لب

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

پر کن پیاله را-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

پایـیـز پایـیـز زیـبا ودل انگـیـز رنگـارنگـه چه خوشـرنگـه 
پـراز صدای قـشـنگـه
گـوش کـن صـداش چه قـشـنگـه
پایـیـز پایـیـز زیـبا ودل انگـیـز رنگـارنگـه چه خوشـرنگـه 
پـراز صدای قـشـنگـه
گـوش کـن صـداش چه قـشـنگـه
قـار قـارِ کلاغـا تو کـوچه ها و باغـا
قــار قــار قــار قــار قــار قــار
تَـتَـرقُ و تَـتَـرقُ صـدای رعـد و بـرق
ازهـر طرف کـه بِگـذری خِــش خِــشِ بـرگ
ایـن بـاد چـه بـازیگـوشـه چه شـادِ چه چـموشـه
بـرگا رو با خـود مـیـبـره ازکـوچه بـه پَـس کـوچـه
کـیش کـیش کـیش کـیش کـیش کـیش
آروم آروم مـیآد بارون صـداش مـیآد تـوی نـاودون
صـدای پـای بـارون پـیچـیـده تـوی نـاودون
چـیـک چـیـک چـیـک چـیـک چـیـک چـیـک
خـورشـیـد نمی مـونه پـنهون از پـشـت ابـر مـیآد بـیـرون
خـورشـیـد نمی مـونه پـنهون از پـشـت ابـر مـیآد بـیـرون
رنـگـیـن کـمون تـو آسـمون چـه خـوشگـل و چـه مهـربـون 
بارون و آفـتـاب تا مـیشه ایـن گـوشـه تا اون گـوشـه
رنـگـیـن کـمون تـو آسـمون ایـن گـوشـه تا اون گـوشـه
پایـیـز پایـیـز زیـبا ودل انگـیـز

شعر و آهنگ: لیلا حکیم‌الهی
سرپرست اجرا: پیام جهانمانی
از مجموعه‌ی: این گوشه تا اون گوشه

پایـیـز | لیلا حکیم‌الهی

بشارت فریاد
آهنگساز: رهام سبحانی
خواننده: هاله سیفی زاده
شاعر: سایه
در مایه بیات اصفهان
شروین مهاجر: کمانچه
نوشین پاسدار: عود
کامران منتظری: تمبک
سجاد خانقاهی: سنتور
رهام سبحانی: تار، تارباس، دف
گرافیست: هما اسماعیلی
ناشر: zangrecords

بشارت فریاد

مرگ انسانیت, فریدون مشیری

ای عشق شکسته ایم مشکن ما را/ فریدون مشیری/ جواد معروفی/اجرا: رضا غنوی

بداهه نوازی سه تار

تصنیف دل مجنون، قسمتی از دو شب کنسرت در اسفند ماه سال ۱۳۶۸ در شهر بارسلون اسپانیا.


در دل و جان خانه کردی عاقبت
هردو را ویرانه کردی عاقبت
آمدی کاتش در این عالم زنی
وا نگشتی تا نکردی عاقبت
ای ز عشقت عالمی ویران شده
قصد این ویرانه کردی عاقبت
ای دل مجنون و از مجنون بتر
مردی مردانه کردی عاقبت
عشق را بی خویش بردی در حرم
عقل را بیگانه کردی عاقبت
شمع عالم بود عقل چاره گر
شمع را پروانه کردی عاقبت
من تو را مشغول می کردم دلا
یاد آن افسانه کردی عاقبت

http://Khosousi.com
https://fb.com/Khosousi
https://pluse.google.com/+KhosousiM

دل مجنون - شجریان، طلایی، عمومی و شمیرانی - اجرای شهر بارسلون

آواز ماهور، اجرای خصوصی شجریان، لطفی، موسوی
--
رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند / چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند
من ار چه در نظر یار خاکسار شدم / رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند
چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را / کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند
سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود / که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند
غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه / که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند
توانگرا دل درویش خود به دست آور / که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند
بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر / که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند
ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ / که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند
--
بود آیا که در میکده‌ها بگشایند / گره از کار فروبسته ما بگشایند
اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند / دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند
در میخانه ببستند خدایا مپسند / که در خانه تزویر و ریا بگشایند
به صفای دل رندان که صبوحی زدگان / بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند
--
عیشم مدام است از لعل دلخواه / کارم به کام است الحمدلله
ای بخت سرکش تنگش به بر کش / گه جام زر کش گه لعل دلخواه
ما را به رندی افسانه کردند / پیران جاهل شیخان گمراه
از دست زاهد کردیم توبه / و از فعل عابد استغفرالله
شوق لبت برد از یاد حافظ / درس شبانه ورد سحرگاه



چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند

نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید
نشان داغ دل ماست لاله‌ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید

Shajarian - Avaz va Kamancheh

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. خود او دربارهٔ این مجموعه میگوید: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.» مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سالها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلکه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژهای بوده است. فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعر خوانی در چندین شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای نو زبان فارسی است. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

                                             در پاسخ دوستی آزادی‌خواه و ایران‌دوست 
                                             که در سال 1352 از این سرزمین کوچ کرد 
                                             و مرا نیز تشویق به رفتن می‌نمود.
 

ریشه در خاک

تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد و 
اشکِ من تو را بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده‌ست.
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده‌ست.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را زتن بُرده‌ست!

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است.

تو را این ابر ظلمت‌گستر بی‌رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران،
ز پا افکند!
تو را هنگامۀ شوم شغالان،
بانگ بی‌تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش،
که از آن سویِ گندم‌زار،
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت،
تو با آن چهرۀ افروخته از آتش غیرت،
ـ که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمانِ غم‌باری،
ـ که روزی چشمۀ جوشان شادی بود و، ـ
اینک حسرت و افسوس، بر آن 
سایه افکنده‌ست خواهی رفت.
و اشکِ من تو را بدروردخواهد گفت!

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم.
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم.
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می‌رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می‌خوانم،
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت!

1353
فریدون مشیری
از مجموعۀ «تازه‌ها»

* * *

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد.

ریشه در خاک  - فریدون مشیری

همراه شو عزیز/همراه شو عزیز 
تنها نمان به درد/کین درد مشترک 
هرگز جدا جدا/درمان نمی شود 
دشوار زندگی/هرگز برای ما 
دشوار زندگی/هرگز برای ما 
بی رزم مشترک/آسان نمی شود 
تنها نمان به درد/همراه شو عزیز 
همرا شو/همراه شو 
همراه شو عزیز 
همراه شو عزیز 
تنها نمان به درد/کین درد مشترک 
هرگز جدا جدا/درمان نمی شود

Mohsen namjoo Darde moshtarak - محسن نامجو درد مشترک

مهسا و مرجان وحدت | دُرنا | آلبوم آوازهایی از باغ ایرانی

از صدای سخن عشق |
شعری از زنده‌یاد فریدون مشیری |
با صدای: کتابخوان |
منتشر شده در: مجموعه‌ی ادب خیال

www.ketaabkhaan.com

فریدون مشیری | از صدای سخن عشق

تو سوز آه من ای مرغ شب چه میدانی؟
ندیده ای شب من تاب و تب چه میدانی؟
بمن گذار که لب بر لبش نهم ای جام
تو قدر بوسه آن نوش لب چه میدانی؟
چو شمع و گل شب و روزت به خنده می گذرد
تو گریه سحر و آه شب چه میدانی؟
بلای هجر ز هر درد جانگدازتر است
ندیده داغ جدایی تعب چه میدانی؟
رهی به محفل عشرت به نغمه لب مگشای
تو دل شکسته نوای طرب چه میدانی؟
...........

مرغ حق خواند هر دم در دل شب ای ماه
کز شب عاشق آه
چشم جهان خفته عاشق خون گرید
کی داند هر دل کو را سوز محبت نیست
اشک محبت چیست
گریه ز دل خیزد، بی دل چون گرید
شب تاری به بیداری مرغ شب آهنگم
کند با شب حکایت ها آه دل تنگم
وای وای وای از شبهای سیاه من
جز شب کیست در عشق تو گواه من
جفا کردی وفا کردم
ستم راندی دعا کردم
برو برو یارا از دل ما را که بد خو یاری
کینه ی عاشق در دل داری
مرغ شب﻿ می نالد تا به سحرگه با من
آتشم زند به خرمن
گردش عالم گر نکند طی شام غم را
آه رهی آخر سوزد عالم را

گلهای رنگارنگ برنامه شماره 230_بنان

گفتم چو خواهی رنج من آن رنج باشد گنج من/ من بوهریره آمدم رنج و غمت انبان من

آنسو مرو این سو بیا  - گروه شمس

موسیقی تنها هنریست که انسان خلق کرده است که از مشابهش درهنر آفرینش ،زیباتر و کاملتر است 
و همه این هنر مندان پیامبران این زیبایی هستند .

ریشه در خاک - فریدون مشیری

afshari_2000_6

Recent comments

kami

Foroozan Sh

Mika Kia

Maryam

Related tracks