شعرخوانی

برگرفته از ملودی حسن رادمرد بر تصنیف کودکانه‌ی «عروسک قشنگ من»
بازتنظیم و آکاردئون: فربد شیرمحمد
آواز: شقایق باقری
اوکوله‌له: نسترن غفاری
شاعر: مونا محمودزاده
میکس، مسترینگ و کنترباس: رضا فرهادی
دستیار صدابردار: نیما باتقوا
استودیو کرگدن
بهار و تابستان ۱۴۰۰
□
Arrangement & Accordion: Farbod Shirmohammad
Vocal: Shaghayegh Bagheri
Ukulele: Nastaran Ghaffari
Words: Mona Mahmoudzadeh
Mix, Mastering & Double Bass: Reza Farhadi
Recording Assistant: Nima Bataghva

Kargadan Studio
2021

Gorg O Mish | گرگ و میش

Vocal : Khan Baba
Lirics : Saeed Asheghi
Music : Faramarz Nasiri
Tar : Mehdi Mahmud Abadi
Kamancheh : Saeid Kakavand
Thanks To : Mohssen Aghalar & Farshid Gholipour

Zemastan (Khan Baba)

Es'hagh Anvar_Ghadimitarin Ashegh

هشیارکسی باید، کَز عشق بپرهیزد		 / وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد
آن کس که دلی دارد آراسته‌ی معنی		 / گر هر دو جهان باشد، در پای یکی ریزد
گر سیلِ عِقاب آید، شوریده نَیَندیشد		 / ور تیرِ بَلا بارَد، دیوانه نپرهیزد
آخر نه منم تنها در بادیه‌ی سودا		 / عشقِ لبِ شیرینت بس شور برانگیزد
...

آهنگ وفا - سازوآواز (درآمد گشایش-داد-حصارماهور-خاوران-فرود به گشایش و ماهور-نهیب- فرود به بیات لر)‏

▨ نام شعر (ترانه): حادثه
▨ شاعر: اردلان سرفراز
▨ با صدای: اردلان سرفراز
▨ موسیقی پس‌زمینه: Olafur Andres
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
گفتم تو چرا دورتر از خواب و سرابی؟ خواب و سرابی؟
گفتی که منم با تو، ولیکن تو نقابی، اما تو نقابی

فریاد کشیدم تو کجایی؟ تو کجایی؟
گفتی که طلب کن تو مرا، تا که بیابی

چون همسفرِ عشق شدی، مردِ سفر باش
هم منتظرِ حادثه هم فکرِ خطر باش

هر منزلِ این راه بیابان هلاک است
هر چشمه سرابی‌ست که بر سینه‌ی خاک است

در سایه‌ی هر سنگ اگر گل به زمین است
نقشِ تنِ ماری‌ست که در خوابِ کمین است

در هر قدمت خار، هر شاخه سرِ دار
در هر نفس آزار؛ هر ثانیه صد بار

چون همسفرِ عشق شدی، مردِ سفر باش
هم منتظرِ حادثه هم فکرِ خطر باش

گفتم که عطش می‌کُشدم در تبِ صحرا
گفتی که مجوی آب و، عطش باش سراپا

گفتم که نشانم بده گر چشمه‌ای آنجاست
گفتی: چو شدی تشنه‌ترین، قلبِ تو دریاست

گفتم که در این راه کو نقطه‌ی آغاز؟
گفتی که تویی تو، خود پاسخِ این راز

در خویش سفر کردم و از خویش بریدم
در راهِ سفر هرچه بلا بود کشیدم

با حیرتِ بسیار، ولی از تو شنیدم:

این راه کی طی شد، پایان ِ سفر نیست
شش منزلِ دیگر، در راهِ تو باقیست

گفتی که چهار است سفرهای تو، هشدار!
بارِ تو به یکبار رسیدن، نشود بار

چون همسفرِ عشق شدی، مردِ سفر باش
هم منتظرِ حادثه هم فکرِ خطر باش
▨
شاعر: اردلان سرفراز
آهنگساز: فرید زلاند
تنظیم کننده: آندرانیک آساتوریان
خواننده: داریوش

اردلان سرفراز | حادثه | با صدای شاعر

▨ نام شعر: ایران چه می‌گوید
▨ شاعر: مهدی حمیدی شیرازی
▨ با صدای: مهدی حمیدی شیرازی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
می‌کشندم از دو جانب این به سویی آن به سویی
مُفتیان عقدم به شویی بسته، قاضی‌ها به شویی

