیدی به هیچی نداشتم چیزی رو تلافی نکردم

....


ارت نیس؛ ذوق آدمه، وقتی خودش رو توی شرایطی که نباید قرار میداد قرار میده.دست و پنجه کردن با چیزایی که نباید دست و پنجه نرم میکرد. ظرفیتی که بیخودی پر میشد. هرکسی نمیتونه بگه من شوپن‌م،ولی بجاش میتونه بگه ذوقم کور شده/کمرنگ تر از دیروزم.

اصن به من چه! من دلم برات تنگه هستی!/ و هنوز نگفتی گوشام کوچیکه یا نه :( 

...
بهم بگو گوشام کوچیکه یا نه/ اگه کوچیکه بذار درستش کنم!...



...
بعضی وقتا وقتی یاد چهره ت میفتم حس میکنم نزدیکه پاره شم، انقد سر به سرم نذار هستی... باهام حرف بزن.../ بیا ،میخوام هرچی تاوانشه رو پس بدم :(



هرروز حرف زدن برام داره سخت تر میشه. سعی میکنم یه چیزایی به زبون بیارم که آشناس/ چون دلم نمیخواد بقیه ی عمرم حسرتت رو بخورم.
حرف زدن یه اکت دونفره س/ باهام حرف بزن،انقد بهم سخت نگیر عزیزکم... 

گفتی حیف عمرت/عمر من وقتی ازتو دورم حیف میشه. زندگی ازوقتی تورو میشناسم چیز انچنانی برام نداره

...

همه چیز بین ما از وقتی شروع شد که ازم خواستی برات تذکره بخونم... به هردلیلی درست پیش نرفت و من میخوام بیشتر ازین حرفا باشه :(
دلم واست تنگ شده هستی... وقتی ندارمت نمیتونم آدم خوشحالی باشم

...
بند soup یه گروه پراگرسیو نروژی بود که کسی نمیشناختش، یبار که دلم برات تنگ شده بود یکی از آهنگاشو واسه ثریا فرستادم،اونم بجای [ارسالی شما] آهنگو مستقیم واسه خودت فرستاد.
طوری که معلوم بود توی خلوت خودتون درموردم حرف زده بودین و چیزبدی درموردم نگفته بودی.
آدما با دوستاشون چیزی رو میگن که به هرکسی نمیگن... 

دلم واست تنگ شده هستی، این ادای بی رحم بودنو واسم کنار بذار...

... 
اونروز موقع پیاده شدن از سرویس دختره مسیر اصلی هر روزش رو ول کرده بود، افتاده بود جلوی من آهسته آهسته راه رفتن.
ازش که رد شدم این فکر عصبیم میکرد، که من فقط دارم با ۱۰درصد خودم زندگی میکنم! گیرم با بی میلی اون ۱۰ درصدم بدم بهت، که چی بشه؟
من مونوگامیست م هستی... ۹۰ درصد دیگه م واسه کسی فعاله که دوستش دارم. ۹۰ درصدی که عادتای مخربش رو کنار میذاره تا مسئول چیزی باشه.
و میدونم چقد ازین متنفری که اون ۹۰ درصد بخاطر تو تغییر میکرد. 

اما مث همون که کافکا میگفت، آدمیزاد واسه زندگی به دو دست نیاز داره




قبل تو زیاد عادت نداشتم حرف بزنم، اصلا هم چیزی نمی نوشتم./ بعد وقتی دیدمت مث یه طفل که چهارزانو راه میره شروع کردم به نوشتن/ خیلیاشون ارزش زیادی نداشتن
اما مابینشون چیزایی بود که هرچقد به چت جی پی میگفتم بکوب و له و پاره ش کن هنوز میگفت تصویر خامی که تو متنه ارزش داره. 

اون تصویر هرچیز که بود تصویر تو بود که له و پاره نمیشد. 

۲: دلم برات تنگ شده هستی...



...
غم من ارتباطِ کمی با اون نمایشِ شادیِ تو داره... اما مسئله اصلی یه چیز دیگه بود :( 

...
دیشب خواب دیدم سپیده ی آفتاب نزده با چند نفر دیگه اومده بودی بالای رخت خوابم و میگفتی: 【همینه! فعلا خوابیده، ولی همینه که اذیتم میکرد!】
و من چشام کامل باز نمیشد که درست ببینم wtf is happening! 

بیا دیگه هستی... :( اگه من متوهمم گفتم که میخوام همه چیو قبول کنم. 
یا تو کوتاه بیا ازین نقاب شرارتی که به صورت زدی



...
مگه نمیگی آرامشت رو گرفتم، وقتی اینهمه مدرک علیه م داشتی و داری، کِی جلوتو گرفتم مگه؟ یا دست ازین تظاهر به بی رحمی بردار، یا واقعا نشونم بده منم که متوهمم، بجون خودت اگه ذره ای از تاوانش جا بزنم.
...هستی جانم؟

...
همه چی تقریبا دو دقیقه قبلِ حرف زدنم عالی بنظر میرسه. پرفکته! اما بدون تو حوصله روزایی که برق میره/آب قطع میشه، روی سنگِ توالت گیرکردم/ نت ندارم، و تازه باید با ننه ی ع.خ هم سر وکله بزنم رو ندارم
بدون تو عباسِ عسگری؛بعدِ سیدعلی، بزرگترین حرومزاده ی دنیا بنظر میرسه و جزئیاتِ کوچیکِ زندگی آزارم میده.



واسه داشتنت خودمو از کوچکترین گناه داخل وجودم پاک میکنم، من دوستت دارم هستی، میخوام برگردم./نمیدونم بودا واقعا پاک بوده یا نه، اما بودا میشم. مسیح میشم روی صلیب.
ازم بخواه، شهید میشم/میرم وسط یه میدون داد میزنم فلانِ مادرِ خامنه ای،
تو بگو نفسش بریده بود و من شیرش کردم

در جدال با خاموشی | صدای احمد شاملو

35anj