این گرفته گیسویم، آن یک گریبانم، خدایا
هر دو گویندم گُلی، گل را نباشد پشت و رویی

ای خدا، ای آسمان، ای آسمان‌ها، ای خدایان!
همنشینِ سنگ خارا کی شود، کی شد، سبویی؟

من هنوز از طاقِ بستان دارم از عدلی نشانی
من هنوز از تختِ جم دارم ز فرّی گفت و گویی

داشتم مُلکی که می‌پیمود خورشیدش به روزی
یعنی از سویی‌ش پیدا می‌شد و پنهان به سویی

از حلب تا کاشغر بر خاتمم حرفِ نگینی
آب و جاهِ سنجرم از بحرِ بی‌پایاب جویی

دید این خورشید و می‌داند که روی این زمین‌ها
از اسیران جهان بشنید روزی های و هویی

دید این خورشید و می‌داند که شاهان جهان را
بوسه بر درگاه من می‌بود سنگین آرزویی

بی‌گمان زآن رفتگان اکنون کسی گر باز گردد
اشک‌ریزان گوید ای ایران! تو ایرانی؟ تو اویی؟

من دیاری بودم از فرخندگی رشک بهشتی!
من زمینی بودم از خوبی چو رخسار نکویی

سر به سر نخجیرگاهی از پیِ نخجیرگاهی!
جا به جا لغزنده جویی از بَرِ لغزنده جویی!

آنک آن‌جا بود، کانجا کرد پرویزی شکاری!
اینک این‌جا بود، کاین‌جا شانه زد شیرین به مویی!

خود همین‌جا بود؛ کاین‌جا تاخت بهرامی به گوری
پای آهویی ز پیکان دوخت بر پشت سروئی!(1)

بوسه زد بر سمّ ِ اسبِ شاه، این‌جا پادشاهی
ضبط کرد این نقش را کوهی و تصدیقِ عدویی!

خم شد این‌جا پشت قیصر تا ببوسد سمّ ِ اسبی!
خرد شد آن‌جا سپاهی، ملّتِ پرخاشجویی!

بود در هرگوشه‌ای چون بیشه شیری، نامداری!
بود در هر دامنی چون کوه‌ببری، تندخویی!

تازه می‌شد جانشان چون گل ز باد نوبهاران
باد اگر می‌بردشان از جنگ و از پیکار سویی!

باج‌ها بگرفته‌ام هر سال، از هر پایتختی
خسروی‌ها کرده‌ام هر روز، بر هر شهر و کویی!

بوده‌ام یک روز اندر پهنه‌ی گیتی سواری
ملک‌ها غلتیده اندر خمّ چوگانم چو گویی

زاستخوان نامداران جهان پر گشته خاکم
تکه‌ی پر استخوان کی رفته پایین از گلویی؟!

من عروس سنجرم، من دختر نوشیروانم
من زن بیگانه گردم؟ با چه عشقی؟ با چه رویی؟!

دل به امّیدِ وصال من کسی خرم ندارد
جز کسی کاو را سری بی‌مغز باشد؛ چون کدویی!

تازه دامادانِ گیتی، غافل از این داوری‌ها
می‌کشندم از دو جانب، این به سویی، آن به سویی!
▨
"دکتر مهدی حمیدی شیرازی"
به سال ۱۳۲۴
برگرفته از کتاب فنون شعر و کالبدهای پولادین آن
ــــــــ
(1):سرو: به معنی شاخ و این بیت اشاره به مهارت در تیراندازی بهرام است.

مهدی حمیدی شیرازی | ایران چه می‌گوید؟

کتیبه با صدای اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث در شعر زمستان احوال خود و عصر خود را از خلال اسطوره‌ای کهن و تصاویری گویا نقش کرده‌است. شعر زمستان در دی ماه ۱۳۳۴ سروده شده‌است. به گفته غلامحسین یوسفی، در سردی و پژمردگی و تاریکی فضای پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ است که شاعر زمستان اندیشه و پویندگی را احساس می‌کند و در این میان، غم تنهایی و بیگانگی شاید بیش از هر چیز در جان او چنگ انداخته‌است.


زمستان

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس، کز گرمگاه سینه می‌آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی‌وش مغموم
منم من، سنگ تیپاخورده‌ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه‌ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می‌گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلت‌های بلور آجین
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

زمستان -مهدی اخوان ثالث

نوار ِخوانش اشعار مجموعه‌ی "ازمیان ِ‌ریگها و الماسها(ترانه‌های خوابگونه)" توسط شاعر، احسان طبری با همراهی تار محمدرضا لطفی

از میان ِریگها و الماسها _ اشعار احسان طبری با همراهی ساز محمدرضا لطفی

راضیه‌جان این کار را سالِ ۸۸، یا شاید ۸۷، وقتي در اوانِ دهۀ سومِ عمرم بودم شنیدم. بیست یا بیست‌ویک سالگی و در حالِ درکِ عوالمِ عشق و غیره. آن کار که برایِ من ارسال شد، ناقص بود و نواري که کار از آن پیاده شده‌بود، در آخر می‌پیچید. درست در همان درخشان‌ترین و گریه‌آورترین جایش: مو کز سوته‌دلانم چون ننالم. سال‌هایِ سال گمان می‌کردم اساساً نوارِ اصلی در همان‌جا پیچیده و این کار، ادامه ندارد. آرزویم بود شجریان را ببینم و به‌التماس ازش بخواهم که ادامۀ کار را، آن‌طور که خوانده بازبخواند.
تا این‌که برادرم اصل و کاملش را برایم گیر آورد و به حسرتِ چندین‌ساله‌ام پایان داد.
بهترین دشتستانیِ زندگیم است. اگر اشک‌هایي را که پایِ آن ریخته‌ام جمع می‌کردم، شاید می‌شد با آن شنا کنم.
این توضیحِ مفصل به‌گمانم ضرورت داشت. امیدوارم تو هم از این کار لذت ببری.
در توضیحِ خودِ اثر باید گفت که حاصلِ سال‌هایِ دوستیِ بی‌نهایت صمیمیِ مشکاتیان و شجریان و موسوی‌ست. دوستيي که به‌خاطرِ آزمندیِ شجریان، دیر نپایید و از میان رفت. این دوستی باعثِ تولیدِ بهترین کارهایِ تاریخِ موسیقیِ سنتی شد. و البته این جمع، حدودِ ۲۰۰ کارِ خصوصی با هم ضبط کردند که مال‌دوستیِ شجریان، این استادِ بی‌نهایت بزرگ که خودم عاشقانه شیفته‌اش هستم، باعث شد کارها هرگز پخش نشوند و چندی پیش، دزدي آن‌ها را برد. افسوس.

شجریان، مشکاتیان، موسوی - بزمِ خصوصی

«فراقی»

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمونِ تلخِ زنده به گوری! 
چه بی تابانه تو را طلب می كنم ! 
بر پشت سمندی 
گوئی 
نوزین 
كه قرارش نیست. 
و فاصله 
تجربه ئی بیهوده است.

بوی پیراهنت، 
این جا 
و اكنون . -

كوه ها در فاصله 
سردند

دست 
در كوچه و بستر 
حضور مأنوس دست تو را می جوید، 
و به راه ْ اندیشیدن 
یأس را 
رج می زند 
بی نجوای انگشتانت 
فقط .- 
و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو (فروردین ۱۳۵۴ - رُم، ایتالیا)

******************************************

«شبانه »

شانه ات مجابم میكند 
در بستری كه عشق 
تشنگی است

زلال شانه هایت 
همچنانم عطش می دهد 
در بستری كه عشق 
مجابش كرده است

احمد شاملو (اردیبهشت ۱۳۵۴)


Ahmad Shamlou-احمد شاملو

استاد جلال ذوالفنون - آلبوم دانه‌های مروارید - 20 - چهارمضراب ماهور از درویش خان به روایت استاد صبا

ترانه قدیمی بهار اومد از الهه

دلبر من عشوه بکار آورده

نوبر بهار آورده

مستی با اون چشم خمار اورده

نوبر بهار آورده

چلچله ها دارند میان دوباره

از میون ابرهای پاره پاره

الهه - بهار اومد (ترانه های ماندگار)ا

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

زمستان -مهدی اخوان ثالث

afshari_2000_3

Recent comments

afshinkashani_official

sahel salehi

Hosein mahdian

Alireza Najafi

Related tracks